Friday, March 27, 2015

නෙළුම් යායේ මගේ කොටහ!!

2015.03.26 පෙරවරු 11.00

“එහෙනං ඔක්කෝම හරිනේ.. ඔයා ලොකු එකාව ගන්න 1.00 ට.. ත්‍රයිෂෝ එකක් අරගෙන යන්න. මිනිහට ඇවිදින එක මහන්සියි ඔච්චර දුර.“

“හා මම හරියට 1 ට යන්නං. පොඩි ගේට්ටුව ගාව නේහ්.. මට මතකත් නෑ කාලෙකින් ගියෙත් නෑ නේ. ඇත්තට දැං මේන් ගේට් එකෙන්ද කොල්ලා යන්නේ“

“නෑ තාම ප්‍රයිමරි නිසා පොඩි ගේට්ටුටවෙන් යන්නේ. කියන එක අහගෙන ඉන්නවා විකාර කියවන්නේ නැතිව..#$%%%@$%@% හැක්

“එතකොට පොඩි එකාව ඩේකෙයාර් එකෙන් ගන්න එක තමා අවුල“

“අයියෝ මනුස්සයෝ.. අඩි සීයක්වත් දුර නෑනේ. මිනිහවත් අරගෙන තුන්දෙනා එක්ක බස් එකේ එන්න. බැහැල ආයි වීල් එකක් අරන් ගියාම හරිනේ“

“මේ බඩු මලු දහයක් විතර උස්සගෙන මම පාරෙ යන කොට මිනිස්සු බලාවි මේ මොකෙක්ද කියලා.. වෙන ක්‍රමයක් නැද්ද අනේ ඕකට.. හරි වදයක් තමා පොඩි එකාව මට්ටු කරන එක. ඌ එක අඩියක් තියල අඩි දහයක් වටේ දුවනවා නෙව..“

“ඕන මගුලක් කරගන්නවා. එක්ක යන්න බැරි නං බම්බු ගහගන්නවා. මට කරන්න දෙයක් නෑ. මං එනකොට රෑ වෙයි ටිකක්. “

“කීය විතර වෙයිද එනකොට“

“වෙලාවක් කියන්න බෑ“

“නෑ නිකං ගෙස් කරල කියන්න වෙලාවක්“

“මේ... මං නැකැත් දන්නෑ.. එන වෙලාවට එනවා එච්චරයි“

ඉතිං මං කීය වෙනකං බයෙන් ඉන්නද?

අැයි මං නැතිවෙනකං මිනිස්සු බලං ඉන්නවද තමුසේ උස්සං යන්න. නිකං බබා නොවී ඉන්නවා හිටං. පොඩි උන් දෙන්නා ඔයිට වැඩිය හොදයි

“හා කමක් නෑ. මං ඉතිං අමරුවෙන් හරි ඉන්නං“

“මං තියනවා එහෙනං“


මගේ අම්මෝ ඔය මං හිතන්නේ ලව් කරන කාලෙ මල් කැඩුවට පස්සේ පවුලත් එක්ක ලොකු ටෙලිපොන් කොන්වර්සේසන් එකක් ගියාමයි මයි හිතේ. මේ ගෑනුන්ට එක විනාඩියක් සුවාමියා නැතිව ඉන්න බැරි හැටි. පුදුම සුවාමිබත්තියක් තමා තියෙන්නේ. බම්බුව.. හැක්


පෙරවරු 11.38

“හලෝ“

“දේශා.. ඔයා කොහේද“

“මං බස් එකට නගින්න ඉන්නේ“

“අනේ තරහ නොවී මේක අහගන්න“

“මොකක්ද“

“ඉස්කොලේ ටීචර් කෝල් කරා. ලොකු පුතාට හොදටම උණලු. පැනඩෝලුත් දුන්නලු. හිස කකියනවයි කිව්ව නිසා“

“අප්පට සිරි. මිනිහටත් එහෙනං අර උණ බෝවෙලා.. සැහ්.. දැං මොකද කරන්නේ“

“බේත් ගන්න ඕන.. දැං යන්න ඕන. ඔයි ගමන පස්සේ යන්න බැරියැ

“බම්බුවක් කතා කරනවද? තමුසේ යනවා ඉස්කොලේට ගිහිල්ල කොල්ල අරන් ගිහින් බේත් අරන් දෙනවා“

“අයියෝ.. පිස්සු කියවන්න එපා.. මට බයයි උණ වැඩි උනොත් හෙම.. බෑ බෑ.. අද ඉන්න“

“මේ ගෑනුත් එක්ක මොකක්වත් කරන්න විදියක් නෑනේ.. මගුල“

“දැං ඕක අමතක කරල යං බේත් ගන්න. දන්නවා නේ ඔය උණ අමාරුයි හැදුනම“

“සික්.. හරි මං විනාඩි දහයෙන් එනවා ඔතනට. ලැහැස්ති වෙලා ඉන්න“

“හරි.. මං දැං එළියට එනවා එහෙනං. ඉක්මනට එන්න“

වැඩේ ජෝන්බාස්ටම ගියා නෙව. අපේ පොඩි එකාට සති දෙකකට කලින් හැදුනා උනක්. යකෝ 102 විතර උණ නගිනවා. මේකා ගැහෙනවා. දවස් දෙකක්ම නිදියගන්නැතිව ගේම ගැහුවේ. ඒ යකාට හො උනා විතරයි ලොකු එකාට බෝ උනා. මිනිහට හොද වෙච්චි ගමන් ආයි පොඩි එකාට බෝ උනා. මිනිහට හොද වෙලා දවසයි මේං ආයි ලොකු එකාට බෝ වෙලා.. බම්බුව. කියන එක ලේසියි. පොඩි උන්ට ඕක ඉවසන එක තමා ටිකක් අමාරු. කරන්න දෙයක් නෑ බේත් අරන් දීල කොල්ලත් එක්ක ගෙදර ඉන්නවා.

එතකොට නෙළුම් යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙල - 2014.... ඒකට බම්බු ගහගන්න කියනවා. හැක්

Monday, March 23, 2015

YES or NO!! (එනවද නැද්ද? කුදලං යන්නද)

අවුරුදු දෙකයි මාස ගණං සංසාරේ
අකුරු කොටං බ්ලොග් ලිව්වේ මං රාලේ
යාළු මාළු බේබද්දෝ ඉන්න වෙලේ
හිත සතුටින් හිටියයි මං මේ කාලේ

තඩියට තඩියි පුක සුදුවට අපේ මාතා
කවදාවත්ම දැකලා නැත අම්මාපා
දත කට විකා ඉන්නේ මං දින ගැනලා
එදා තමයි මුණ බලන්නෙ මේ පැටියා

කතා ගොඩයි වල් කමකුයි නැතිම කෙනා
අගුරු වගෙයි මුණ කලුයි තට්ට සුදා
මැෂින් වලට තෙල් දානා අපේ නානා
මාත් එක්ක තෙල් ඩිංගක් බීල නැතා

නෝනා ලියන කවි දාලා බ්ලොග් එකට
පළවෙනි තැනම ගත් එකමයි මට පුදුම
ගෙදර ගියත් උගුරක් නෑ දුන්නේ මෙමට
තඩි දමියෝ අපි හවසක සෙට් වෙමුද

කරකාරෙට ලෝකේ පුරා සොයා ඇතේ
පපුව පුරා මහත කුක්කු පිරි ඇතේ
මාලේ ගෙලේ චේ පපුවේ ඇත්ත වගේ
කොහෙද ඉන්නේ  ලිං ගෙම්බා අද දවසේ

එකෙක් හැදුවා සංගමේට මං ගන්න
අපි අහුවෙයි ඕවා කොහෙද මං එක්ක
කතා කරල පැණි ගෑවට චැට් එකක
අජිත් අයියගේ ධර්මය මට මක්ක

එන්න ඉතිං මේ විසි හය කොළඹ රටේ
දෙන්න උදව් මේ උදවිය කරන වැඩේ
අනේ ඉතිං බ්ලොග් වලටයැ මේ සේවේ
නෑවිත් ඉන්න හොදනෑ නෙව මේ තත්වේ







Friday, March 6, 2015

පළවෙනි පාර.!! (First time in life)

මොන දේ උනත් ඉස් ඉස්සෙල්ලාම කරන්න ගන්න කොට චකිතයක්, තැතිගැන්මක් හෙම ඇති වෙනවා නෙව. ඒක බෝම ස්වාභාවිකයි. ඉස්සෙල්ලාම ලොකු විභාගෙකට වාඩි වෙන කොට, රට යන්න ප්ලය්ට් එකට නගින කොට, කවදාවත් නොගියපු දුර ට්‍රිපක් යන්න කලින් දෑ රැ.. ඔන්න හිත ඩිංගක් අප්සැට් යන වෙලාවල්. දැනටත් සමහර වෙලාවට ලස්සන ගෑනු ලමයෙක් ඇවිත් කතා කරාමත් නිකං මොකක්ද මොක්කද වගේ වෙනවා. ඒවා නං අනේ පුරුදු නැති කමට.. නැතිව වෙන කමකට නෙමෙයි.

ඉස්සලේලාම ඉස්කෝලේ ගියපු දවස

මට අම්මා ඇදුං හෙම අන්දල බෑග් එක කරේ දාලා පයින්ම ඉස්කෝලේට දක්කන කොට මග දිගට අඩ අඩ ගියේ. ඒ යන කොට ටික දුරක් යද්දි හමු වෙනවා පොඩි ඇළ කානුවක්.. වැඩිය ගැඹුරු නැහැ. මම අම්මගේ අත අතෑරල පැන්න නෙව අර ඇළට. මඩ එකයි. මොනා කරන්නද ආයේ කුදලං ඇවිත් තව යුනිපෝම් එකක් අන්දගෙන ආයිත් ගියා මාව දඩු අඩුවකට වගේ හිර කරගෙන. ඒ ගිහිල්ල මුලු වරුවෙම දැල් ගහපු ජනේලේ ලගට වෙලා මම අඩ අඩයි හිටියේ. දැං කාලේ වගේ සෙල්ලං ගෙවල් තිබුන එකක්යැ පලවෙනි දවසේ. තිබ්බ නං හෙම ගෙවල් ටික කුඩු කරල දානවා තරහටම.. හැක්

සිගරට් එකක් බිව්ව දවස

ඕක ගැන පොඩි පොඩි ආසාවල් තිබුනට ඒ තරං දැනුනේ නැහැ බොන්න ඕනමයි කියලා. ඒත් එක දවසක් පාප මිත්තරෙයක් ගෙනාපු බිසිටල් එකක් දැකල දිව ගිලෙන්න වගේ ආවා නෙව. ඉතිං චන්ඩියා කියල හිතාගෙන මිනිහත් ඒක්ක බිච් එක අයිනකට ගිහිල්ලා හිමින් සීරුවේ ගිනි කූරු දහයක් විතර මහන්සි කරල පත්තු කරගත්තා සිගරට් එක. ඉස්සෙල්ලාම පත්තු කරේ මම. පත්තු කරාට පත්තු වෙන්නෑ. ඇයි හත්දෙයියනේ නිකං ගිනිකූර කිට්ටු කරාට පත්තු වෙන එකක්යැ. පස්සේ මිත්තරයා කිව්ව හොදට උරන්න කියලා. ඒ පාර ඩම් එක දාලා ඇද්දා. දුං පාර පත්තු වේගෙන උගුර දිගේ පොඩි රස්නෙකුත් එක්ක පපුවට බැස්ස වගේ. මම එක පාරටම හුස්ම ඇල්ලුවා.. හැක් හැක්.. කදුලු එනකම්ම කැස්ස කැස්ස කැස්ස. නවත්තගනන්න බෑ. එදා ඉදල මාස ගානක් යනකම්ම සිගරට් එකක් නං බිව්වේ නැහැ. ඒත් අර බීපු උගුරේ ගද යවාගන්න ඇති පදං පේර කොලයි පේර ගැටයි නං හැපුවා. මං එතකොට නමයේ.

අරක්කු ඩිංගක් බිව්ව දවස

අපේ යාලුවෙක්ගේ තාත්තා කෙනෙක් ඉස් ඉස්සෙල්ලාම තිබ්බ පළාත් සභා මැතිවරණයෙන් දිනල මන්ත්‍රි කෙනෙක් උනා. මිනිහගේ නම ජෝතිපාල.. අර සිංදුවක් කියන්නේ ජෝතිපාල වැල්ලේ රීලා කළු පාටට ගුලි ගුලි කියලා. අපි ඇත්තටම හිතුවේ ඒක මිනිහටම හදල කියලයි. මොකද මිනිහගේ රාජකාරිය උදේ පාන්දරව වැල්ලට බාන එක නිසා. ඉතිං ඒ සන්තෝසෙට තිබුනා නෙව පාටියක්. අපේ මිත්තරයා වේචිචි මන්ත්‍රිගේ පුතා අපිටත් එන්න කිව්වා පාටියට. ලවක් දෙවක් දන්නැති උනත් ෆිට් එකටම සැට් එකම එහේ ගියා. අම්මෝ එතන මාර පාටියක්. හැම තැනම පොඩි පොඩි මේස තියල තැන තැන බොනවා. අපිටත් ආසාවේ බෑ. මොකෝ කරන්නේ  බොමුද කියල ඇහුවම අපේ පුරුදු කාරයෝ ඉන්න නිසා මාත් හාං කියලා පාලු කාමරේක සැට් උනා. ගල් බෝතලකයක් එක්ක මාලු බැදුමකි තව මක්කා හරි තිබුනා මතකයි. රං වං පාටට වීදුරුවට වක් කරපු ගල් අරක්කු වල පුසුඹ එදා වගේ කවදාවත් දැනුනේ නැහැ. ඒ වගේමයි ඉස්සෙල්ලාම කටට දාගත්ත එක. පිච්චිල යන අමුතු රසයක්. ආසාවට බිව්වට ටික වෙලාවක් යද්දි බාගෙට වෙරි. ඔන්න චන්ඩියා. ඒ පාර තව බෝතලයක් ගෙනැල්ල බිව්වා. මට මතක එච්චරයි. පස්සේ අපේ හාදයෝ නං කිව්වේ මම අර අලුතෙන් පත්වෙලා ආපු මන්ත්‍රි මේසෙටත් ගිහිල්ලා සොට් එකක් ගැහුවයි කියල තමා. කෝම උනත් උදේ මම හිටියේ කොහේ හරි ගෙදරක බිම නිදාගෙන. වටේම වමනේ.. හැක්

පළමු ආදර උත්සාහය

ඒක නං මහා විකාරයක් හොදේ. අපේ පන්තියේ හිටියා ලස්සන මහත ගැල්ලමයෙක්. මම එතකොට පහේ. නම කුෂානි. ඔය කෙල්ලත් යන්නේ අපිත් එක්කමයි ඉස්කෝලේ. මොකද අපේ ගෙවල් වලට එහායින් ඉන්නේ. ඔය විදියට අවුරුදු හතරක්ම දෙන්නා තුන්දෙනා ඉස්කෝලේ ආවා නේ. ඉතිං පහට එනකොට ටිකක් මෝරපු උන් නෙව අපි. මම කුෂානිත් එක්ක එන නිසා මුං මට විහිලු කරනවා උඹ කුෂානි එක්ක යාලුයි කියලා. වර්ණපාල තියරිය වගේ ටික දවසක් යන කොට මටත් හිතුනා මාත් ඒකිත් එක්ක යාලුයි කියලා. ඉතිං හොද වෙලාවක් බලල මම මේකිට දුන්නා පොඩි ලියුමක්..

“ඔයා මාත් එක්ක යාලු වෙන්නකෝ.. මට කොල්ලෝ විහිලු කරනවා. ඔයා මාත් එක්ක යාලුයි කියලා. අනේ අපි යාලු වෙමුකෝ ඇත්තටම“ කියලා.

මේකිත් ලියුං කැල්ලක් දුන්න නෙව.

“අපි යාලු නැද්ද. එහෙනං ඔයා මොකද මාත් එක්ක හැමදාම ඉස්කෝලේ යන්නේ. අපි යාලුයි තමා“


ඉතිං ඔය ලියුං කෑල්ල බලල මාත් තේරුං ගත්තා අපි යාලුයි කියලා. ඉතිං අනිත් උන්ටත් කිව්වා මම කුෂානි එක්ක යාලුයි කියලා. කෝම හරි මේ විත්තිය ටීචර්ට ආරංචි වෙලා මාව ගෙන්නුවා.


“මොකක්ද දේශා පුතා මේ කුෂානිත් එක්ක තියෙන සම්බන්ධය..“

“මොකුත් නෑ ටීචර්. අපි දෙන්නා යාලුයි“

“ඒක තමයි මට ආරංචි උනේ. පොඩි කාලේ ඔය වැඩ හිතට ගන්නැතිව වැඩක් කරගන්නවා“

“ඉතිං ටීචර්.. කුෂානි නේ මාත් එක්ක යාලු“

“දැං මොකක්ද ඔය යාලු වෙලා කරන වැඩේ“

“අපි දෙන්නා ඉස්කෝලේ එනවා“

ටීචර්ට හිනා ගිහිල්ලා මට පිටට තට්ටුවක් දාලා කිව්වා.. “හා හොදයිනේ. එහෙනං ළමයි දෙන්නා හැමදාම ඉස්කෝලේ එන්න ඕන හොදද“

මාත් හාං කියල ආවා එන්න.. හැබෑටම යාළුයි කියන්නේ මොකක්ද කියල තේරුං ගන්න නං මට තව අවුරුදු දෙකක් විතර ගියා. මං පොඩි එකා නෙව.


ඉස්සෙල්ලාම...!!!!????
ඒවා ඕන නෑ ඔය ලමයින්ට.. හරිය...