ජනේලය (බිල් ගේට්ගේ නෙමෙයි)

හීනයක් විදියටම හැමදාමත් තියෙන එකම දේ, මම දකින පාර අයිනේ තියෙන, තට්ටු දෙකේ ගෙදර තියෙන ජනේලේ තමයි. උදේට පාරට බැස්සම අඩි දෙතුන්සීයක් යනකං ම හිත හිත යන්නේ ඒ ජනේලේ ගැනමයි. ඒ අඩි දෙතුන්සීය ඉවර වෙන කොට ඔන්න මට පේනවා සුදු පාටට බැබලෙන බිත්ති එක්ක, හොදට පොලිෂ් කරපු කොස් දොරවල්, ජනෙල් හෙම දාලා තියෙන, අළුත්ම පන්නයේ වැහි පීලි දාලා, වහලෙත් කොළ පාට ගාලා තියෙන ලස්සන ගෙදරක ජනේලය ඇරල තියෙන විත්තිය. ඒ ජනේල් පළුව අස්සෙන් යන්න බැරි වෙලා තිබ්බ හුලග, සුදු පාට ලේස් වලින් කරපු ජනෙල් රෙද්දත් ඇදගෙන විටින් විට එතැනින් යන කොට තමා මම දන්නේ ජනේලේ ඇරලය කියල.

මොන විදියෙන් හිතුවත් ඒ හැගීම වලක්වගන්න බෑ. ජනෙල් රෙද්ද එහාට මෙහාට වැනෙන විදියට මගේ හිතත් එහාට මෙහාට වැනෙනවා. බලනවද නැත්ද කියලා. අන්තිමේ බලනවද කියන එක පැත්තට හිත බර වෙන විත්තිය හිතටත් හොරා ඇස් දෙක දකිනවා. 

කවදාවත්ම මේ වගේ හුලගක් හමල නැති මගේ ජීවිතේ, ඒ ආසාවෙන් ආකූල වෙලා ගිහින් තියෙන්නේ හරිම කරදරකාරි විදියට. ඇහැ දුවන මේ ජනේලේ මගේ ජීවිතෙන් මොන වෙලාවෙවත් අයින් කරගන්න හිතෙන්නේ නෑ. බස් එකේ ගියත්, තාර පිච්චෙන පොළවේ අඩිය තියල ගියත් හිතින් ඒ ජනේල් රෙද්ද හුලගට පැද්දෙනවා මට පේනවා. ජීවිතේ එකම බලාපොරොත්තුවක් වත් නැති මං වගේ එකෙකුට හෙට වෙනකං ජීවත් වෙන්න මේ බලාපොරොත්තුව විතරක්ම ඇති කියල දැං හිතෙන්නේ, මේ පහුකරන් යන අඩි තුන හතර මගේ ජීවිතේ ඊළග පැය විසිහතර තිස්සේම මාව ජීවත් කරන හින්දයි.

රස්සාවක් කියල එහෙමකට දෙයක් නැති මට, ඉන්න හිටින්න කියල ගෙයක් දොරක් නැති මට, උඹ කෑවද කියල අහන්නවත් එකෙක් නැති මට, ආදරේ කියන්නේ විකාරයක් වගේ පෙනිච්චි මට මේ සුලග හරිම හිතවත් හැගීමක් අරන් ආවේ දැං ටික දවසට කලින්, ඒ හුළගට පැද්දෙන කෙහෙරැල්ලෙන් ඇගේ මුහුණ වැහුණු වෙලාවේ ඉදලයි. ඒ වෙලාවේ ඇය දිහාම බලාගෙන උලමෙක් වගේ උඩ බලාගෙන ගියපු මං දිහා බලපු ඈ... කොණ්ඩේ දකුණු අතින් හෙමීහිට පස්සට කරගෙන බිම බලන කොට මම ඇසුයි කටයි ඇරං ඇය දිහා බලං ඉන්න විත්තිය දැකල,, දෙයියනේ මට විරිත්තුව නෙව ඇගේ ඇස් පොඩි කරල. ඒ ඇස් දෙක මිරිකිල, දෙහි ගෙඩියක් වගේ චිරිස් ගාලා විසිරෙච්ච ඒ හැගීම මගේ හිතේ චස් ගාලා වැදුනේ ආයේ ඒක හිතෙන් අයින් කරගන්න බැරි වෙන්මයි.

ඊළග දවසෙත් හුලගට පැද්දෙන ජනෙල් රෙද්ද අතරින් ඇය පාර දිහා බලන් හිටියා. අර වගේ උඩ බලපු මං දිහා ඇස් විසල් කරන් ඇය මාව දකින්න උත්සාහ කර විදිය තවමත් මාව හිරි වට්ටවල දානවා. ඔව් ඇය වගේ සුකුමාර තරුණියක් මේ මං දිහා බැලුවම වෙන්ටැති. ඇය දන්නවනං මං මොකෙක්ද කියලා. ඇත්තටම මට ඇති හීන මානයක් නෑ.. සිකුරුයි ඇය ආයිත් නං පාර දිහාවත් බලන එකක් නෑ. අත් දෙකෙන් මොකද කියල ඇහුවම මට දෙන්න උත්තර නෑ.. එහෙම නෙමෙයි මගේ අත පය දරදඩු වෙලා ගිහින්. කකුල් දෙක විතරක් මනෝ විකාරෙන් ඇවිදිනවා මගේ ඇහයි, හිතයි ජනේලේ ගාවම තියාගෙන. ඒත් මම ගියා. මට කිසි දෙයක් කරන්න බැරි උනා. අඩු ගානේ අතක් වනන්නවත්.

අද කිසිම විදියකට අඩුපාඩු නොවෙන්න මම හොද හැටි හිත ගල් කරන් එළියට බැස්සේ, සුමති අයියා මොන තරං කුනුහරුප කිව්වත් අද නං මිනිහගේ බේකරියට වතුර අදින එක පරක්කු වෙන එක වෙනවාමයි කියන එක හිතාගෙනයි. ඒ එක්කම කවදාවත් නැතිව මම කඩේට ගිහිල්ල උදේම නෙස්ටමෝල්ට් එකක් ගහල සල්ලි දීලා ඉල්ලුවෙත් මගේ ඇගට හයියක් දෙන්න කියලයි. අද නං මම කකුල් දෙකට ඉඩ තියන්නෑ මාව රවට්ටල ඉක්මනට එතනින් අරන් යන්න. ඔව් කිසිම විදියකට අත් දෙක ගල් වෙන්නවත් මං ඉඩ දෙන්නෑ. රට්ටු ඕන දෙයක් කියපු දෙන්, මම ජනේලේ ගාවම පාරේ නතර වෙනවා. ඈ මට දාන අගර දගර වලට මම අනිවා. ඇයට අතින් උත්තර දෙනවා. ඇයි මගේ ලස්සන ලොකු ඇස් දෙක.. මැට්රික්ස් එකේ නියෝගේ වගේ මයි කියල මට හිතුනේ ඒ පිල්ම් එක බලපු දවසෙමයි. ඔව් ඒ ලොකු ඇස් දෙකටත් කතා කරන්න පුළුවන්. මෙච්චර දවසක් ඒවා රස හොයන් ගියත්, ආයේ පහු බහින්න උනේ, රස තියෙන තැන් ඇස් දෙක එන එක වලක්වපු නිසා නෙව. මේ පාර කොහොමද ඒක වෙන්නේ.. මට චෑන්ස් එකක් තියෙනවා.. ඈ එක්ක හිනාවෙන්නත්. මට මොකක්ද කරන්න බැරි.. ඔව් මම ඕන දෙයක් කරනවා.. ජනෙලෙන් මගේ දිහා බලන ඇයට මම විරිත්තනවා. මොකෑ කියන්නේ එහෙම හොදද, මගේ හිත මටම වලංගු නෑ..

ලක ලැහැස්ති වෙලා හෙමින් හෙමින් පාර දිගේ අඩිය තියල ආපු මම ළගට යනකම්ම ඒ දිහා නොබලන්න තීරණය කරේ බැරි වෙලා හරි මම එන දිහා බලන් හිටියොත් හෙම ඈ.. ඔව් ඊට හොදයි ළගට ගිහිල්ල එක පාර බලනවා චකබලාස් වෙන්නම. එහෙම හිතන් ගියපු මම සුර ලෝකෙක මල් වලට අඩිය තිය තිය ගියා වගෙයි හිතුනේ. ම්.. ම්. දැං කිට්ටුයි. ඔය එන්නේ ඇගේ සැන්ට් සුවදෙයි.. ඔව් ඒ වගේ තමයි. දැං තමා හොදම වෙලාව උඩ බලන්න.. මට හිතෙනවා ඇය රෝස පාට ගවුමක් ඇදගෙන නිකටට අත තියාගෙන කොණ්ඩේ හුලගට පැද්දි පැද්දි පාර දිහා බලාගෙන ඇති කියල. ඒ හැගීමම මට හරි සුවයක් ගේනවා. ඒක එහෙමයි. ඔව් ඔන්න මම දැං උඩ බලනවා.. 

මොනවා.... ජනේලේ වහල.. අයියෝ උදේට කන්න තිබ්බ සල්ලි ටික. බීපු නෙස්ටමෝල්ට් එක... සුමති අයියා. වතුර බක්කිය.. බාල්දිය.. බක්කරේ අයියා ගාව තියෙව වතුර ටැංකිය. කකුල් දෙක ඒත් යනවා. හිත නවතිනවා. ඔව් හෙට කියල දේකුත් තියෙනවා.. මොලේ එහෙම කියනවා. ඒත් ආයිත් අර චක්කරේමයි.. උදේට කන්න තිබ්බ සල්ලි ටික....