Thursday, February 27, 2014

ශිර්ෂපාඨ අසාත්මිකතාව (Title-Allergy)

ඒ දවස් වල ෆිල්ම් බලන්න ගියාම (වැල නෙමෙයි අනේ) අපි යන්නේ ඩීවීඩී ගන්න නේ.. මොන ඩීවිඩීද ඒ දවස් වල ඒවා නෑ. අපි ෆිල්ම් බලන්නේ වීඑච්එස් කැසට් ගෙනැල්ලා. ටවුමේ තිබ්බ ලොකු පරණ බිල්ඩිමක, උඩ තට්ටුවේ තිබුන කාමර කෑල්ලක තමා ඔය වීඩියෝ සෙන්ටර් එක කෙරුවේ. ඉතිං අපිත් ගිහිල්ල ඒකේ රාක්ක වල දාලා තියෙන පටි වල නං බලනවා. එහෙම නැත්නං මිනිහා ගාව තියෙනවා ඔක්කෝම ෆිල්ම් වල නං තියෙන ලිස්ට් එකක්. ඒ දවස් වල හැටියට රු. පහක්ද කොහේද දවසට රෙන්ට් එක පටියක, ඉතිං එකක් අරන් එනවා.

ඒ අරන් එන්නේ එක්කෝ පොර අපිට කියනවා “මල්ලි මේක මරු. නියම පයිට් තියෙන්නේ. පටන් ගත්ත තැන ඉදලම පයිට් විතරයි.“ ඉතිං මොන කතාද පයිට් බලන්න නේ අපිටත් ඕන. අරන් එනවා එක පයින්ම. එහෙම නැත්නං අපි බලනව ෆිල්ම් එකේ නම. එහෙම නැත්නං ඒ කාලේ හැටියට අපි ආසා නලුවන්ගේ නම් තියෙන ෆිල්ම්. ජැකි චෑන්, ආර්නෝල්ඩ්, ස්ටැලෝන්, වෑන් ඩෑම් වගේ.

සමහර වෙලාවට කඩේ එකා කොයි තරං හොදෙයි කියල පටිය අපට දුන්නත් ඒකේ නම දැක්කම මිනිහා කියන එක බොරුය කියලමයි හිතෙන්නේ. සමහර ෆිල්ම් වල නං තියෙනවා ඒකෙන් හිතෙන්නේ මහ විකාර එකක් කියල. එහෙම නැත්නං ලව් සීන් තියෙන එකක් කියලා. ඔය කාලේ අපේ ද්වීතියික පුරුෂ ලක්ෂණ පහල වෙලා තිබුනත්, ලව් සික් නෑ. තිබ්බේ පයිට් සික් එක විතරයි. බෘෘස්ලි අයියගේ අත උනත් අනිත් අයගෙන් වෙන් කරල අදුරගන්න පුළුවන් අපිට. හැක්.

ඉතිං එහෙම බැලුවම ඕන දෙයක් තෝරගන්න ඕනම කෙනෙකුට චොයිස් එකක් තියෙනවා. අපි මොන වැඩේ කරත් කරන්නේ අපේ චොයිස් එක අනුව. ඒකනේ මැට්රික්ස් ෆිල්ම් එකේදී මෝර්පෙස් කියන්නේ මේ ලෝකේ හැමදෙයක්ම තීරණය වන්නේ තේරීම අනුව එහෙම නැත්නං චොයිස් එක අනුවයි කියලා.

ඔය චොයිස් එක ගැන කියද්දි මට හිතෙන්නේ මාත් බ්ලොග් බලද්දි මටත් චොයිස් එකක් තියෙනවා කියලයි. හුගක් වෙලාවට තියෙන තරමක් බ්ලොග් කියේව්වත් සමහර බ්ලොග්කටු තියෙනවා, ඒ වගේම පෝස්ට්කටුත් තියෙනවා මං දැක්ක ගමන්ම හැරිල එන. වෙන් මොකක්වත් නෙමෙයි අපේ රවියා කියන ආකාරයට මට තියෙන “ශිර්ෂපාඨ අසාත්මිකතාවය“ නිසා. මිනිහ නං කියන්නේ මේක සුළු රෝග තත්වයක් නිසා ඉක්මනට ඇරිල යාවි කියලයි. 

ඒ උනත් දැං අවුරුදු දෙකකට කිට්ටු වෙන්නත් එනවා අනේ. මේ ලෙඩේ හොද කරගන්නම බෑනේ. මොන විදියෙන් වත් මගේ හිත නැමෙන්නෙ නෑ අතින් කොටන්න ඒ වගේ ඒවට. එහෙම කීපයක්ම තියෙනවා.

අංක 01

අමිල චතුරංගයාගේ අන්සතු දිනපොත

හැමෝම හොදයි හොදයි අරකයි මේකයි කිව්වත් මං ඕකේ පෝස්ට්කටු දෙකකට වඩා කියවල නැතිව ඇති. ඒත් සමහර බ්ලොග් වල මුල්ම ලිපියත් මං කියවනවා. කිසිම හේතුවක් නෑ මේ අර අසාත්මිකතාවය නිසා වෙච්චි සිද්ධීයක්. “අන්සතු දිනපොත“ කිව්ව ගමන්ම මගේ යටි හිත ඒක ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. සොරි වෙන්න ඕන අමිලයා. බේත් අරන් වෙලාවක එන්නං හොදේ.


අංක 02

රවිගේ නිදහස් සිතුවිලි

අනිත් එක තමා රවියයි රන්දිලයි ලියන නිදහස් සිතුවිලි. ඒකත් කිසිම හේතුවක් නෑ අර රවි කියන මොටාගෙදර අයියා ලියන “ගුරුවරියක සමග මගේ ජීවිතය“ කියන ශිර්ෂ පාඨය දැක්ක ගමන් මං හැරෙනවා. ශිර්ෂපාඨ අසාත්මිකතාවය උපරිමේටම එනවා ඒක දැක්කම. මිනිහ නං කියන්නේ කරන්න දෙයක් නෑ ගුරුවරියකට අහු උනයි කියන්නේ අපායට ගියාට අන්තයි කියල තමා. ඔන්න ඔය කාරණය හින්දා ඒක බලන්නත් වෙන්නෑ.


අංක 03

මේක නං මං බලනවා. ඒත් මෙයාගේ ටැග් එකක් තියෙනවා “ලොල්ද මන්දා කතා අංක ??“ කියල ශිර්ෂ පාඨය දාගෙන එන කතා වගයක්. ආයිත් මොනවද අනිත් ඒවා දාපු සැනිං බලන මම, මේ හෙඩිම දැක්කට පස්සේ පළාතෙවත් යන්නෑ. දන්නවනේ මේ අපේ ඇවිද්ද පය අයියා සුදීක ගේ බ්ලොග් කටුව. වෙන පෝස්ටකටු බලන්න ගියාට ඔය ප්‍රවර්ගයේ ඒව නං මම බලන්න එන්නැ කියල සුදීකට කියල තියෙන්නේ මගේ පිස්සුව හොද එකෙන්ම තිබුන වෙලාවක. හැක්.


අංක 04

මිනිහා නං ගොඩ ගියා. ඒකගේ තියෙන වල් ගතියටම වෙන්ටෑ. “තහනං අඩවිය“ ඒකත් මට ඇලර්ජි.. කාලයක් යද්දි වල් රජා මුණූපොතෙන් සෙට් වෙච්චි නිසාද මන්දා (එක්කෝ මිනිහා නො. ද කිං) උනාට පස්සේ වෙන්ටෑ මට ඒ ඇලර්ජි එක හොද උනේ.

මේකට බේතක් හේතක් තියේනං කරුණාකරල දීලා දාන්ට අනේ. මං කැමති නෑ වෛරක්කාරයො තුන් දෙනෙක්ම හදාගන්න. අනික අර රෝගයට දාපු ඉංගිරිස් නමත් හරි යන්නෑ වගේ.

Tuesday, February 25, 2014

දිනමිණ ව.ක. ගෙන් ලිපියක් ලදිමි!!

හිතවත් මා මිත්‍රයා දේශකයා වෙතයි,

සාමාන්‍යයෙන් මා, ඔබ අමතන දේශා හෝ වෙරළුවා හෝ සූසැටක් පමණ වූ අනෙකුත් නම් වලින්, මේ කලබලකාරි හා සිත්වේදනා ගෙන දෙන අවස්ථාවේ ඔබව සුහද, මිත්‍ර ලීලාවෙන් ඇමතීමට නොහැකි වීම පිළිබඳව මුලින්ම කනගාටු වෙමි.

මා මෙතුවක් කලක් සිතා සිටියේ ඔබ මාගේ මිතුරෙකු එසේ නැතහොත් ගර්භාෂයක් (හෙළු වදන - බොක්ක) ලෙසය. නමුත් මා සිතනා දෙය නිවරැදි නොවන බව මා හට පසක් වෙදිදි මා අතැ‘ඳිය නිරායාසයෙන් දැවී රතු පැහැයෙන් මුවඟ අසලට ගොස් සුසුම් පිට කරන අයුරු වළක්වාගත නොහැකිය. එවැනි වූ විශාල ආතතියක් මා සිත තුල කඳු ගසා ඇත්තේ ඔබ බව ඉඳුරා (නොබියව) කීමට කැමැත්තෙමි.

මා සිංහල භාෂාවේ නව මාණයන් සොයා, අපගේ හිතවත් හැලපයියාගේ උදව්වද ඇතිව ආරම්භ කළ වියත් සිංහල බස් වහර පිළිබඳ ව්‍යාපාරය ද ඔබගේ අනිසි ක්‍රියාමාර්ග, කඩාකප්පල් කිරීම්, බිය ගැන්වීම්, උසි ගැන්වීම් හා නිවට උසුළු විසුළු මධ්‍යයේ කඩාකප්පල් වූයේ මාද නොදැනුවත්වමය. එයට අනුබල දෙන්නට ඇත්තේ ඔබ මෙහෙයවන ඇනෝ ජාලය වන්නට ඇතැයි මා හිත මිත්‍ර ලොව පරසිදු සියළු නැණ උගත් කම් ඇති මා මිතුරා පැවසා ඇති බැවින් එය සත්‍යයක් බව මා විශ්වාස කරමි.

සිංහල බ්ලොග් කලාවේ මේ වන විට මතුව ඇති නිවරැදි අක්ෂර වින්‍යාස සහ ව්‍යාකරණ සහිතව භාෂාව හැසිරවීමේ මුලික හරයන් සැහැසි ලෙස විනාශ කිරීමේ තර්ජනය හමුවේ, නොදරුවකු සේ බලා සිටීමට නොහැකි වූ තන්හි, මා එහි මූලිකත්වය ගෙන කටයුතු කිරීමට පියවර තැබුයේ කිසිවෙකුගේ හෝ උදව්වක් ඇතිව නොවේ. නමුත් එය මා ආරම්භ කළ මොහොතේ පටන් එයට විසුළු පාමින් එහි ගමන් මඟ ඇහිරීමට ඔබ ගත් උත්සාහය සාර්ථක වී ඇත. එයින් ඔබට යම් සතුටක් ලැබෙන බව මා උදක්ම විශ්වාස කරමි. 

එහෙත් ඔබගේ කටයුතු නිසා නැති වී යන්නේ අප ශතවර්ෂ ගණනාවක් තිස්සේ ආරක්ෂා කරගත්, අපගේ අසහාය ලේඛකයන්, උගතුන් හා වියතුන් විසින් පෝෂණය කරගෙන ආ නවමු සිංහල භාෂාව බව ඔබ අමතක නොකරනු ඇතැයි මා සිතමි. (තවදුරටත් මේ ගැන කතා නොකරන්නේ එසේ වුවහොත් සියැට්ල් ගේ දේශනය ඔබ හට ඉදිරිපත් කිරීමට සිදු වන නිසාය). ඔබ වැනි, භාෂාව අනාචාරයේ යොදවන දේශකයෙකු මා හට මෙතෙක් හමු වී නැත.

කෙසේ වෙතත් ඔබ මා සමග ඇති ආරෝව තවමත් නවතා නොමැති බව පසුගිය දිනයන් හිදි ඔබ විසින් ක්‍රියාවට නගන ලද දුෂ්ඨ සහගත ක්‍රියාකලාපය සාක්ෂි දරණ බව සිංහල බ්ලොග් ලෝකයටම පිළිගන්නවා ඇත. එමතුද නොව මේ හේතුවෙන්, ඔබව පිළිකෙව් කිරීමට ඔවුන් කටයුතු කරන්නේ නම් මා එහි කොටස් කාරයෙකු නොවීමට වග බලාගන්නා බවද කාරුණිකව සඳහන් කරමි.

මා විසින් ඉතාම සද්භාවයෙන් යුතුව ආරම්භ කළ දිනමිණ සිකුරාදා බ්ලොග් පිටුව පවත්වාගෙන යාම ඉතා අපහසු වී ඇත්තේද ඔබගේ නොමනා ක්‍ර්‍රියාකලාපයන් නිසාම බව මා දනිමි. එමෙන්ම මා හට අධික රාජකාරි තිබු අවස්ථාවන්හිදි එය පුවත්පතේ පල කිරීමට නොහැකි වූ අවස්ථා දෙකකදීම, ඔබ විසින් ඉතා නින්දිත, ද්වේශසහගත, අමනොඥ්ඥ ලෙස සිදු කරන ලද ක්‍රියාවන් ඔබ වැනි දේශකයෙකු (එයද සැක සහිතය!) හට කිසිසේත්ම නොගැලපෙන බව කීමට චින්තයෙන් පොහොසත් මා කිසි විටෙක පසුබට නොවෙමි.

මා ඔබ කල්‍යාණ මිතුරෙකු සේ පිළිගත් බැවින් ඔබගේ ලිපියක්ද බ්ලොග් පිටුවේ පල කිරීමට අදහස් කරගෙන සිටියෙමි. එතකුදු එය මෙතරම් ඉක්මනින් සිදු කිරීමට මාගේ කිසිදු පුරුව සුදානමක් හෝ හැකියාවක් නොතිබුණි. නමුත් මාගේ පිටුසැකසුම් ශිල්පියාගේ අත්වැරදීමක් නොහොත් මා තරමක් මත්පැන් ගෙන ඔහුට දුන් උපදෙසක් නිවරැදිව තේරුම් ගැනීමට අපොහොසත් වීම නිසා ඉතා අවසනාවන්ත ලෙස එම පිටුවට ඔබගේ විකාර ලිපි දෙකක්ම පල විය. එනම් මා ඔහුට ඔබගේ ලිපි දෙකක් තෝරා දී කිසිසේත් මෙම ලිපි, බ්ලොග් පිටුවට ඇතුලත් නොකරන ලෙස දන්වන ලදි. නමුත්, මා දන්වා සිටියේ ඒවා පිටුවට ඇතුලත් කරන ලෙස බව ශිල්පියා විසින් තේරුම් ගෙන තිබු අතර, මාගේ අනුදැනුමක් පවා නොමැතිව ඒවා පල කර ඇති බව අප දැනමුතුකම් ලැබුවේ ගිනි පුලිඟු පිටවීමෙන් පසුවය.

සිදු වූ දේ සිදු විය. එය වළක්වා ගත නොහැකි විය. අප සැවොම එනම් පත්තර මහගෙදරම එයින් අනේකවිධ ලැජ්ජාවන් ට පත් වූයෙමු. මේ පිළිබඳව මා හට කළ හැකි කිසිවක් නොවීය. එහෙත් වැරදීමකින් පල වූ ඔබගේ ලිපි දෙක ගැන ඔබ ප්‍රහර්ෂයෙන් යුතුව මා හටම බැන වදිමින් ඔල්වර නගනු මා නිහඩව බලා සිටියෙමි. එය මා හට හුරුපුරුදු දෙයක් නොවේ. ඔබගේ ලිපිය දුටු වනම මල් අයියණ්ඩිය මා කැඳවා දරුණු ලෙස අවවාද කළ අතර, පැය කිහිපයක් ඇතුලත ඔබගේ ලිපියේ ඉලක්ක ගත වූ මධු මාධව, නිල්මිණී තෙන්නකෝන්, සචින් තෙන්දුල්කාර්, මාර්ක් වෝ, ටීනා ටර්නර් ආච්චි යන ප්‍රකට පුද්ගලයන් තම පෞද්ගලික ජීවිතය ගැන හාරා අවුස්සා ලිපි පළ කිරීම ගැන අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලයට අප්‍රසාදය පළ කරැ තිබුනි.

ඒ අනුව මා විසින් සිදු කර ගත් එකම එක වැරුද්දක් නිසා සමස්ථ බ්ලොග් ලෝකයටම දැඩි පාඩුවක් සිදු වී, දිනමිණ බ්ලොග් පිටුව කරගෙන යාමටද නොහැකි වී ඇත. මෙම තත්වයට සම්පුර්ණයෙන්ම වගකිව යුත්තේ ඔබ බව මා කියා සිටිමි. මා කිසිවෙකුත් හට මේ පිළීබඳව දැන්වීමට අකමැත්තේ ඔබට යම් නපුරක් වේ දෝ හෝ යි සැකයක් මා සිත තුල රෝපනය වී ඇති නිසාය.

එබැවින් තව දුරටත් ඔබ මිතුරෙකු ලෙස මා නොසළකන බව හා ඔබගේ බ්ලොග් කෙරුවාවද වැඩි දිනක් යාමට මත්තෙන් අවසන් කරන බවද අවධාරණය කරමි. 


මීට හිතවත්

නලීන් දිල්රුක්ෂ (ව.ක. දිනමිණ)

ප.ලි- ඔබගේ සියළු නොපනත්කම් ඔබගේ සේවා ස්ථානයට ලිඛිතව දැනුම් දීමට පියවර ගනිමි.

Sunday, February 23, 2014

පට්ටිපාලක (The Swineherd)

එක රටක දුප්පත් කුමාරයෙක් හිටියා. ඔහුට තිබුනේ කුඩා රාජධානියක්. ඔහුට උවමනා උනා කසාදයක් කරගන්න.. කුමාරියෙක් කැන්දන් එන්න. ඔහුට තිබුන දුප්පත් රාජධානියක් උනත් ඒක මේ වැඩේට හොදටම ප්‍රමාණවත්.

“ඔබ මාව කසාද බදිනවද“ කියල කෙලින්ම අහන්න දුප්පත් කුමාරයට හැකියාව තිබුන, තමන්ගේ අධිරාජයාගේ දුවගෙන්. ඒත් ඔහු ඒක කරේ නෑ, ඔහුගේ නම කොයිතරං රටේ ප්‍රසිද්ධව තිබුනත්. මේ අධිරාජ්‍යෙය් ඉන්න කුමාරියන්ගෙන් අඩුගානේ සීයක් වත් ඇති කිව්ව ගමන් මේ කුමාරයට උවමනාවෙන්ම “හා“ කියන. ඒත් ඇය හා කිව්වද කියල අපි බලමු.

කුමරයගේ පියාගේ සොහොන් බිමේ වැවුනා අලංකාර රෝස පඳුරක්. ඇත්තටම ලස්සන රෝස පඳුරක්. ඒකේ මල් පිපෙන්නේ අවුරුදු පහකට වතාවක්. ඒත් එකම එක ලස්සන මලක් විතරයි. ඒත් ඒක හරිම ලස්සන මලක් ඒ ගැන කිසිම කතාවක් නෑ. මේ මලේ සුවඳ විඳින ඕනම කෙනෙක්ට තමන්ගේ සියළු දුක් කරදර දෝමනස්ස සම්පුරුණයෙන්ම අමතක වෙලා යනවා. ඒ වගේම කුමාරයට හිටියා අරුම පුදුම නයිටින්ගේල් කුරුල්ලෙක්. පුදුම කුරුල්ලෙක් කිව්වේ මෙන්න මේකයි. මේ විශ්වයේ තියෙන ඕනම... ඕනම ස්වරයක් ඉමිහිරිව ගායනා කරන්න මෙයාට පුළුවන්. ඔහුට තිබුන මේ එකම වස්තුව ඔහු ලොකු රිදී බාජන දෙකක දාලා අර කුමාරියට යැව්වා.

මාළිගාවට ලැබෙන සියළුම තෑගි අධිරාජයා ඉන්න විශාල ශාලාවට ගේන්න තමා අණ කරල තිබුනේ. මොකද මේ ශාලාවේ තමා කුමාරිය තමන්ගේ පරිවාර කුමාරියන් සමඟ කෙළිදෙලෙන් පසු වෙන්නේ. අර ලොකු රිදී භාජන දෙක දැක්කම කුමාරිය හරිම සන්තෝසෙන් උඩ පැන පැන අත්පුඩි ගැහුවා.

“මේ පුංචි පුස් පැටියෙක්වත්ද? කුමාරිය කිව්වා. නමුත් එතකොට අර ලස්සන රෝස මල තිබුන රෝස පඳුර භාජනයෙක් එළීයට ආවා.


“හානේ.. මේකේ ලස්සන“ ශාලාවේ හිටිය ඔක්කෝම කුමාරියෝ කිව්වා.

“ඒක ලස්සනටත් එහා ගිය දෙයක්. ඒක බොහොම අලංකාරයි“ අධිරාජයා පැවසුවා.

ඒත් කුමාරියට ඒකේ ලොකු තේරුමක් නැහැ. ඇය අඩන්න වගේ ලෑස්ති උනා.

“අනේ!! පපා“ කුමාරිය නාහෙන් අඩන්න ගත්තා. 

“අයියෝ මේක බොරු මලක් නෙමෙයි ඇත්තම මලක්. බලන්න..මේ ඇත්තම මලක්“ ශාලාවේ උන්න බවලතුන් ඇයට පෙන්නල දුන්නා.

“හරි හරි. අපි තරහ වෙන්න කලින් අනිත් භාජනේ තියෙන්නේ මොනවද කියල බලමුකෝ“ අධිරාජයා කිව්වම ඒකත් ඇරියා. එතකොටම අර නයිටින්ගෙල් එළියට ඇවිත් ලස්සනට සින්දුවක් කිව්වා. මේ සින්දුවේ ලස්සන අහන් ඉදල කට්ටියටම මොකක් කියන්නද කියල හිතාගන්න බැරිව හිටියා.

“Superbe!! Charmant!" කුමාරියගේ පරිවාර කුමාරියන් එක් වරම තියෙන නරකම ප්‍රංස බාසාවෙන් එහෙම කිව්වා.

“මට මතක් වෙන්නේ අපේ හිටපු අධිරාජයාගේ සංගීත පෙට්ටිය මේ කුරුල්ලගේ සින්දු ඇහුවම“ වයසක රාජපුරුසයෙක් එහෙම කිව්වා.

“ඔව්. හැබෑමයි ඒ සංගීතයම තමා. ඒ හැගීමම තමා එන්නේ. ඔව් ඒක තමයි“ පොඩි දරුවෙක් වගේ කඳුළු පිහිමින් අධිරාජයා පැවසුවා.

“මං නං හිතන්නේ මේ ඇත්ත කුරුල්ලෙක් නෙමෙයි“ කියල කුමාරිය කිව්වම “නෑ මේ ඇත්ත කුරුල්ලෙක්“ අනිත් අය කිව්වා. 

“එහෙනං බලමු එයා පියාඹනවද කියලා, ඊට පස්සේ කුරුල්ලා පියාඹලා ගියා. මේ සිද්ධිය නිසා කුමාරිය දන්නෑ තමන් අර කුමාරයට ශාලාව ඇතුලට එන්න ඉඩ කඩ සැලැසුවා කියන එක.

කුමාරයා වෙස් මාරු කරගෙන කිසිම බයක් නැතිව අධිරාජයා ගාවට ආවා. ඔහුගේ මූණ කළු කරල තිබුනේ. ඔහු පැළද සිටි තොප්පිය නිසා කොහොමත් අඳුරගන්න අමාරුයි.

ඔහු ශාලාවේ දොරට තට්ටු කරා. 

“සුභ දිනයක් අධිරාජයාණෙනි“ කුමාරයා ආසිරි පැතුවා.

“මට මේ බලකොටුවේ මොකක් හරි රස්සාවක් දෙන්න පුළුවන්ද රජතුමණි“

“පුළුවන්. මේකයි ප්‍රශ්නේ. හුගක් අය එනවා රස්සාවල් ඉල්ලගෙන. කමක් නෑ මං ඔබ ගැන සලකා බලන්නං පුළුවන් විදියට. ඒත් මට දැං මතක් උනා අපේ ඌරෝ බලාගන්න නං කව්රුවත් නෑ කියලා. මොකද කියන්නේ මහා විසාල ඌරු රංචුවක් නේ අපිට ඉන්නේ. ඔබ කැමති නැද්ද ඌරෝ බලාගන්න“ රජතුමා ඇහුවා.

ඉතිං කුමාරයා අධිරාජයාගේ ඌරුපට්ටි පාලක විදියට පත්වීමක් ලබා ගත්තා. ඌරු කොටුවට සමීපයෙන් ඔහුට ඉතා කුඩා කාමරයක් ලැබුනා නවතින්න. ඔහු ඒකේ ඉන්න අකමැති උනත් මුළු දවසම එතන වාඩි වෙලා වැඩ කරා. හවස් වෙද්දී ඔහු ලස්සන මුට්ටියක් හැදුවා. ඒ මුට්ටියේ වටේටම පුංචි සීනු සවි කරල තිබුනේ. ඉතිං මේ මුට්ටිය රත් කරන කොට හරි ලස්සන පරණ සින්දුවක ස්වර අර පුංචි සීනු වලින් ඇහෙනවා.

අයියෝ..අනේ.. !! මගේ ආදර ඕගස්ටයින්
ඔක්කොම ඉවරයි.. ඔක්කෝම ඉවරයි!!

මේ හැමදෙයකම ඉතා අරුම පුදුම සැකැස්මක් තිබුනා. කව්රු හරි මේ මුට්ටිය රත් වෙන කොට ඒකෙන් නගින දුමට ඇගිල්ල අල්ලන් හිටියොත් එයාට එක පාරටම කියන්න පුළුවන් මේ නගරයේ ඕනම ගෙයක මොන කෑම වර්ගයද උයන්නේ කියන එක. 

කුමාරිය ඇයගේ පරිවාරිකාවන් සමඟ එළීයට එනකොට අර මිහිරි නාදය ඇයට ඇහුනා. ඇය ගල් හැගිල වගේ නැවතිල ඒක අහගෙන හිටියේ මොකද ඇයටත් මේ ගීතය ලස්සනට පියානෝවේ වාදනය කරන්න පුළුවන් නිසා. හැබැයි ඉතිං ඇයට වාදනය කරන්න පුළුවන් එකම සින්දුවත් ඒකම තමා. ඉතිං ඇයට තනි ඇගිල්ලෙන් උනත් ඒක වාදනය කරන්න පුළුවන්. හරිම දක්ෂයි.

“ඇයි ඒ..මම වාදනය කරන සින්දුව නේ ඒක“ ඇයට කෑගෑවුනා.

“මේ පට්ටිපාලකයා ටික්ක ඉගෙන ගත්ත මිනිහෙක් වෙන්න ඇති. හාර්කි. පල්ලෙහාට ගිහින් අර පට්ටිපාලකයගෙන් අහන් එන්න ඔය සංගීත භාණ්ඩේ විකුණන ගාන“ ඇය තම පරිවාරිකාවකට එසේ අණ කළා.

ඉතිං මඩේ දාන සපත්තු දෙකක් දාගෙන අර පරිවාරිකාව ගියා පට්ටිපාලක හමුවෙන්න.

“තමුසෙට ඔය මුට්ටියට කීයක් ඕනද?“ ඇය ඇහුවා.

“මට කුමාරියගෙන් හාදු දහයක් ඕන මේකට“ පට්ටිපාලක උත්තර දුන්නා. මේකෙන් ඇස් උඩ ගියපු පාර “අනේ දෙයියනේ මොන නවනිංගිරාවක් ද මේ“ පරිවාරිකාවට කියවුනා. 

“හැබැයි ඊට අඩුවෙන් නං මං මේක දෙන්නෑ කොහොමත්“ ඔහු ස්ථිර කරලම කිව්වා. ඇය එතැනින් යන්න ගියා.

“මිනිහා මොකක්ද කිව්වේ??“ කුමාරිය ඇසුවම “මං ඒක ඔබතුමියට කියන්න කැමති නෑ කුමරියනි“ කියලා ඇය කිව්වා.

“ඉතිං මට කනට කරල හරි ඒක කියන්න“

“ඌ මහ නපුරෙක්“ කුමාරිය තරහෙන් කෑ ගහගෙනම යන්න ගියා. ඒත් ඇය ටිකක් දුර යද්දිම ආයිත් අර මිහිරි සංගීතය ඇහෙන්න ගත්තා තවත් මිහිරි විදියට.

අයියෝ...අනේ.. !! මගේ ආදර ඕගස්ටයින්
ඔක්කොම ඉවරයි.. ඔක්කෝම ඉවරයි!!

“හාර්කි. ගිහිල්ල උගෙන් අහනවා මගේ මේ පරිවාරිකාවක්ගෙන් හාදු දහයක් අරන් ඒක දෙන්න බැරිද කියලා“ කුමාරිය කිව්වම ඇය ආපසු ගියා පට්ටි පාලක ගාවට.

“පිස්සුද මට බෑ. කුමාරිගෙන් හාදු දහයක් නැත්නං මම මේ මුට්ටිය තියාගන්නවා“ පට්ටිපාලක නැවතත් ස්ථිරවම කිව්වා.

“අනේ මේ වගේ ඌරෙක්.. කමක් නෑ ඕගොල්ලෝ මගේ වටේට ඉන්න අඩුගානේ එතකොට වෙන කාටවත් දකින්නවත් බෑනේ“ කුමාරිය කිව්වම පරිවාරිකාවෝ තමන්ගේ ඇදුම් රැලි දිග ඇරගෙන කුමාරියව මුවා කරද්දි තමන්ගේ ගාස්තුව වෙච්චි හාදු දහයට අර මුට්ටිය කුමරියට විකුණන්න ඔහු සමත් උනා.

අන්න ඊට පස්සේ සතුට උතුරායන්න උනා. මුළු හවස් වරුවම.. නෑ.. මුළු දවසම මුට්ටිය රත් කරන එක තමා උනේ. ඉතිං නගරයේ මොන ගේකවත් උයපු කෑමක් හංගන්න කාටවත්ම බැරි උනා. ඒගොල්ල දැනගත්තා සපත්තු හදන මිනිහගේ ගෙදර ඉදල ඇමතිවරයගේ ගෙදරට යනකං ඉව්වේ මොනවද කියලා. කුමාරියෝ සේරම හිකි හිකි ගගා හිනා වෙවි නැටුවා මේ දිහා බලලා.

“බලන්නකෝ අපි දන්නවා රසම සුප් හදන තැන, ඒ විතරක්ද පෑන් කේක් කොහේද තියෙන්නේ කියලා. අම්මෝ මාරයි නේ.. ඒ විතරයැ පුඩින් තියන තැන, කට්ලට් හදන තැන්. මේක නං නියම භාණ්ඩයක්“

“ෂහ්.. මේක නං මාරයි“ මාලිගාවේ ප්‍රධාන පාලක වරිය පැවසුවාම,

“ඒකට කමක් නෑ මේක හොදට කල්පනාවට ගන්න. මං අධිරාජයාගේ දූ කුමරිය හරිද?“ කුමාරිය පැවුසුවා. අනිත් අය ඒක ඇත්ත තමා කියල ඒක පිළිගත්තා.

ඔව් පට්ටිපාලක. අපි කියන කුමාරයා බව මේ අය කව්රුවත් දැනං හිටියේ නෑ. ඒ අය හිතාන හිටියේ මේත් සාමාන්‍ය උෟරුපට්ටි බලාගන්න අයෙක් විදියට නේ. තව දවසක් ගත වෙන්න කලින් මේ පට්ටිපාලකයා හැදුවා තවත් අරුම පුදුම සංගීත භාන්ඩයක්. ඒක සෙලෙව්ව්වම මේ විශ්වයේ තියෙන ඕනම ජාතියේ නැටුමක් නටන්න පුළුවන්.

“ඒක නං නියමයි“ කුමරිය එය පසු කර යන විට කෑගහල කිව්වා. “එ් වගේ සංගීතයක් මං කවදාවත් අහල නෑ. හාර්කි. ගිහිල්ල අහන්න මේකට කීයක් ඕනද කියලා. හැබැයි ආයිත් නං මං හාදු දෙන්නෑ කියන්න“

“කුමරියනි, හාදු සීයක් ඕනලු ඒක දෙන්න“ පරිවාරිකාව පැමිණ කුමරියට පැවසුවා.

“මේ යකාට ඇත්තටම පිස්සුද?“ කුමරිය පුදුමයෙන් කියමින් යන්න ගියා. ඒත් ඇය ටික් දුරක් ගිහන් නතර උනා.

“අපි කලාව පෝෂණය කරන්න ඕන. මම අධිරාජයාගේ දියණිය. හාර්කි... ගිහින් කියන්න මං හාදු දහයක් දෙන්නං. ඉතිරි ඒවා මගේ පරිවාරිකාවන්ගෙන් ගන්න කියලා“

“අනේ ඒත් අපිනං ඒකට කැමති නෑ“ පරිවාරිකාවො දුකෙන් කිව්වා.

“හප්පා ඒකත් එහෙමද? මට ඒ මිනිහව ඉඹින්න පුළුවන් නං ඇය ඔය අයට බැරි. මතක තියාගන්නව මං තමා ඔහේලට කන්න බොන්න පඩි නඩි ගෙවන්නේ හරිද?“ කුමරිය තරහෙන් කිව්වා. ඉතිං හාර්කිට නැවත යන්න උනා.

“මං කිව්වේ කුමරියගෙන් හාදු සීයයි. නැත්නං මං මේක තියාගන්නං එයාට එයාගේ හාදු ටික තියාගන්න කියන්න. එච්චරයි“ පට්ටිපාලක කිව්වා.

“මගේ වටේට ඉන්න“. එකකොට පරිවාරිකාවෝ ටික කලින් දවසේ වගේම ඇයව වටකරගත්තා.

ඉතිං ඇය ගණූදෙනුව පටන් ගත්තා.

“මොකක්ද අර කට්ටිය ඌරුකොටුව ගාව කරන්නේ“ සඳළුතලයේ හිටිය අධිරාජයා ඇහුවා. ඇස් දෙක පිහිදල තමන්ගේ කණ්නාඩි කූට්ටම දාගෙන අධීරාජයා මේ දිහා හොදට බැලුවා.

“මේ අර පරිවාරක ස්ත්‍රීන් නේද? ඒ නං මොකක් හරි හොර වැඩක්. යන්න ඕන බලන්න“ කියල තමන්ගේ සෙරෙප්පු කූට්ටමත් දාගෙන අධිරාජයා පල්ලෙහාට බැස්සා. මොකද ඒක දැම්මම එයාට ඇගිලි වලින් ඉස්සිලා බලන්න පුළුවන් නේ.

අධිරාජයා නිකං විදුලි වේගෙන් වගේ එතැනට ගියා.

ඔහු මිදුලට බැස්සට පස්සේ හරියට පුසෙන් වගේ. පරිස්සමින් කිට්ටු කළා. ඒ වෙලාවේ පරිවාරිකාවන්ට හොදටම වැඩ. හාදු ගණං කරන්න එපායැ. ඊටත් වඩා මේක ෂෝක් සෙල්ලම නේ. අධිරාජයා ළගට ම ගිහින් තමන්ගේ ඇගිලි වලින් ඉස්සිලා බැලුවා.


“මොකක්ද ඔය ඔතන වෙන්නේ“. ඔහු දැක්කා මොකක්ද එතන උනේ කියලා. තමන්ගේ සෙරෙප්පුවෙන් අධිරාජයා අර දෙන්නටම ඔළුවට ගැහුවා. ඒ වෙලාවේ කුමාරිය තමන්ගේ අසු හය වෙනි හාදුව තමා දෙමින් හිටියේ.

“පලයල්ල අහකට“ අධිරාජයා තරහෙන් කිව්වා. කුමාරියයි, පට්ටිපාලකයි දෙන්නම එළවල දැම්මා මාළිගයෙන්. ඉතිං කුමාරිය එළියට වෙලා අඩමින් උන්නා. වැස්සත් ආවා. ඒ මදිවට පට්ටිපාලකට බනින්නත් ගත්තා.

“අයියෝ මං වගේ අවාසනවාවන්න කුමාරියක්. .. අපරාදේ මං අර ලස්සන කුමාරයටවත් කැමති උනා නං.. දෙයියනේ මං මොන තරං අවාසනාවන්තද“ ඇය අඩන්න ගත්තා

ඊට පස්සේ පට්ටිපාලක ගහක් පිටුපසට ගිහිල්ල කළු ගැහිච්ච ඔහුගේ මූණ පිහිදගෙන රාජකීය ඇදුම් ආයිත්තං වලින් සැරසිලා බොහොම ලස්සනට කුමාරිය ඉදිරිපිටට ආවා. හරිම ලස්සනයි. තමන්ගේ ඉදිරිපිට ඉන්න කුමාරයා දැක්කම කුමාරිය ගෞරව කරන්න ගියාම කලන්තේ දාන්න වගේ උනා.

“මම හිතුවා මේක මෙහෙමයි කියලා. මං ඔබට වෛර කරනවා“ කුමාරයා පැවසුවා.

“ඔබට මොන විදියෙන්වත් අවංක කුමාරයෙක් ලැබෙන්නෑ. ඔබ රෝස මලකවත් නයිටින්ගේල් කුරුල්ලගෙවත් වටිනාකම දන්නේ නෑ. ඒත් කිසිම වැඩක් නැති බහුබූත සෙල්ලං බඩුවකට ඔබ අර ඌරු කොටුවේ එකාව සිපගත්තා. දැං හරිනේ ඔන්න ඔබගේ තෑග්ග ලැබුනා“

කුමාරියගේ මූණ ඉස්සරහ දඩාං ගාලා දොර වහගෙනම කුමාරයා යන්න ගියා ඔහුගේ රාජධානියට. 

ඉතිං සමහර විට ඇය තාමත් එළියට වෙලා සින්දු කියනවා ඇති.

අයියෝ.. අනේ.. !! මගේ ආදර ඕගස්ටයින්
ඔක්කොම ඉවරයි.. ඔක්කෝම ඉවරයි!!

The Swineherd - Hans Christian Andersen

Saturday, February 22, 2014

සහන් Got Talent !!

කව්ද හැබෑට මේ.. ?

කව්ද කියලනං මං හරියට දන්නෑ ඒත් මොකාද කියලා දැනගන්න නං ලොකු ආසාවක් තියෙනවා.

මේ සහන් අනෙකෙකු නෙමෙයි සහන් පද්මසංඛ පීරිස්.

ඔහු ඉතාම දක්ෂයෙක් සහ වෙනස් හා විවිධ අරමුණු ඔස්සේ තමන්ගේ බ්ලොග් එක කරන අති දක්ෂයෙක්. මං හිතන්නේ හැකි සැවොම ඔහුව කියවීම වටීවි කියලයි.

සහන්ගේ නිර්මාණ වලින් මා සිත වඩාත්ම පැහැර ගත්තේ මෙන්න මේ පින්තුරෙට.



වර්තමාන සංඝ පරපුර ගැන මනරම්ව කියවෙන මේ නිර්මාණයත් වෙනස් ආකාරයක නිර්මාණයක් බව ඉතා පැහැදිලිව පෙනුන හා දිනපතා දැකීමෙන් වඩ වඩාත් තේරුම්ගත හැකි නිර්මාණයක් බව මං දැං දන්නේ මොකද සහන් ඒක දාපු දවසේ ඉදලම මගේ ඩෙස්ක්ටොප් එක සැරසුවේ මේ පින්තුරේ නිසයි.


කවි නිර්මාණ වලටත් ඔහු හපනෙක්. 

කුණුහරපම ලියන
කෙනෙකුට ලැබෙන
නම්බු නාම කෑගසයි
"අසම්මත අපූර්ව කවියෙකි නුඹ..."

කලකට පසුව
ඔහුම ලියන
ඔහුට ද නොතේරෙන
වචන පෙලකට
පෙර දා නම්බු දුන්
උන් කෑගසයි
අපූර්ව යටිපෙල අරුතක් ගැන...


මේ මං ඔහුගේ කැමතිව කවියක්.. 

මං දැන් කිව්ව වගේ ඔහු අළුත් නිර්මාණ කරන්නෙක්. දැන් ඔහු සංගීත ඛන්ඩ නිර්මාණය කරනවා. ඒවා හරිම මිහිරියි. අහලම බලන්න.



ඒ වගේම කෙටි කතා ලියන්නත් ඔහු රුසියෙක්. හිතාගන්න බැරි අමුතු ලස්සන කෙටිකතාවකට මම ආස උනා ඔහුගේ. ඒකේ නම මිනිත්තුවකි ජීවිතය
සහන්ව කියවන්න. දකින්න. විඳින්න. ඔබට කුමක් හෝ දැනේවි කියල මට ස්ථිර විස්වාසයක් තියෙනවා. මේකා මහ පරණ ඇම්බැට්ටයෙක් බොල.. මෙන්න පාර.


Monday, February 17, 2014

දන්සැල් බත්!!

“මොකක්ද ඕයි කරන්නේ.. අහකට වෙයන්.. පිස්සා“

මහ හයියෙන් ඇසුන මේ ගෝරනාඩුවට බිම වාඩි වී යම් දෙයක් අහුලමින් හුන් සුගතපාලගේ මවිල් කෙලින් වී ගියේය. ඔහු සිටියේ කිසිවක්ම නෑසෙන නිහඬ මානසිකත්වයකිනි. එක් වරම පතිත වූ මරාලයක් පරිද්දෙන් සෙන හඩ නැගුවේ කව්රුන්දැයි ඔහු සැලෙන හදින් යුතුව හිස හරවා බැලුවේය.

දන්සැලේ කප්පරක් වැඩ කළ, රතු ටී ෂර්ට් එකකින් සැරසීගත් පැනමා තෝප්පියක් පැළද, බාගෙට බාන ලද රැවුලෙන් යුත් ඔහුව සුගතපාල අද දිනය තුල දෑතේ ඇඟිලි ගානටත් වඩා දැක ඇත. සුදානම් වෙමින් පවතින මහා කර්තව්‍යයක විශාල බරක් ඇද්දේ මොහු බව දවස පුරාම විමසිල්ලෙන් සිටි සුගතපාලට නොරහසකි. ඒ අනුව මේ ස්ථානයේ තමන්ට වඩා කෙරුම්කාරයෙකු සිටින වගත් හේ තමාට තර්ජනාංගුලියක් එල්ල කර ඇති බවත් දැන ගත් සුගතපාල බියෙන් ගැහෙමින් හෙමින් සැරේ තම දෙපා දිග අරිමින් නැගිටින්නට විය.

“මොකක්ද මනුස්සයෝ කරන්නේ.. තමුසෙට පිස්සුද හැබෑට මේ අමුහාල් ඇහිදින්න“

“මම මේ... මේ...“

“හරි හරි.. දැං යනවා ආයි පස් පාගන්නෑ මේ හරියේ හරිද? මට දැකල පුරුදුයි කොයි හරියෙද ගෙවල්“

“නෑ නෑ මහත්තයෝ මං මෙහෙ නෙමෙයි.. මං දුර“ කටට ආ බොරුව විගසින් ඇද බෑ සුගතපාල අඩියට දෙකට තද හුස්මක් ගනිමින් එතැනින් දිව ගියේ කරන්න ගිය වැඩයටත් වඩා තමන්ගේ අනන්‍යතාවය හෙලිවේයැයි යන උපන් ලැජ්ජාවෙනි.

“සනී මහත්තයා මොකක්ද කේස් එක“ එතැනට පැමිණි අයෙකු විමසන අයුරු තමන්ගේ පිටුපසින් ඇසුනද නැවත හැරීමක් නැතිවම සුගතපාල දුවන්නට විය.

“නෑ තෝමස්.. අර මිනිහා දැං අපි වීසි කරපු අමු හාල් ටික ඇහිද ඇහිද හිටියේ. මොකටද අප්පා මේ බල්ලොත් නොකන බත් ඇට ඇහිදින්නේ. එක්කෝ ඌට පිස්සු ඇති.“

“වෙන්න ඇති මහත්තයෝ. මේවයේ පිස්සෝ, මෝඩයෝ වැහිවැහැලා. ඔන්න බලන්න මේ පාර නං දන්සැලේ වැඩේ ලස්සනට කෙරෙයි. ආයි මොනා අහන්නද සනී මහත්තයල ඉන්න කොට“

“හැක් හැක්.. ඒකනේ බං.. මේ උදේ පාන්දර බලහං අර බුරු කුක් කාරයා කරපු වැඩේ. හාල් කිලෝ 25 ක්ම ඉවරයි බං. මං ඌට දෙසා බෑවා උගේ හම ගැලවෙන්නම. අපරාදේ නේ බං. මූට තිබ්බේ උණු වතුර දාන්න නේ බතට. ඒකවත් දන්නැති හරකෙක්.“

“ඇයි මහත්තයෝ අපි උනත් ගෙදර බත් මුට්ටිය පැහිල නැත්නං ගොජ ගොජ ගාල නටන උනු වතුර ටිකක් දාලා ටිකක් රත් උනාම ගානට එන බව දන්න එකේ.. මුං කුක්ලද මහත්තයෝ. ඔය අර බඩවැටියේ නිමලා ගෙනාපු එකා නේද“

“ඔව් ඔව් නිමල් එක්ක ආපු බාස් තමා. තමුසේ දන්නවද මිනිහව“

“සනී මහත්තයට මතකද අර දැල්කඩ තිබ්බ සොන්නාදර හාමුදුරුවන්ගේ දන්සැල??“

“ඔව් අර ගිය පාර මහ ගිනිවිජුජුම්බරයක් උනේ“

“ආන්න හරි.. මේ යකා තමා ඒකේ උයල තියෙන්නේ“

“හැබෑට.. මං දන්නෑ නෙව බං ඒක“

“මහත්තයට කියන්න. මූ රෑ හොද එකෙන් ගහල, පැයක් විතර නිදාගෙන වැඩේ පටන් අරගෙන තනියම බත් මුට්ටි තුනම තියලා.. එතන කිලෝ 75 ක් ලු. මේකා බත අංඤකොරොස් කරන් තියෙන්නේ ඇල් වතුරෙන් බත හදන්න ගිහිල්ලා.“

“අම්මප බං. මේකව දැම්ම එලවල දාන්න ඕන.. ඔය මහ බත් මුට්ටි හදද්දි ඉස්සෙල්ලම වතුර එක නටවල පස්සේ නෙව හාල් ටික දාන්නේ. යමං බලන්න. දැං ඕකා අනිත් බත ගහනවද මන්දා.. ඉවරයි බං එහෙම උනොත්“

පාරේ හති හලමින් උදේ පාන්දර දිව ගිය සුගතපාල පසුපස බල්ලන් කීප දෙනෙකු බුරාගෙන පැමිණියද, මහ හයියෙන් දෙසාබාන ලද කුනුහරුප වැලකට අසුවී උන් පසු බා ගියහ. දන්සැලේ බල්බ් වැල් නොපෙනන මානයකට දිව ගිය සුගතපාල පාර අයිනේ තිබූ කළු ගලක් උඩ ඇන තියාන, තමන්වම සමනය කරගන්නට විය. ඔහුගේ හුස්ම ගැනීමේ රිද්මය විනාඩි කිහිපයක් ගත වන තෙක්ම නිසියාකාරව තබා ගන්නට නොහැකි වුයේ බැරි වීමකින් හෝ දන්සැලේ කව්රුන් හෝ තමා කව්දැයි බලන්නට එන්නේ දැයි ඔහු තුල සැකයක් තිබූ බැවිනි.

ඊයේ රාත්තිරියේ නන්දාවතී ලුණුවිල කොළ මැල්ලුමක් රත් කොට බලෙන් මෙන් පොඩි උන් දෙන්නාට ගිල්ලන අයුරු දුටු සුගතපාලට තමාගේ කටේ කෙල ටිකවත් ගිල ගන්නට නොහැකි වූ අයුරු තරු එළිය අතරින් සිහිපත් වී නැවත උගුර වේලී ගියාක් මෙන් සුගතපාලට දැනෙන්ට විය. තමා සහ නන්දාවති මේ විදින්නේ ජීවිතයේ එපාම කරපු කාලය බව සුගතපාලට ස්ථිරය. එවැනි කාලයක් මෙතුවක් කාලෙකට පැමිණ නොමැති බව ඔහු සිහිපත් කරන්නේ, කැපුවත් කොළ දේශපාලනය උදෙසාම ඡන්දය දුන් අයෙකු වන නිසාය. අම්ම මුත්ත කිව්වත් වෙන පාටකට නොහැරුනු සුගතෙට ඡන්දය දුන් අයගෙන් හෝ කවදාවත් සහනයක් නොලැබිණි. 

මනාපේ ගිඟාකමින් ගෙයින් ගෙට ගිය සමරක්කොඩි මන්ත්‍රීතුමා තම ගෙයි සිමෙන්ති නොදැමු මැටි පොළව දැක සිමෙන්ති දමාගැනීම සදහා තමන්ගේ පොකැට් එකෙන්ම සල්ලි දෙන බව පවසා සිටි අයුරු මතක් වූ ඔහුට එදා තමාගේ නෙතින් වැටුනු කදුළු බිදු ගැන දුක් විය. තවත් කදුලක් දැන් ඔහුගේ දෙකොපුල හරහා ගලන්නට වන්නේ වල හැගුණු මැටි පොළව සිහි වීමෙනි. මොනා උනත් ප්‍රේමදාස උන්නැහේගේ කාලයේ අල බතලයක් හෝ තම්බාගෙන කන්නට හැකියාවක් තිබු බව කියා, තවමත් මහ සෙනගක් ඉදිරියේ වුවද සාධුකාර දී පේමදාස උන්නැහෙට පිං දෙන්නට සුගතපාල පසු නොබායි. 

ජීවිතයේ හැටි එහෙමය. සුගතපාලගේ කුලී වැඩ කෙරුවාවද දැං කරන්නට බැරිය. වසර දෙකක් තිස්සේ එක දිගට පැය දෙකක් වැඩ කරන්නට පවා නොහැකි කාස ගතිය දවසේ පඩිය ගන්නට ප්‍රමාණවත් නොවීය. මේ හේතුවෙන් පැයකට විනාඩි පහ දහය හති හලන මිනිහෙකුගෙන් වැඩක් අරන් කුමටදැයි කල්පනා කළ ගම් වැසියන් සුගතපාල ප්‍රතික්ෂේප කළහ. ඒ මිනිස්සුන්ට අවැසි වුයේ උදේ අටේ සිට හුස්මක් වත් නොගෙන වැඩ කරන යකඩයෙක් පමණි. විනාඩියකට හෝ මහන්සි ඇරීම යකඩයාගේ සිරිතක් නොවන බව දන්නා ඒ අය තත්පරයක් ගානේ කුලීකරුවා දිහා ඇස් නොසොල්වා බලා සිටී. ඇගපතේ මස් පිඩු කොයි තරම් කෑ ගැවද සුගතපාල එක දිගට පැය දෙකක් වැඩ කරන්නට ගත් වැය, අයක් නම් නොවීය. සමහර දින වල වරුවක් වත් වැඩ කරන්නට නොදී තමා එළවාගත් බව මතක් වන විට සුගතපාලගේ මස් දඩු රත් වෙයි. කිසිදු හව්හරණක් නැති පොඩි උන් දෙන්නා ගැන සිතන සුගතපාල ට පිහිට වීමට මිනිසුන් නොසිටියහ.

තමා මහ රාත්තිරියේ සිටම බලා සිටියේ දන්සැලේ කුමක් හෝ වැඩකට ඉදිරිපත් වීමට බව සුගතපාල හොද හැටි දැන සිටියේය එහෙත් ඔහුගේ මලානික කම දන්සැල් භූමිය ඇතුලට ඔහුව පිටත් කර යැව්වේ නැත. එසේද නොවේ. තවත් තැනකින් එළවා දැමීමට ඔහු නොකැමති වූ සේය. පැය දෙකක් වත් කය වෙහෙසා වැඩක් පලක් කළ නොහැකි බත් බැලයෙක්ගෙන් ඇති පලය කුමක්දැයි ඇසීම අනිවාර්ය බව දන්නා සුගතපාල ඒ දිහාවට නොගොස් ඈත සිට උනන්දුවෙන් ඒ දිහා බලා සිටියේය. එහෙත් ඉරු උදා වන තෙක්ම තමා ගැන නොතැකූ අය ගණන් කිරීමට පවා සුගතපාලට නොහැකිය. ඔහු සියයට වඩා ගණන් කීමට නොදන්නේය.

පාන්දර යාමයේ දන්සැල් භූමියේ පිටුපස සිට පාර දෙසට ඔසවාගෙන ආ මහ බත් හට්ටියක් කුනු ගොඩට හලනු දුටු සුගතපාල ඒ දෙස විමසිල්ලෙන් බැලීය. මුනින් තලා කොට බිම තබන ලද ඇලුමීනියම් හට්ටියේ පතුලට පත්තෙන් සෙමින් පහර දී එහි ඇති දේ බිමට දමනු ඔහු දුටුවේය. හට්ටිය ඉවත් කළ විට එතැන සුදු පැහැයෙන් කුඩා කන්දක් බැදී ඇති අයුරු දුටු සුගතපාල ඒ බත් හට්ටිය බිමට හැලුවේ කුමක් නිසාදැයි ඇස් කන් අයාගෙන බලා සිටියේය.

කිසිදු වගක් නැතිව හිස් හට්ටිය ඔසවාගත් දෙදෙනා පසු පසින් අනෙක් දෙදෙනා යනු දුටු ඔහු ටික වෙලාවක් නිසොල්මනේ සිටියේය. තව ටිකකින් තම සිත තුල කෑකෑරෙන උවමනාව දරුවන්ගේ උදෑසන ආහාරය වෙනුවෙන් නොවේදැයි ඔහුටම සිතිනි. එයින් නව පණක් ලද සුගතපාල අඩියට දෙකට බත් කන්ද දෙසට ඇවිද ගොස් ඒ පාමුල ඇණතියාන පරික්ෂාව පටන් ගත්තේය.

තරමක රස්නයෙන් යුත් හාල් කන්දෙන් ඇට කීපයක් දකුණතට ගෙන කටට ඔබා බැලු සුගතපාලට එහි අති අමුගතිය එක් වරම දැනිනි. එහෙත් මෙවැනි අමු හාල් පවා කෑමට ගත හැකි පරිදි පිළීයෙල කරන්නේ කෙසේදැයි දැනගැනීමට තරම් සුගතපාල දක්ෂයෙකු විය. හැකි ඉක්මනින් කන්දෙන් වැඩි ප්‍රමාණයක් තම කැහිපට ගැසු සරමේ කඳු ගසන්නට සුගතපාල ගත් තැත එතැනම ලොප් විය.

ඇණ තියාගත් කළු ගලෙන් මෑත් වූ සුගතපාල තරු එළියට පිටදී සෙමින් සෙමින් තම නිවෙස බලා පා නගන්නට විය. තව වැඩි වෙලාවක් නොයාම තරු එළිය, එළියක් නොවන බව සුගතපාල මෙන්ම මුළු ලෝකයම දැන සිටියහ. 

Wednesday, February 12, 2014

කන්නෙලියේදි විය නන්නත්තාර!!

ඇති යාන්තං ගෙදර ආවා. මං හිතුවේ උන් මාව දාලා එයි කියලයි කන්නෙලියේ. 

අපේ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේ ඇනුවල් ට්‍රිප් එක මේපාර තිබුනා. ඒක වෙනස් විදියක එකක්. අනිත් පාරවල් වල කියලත් වෙනසක් නෑ තමා. බොන එක විතරයි නේ කරන්නේ. හැබැයි මේ වතාවේ අපි තීරණය කළා අපේ බොසාගේ අනුදැනුම මත උඩුගම, කන්නෙලිය වන සංරක්ෂිතය බලල හෙම ඒ පැත්තේ සෞම්‍ය කාලගුණයත් අත් විදගෙනම හීනියට ආතල් එකක් දාමු කියලා.

අපි ගමන ගියේ පහුගිය සෙනසුරාදා. අපේ කස්ටිය 42 ක් ගියා. තව 6 දෙනෙක් විතර ගියෙත් නෑ. ඒ නිසා ලොකු ලේලන්ඩ් බස් එකක් තමා හොයාගත්තේ. යන්තං කනිපින්දං කියල බස් එකේ ගාස්තුවත් සෑහෙන්න අඩු කරගත්තේ ඒක ස්කූල් බස් එකක් නිසා. 

කලින් ප්ලෑන් කරපු විදියට 42 න් 30 ක් බොනවා අරක්කු. 8 ක් බියර්. 4 ක් බයිට් කන කුම්භාණ්ඩයෝ. ඒ අනුව එකාට බාගේ ගානේ ගල් බෝතල් 15 යි. බියර් 8 යි. සැන්ඩි බෝතල් 7 කුයි ගත්තා. ඒ අතරෙම චිකන්, මාළු, කඩල අරගෙන තැනකට දීල ඒ ටිකත් හදාගෙන හට්ටි මුට්ටි පිටින්ම බස් එකේ දාගත්තා. බොන්න ප්ලාස්ටික් කප්, පේපර් ට්‍රේස්, සේවියට් පේපර් ඇතුල හැමදේම පිළීවෙලකට අරගෙන බස් එකට දාගත්තා. 

උදේ 6.30 ට පිටත් වෙනවයි කිව්ව මේ ගමන අන්තිමේදි සිංහල ක්‍රමයට උදේ 7 ට පටන් ගත්තා. බොසාගේ තීරණය අනුව කිසිම කෙනෙකුට බස් එකේ යන ගමන් බොන්නත් බෑ. සිගරට් බොන්නත් බෑ. ඔහේ බකන්නිලාගෙන යන්නැයැ.

“සෑර්.. අර යකාට චූ බරයි ලු.. පොඩ්ඩක් නවත්තමුද?“

“හා හා විනාඩි 5 යි හරිද?“

අධිවේගය පන්නල උඩුගම පාරට දාපු තැන ඉදලම චූ පාරවල් පහක් විතර.. හැක්.. චූ පාරට එක ගානේ සිගරට් එකක් යන්තං බෙදාගෙන ගහල ආයේ බස් එකට නැගලා උඩුගම බස් ස්ටැන්ඩ් එක ගාවට ගිහිල්ලා තමා උදේ කෑම කන්න ගත්තේ. සමහර අය ගෙදර උන්දැල දීපු බත් එක ඔතාගෙන ඇවිල්ලා. අපිට කොයෙන්ද ඒවා. අපි ඉතිං අරක්කු ටික බඩට දාගන්න පුළුවන් වෙන ගානට ඉදිආප්ප විස්සයි රොස්පාං දෙකකුයි හොදිත් එකක් තැන්පත් කරගෙන (අනිත් උන් මොනා කෑවද මන්ද) ආයි බස් එකට නැග්ගා. 

උඩුගම ඉදල කන්නෙලිය රක්ෂිතය ගාවට කිලෝමීටර් 3 කට වැඩි නෑ තවලම පාරේ. කන්නෙලියට කියල බෝඩ් එක තියෙන තැනින් හැරිල අපි බස් එක එතන එන්ට්‍රන්ස් එක ගාව නැවැත්තුවා. 

ඊට පස්සේ පොඩි ආරුක්කු පාලමකින් එගොඩ වෙලා එතැන ටිකට් දෙන තැනට ආවා.

යකඩෝ එතැන ගහල තිබ්බා නෙව විස්තරයක්..


කැලේ ඇතුලේ බලන්න තියෙන තැන් කීපයක් ගැන.

ගුහාව මං පෙත - කි.මී. 1.5 - ගත වන කාලය පැය 01 යි
අනගි මල ඇල්ල  - කි.මී. 2.3 - ගත වන කාලය පැය 03 යි
යෝධ පුස්වැල මං පෙත - කි.මී. 2.3 - ගත වන කාලය පැය 03 යි
කබ්බලේ කන්ද මං පෙත - කි.මී. 6  - ගත වන කාලය පැය 07 යි

ඔය වගේ තව පැය 07 ක මොකක් හරි ඇල්ලක් තිබුනා. හත්දෙයියනේ මේ ටික ඇවිද්දොත් අද රෑට ගෙදර බත් කන්න බැරි වෙනවා නෙව. ඒ විතරක්යැ. ගෙනාපු බඩු වලට මක්කැයි වෙන්නේ. ඔන්න ඕක අතෑරල දාලා අපි යමු අනේ ආයෙත්. 

හැම එකාම බර බරේ. ඇයි ඉතිං ගෙනාපු අරක්කු ටිකත් බොන්න නැති වෙන චෑන්ස් එකක් නේ මේක.

කාගෙත් විරෝධතා සලකලා බලලා ගුහාව මං පෙත දිගේ ගිහින් අනගි මල ඇල්ල බලල විතරක් එමු කියල ඒකට අපි ලැහැස්ති උනා. 

නිකං බෑ. ටිකට් ගන්න ඕන. එකාට රුපියල් 28 යි. එකෙක් ගියත් මාර්ගෝපදේශකයෙක් (ඒකත් දේශකයෙක් නෙව) යන්න ඕන. මිනිහට රුපියල් 400 යි. අපි 42 ක් නිසා ඩබල් දේශකයෝ ගන්න උනා. 

අපි නමෝ විත්තියෙන් රක්ෂිතයට යන්න තතමන කොට උදේ 10 පහු උනා විතරයි. දැං කට්ටිය පටන් ගත්ත තැන ඉදලම ටොප් එකේ කන්දට දුවනවා. මොන ටික වෙලාවයි දුවන්න උනේ. අනේ මුකුත් කියන්නත් බෑ අපේ මාර්ගෝපදේශිකාව (දේශිකා??) දීපිකා කියල මුවැත්තියක්. එයා ටිකක් දුර කැලේට ගියපු ගමන් මෙන්න පෙන්නනවා එක එක ගස් වර්ග. ඉතිං දුවපු ඈයෝ ආපහු ඇවිත් ඒ විස්තරේ අහගන්නවා ආයි දුවනවා. ආයි ගහක් ගාවදී දීපිදේශිකා තවත් වර්ණනාවක් පටන් ගන්නවා. ඔය වස්තරේ හරියන්නැති නිසා බොන එක පැත්තක තියල කස්ටියම දීපිත් එක්කම යන්න සැට් උනා. මොකද කියන්නේ කොච්චර බඩජාරි කම තිබුනත් ඒ විස්තරත් දැන ගන්න උනමනායි මුන්ට.

ඒ අතරේ පුංචිම පුංචි වල්ල පට්ට ගහකුත් පෙන්නුවම අපේ උන් ඒකට ලංසු තිබ්බා. වැඩක් නෑ විකුණන්නෙ නැතිය කිව්වේ.. 


කන්නෙලිය රක්ෂිතය කියන්නේ අවුරුදු 25 ක් විතර රාජ්‍ය දැව සංස්ථාවට බදු දීල තිබුන තැනක්. ආයේ අහන්න දෙයක් තියෙනවැයි. උන් කැලේ තිබ්බ ඔක්කෝම අලි ගස් ටික කපල දාලා. ඒ විතරක් යැ විකුණලත් එක්ක. පස්සේ දැනට අවුරුදු විස්සකට විතර කලින් තමා රක්ෂිතය නැවත වන සංරක්ෂනේට අරන් තියෙන්නේ. ඒ ගන්න කොට අර රාජ්‍ය දැව මැරයො මුළු කැලේම සුද්ද කරලා. ඉතිං දැවේට බාර දෙන කොට තිබ්බ කන්නෙලිය ප්‍රාථමික වන රක්ෂිතය නැවත බාරගන්න කොට ද්විතියික වන රක්ෂිතයක් පමණයි. ඒ කිව්වේ තවමත් හැදෙන ගස් විතරයි කැලය තුල තියෙන්නේ. අක්කර විසිපන්දාහක පමණ භුමි භාගයක් තියෙන මේ රක්ෂිතයේ දිය පහරවල් වලින් ප්‍රධාන වශයෙන් ගිංගහ හා නිල්වලා ගග පෝෂණය වෙනවාලු. හැබැයි නිල්වලා ගග පටන් ගන්නේ දෙනියායේන්. ඒත් කන්නෙලියේ අතු ඇළක් මගින් එයටත් දිය සපයනවා.


ඒ අනුව බොහොම වටින තැනක්. හැබැයි අර ආක්‍රමණික ඇලස්ටෝනියා (ඇට්ටෝනියා) ව්‍යාප්තිය කැලය තුල බොහෝ සෙයින් වැඩි බව තමා අපි දැක්කේ. 

තවත් එකක් 88-89 භීෂණ කාලයේ මේ කැලය තුල ස්ථාන දෙකක (දන්නා තරමින්) ටයර් සෑයවල් තිබිල තියෙනවා. පසුව ටයර් කැබලි එහෙම අහු වෙලා තියෙනවා ඒ තැන් දෙකේදි. තාමත් ඒ වටපිටාවේ තණකොල ගහක් වත් වැවෙන්නැති බව තමා දීපිදේශිකා අපිට කිව්වේ.

කෝම හරි යන්තං අනිගිමල ඇල්ල පැත්තේ ගියා. මේ දවස් වල ඒක බිංදුවට හිදිල උනත් සාමාන්‍ය ජල පාරක් ගල් මතින් ගලා ගියා. ඒ වගේ සීතල ජල පහරක් කොයි තරං වටිනවද? අපි කෑලෑ කපල විනාශ කරන්නේ අපේම සම්පත් තමා. 

ඒකත් බලල කියල හැටට හැටේ පැන්නා එළීයට. පැය තුනක් යනවයි කිව්වේ මොන බොරුද. අපි 12.15 වෙත්දි එළියේ. අරක්කු බලේ. 

ඊට පස්සේ කන්නෙලිය වාහන පාර්ක් එක ගාවින්ම ගලන අනගිමල ඇල්ලේ දිහ පහරින්ම නාකියාගෙන වැඩේට බහින්න අපි ලැහැස්ති උනා. වතුර පාර අඩි තුනකට වඩා උස නැහැ. හරිම කූල් වතුර ටික නං. මුල්ම ටිකේ බහින්න තියා හිතන්නවත් බැරිව ටික වෙලාවක් මම බලාගෙන හිටියා.

ඉතිං දෙයියනේ කියල බෝතල් ටික කැඩුව නේද? ඒ කැඩුවා කැඩුවමයි තමා. බෝතල් දාහතරක් ඉවරයි. ඉතුරු එක බොසා ඉනේ ගහගත්තා තොපිට කෑවට පස්සේ දෙන්නං කියලා.

මාත් හොද එකෙන්ම ගහ ගහ නෑවා. කිසි අවුලක් නෑ. සීතල වතුරේ දගලල එනකොට තව හොදට බොන්න පුළුවන්. ගස් වැල් නිසා අව්ව ගතිය දැනුනෙත් නැහැ.

මම නෑවෙත් අර බොක්ස් කියන කූට්ටම වැහෙන පාංකඩයක් ඇදගෙන. ඇගට දාගෙන ගියපු කලිසමයි ටී එකයි බස් එකේ. බීල ඉවර වෙලා කට්ටිය කන්න යන්න ලැහැස්ති උනා. ආ කියන්න අමතක උනා අපි කන්ටැක්ට් කරල කෑම හදාගත්තේ Kanneliya Mount Resort කියල තැනකින්. සම්බ වෙජිටබල් රයිස් එකයි, හපන්න බැරි චිකන් ඩිවල් එකයි, කට්ට සම්බෝලෙයි (??) යෝගට් එකයි රුපියල් 390 යි. හෙන ගහන අපරාද අනේ. කොළඹින් කුරියර් කරල ගෙන්නුවත් එච්චර ගානක් යන්නෑ කෑම එකට. සත පහකට වැඩකුත් නෑ ඒ කෑම එක. 

කන්න යන නිසා නාපු අය ඔක්කෝම ආයි පරණ ඇදුමට මාරු උනාට මට බැරි උනා. මට බඩු. මම අර බොසා ඉනේ ගහගත්තු බෝතලේ ඉල්ල ඉල්ල අඩ අඩ නිරුවත් බොක්ස් කෑල්ල පිටින්ම හෝටලේට ගොඩ උනා. හෝටලේ වෙනම ශාලාවක් තිබුනා කෑම කන්න. එතැනට ගියාට පස්සේ ඔන්න ගනිං එහෙනං කියල බෝතලේ දික් කරා. 

අනේද කියන්නේ වතුර වීදුරුවක් අරන් හනිකට ෂොට් එකක් දාගෙන ටැප් එකට ම අල්ලල සැන්ඩි කරගෙන අපී කීප දෙනා ඒක ගැහුවා. ඒ අතරේ බොසාටත් සොට් එකක් ඕන වෙලා මං දුන්නම ඒකේ පෙන්ඩ්සිප් බාගේ මටම දීපියකෝ මේකා. 

ඒ බෝතලෙත් ඉවර වෙලා මං කන්න ගියා. බත් එක බෙදාගත්තා.

ටික වෙලාවකින් මම බස් එකේ සිංදු කියනවා.

හැබෑට... එතකොට තෝ අද හේදුවේ නැද්ද, අන්න පුරස්නේ

ඒකනෙව කියන්නේ. බත් කෑවද අරකද මේකද මං මුකුත් දන්නෑ. මට ඇත්තටම මතක නෑ. හැබැයි මේසේ තිබුන, කන්න බැරි ඩෙවල් එක ඉවර වෙලා තිබිලා මං බත් පිඟානත් අරන් හෝටලේ රිසෙප්ෂන් එක ගාවට ගිහින් එතැනින් කුස්සියටත් ගිහින් කුකාට කියල ටිකක් බෙදාගෙන ආවා මතකයි බොක්ස් එක පිටින්ම. ඊට පස්සේ මම අත හේදුවද වතුර බිව්වද කෝම බස් එකට ආවද, ඇදුං කෝම මාරු කරාද (ලැජ්ජාවේ බෑ) මොකක්වත් මතක නෑ. මට මතක ඊට පස්සේ මං බස් එකේ සිංදු කියන එක විතරයි. මධ්‍යසාරයෙන් ප්‍රාණවත් වූ තාවකාලික කොමා ස්වරූපයක් තමා මට තිබිල තියෙන්නේ. අනිවා ඇදුං නං මාරු කරන්න ඇත්තේ අර 41 ක් දෙනා ඉස්සරම අමු හෙළුවෙන් තමා. ඒකේ දෙකක් නෑ. කව්ද ඕවා ගනං ගන්නේ අනේ ඒ වෙලාවට. හැක් හැක්

කොහොම හරි අධීවේගයට දාන්න කලින් තව බොන්න කට කහන්න අරගෙන ආයේ දෙවට ගාවට ගිහිල්ල ලකීද මොකක්ද එකකින් තව බෝතලයක් අරන් එතැනම මාළු වැල්ලේ තියාගෙන ගහල යන්තං දෙපයින් ගෙදර ආවා. හැබැයි පට්ට ආතල්. ලොක්කෝ බොක්කෝ සොක්කෝ කියල කිසිම බෙදීමක් නැතුව කක්කුස්සය හෝදන කොල්ලගේ ඉදල හැම එකා එක්කම බීල උන්ගේ සිගරට් බාගෙත් ගහල උන් එක්කම උන්ගේ කරේ නාලා කියල උන් එක්කම බස් එකේ සිංදු කියාගෙන ආව අපි මහත්තුරු ගැන මට හෙන හැපි. අවුරුද්දකට දවසක් උනත් උන්ට ඒ ආතල් එක අපි දෙන්න ඕන. ඒ වෙලාවට අපි උන්ට බනින කියන ඒවා ඔක්කෝම අමතක කරල තනි කර මචං ලෙවල් එකෙන්ම ඉදල ආපහු වැඩට යනකොට උන් අපිට සලකන්නේ තිබුනටත් වැඩිය හොදට. උන්ටත් ෆන්. අපිටත් ෆන්. මේ පාර නං මට ඩෝප් හොදටම.. හැක්..

ප.ලි - සැහ්. ගත්ත පින්තුර දාන්න විදියක් නෑ නෙව ඩේටා කේබල් එකක් නැතිව. (අනේද කියන්නේ)

Friday, February 7, 2014

දාමය!!

මං හිතුවේ මගේ ජීවිතේ නවතියි කියලමයි. 

අවුරුදු හතක් තිස්සේ දිග ඇදිච්චි මගේ ආදරය එක පාරටම මහා ප්‍රපාතෙක වැටිලා කුඩු වෙලා නැතිබංගස්තාන වෙලා ගියාම ලෝකාන්තෙන් පැනල හරි ජීවිතේ නතර කරගන්න ඕන කියල මම කොයි තරං නං හිතුවද?

කොතෙක් මියුතෙපුල් දෙඩුවත්, කොතරම් හාදු දුන්නත් කොතරම් අත්වැල් පටලා පැය ගණන් වරු ගණන් රස්තියාදු උනත් අපේ හිත් එක් තැන් කරන්නටවත් අඩු ගානේ එක සිතක් අනෙක් සිතට සවන් දෙන්නවත් පුරුදු පුහුණු උනේ නැති එක අවුරුදු හතකට පස්සේ එක පාරටම එක හිතකට තේරුම් ගියා. ඒක හරියට කෝචිචියට තැලිච්ච දෙකේ කාසියක් වගේ ආදරේ ඝණකම හේදිලා ගියපු වෙලාවක්.

කවදා හෝ එක් වන දාක අපි අතර ඇති බැඳිම් ඒ විදියටම අපි අතර තියෙයි කියන පරම විශ්වාසයක් මා ළග තිබුනා. ඒ විශ්වාසය අන්ධ විශ්වාසයක් බවත්, ආදරය කියන පෝර උරෙන් වහල තිබ්බ නිකම්ම නිකං අයිස් කුට්ටියක් බවත් තේරුම් ගන්න කොට අයිස් දිය වෙන්න අරන්. මට ඒක තේරුනත් ගහපු බෙරේ කරෙන් ගලවන්න තිබ්බ නොකැමැත්ත හා ආශාවට වහල් වීම මේතාක් අවුරුදු හතක්ම ඇදගෙන යන්න අවැසි උනා. ඒ කිව්වේ මං එඩිතර නොවෙන වග නෙමෙයි.

ඒත් සරල රේඛාවක පිහිටුවන්න බැරි අපේ හදවත් දෙක ලම්බව ගැටුනු එකම එක වෙලාවෙදි එයා මාව දාලා ගියා. ඔයාව තේරුම් ගන්න බෑ.. අනික ඔයාගේ හිත මහ කළු ගලක්. එහෙමයි මාව හැදින්වුයේ. එච්චරද නෑ.. කවදාවත් ඔයාට වෙනස් වෙන්නත් බෑ මාව තේරුම් ගන්නත් බෑ. ඉතිං මං යනවා. එහෙමයි ඇය වෙන් උනේ.

මං තනි උනා. පරාජය උනා. ඇය දිහා බලාන හිටියට මගේ හිත එතරම් කෑමුර නොගාපු බව නම් දැනුනා. ඒ මට වඩා ඇය එඩිතර නිසාද? නැත්නං මට කියාගන්න බැරි දේ ඇය කියන ඒ ඇගේ ගතියමද අපි වෙන් කෙරුවේ. ඒකමද අපි තේරුම් නොගත්ත අවබෝධය. වෙන්න ඇති. ඒත් මං වැලපුනා. මට පිනවන්න දෙයක් නැති උනා. මං ඒකට හොදටම ඇබ්බැහි වෙලා. ඒකත් ඉවරයිද? මට බය හිතුනා. ලෝකේම මගේ ඔළුව වටේ කැරකුනා.

ඒක නිසා මං හිතුවේ මගේ ජීවිතේ නතර උනාමයි කියලයි.

තවත් ටික දවසකින් මට වෙන අතක් බලාගන්න උනා. මට නැවත ඇය හමු උනේ නැති උනත් මම ඇයක් සොයාගත්තා. අපි එකට පෑහුනා. අපි ආදරය කරා. හාදු දුන්නා. මහ පාළු තැන් වල ගුලි ගැහිලා හිටියා. ආදරේ දෝරේ ගලා ගියා. හිත් එකට බැදුනා. 

මම කරන හැමදේම ඇය දැනගත්තා. මට යමක් සිතෙන කොට ඇයට ඒක තේරුනා. මං කෝප වන විට ඇය නිහඩ උනා. ඒත් ඇය කෝප උනාම මට නිහඩ වෙන්න බැරි උනා. ඒකටත් හරියන්න ඇය නිහඩ උනා. මම කියන හැමදේම ඇය නොකළට, ඇය කියන හැමදේම කරන්න ඕන මට්ටමකට මාව ගෙනාවා. ඒකට මං මුලදි කැමති උනත් අන්තිමේදි මටම සැක හිතුනා මං එයාගේ වහලෙක් උනාද කියලා. එයා මාව පාවිච්චි කරාද? එතකොට මේ තේරුම් ගැනීමම නොවෙයිද? ඇය මාව අතික්‍රමණය කරනවාද? ඒකට ඉඩ දෙන්න පුළුවන්ද?

දැන් මට ඉහිලුම් නැහැ. ඇය මාව යට කරගෙන මාව දක්කන් යනවා. අරයා ගියපු වෙලෙත් බැඳීම් කඩාගන්න බැරිව ගුලි හැහුන මං මගේ හිතෙන් එඩිතර කම ඉල්ලුවා. මට ඒක ලැබුනා. මං ඇයව අතෑරියා. එයා යන්න ගියා හොදටෝම අඩ අඩ. දවස් ගානක්ම මට කතා කරා. මං හැම වෙලේම ඇයට බැනුම් දුන්නා. අවසානයේ දුරකතන ඇමතුමත් නැතිව ගියා. 

සති ගානක් ගෙවිලා ගියා. මං වැරදි බව මට තේරුම් ගියා. මං ඇයට කතා කරා. තේරුම් ගන්න බැරි අයට ආදරය කරපු වන්දිය ඇය ගෙවන බව මට කිව්වා. තරහ වෙන්න එපා. මං ඔයාව අමතක කරා. ඔයා මට ගැලපෙන්නේ නැහැ. මං බැලුවා ඔයාව වෙනස් කරන්න. ඔයාගේ නරුම ගති වෙනස් කරන්න. ඒත් ඒක කවදාවත් කරන්න බෑ. මං ඒක දන්නවා. මට කරදර කරන්න එපා. 

ඉතිං ඒකත් ඉවරයි.

එයින් පස්සේ මං හිතුවේ ජීවිතේ නවතියි කියලමයි. 

Monday, February 3, 2014

මඟුල් මුද්ද!!

කාර්යාලයේ සේවය නිමවා නිවසට ගොඩ වූ සමන්, දහදියෙන් තෙත් වූ නළල් තලය පිටි අත්ලෙන් පිසිමින් තම කාමරයේ ඇති මේසය කරා ගොස් ඒ මත තම කාර්යාල බෑගය තැබුවේය. සමන් ගෙට අඩිය තබද්දි ඒ හඬ ඇසෙන සමන්ගේ බිරින්දෑ දයානි කොතැනක සිටියද සාලයට පැමිණීම සුපුරුදු සිරිතකි. එහෙත් අද දින හාත්පස අඳුර පැතිරුණ සාලයේ ඒ රුව දක්නට නොමැත. ඇයගේ නොපැමිණීම සමන්ගේ සිත තුල රෝපනය වී තිබු කුකුස වැඩි කරන්නට විය. කිහිප දිනක සිට අඩ නින්දේ සිටින අයුරින් තම බිරිඳගේ වචන හා ක්‍රියාකලාපය ගැන සැළකිලිමත් වූ සමන්ට අද නම් නිහඬ බව අරුමයක්ම බැව් දැනෙන්නට විය. නිහඬ මුහුදු තෙර ඇති ගැඹුරත දන්නා ධීවරයෙකු මෙන් සමන් බෑගය මේසය මත තබා වහා සාලයට පැමිණීයේය.

*****
උදෑසන තැපැල්කරු ගෙන ආ ලියුම දුටු දයානි, සමන්ගේ නමට තිබු ලියාපදිංචි තැපෑල් ලිපිය කඩා බැලුවාය. ලිපියේ පිට කවරයේ සඳහන් වූ ප්‍රසිද්ධ ෆීනෑන්ස් සමාගමෙහි නමද, මේ තාක් තමා දන්නා තරමින් සමන් ඒ සමඟ ගණූදෙනු නොකර තිබීමත් හේතුවෙන් එය ඉක්මනින් කඩා බැලීමේ උවමනාවක් දයානි තුල විය. ලිපියේ ඇති විස්තරය කියවීමෙන් කිසිකලෙක තමන්ගේ සිතට නොදැනුනු විශාල භීතියක් ඇය වටා රොක් වන්නට විය. ඇත්තටම ඇයට කිසියම් හෝ කුඩා සැකයක් සමන් ගැන තිබුනද එය විශ්වාස කිරීමට තරම් ඇයගේ සිත බොළද නොවීය. කෙසේ වෙතත් ඇස් පනාපිට ඇති අමු සාක්ෂිය ඇය අවුලවන්නට විය. ඒ අතරේ ඇයගේ කල්පනාව අතීතයට ගමන් කරන්නට විය.

*****

මාස කිහිපයකට එපිටදී සමන් හා දයානි සහභාගී වූ මංගල උත්සවයකි.

තරමක බමණ මතින් පසු වූ සමන් කෙරෙන් දිස් වූයේ හොන්දු මාන්දු ස්වරූපයකි. මුහුණ පුරා දහදිය දමා තිබු ඔහුගේ සිරුරේ ඇති අස්වාභාවික ගතිය දිස් වූ සැනින් දයානි ඔහු වෙතට ගියාය.

“ඇයි මොකද සමන්.. ඔයාට මොකක් හරි අවුලක්ද??“

“නෑ නෑ.. එහෙම නෑ.. මට ප්‍රශ්නයක් නෑ.. “

“නැති වෙන්න බෑ. මොකද ඔච්චර දාඩිය දාලා. මොකක් හරි අමාරුවක් නං කියන්න“

“දැං මං කිව්ව නේ..මුකුත් අමාරුවක් නෑ. මට ටොයිලට් එකට යන්න ඕන“

“හා හා ගිහින් එන්න“

ඔහු එනතෙක් තමා බලා සිටි ආකාරයත්, තාලෙට පැද්දී පැද්දී තමන්ගේ දෘෂ්ඨි සීමාවෙන් එපිටට ඔහු යන ආකාරයත් දුටු දයානි “සමන්ට ටිකක් වැඩියි වගේ“ ලෙස සිතා තම හිත හදාගත්තාය. වේලාව ඒ තරම් නොයික්මූවද තව දුරටත් නොරැදී මෙතැනින් යාම සුදුසු බව සමන්ගේ කෙරුවාවල් දන්නා දයානි හට පසක් විය.

සමන් නැවත පැමිණෙන විටම කතා කරගෙන කෑම මේසයට යාමට ඇවිටිලි කළ ඈ බලෙන්ම මෙන් ඔහු සමග දිවා භෝජනය ගෙන ටික වෙලාවක් එහි සතුටු සාමිචියේ යෙදී ඉක්මනින්ම නික්ම ගියහ.

නිවසේදි සියළු දෙයින් සැහැල්ලු වූ සමන් වෙරි බහිනතෙක් තම ඇද ඉහත්තාවේ කොට්ටයක් තබා එය බිත්තියට හේත්තු කොටගෙන කල්පනා කරන්නේ කුමක් ගැන දැයි දයානි නොසැලකූවාය. වෙනදාටද රහමෙර පානයෙන් අනතුරුව ගෙදරට ගොඩ වන සමන්ගේ දිනචරියාවේ අදද වෙනසක් නොමැති බව ඇය දැන සිටියාය.

කාමරයේ සිවිලින් පංකාව සෙමින් කැරකුනද තම සිත ඊටත් වඩා වේගයෙන් කැරකෙන බව සමන්ට හැඟේ. කුමන හේතුවක් හෝ මත තම සිතම රවටාගන්නට වෙර දරන සමන්ගේ මුහුණ අඳුරු වී ඇත. එහි මලානික බව සමන්ගේ මුළු ගතම වෙලා ඇති මකුළු දැලක් මෙන් විටින් විට සිතෙහිද එතෙන්නට වන්නේ මහා අපරාදකාරයෙක් කුදලායන්න ට සුදානම් වන්නාක් මෙනි. සමන්ගේ සිත තුල බය, සැකය, හා උවමනාව යන ත්‍රිත්වය එක් වර සිත තුල රඟන්නට වීම ඔහුට මහත් හිරිහැරයක් විය. නමුදු ඒ හිරිහැරය තමා මේ වෙලාවේ විදින්නට අවශ්‍යම බව සමන් දැන සිටියේය. සමන්ගේ උඩුතොල දෙවරක් සැපී ගියද ඔහුට නිච්චියක් නැත. බියෙන් බියෙන් හෝ එඩිතර තීන්දුවක් ගත යුතු බව පමණක් සමන්ට වැටහිනි.

අවසානයේ තීන්දුවක් ගත් සමන්, දයානිට යම් සිද්ධියක් පවසන්නට විය. එය බොහෝ වෙලාවක් පැවති, ඇත්තටම මහ රෑ වෙනතුරු පැවති කතාවක් විය. කතාව අවසානයේ සතුටකින් තොරවම දෙදෙනා නිදන්නට විය.

*****

කාමරයෙන් එළියට පැමිණි සමන් වෙත සුදු පැහැති ලිපි කවරයක් රැගෙන පැමිණී දයානි එය දුර සිටම සමන් වෙත දිගු කළාය.

“මේ මොකක්ද එල් බී ෆිනෑන්ස් එකේ ලියුම?“

“මං.. මං දන්නෑ..මො. මොකක්ද ඔය“

“ඔය තියෙන්න බලාගන්න එකයි ඇත්තේ“

“වෙන්දේසි කරන්න යන... මොකක්.. මම දන්නෑ මේක“

“නිකං බොරු කියන්න එපා සමන් හරිද? මේක නේද මුද්ද“

“මගේ මුද්ද? මං දන්නෑ ඒක.. හා දැං මතක් උනේ. ඔපිසියේ යාළුවෙක්ගේ එකක් මං උකස් කරා නං තමයි. මේ ඒක වෙන්න ඇති. මං හෙව්වෙත් නෑ ඒ ගැන“

“ඇයි යාළුවට අයිඩන්ටියක් නැද්ද ඕවා තියන්න“

“නැහැ මිනිහට ටවුමට යන්න විදියක් නෑ කියල මට කිව්ව කරං එන්න කියලා“

“මං බැලුවා මුද්දේ බිල් එක. මේක ඔයාගේ නැති වෙච්ච මුද්දේ බර ම තියෙන එකක් නේ“

“ඒවා මං දන්නෑ. මගේ මුද්ද නැති උනා මං දන්නේ එච්චරයි. මේ මං උදව්වක් කරේ. අනික මිනිහා ඒකට ගෙවනවද නැත්ද කියලවත් මං දන්නෑ“

“මෙහෙම බැලුවම මං නොදන්න තව කොච්චර දේ ඇද්ද? කව්ද දන්නේ“

“අනේ මේ විකාර කියන්න එපා දයානි.. මගේ මුද්ද පව්මක එකක් නේද? මේක පවුමට අඩුයි නේ“

“ඒ බරම තමා. මෙන්න බිල.. බර ග්රුම් 7.27 යි“

“ඉතිං මේකේ බර 7.28 යි නේ“

“ඒවා එහෙම තමා කඩේ ස්කේල් එකට වැඩිය ඩිජිටල් එකෙන් හරියට මනිනවා. මේක හරිම පුදුමයක් නේ. එකම බර මුද්දක් නෙ යාළුවටත් තිබිල තියෙන්නේ“

“මං ඒවා දන්නෑ මං බර බලන එකක්යැ. කෝ දෙනවා ඔය ලියුම. මං ඕකාට ගිහින් දීල කියනවා නිකං මාව කරදර වලට පටලවන්න එපායැ කියලා“

“දැං ඕක ලබන සතියේ වෙන්දේසි කරනවලු නේ. මිනිහා බේරගන්නැත්නං අපි බේරගමු..“

“අපිට කොහෙන්ද එච්චර සල්ලියක්“

“කොහෙන් හරි හොයමු. ෂුවර් නේද මේක ඔයාගේ මුද්ද නෙමෙයි නේ“

“දැං මං කිව්වනේ ඔයාට. මගේ මලදානයක් නෙමෙය් මේක“

ලිපිය ගෙන කාමරයට ගිය සමන් එය මේසය මතට දමා තුවායද ගෙන නාන කාමරයට වැදුනේය. දයානි සෑදු තේ එක නිවෙන්නට පෙර වෙනදා ඇග පත සෝදා එළියට එන සමන් අද තේ එක බීමට ගන්නා විට එහි මදක් හෝ රස්නයක් නොතිබිණි.

******

පිටරටක සිටින සමන්ගේ සහෝදරයා අත තිබූ දුරකතනය බීප් බීප් නාදය නඟමින් කෙටි පණිවිඩයක් ලැබී ඇති බව දන්වන්නට විය. සුළු මොහොතකින් එය කුමක්දැයි ඔහු බැලුවේය.

“Bro, Im in a deep trouble. If there is any possibility please help me, otherwise my head will be off. My ring is going to be auctioned next week. I need 15k at least to overcome this problem. Pl reply"

Sunday, February 2, 2014

වෑවර (හොරට කන)

අද මං විතරයි වැඩට ආවේ වෙනද එන පනහක් විතර උන්ට නිවාඩු උනත්. ඒත් ඔපීසියේ වැඩට එක්කෙනයි තව ෆුල්ටයිම් ඩියුටි දාපු බුවෙකුයි විතරයි පළාතපත්තුවටම ඉන්නේ. උදේ දහයට විතර මට තේ එක හදල දීල මිනිහා මාරු උනා. ටික වෙලාවක් යන කොට මම දැක්කා කාමරේ ජනේලෙන් එපිට අර හාදයෝ දෙන්නා එනවා එකෙක් ගෝනියක් කර තියාගෙන. මේ මොන වස්තරයක්ද කියල මම බලන් හිටියේ ඇයි යඩකෝ අදත් මුං මොනා හරි උස්සන්න හදනවද කියලයි. 

තව ටිකකින් ඔපීසියේ පොර ඇවිත් මගෙන් අහනවා. “සෑර්.. වෑවරයක් බොමුද??“

“කොහෙන්ද වෑවර?“ මම ඇහුවා.

“ගාමිණීයි මමයි කැඩුවා ගහෙන්“

“ඕවා කරල අහු උනොත් එහෙම බොලාට තමා ගෙදර යන්න වෙන්නේ“

“හැක් හැක් ඒකනේ සෑර් ඉන්න දවසෙම කරේ“ කියල මු කියාපි. 

ඒ පාර එළීයට ගිහිල්ල කපල දුන්න වෑවර ගෙඩිය මං රස කර කර බීලා ආයිත් ඇවිත් වාඩි උනා.

ඉස්සෙල්ලම හොරට කඩපු වෑවරයක් බිව්වෙත් ඉස්කෝලේ යන කාලේ කොහේ හරි මළගෙදරක නයිටක් ගහද්දි කියල මට මතක් උනා. අපේ ගමේ තමා පාර්ලිමේන්තු මන්තිරියගේ ගෙවල් තිබුනේ. ඊට ගෙවල් හත අටකට එහා තිබුනා හොද සාර පොල් ඉඩමක්. ඔය භීෂන කාලේ නිසා මන්තිරියගේ ගෙදර වටේටම ෆැලෑෂ් ලයිට් ගහල ආස්සාවට කීප දෙනෙක්ම රෑට හිටියා. අපේ සැට් එකේ හිටියා මන්තිරියගේ අයියගේ පුතා. ඒක නිසා ඌ අර හාදයෝ හොදට අදුනනවා. ඒකෙන් අපි අර පොල් වත්තට යන්න සැට් උනා. අනේ ද කියන්නේ වටේට තිබුන ආරක්ෂාව නිසා පොල් ඉඩම හොදට රැකිලයි තිබුනේ අයිතිකාරයා ගොරව ගොරව නිදාගත්තත්. නොමිලේ ආරක්ෂාව..

මම මුලින්ම හොර වැඩකට යන නිසා පපුව ගැහි ගැහි ගියාට, අනිත් උන්ට ඒක ගානක් නෑ. කට්ටියම ගිහිල්ල හොද ගහක් තෝරගෙන එකෙක් නැංගුවා ගහට. ඌ කරටියට ගියාම ඌට පස්සෙන් තව එකෙක් ගහේ. ඒ වගේ තුන් දෙනෙක් ගහේ. ගහෙන් බාගයක් විතර යන කං අතින් අතට එන කඩාපු ගෙඩි ටික ඊට පස්සේ පල්ලෙහාට දාන කොට අපි අතින් අල්ලගන්නවා. බැරි වෙලා හරි ඩිග් ගාලා බිමට වැටෙන සද්දේ ඇහුනොත් අනාතයි නේ. ඔය විදියට සෑහෙන තරමට ගෙඩි ටික කඩාගෙන මන්තිරියගේ ගේ ගාවට ගිහිල්ල එකේ ආරස්සාවට ඉන්න හාදයොන්ටත් ගෙඩි තුන හතරක් දීල මගට ඇවිත් තමා අපි ගෙඩි ටික කපාගෙන කෑවේ.

ඒ තමයි මුල්ම සිද්ධිය. ඊට පස්සේ ඔය වෑවර කඩන වැඩේ එච්චර හිතට ගතට අමාරු උන දෙයක් නෙමෙයි. මළගෙයක් නං වටේ පිටේ පොල් ගස් වල ආරක්ෂාව අනිවාර්යෙන්ම තර වෙනවා. කොච්චර සිකිරුටි තිබ්බත් අපි ගෙඩි ටික නං කඩාගෙන කනවා. හැබැයි එක දවසක් නං වෑවර එපා වෙන සිද්ධියක් උනා.

එක පාරක් බීච් එකට කිට්ටු තැනක තිබුන මලගෙයක් වෙලාවේ රෑට කඩන්න කියල කිසිම ගහක් ඒ කිට්ටුවක තිබුනේ නෑ. ඒ පාර බීච් එකට ගිහිල්ල බැලුවම එතන ගස් ටික හැමදාම වගේ හෝදාපාළු වෙලා. ඒත් අංශක 45 ක් විතර මූද පැත්තට ඇල වෙචිචි එකම ගහක බඩු තියෙන විත්තිය දැක්කත් කව්රුවත් ඒකට නගින්න බයයි. මොකද හුළගට කෙලින් අතට පැද්දෙන එක අවුලක් නොවුනත් ගහ පැත්තට පැද්දෙන එක භයානකයි.

මොකෑ කරන්නේ කියල බැලුවම අහල පහල බස් හෝල්ට් එකේ හැමදාම නිදාගන්න “සම්පත් පිස්සා“ කියල හැමෝම හදුන්වන ගමේ කරක් ගහන පිස්සු ගෝතයා ඉන්නවා. අපේ එකෙක් කිව්වේ මෙන්න මේකා එක්ක ගියා නං වැඩේ කරගන්න පුළුවන් කියලායි .ඒ පාර හෝල්ට් එකට ගිහින් මේකාව නැගිට්ටුවා. පව් අසරණ මිනිහා. අපි පොලිසියෙන් වගේ ඇට් කරාම ඌ ඒකට අහු වෙලා අපිත් එක්ක ආවා.

ඊට පස්සේ ගහ ගාවදි පොලෝසියේ ලොකු මහත්තයට වෑවර ඕන උඹ කඩල දියන් කිව්වම මේකා ගස් නගින්න බෑම කියනවා. අපිත් අතෑරියේ නෑ මූව හොදටම බය කරල කොහොම හරි ගහෙන් බාගයක් නැංගුවා. ඉතිරි බාගේ නගින්න බෑම කියල මේකා කෑගහනවා. පස්සේ තොට වෙඩි තියල මරල මූදට දානවා කියල බය කරාම යන්තං ඒ ටිකත් නැගල අමාරුවෙන් ගෙඩි හත අටක් බිමට දැම්මා. ඒ අතරේ ගහ පැද්දෙන කොට අපි ටික දෙනෙකුට තේරුනා මේ හාදයා ගහට යවල අපි කරගත්ත ගොං කම. දැං ඇති කියල ගහෙන් බහින්න කිව්වාම මේ හාදයට පල්ලෙහාට එන්න තේරෙන්නෑ. වෙව්ල වෙව්ල ගහේ එල්ලිල ඉන්නව. දැන්නං හාට් කූල් වෙලා. මොන වෙලාවේ පොර වැටෙයිද කියලා. 

වැඩේ හරියන්නැති නිසා කට්ටියම එකතු වෙලා කෝකටත් කියල මිනිහට පල්ලෙහායින් අපි වලල්ලක් වගේ හැදිල හිටියේ. බැරි වෙලා වැටුනොත් හෙම නොමැරී බේරගන්න හරි කියලා. ඒ අතරේ අපි පොල් ගහෙන් බහින හැටි ගැන මිනිහට තෑපෑලෙන් උපදෙස් දුන්නා. බයේ වෙවුල වෙවුල මිනිහා ගහෙන් බාගයක් ඇවිත් ඉතිරි බාගේ බහින්නම බෑ කියල එක ලෙසටම අඩනවා. ආතල් කිතල් වෙලා අපි ටික නන්නත්තාරයි. මොකද කරන්නේ කියලා. කෝම හරි තග දාලා, අඩල, දොඩල මුව ගහෙන් බස්සගත්තා. ගහෙන් බැහැපු මේකා ගහ මුලම වාඩි වෙලා මැරෙන ගානට හති හලනවා. අපි කරපු වැඩෙන් තව ටිකෙන් මේකා මැරෙනවා නේද කියල කල්පනා වෙලා අපි හෙම්බත් වෙලා. මේ ගැන මුලින්ම කතා කරපු එකා තමා කුනු බැනුම් ඇහුවේ. 

මොනා උනත් අන්තිමේ කාගෙන්වත් උපකාරයක් නැතිව හිටිය සම්පත් පිස්සව අපි එක්කන් ගියා, ගිහිල්ල වෑවරයක් කපල බොන්න දීලා අහල පහල යාළුවෙක් වෙචිච හිච්චි පුතාගේ ගෙදර ලිදෙන් අර මහ රෑ මේ හාදයට නාවල හිච්චි පුතාගේ සරමකුයි කමීසෙකුයි අන්දල උණූ උණූවේ තේ එහෙකුත් දීල තමා යැව්වේ. එදායින් මෙදායින් ඒ යකා මැරෙනකංම ගමේ කිසිම කෙනෙකුට මිනිහට කරදරයක් කරන්න අපි ඉඩ තිබ්බේ නෑ. පව් අසරණයා.