Wednesday, May 29, 2013

ජීවිතේ බලාපොරොත්තු

යන්න ඕන උනාම නොකියා ම යන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ඒ තරං ජීවිතේ විතරක් නෙමෙයි හැමදේමත් අවිනිශ්චිතයි. කාලයක් බලාපොරොත්තුව හිටපු දෙයක් එක පාරටම අතට වඩම්මවල දීලා, සිංගාරං හෙම ගහල එළි පැත්ත බැහැපු ගමන් අතේ තිබ්බ එක වෙන එකෙක් කටේ දාගත්ත සීන්, මට එමට වෙලා තියෙනවා. මේ කතන්දර කියන්න වෙන්නෙත් ඒකේ අලුත්ම වර්ෂන් එක මට මේ ඊයේ පෙරේදා සිද්ධ වෙච්චි හින්දයි.

මොන  විදියකින් හරි, ගොඩ යන්න උත්සාහ කරන එක අපි හැමෝගෙම එකම හීනයක් නෙව. ගෙයක් දොරක් හදාගන්න, ළමිස්සියෙක් කැන්දං එන්න.. හෝව් හෝව්.. මේකා මැදිං පැනල නොවැ.. එහෙම නෙමෙයි හොද ඉස්කෝලෙකට යන්න, ක්ලාස් ගිහිල් හොදට ඉගෙන ගෙන ඒ ලෙවල් ඉසඩ් ස්කෝර් උඩින්ම තියාගෙන කැම්පස් යන්න. කැම්පස් ගිහිල්ල මෙරිට් එක්ක උඩින්ම පාස් වෙන්න. එහෙම පාස් වෙල ඔය මොකෙක් හරි වෙන්න.. අන්න ඊට පස්සේ තමා අර මුලින් කිව්ව කාරණා ටික ඔළුවට කඩා පාත් වෙන්නේ. ඔය කොළු වයසට (මං කිව්වේ අපේ), දෙමව්පියන්ටත් ඒකම ඔළුවට ගහන එක නෙව වැඩේ.

“පුතේ හොද ඉඩං කෑල්ලක් ගනිං. ගෙයක් හදපං. බොට හොද මනාමාලියෙක් මං බලන්නං“

ඔන්න එක දිගට කරදර වැල පටන් ගන්නවා මොකක් හින්දද?? සල්ලි හොයන්න යාන්තං පටන් ගත්ත ගමන්ම. හුගක් උන්ට වෙන්නේ තමන්ගේ, දෙමාපියන්ගේ, නෑදැයන්ගේ බසට වහන් වෙලා රස්සාව පටන් අරගත්ත ගමන්නම කසාදේ කරගෙන, ගෙයක් හදාගන්නවා කියන භූමිදාන කටයුතු වලට වෙහෙසෙන්නයි නොවැ. බැංකු ගානේ රිංගනවා, ණය කියල ඇහිච්ච ගමන් ඇන්ටනාව දාලා ඒවා බලනවා. කොහෙන් හරි කීයක් හරි හොයාගන්න ක්‍රම හොයනවා. අනේ අනිච්චං.. පටන් ගත්ත ගමන්ම දුක පැටව් ගහනවා.

කරන්න දෙයක් නෑ.. ඔය කසාදෙයි ගේයි ගන්නවයි කියන්නේ අබිං කනවා වගේ වැඩ නෙව.. කන්නත් ඕන.. ඒත් නොකා ඉන්නනං බෑ.. කෑවට පස්සේ විදවන්නත් ඕන. මොනා කරන්නද,  ඒකට නෙව කියන්නේ ගහපු බෙරේ (හැක් හැක් වැරදුනා) බැදපු බෙරේ ගහගනිං කියලා. අපි කොහොමත් දන්න එකක් නෙව ඔය හෙනහුරා ලැබුවට පස්සේ කරන්න තියෙන්නේ ඒ අපලේ ගෙවෙන්න ගෙයක් හදන එකය කියලා. (නැද්ද වෙද මහත්තයෝ)

හා ඔය හෑලි ඇති.. අපේ අර මොඩර්න් පැට්රියට් මලයත් ගෙයක් දොරක් හදන්න පටන් ගත්තය කියල ආරංචි උනා. ඒ උනාට වැඩක් නෑ ඌට නිකං දීපු ලස්ස 20 ගන්නත් බැරි උනා. මොකද අර විමලයා ටිකක් හරි හොදා, මේකා සීගිරිය තියෙන පලාතවත් නොදන්න එකා වෙච්චි කොට.. හැක්..

ඒකෙන් කාරි නෑ. මගේ ඔය කම්මැලි කම යන්න කියල කොටා බාන බලගයක් තිබුනා.. ඒක දැන්නං පාළුවට ගිහිල්ල. ඒ උනාට ඒකේ හිට් කවුන්ටරේ නං නගිනව ඕසේට.. ඇයි ඉතිං ගූගල් එකේ සෙක්ස් කියල ගැහුවොත් ඒකත් නිකංම මාට්ටු වෙන හින්දා.. බලාපු නැති කස්ටිය ඕක ටිකක් විපරං කොරල බැලුවනං හොදා. මොකද ඒකේ මම කොටා බාපු සමහර කතා මං කොටාබාපුවද කියල සැක හිතෙන ගානට තැන් තැන් වලට උස්සල දාලා තිබුනා.. මට මතක හැටියට එකම කතාව හය පාරක්ද කොහේද උස්සලත් තිබුනා. ඔන්න ඔහේ නිකං ඉන්න එකේ ඒකත් බලල දාන්න.. ටික දෙනෙක් නං ඉන්නවා ඩේලි කස්ටර්මර්සලා. මේ අපේ හිරු, තිසරයා, වල් රජා වගේ ඈයෝ.. හැක්... ඕං බලාගං මගේ රසකතා

දැන් හැලපයගේ සීන් එක මටත් බෝ වෙලාද කොහේද ලියන්න ආපු එක නෙමෙයි නේ ලිව්වේ.

අපේ බොහොම ළග ඥාති වෙන අයිය කෙනෙක් ඉන්නව නුගේගොඩ ජුබිලි කනුව හරියේ.. ඊටත් එහා.. මිනිහා ඔන්න මේ වෙසක් එකට ආපු වෙලාවේ මට කිව්වා.

“මල්ලි. මම ගෙයක් හදන්න පටන් ගත්තා“

“නියමයි නේ අයියේ. කොහොමද හදන්නේ“

“මල්ලි මේක තට්ටු තුනයි, පාර්කින් එක වෙනම, පොඩි පූල් එකකුත් තියෙනවා. බොලා ආවම බොන්න තැනකුත් විසේසෙන් හදනවා“

අපේ අයියා නයෙක් නෙමෙයි. අයියගේ කතාව අහගන්ටකෝ එහෙනං.

නිහාල් එයාගේ පවුලේ වැඩිමලා. නිහාල් එක්ක පවුලේ හය දෙනෙක් ඉන්නවා. ඒ කියන්නේ මල්ලිලා දෙන්නයි නංගිල තුනයි. තාත්තා අබ්බගාතයා. වඩු වැඩ තමා කරන්නේ. අම්මා ඔය වත්තේ පිටියේ මොකක් හරි වවාගෙන කෑම උයන එක තමා කරන්නේ. ගෙදර තිබ්බ තත්වෙත් එක්ක නිහාල්ට සිද්ධ උනා තමන්ගේ ඉස්කෝලේ ගමන නවත්තල දාන්න. මොකද නංගිල මල්ලිල ඉස්කොලේ යවන්න නං තවත් ආදායම් මාර්ගයක් ඕන බව නිහාල් ට තේරුනා. තාත්තාට කිව්වම හ්ම් සද්දයක්වත් නැතිව හිටි නිසා නිහාල් පහු වෙනිදම ඉස්කෝලෙන් නතර උනා. දවස් දෙක තුනක් ඇවිද ඇවිද ඉන්න කොට ස්කූල් වෑන් එකක ළමයි නංගවන්නයි බස්සවන්නයි පොඩි ජොබ් එකක් සෙට් උනා. ඒක කරගෙන මාස ගාණක් ඉන්න කොට මිනිහට වෙන ස්කූල් බස් එකක් සෙට් උනා ළමයි පටවන වැඩේට. ඉස්සර ස්කූල් වෑන් වල එක්කෙනෙක් හිටියා මයේ හිතේ ළමයි ගන්න. මොකද දැං වගේ ජනාකිර්ණ නෑ නෙව. 

ඔය විදියට බස් එකේ වැඩේ කරගෙන හිටපු නිහාල් ට තමන් ඉස්කෝලේ නොගියට කිසිම සාංකාවක් තිබුනේ නෑ. නංගිල මල්ලිල ටික ඉස්කෝලේ යන්න මිනිහගෙනුත් උපකාරයක් ගෙදරට ලැබෙන එක ගැන නිහාල්ට සතුටක් තමා තිබුනේ.

බස් එක නිවාඩු මාසේ රෙපයාර් වැඩ වලට කොළඹ අරගෙන යනවා. එතකොට නිහාලුත් යනවා. ඒ මදිවට ඔය රෙදි වෙළෙන්දො දෙතුන් දෙනෙකුත් යනවා. ඒ අයගේ බඩු පටවන් එන්න. නිහාල් මේක දැක්ක. බස් එක පිරෙන්න ඒගොල්ල රෙදි රෝල්, වෛවාරන්‍ය ආයිත්තං පෙට්ටි හෙම දමාගෙන යනවා. ඔය වගේ නිවාඩු කාල දෙක්කම හොදට නිරීක්ෂණය කරපු නිහාල්ට, අර වෙළෙන්දොන්ට සප් එක දෙන්න කඩ වලටත් යන්න වෙච්චි හින්දා තොග කඩ වල කිහිප දෙනෙක් අදුනගන්න පුළුවන් උනා. ඒකෙන් නිහාල් කරේ ඉමිටේෂන් බඩු ටිකක් ගන්න එක කඩයක් එක්ක කතා කර ගත්ත එක. ඒ කඩේ දෙමළ මුදලාලි මේ කොල්ලට බඩු බෙහොම සුළු ප්‍රමාණයක් ණයට දෙන්න පොරොන්දු උනා. එහෙම වෙලා නිහාල් ඔය සුකුරුත්තං බඩු ටිකක් ණයට ගෙනාවේ සති දෙකකින් ආයි දෙනව කියන පොරොන්දුව උඩ. එහෙම බඩු ගෙනැල්ල බස් එකේ නොයන වෙලාවට පොඩි ලෑල්ලක ඔය ටික දාගෙන නිහාල් ටවුම මැද අව්කාස්ටකේ මේවා විකිණුවා. ඒත් සති දෙක යනකොට විකුණගන්න බැරි උනා. නිහාල් කරේ ඉක්මනටම ගිහිල්ල කඩේ මුදලාලි හම්බ වෙලා, ඉතිරි බඩු ටික දීල, හොයාගත්ත සල්ලි ටික දෙන්නයි. ඒත් නිහාල් ගේ වචනෙට වැඩ කිරීමේ හැකියාව දැක්ක මුදලාලි කිසිම පැකිලීමකින් තොරව, තව බඩු ටිකක් දුන්නා, “කොල්ලෝ තව ටිකක් ඔදට මහන්ෂි වෙන්න“ කියලා.

නිහාල්ට ඒ වචන ටික බොහොම සැරට පපුවට වැදුනා. මිනිහා රැයක් දවාලක් නොබල ලෑල්ලේ ඉදිරිපිට හිටියා. ඒකෙන් මේකෙන් ඔය බඩු ටික විකුණලා ණය බේරලා තව බඩු ටිකක් ගන්නත් නිහාල් පුළුවන් උනා. ඒ පාර බඩු වැඩි පුර ණයටත් ගෙනැල්ල ටවුමේ දාපු ලෑල්ල ලොකු කරා. අපි කියන්නේ ඔය පේමන්ට් කඩ කාරයෝ කියල. නිහාල් ඒ තත්වෙට අවුරුදු 15 - 16 වෙන කොට පත් උනා. ඔය විදියට කරගෙන ආපු ලෑල්ලට, නිහාල් බඩු ගේන්න යන්නෑ. මුදලාලිට කෝල් එක දුන්නම, බඩු ටික මොකක් හරි එන එකක දාලා එවනවා. කඩේ වැඩ කරන උන්ට මුදලාලි නිතරම කියනවා. “උත්සාහවන්න කොල්ලා, ඌට දවසක හරියනවා කියලා“

මුදලාලිගේ කාරුණික සහයෝගයත් එක්ක නිහාල්ගේ ලෑලි තට්ටුවේ සුකුරුත්තං වෙළදාම නැගල ගියා. නිහාල් මුළු කාලයම ඒකට යොදවන්න ඕන නිසා බස් එකෙන් අයින් උනා. ඊට පස්සේ ඔය වෙළදාම කරගෙන ගියා. ඒත් අතරමග නැත්තටම නැතිවීම් නොවුනා නෙමෙයි. කිසි ගානක් නැතිව ඒ වෙලාවට ආයේ ස්කුල් වෑන් එකක හරි බස් එකක හරි නැගල ගානක් හොයාගන්න නිහාල් පසු බට උනේ නෑ. ඔය විදියට වැඩේ කරගෙන යද්දී. නිහාල් දැක්කා මහරගම රෙදි ලාබ විත්තිය. ඒකෙන් රෙදි කෑලි ටිකකුත් ගෙනැල්ල විකුන්නා. කාලයක් යද්දි ඒ කඩ ටිකත් නිහාල් ගේ ගජයෝ උනා. ඒකෙන් නිහාල්ට අදුරගන්න පුළුවන් උනා රෙදි මහන ගෙදර. එහේ ගිහිල්ල මහරගමට වඩා අඩු ගානට රෙදි ගත්ත නිහාල්ට, රෙදි ගෙදර දූවත් නොගෙන ඉන්න බැරි උනා. දෙන්නත් එක්ක ගමට ඇවිල්ල මහ ගෙදර ජීවත් උනා. ඒත් හරියට කන්න බොන්න විදියක් නෑ ඇයි ඉතිං තව එක බඩක් වැඩි වෙලා නෙව ගෙදර. එතකොට ගෙදර ඔක්කොම නමයයි. මේ මනුස්සයත් ගෙදර කෑම සපයන යන්තරයක් වෙන්න වැඩි දවසක් ගත්තේ නෑ. ඇදුම් කෑලි මහන්න, රෙදි පටි වලින් පාපිසි මහන්න. අහල පහල බතික් වැඩ පොලක වැඩ කරන්න, එක්සයිස් පොත් හදන ගෙදරක වැඩ කරන්න. හැම විදියටම නිදහසක් නැතිව සුජාතත් වැඩ කරා. 

දෙන්නම දවසක් කතා කරගත්තා මේක හරියන්නැති හින්දා සුජාතාගේ ගෙදර යන්න. එහේ ගියා. ඒත් ඒක හෙන කරදරයක්.. සුජාතගේ තාත්ත බෙබා. රෑ ට ශබ්ද පුජා තියනවා හිටු කියලා. නිහාල් ට තේරුනා මේ විදියට ඉන්න බෑ කියලා. ගත්තා පොඩි ලෑලි ගෙයක් අහලින් පහලින් රෙන්ට් එකට. ඔය ලෑලි ගෙදර ඉදගෙන නිහාලුයි සුජාතයි දෙන්න කෑමක් බීමක් නින්දක් නැතිව වැඩ කරා. වැඩ කරල යාන්තං මැසින් දෙකක් දාලා තව එයාගේ නංගිත් දාලා ඇදුං කෑලි මහන්න ගත්තා. නිහාල් නුගේගොඩ හන්දියෙන් ලෑලි තට්ටුවක් දාගත්තා. එයා උදේ 6 ට ගියාම ආයේ රෑ 8 ට විතර ගෙදර යන්නේ. ඔය විදියට නිහාල් කොළඹ බඩු ගෙන්න යනවා. බස් එකක දාගන්නව කර තියාගෙන යනවා. මහ රෑට ගෙදර. 

ඔහොම ඉදල පොඩි මේටි කට්ටක් අරන් බඩු ගෙන්නයි බඩු දාන්නයි පටන් ගත්තම පොඩි නිදහසක් ලැබුනා. ලෑල්ලේ ආදායම හොද උනා. ලෑල්ල ඉස්සරහ කඩේ හිටිය අය බද්දත් නොගෙවා මාරු වෙච්චි විත්තිය දැනගත්තම නිහාල්, අයිතිකාරයගෙන් ඒක බද්දට ගත්තා. එතන බොහොම පොඩියට කමියුනිකේෂන් එකක් දාගෙන, පස්සේ හෑන්ඩ්පෝන් අරව මේවා දාන තත්වෙට ගෙනාවා. ඊට පස්සේ නිහාල් ට ඕන උනා වෑන් එකක් අරගෙන කැබ් සර්විස් එකකට දාන්න. අමාරුවෙන් ලීස් එකක් ඇදල 250 ඩොල්පින් එකක් අරගෙන 533533 ට දැම්මා. ඒකේ අවුරුද්දක් විතර දුවන කොට නිහාල්ගේ වැඩේ නැගල ගියා. මිනිහා තව එකක් ගත්තා. ඒකත් දැම්මා. ඔය විදියට අවුරුදු තුනක් යනකොට මිනිහ වෑන් තුනක් කැබ් සර්විස් එකට දැම්මා. ඊට පස්සේ පිං අතේ වැඩ හෙම හොදට කරන්න ගත්තා. ඔය නුගේගොඩ පැත්තේ වැඩියෙන් ඉන්නේ සෝබන ආගම් කාරයෝ නෙව. කටිනෙටත් විකාර නැටුං තියෙන පෙරහරවල් යනවා. කෝක උනත් නිහාල් සෝබනේටත් වැඩ කරා. මොකද මිනිහා නමට හරි කැමතියි. වැල්ලවාය, බුත්තල, තණමල්විල, ගාල්ල (ඇතුලෙන්) කුඹුරු, ගොඩ ඉඩං කඩං ගත්තා. කාලයක් යනකොට ඒවයේ ආදායමත් එන්න ගත්තා. නිහාල්ගේ කල්ල මරේ උනා. ඒත් තාමත් ලෑලි ගෙදර. හරියටම බැලුවොත් අවුරුදු 20 ක් විතර. කොහොම තියෙන්න ඇද්ද, රෑට ඩොල්පින් තුනක් පාක් කරන්න ලෑලි ගෙදර මහත්තයා ගැන.

ඉතිං අවුරුදු 20 කට විතර පස්සේ නිහාල්ට හිතුනා ගෙයක් හදන්න. හැබැයි අතේ තියෙන ගානටවත් ණය අරගෙනවත් නෙමෙයි. තමන්ට ඕන විදියේ ගෙයක්. ළමයින්ට වෙනම තට්ටුවක්. වාහන වල ඩ්‍රැයිවර්ලට වෙනම කාමර. ස්විමින් පූල්. මිනි බාර් එකක්. පට්ට ගාර්ඩන් එකක්. අමුත්තන්ට කාමර. ආයේ දෙකක් නෑ ප්ලෑන් එක අනුව පට්ටම ගෙයක්. හැබැයි මාස හයෙක් ඉවර වෙන්න ඕන කියල මිනිහා කොන්ත්‍රාත්කාරයා එක්ක ගිවිසුමකුත් අත්සන් කරලයි තියෙන්නේ.

“ඇයි අයියේ මෙච්චර කල් හිටියේ ගෙයක් හදන්න“

“මල්ලි, ගෙයක් ඕන වෙලාවක හදාගන්න පුළුවන් සල්ලි තියෙනං. ඒකට බාධාවක් තියෙනවද? ඒත් අපිට ජීවත් වෙන්නයි දියුණු වෙන්නයි තියෙන සල්ලි ටික පස් වලට යට කරල ගෙවල් හැදුවම අපි ගොඩ යන්නේ කොහොමද?“

“නෑ මං කිව්වේ පොඩියට ගෙයක් හදාගන්න තිබුනනේ ඒත්“

“මොකටද මල්ලි, මගේ ලෑලි ගෙදර රෙන්ට් එක කිසි අවුලක් නෑ. මම බුරු ඇදේ නිදාගන්නවා. මට කිසිම කරදරයක් නෑ. ඉතිං මම සල්ලි හෙව්වා..වැඩ කරා මහන්සි උනා.. ඔන්න දැං මට ගෙයක් ඕන කියල හිතුනා. ඉතිං එතකොට මට මොන ප්‍රශ්නද? මල්ලි දන්නව නෙව. මට රත්තරං වලින් ටයිල් අල්ලන්න උනත් පුළුවන් දැන් තියෙන සල්ලි වලින්“

“නිහාල් අයියනං මාරම පොරක් තමා“

“පොරක් නෙමේ මල්ලි, අපිට කරන්න ඕන දේ අපි ඒ කාලෙටයි කරන්න ඕන. දැං බලහං මම ගෑනි ගෙනාපු ගමන් ගෙවල් හදන්න ගත්තනං මොකෑ වෙන්නේ.. හාන්සියි නේ.. දැං මම අර ලෑලි ගේත් කඩල සිමෙන්ති ගෙයක් හදලා අයිති කාරයට දෙන්නයි ඉන්නේ. මිනිහා මට කරපු සේවේ හැටියට“

නිහාල් අයියගේ කතාව අහගෙන මගේ ඇස් නිකංම්ම උඩ ගියේ, මගේ බාගෙට හදාපු පත ගෙයි කපරාරු නොකරපු බිත්ති දිහාවට තමා..


Saturday, May 18, 2013

සිමංඤෝ

හොදට ඉන්න වෙලාවක කනට ඇහෙන්න යමක් කියන්නවත් බැරි සිමන්, අනිත් කව්රු හරි කියන දෙයක් හොද සාවදානව අහාගෙන ඉන්නවා ඒ වගේම කව්රු හරි දෙන විදානයක් ඒ විදියට කෙනාට ගැලපෙන විදියට කරල දෙන්න දන්නවා.

ගමේම හිටියේ එකම එක පොල් කඩන්නෙක් විතරයි ඒ තමයි සිමන්. එක අඩුපාඩුවකට තියෙන්නේ වෙලාවට වැඩ කරන්න බැරි එක. ඔන්න අද කව්රු හරි පොල් ටික කඩාගන්න එන්න කියල සිමන්ට කිව්වොත්, යාන්තං සතියක් විතර ගිහිල්ල, දෙතුන් පාරක් ආයේ කිව්වම වැඩේ කරල දෙනවා. ඒ වගේම තමා පාරේ මොන වෙලාවෙත්, ලගේජ් එක තියෙන පුට් සයිකලේ නැගල බීඩියෙන් පාර පුරා දුං ඇර ඇර යනවා. මේ කොනේ ඉදල ඒ කොනට. ඒ කොනේ ඉදල මේ කොනට. හැබැයි ඔන්න පොල් කඩාගන්න ඕන කියල හිතල මේකාව පාරෙදි අල්ල ගන්න හිතුවොත් ඉතිං කපෝතියි තමා. මේකා එදාට පාරේ නෙමෙයි අහල ගං හතකවත් හොයාගන්න නෑ. ඉතිං මිනිහා බීඩි ගන්න යන මෙහා කොනේ කඩේට පනිවිඩේ කියන්න ඕන. එහා කොනේ රේස් බුකියේ එකාටත් පණිවිඩේ කියන්න ඕන. තව මිනිහා උදේට දවල්ට කෑම කන ගෙදරටත් පණිවිඩේ කියන්න ඕන. ඔය මොන පණිවිඩේ කිව්වත් හවස් වෙනකම්ම ලැබෙන එකම උත්තරේ තමා, “අද සිමන් මේ පලාත පත්තුවක ආවේ නෑ“ කියන එක.

ඔය විදියට සතියක විතර ඇවෑමෙන් මිනිහම ගෙදරට එනවා පොල් කඩන්න අහගෙන. එතකොට ඉතිං ගෙදර මහත්තයා පොල් මල අතේ තියං ඉන්නේ. ඇයි ඒ වෙනකොට කඩෙන් අරන් නෙව පොල් කන්නේ.

“සිමන්, මොකක්ද බොල පණිවිඩ කීයක් කිව්වද, ඒත් අවේ නෑ නේද?“

“අනේ මහත්තයෝ මම මේ ටිකේම අර වටුපත නෝනගේ ඉඩමේ පොල් කැඩුවා නෙව. එතන ඉතිං සතියක් හමාරක් එක දිගට වැඩ“

“හරි ඔය ගස් දෙකේ පොල් ටික කඩාදාන්න එහෙනං“

ඉතිං බයිසිකලේ තාප්පෙට හේත්තු කරන සිමන් ඉස්සෙල්ලම බාගෙට ඇදන් ඉන්න කමීසේ ගලවල එක සීරුවට නමලා ලැගේජ් එකේ තියනවා. (මිනිහා ඔච්චර පරිස්සං කරාට ඒකත් හෙන හඩු ගදයි) ඊට පස්සේ බයිසිකලේ ඉස්සරහ දමාගෙන ඉන්න  ලණුවක් ගැට ගහපු ගද ගහන කලිසම අතට අරගෙන වට පිට බලන්නේ බවලත් උදවිය හෙම ඇස ගැටෙන මානේ ඉන්නවද කියල බලන්නයි. එහෙම බලල කව්රුවත් නැත්තං බයිසිකලේ ගාවම ඉදගෙන සරමේ කොනක් කටිං එල්ලං අර හඩු කලිසම අදිනවා. හැබැයි බවලත් කෙනෙක් ළග පාත ඉන්නවනං පොර කෙලින්ම බිත්තියක් අයිනට යනවා ඔය වැඩේ කරගන්න. කලිසම ඇන්දම අර විදියටම සරමත් සීරුවට නමල ලැගේජ් එක උඩින් තියලා පටන් ගන්නවා ලණුව ගැට ගහගෙන කලිසම තද කරගන්න.

කලිසම ඇදපු ගමන්ම මිනිහා කරන්නේ, අයෙත් කමීසේ අවුස්සන එක. ඒකත් එක සීරුවට නෙව කරන්නේ. සරම අරගෙන සීට් එක උඩින් තියල, ඇගිලි තුඩු වලින් කමීසේ දිග ඇරල, ඒකේ සාක්කුවේ තියෙන බීඩියයි ගිණි පෙට්ටියයි අතට අරගෙන ආයේ අර විදියටම ලැගේජ් එක උඩ කමීසෙයි සරමයි බාවනවා. ඊට පස්සේ බීඩිය පත්තු කරල ගිණි පෙට්ටිය ආයේ ඇදුං ටික උඩින් තියල, බීඩියෙන් දුං ඇර ඇර පොල් ගහ මුදුන දිහා බලනවා.

“මහත්තයෝ පොල් ගෙඩි 25 ක් විතර තියෙනවා“ පොර සන්තෝසෙන් කියනවා. එතකොට අපිටත් පොඩි සතුටක් එනවා ඇයි ඉතිං දවසට ගෙඩිය ගානේ බැලුවත් මාසෙකට ටිකක් අඩුවෙන්නවත් කන්න පුළුවන් නේ කියලා.

ගහේ බාගයක් නගින මිනිහා, ආයේ බීඩියෙන් දුං ඇර ඇර ගහේ ඉදං වට පිට බල බල විනාඩි දෙකක් විතර ඉන්නවා. ඊට පස්සේ බීඩියේ රොඩ්ඩ බිමට දාලා හනිකට එක හුස්මට ගහේ කරටියට නැගල, වේලිච්චි කොලපු, හණසු, පොල් අතු ඇදල දාලා වැඩේ පටන් ගන්නවා. එකක් ඩිග් ගාලා බිමට වැටෙන කොට ඔන්න මහත්තයා තමන්ගේ ගණින යන්තරේ ක්‍රියාත්මක කරනවා. එකයි.. තවත් ඩිග් එකක්..දෙකයි.  ඩිග් ඩිග් ඩිග් පහයි.. ඔය විදියට සිමන් කරටියෙන් බහින්න හදන කොට මහත්තයාගේ යන්තරේ 25 හරි 26 හරි ගාව නතර වෙනවා. ගහෙන් බිමට බැහැපු සිමන් එක එල්ලෙම කියනවා. 

“මහත්තයෝ මං හරිනේ ඔන්න ගෙඩි 26 ක් බිමට දැම්මා“

“හරි හරි සිමන් කිව්වොත් ඉතිං වරදින්න විදියක් නෑනේ.“ වැටිච්චි පොල් ටික  ඇහිදගන්න ගමන් මහත්තයා කියනවා.

“සිමන් අනිත් ගහෙත් කඩන්න“

සිමන් ඒකෙත් පොල් ටික කඩල, පොල් වල්ල බිමට බාවන පොඩි පිහියෙන් අත අමාරුවෙන් පස්සට දාගෙන පිට කහ කහ බලාගෙන ඉන්නවා, මහත්තයා පොල් ටික අහුලගෙන අඩුක් කරනකං. ඊට පස්සේ ඒකෙන් හොද ගෙඩියක් අරගෙන ඒක බයිසිකලේ ගාව තියනවා.

ඊට පස්සේ ගලවපු විදියටම පරිස්සමින්, අර හඩු පිටින්ම ආයේ මිනිහගේ සුපිරි ඇදුං ටික ඇදගන්නවා. ඇදගෙන මහත්තයා දෙන ගානක් අතට අරගෙන “මම යන්නං මහත්තයෝ“ කියල බයිසිකලේ තල්ලු කරං ගේට්ටුවෙන් එළියට ගිහිල්ල, සරම උස්සල බයිසිකලේට නැගල යනවා යන්න. ආයේ ඉතිං පොල් කඩාගන්න ඕන උනාම තමා මහත්තයට මිනිහව මතක් වෙන්නේ.

හැබැයි සමහර දවසට මෙහෙම වෙනවා. සිමන් පොල් ටික කඩල බයිසිකලේ ගාවට ආවම ගෙදර නෝනා කියනවා.

“සිමන් තේ එකක් බීලා යමු“

එතකොට සිමන් බිම බලාගෙන “හා නෝනා“ කියනවා.

ඉතිං නෝනා තේ එක අරන් එනකොට සිමන් සරම හොදට හදාගෙන පොඩ්ඩක් ඉස්සරහට ගිහිල්ල බිම බලාගෙනම අර තේ එක අරගෙන එක හුස්මට බීලා එළියේ ටැප් එකෙන් ඒක හොදලා, වතුර බිංදුවටම බිමට වැටෙනකං කෝප්පේ අනිත් පැත්ත අල්ලං ඉන්නවා. ඊට පස්සේ ඒක ඔය පුටුවක් උඩින් තියලා, නෝනා ඉන්නවනං හෙම ළග පාත, හෙමින්ම එළියට යනවා. ගේට්ටුව ගාවට ගිහිල්ල බීඩියට දුං ගහන්න ගන්නවා. දුං ටික වැදුනම බයිසිකලේ යනවා. හරියට දුං කෝච්චිය යනවා වගේ..

ඔව් අමතක උනා.. සිමන් බැදලා නෑ. මිනිහට නෑයෙක් වත් නෑ. අඩු ගානේ ඉන්න මඩුවක් වත් නෑ. රෑට ඉන්නේ එක්කො පන්සලේ දං මඩුවේ, එහෙම නැත්නං බුකියේ උඩ තට්ටුවේ ඒකේ වහලක් විතරයි නෙව තියෙන්නේ. ඉතිං මිනිහා ගැන මිනිස්සු දන්න එකම දේ පාරේ ඇවිදින එකයි, පොල් කඩන එකයි විතරයි.

හීනියට පොඩි අඩියක් දාගත්තම සිමන්ගේ මූඩ් එක හරිම වෙනස්.  බීඩියෙන් දුං ඇර ඇර බයිසිකලේ නැගල ඒකේ බෙල් එකත් තාලෙට ගහගෙන සිංදු කෑල්ලක් හෙමින් කියාගෙන පාරේ යනවා. වෙනද දැක්කත් මූන බිමට හරවගන්න මේකා, ඒ වෙලාවට “ආ මහත්තයෝ කොයිබෙයි මේ යන්නේ“ කියල අහනවා. ඉතිං පොඩි උත්තරයක් දීලා මිනිහගෙන් බේරුනාම ආයේ සිංදුවයි බෙල් එකයි දුං පාරයි දාගෙන චූන් එකේ පොර යනවා. 

ඔය විදියට අඩියක් දාගත්ත දවසට පන්සලේ මඩුවට යන්නෑ. එදාට බුකියේ උඩ තට්ටුවේ තමා පොර නිදාගන්නේ. ඇයි එක දවසක් බීලා ඇවිත් හාමුදුරුවන්ගේ දොරට තඩි බාලා හාමුදුරුවන්ගෙන් ගිනි පෙට්ටියක් ඉල්ලල නෙව මේකා. එදායින් පස්සේ බීලා පන්සලේ පස් පාගන්න එපා කියල නායක හාමුදුරුවෝ සිමන්ට විධාන දීලයි තියෙන්නේ.

ආයේ පොල් කඩන්න ඕන දවසට මතක් වෙන සිමන් ගැන ගමේ හැමෝටම එකම දවසේ මතක් වෙන්නත්, කතා වෙන්නත් ගත්තා. ඒ මදිවට පන්සලේ හාමුදුරුවොත් සිමන් ගැන කතා කරන්න ගත්තා. වැඩිය ඕන නෑ අර පිටගං කාරයා, මිනිහට මෙහේ පොල් තියෙන එකක්යැ කඩන්න, කව්ද ඉතිං ග්‍රාම සේවකයා නෙව. මිනිහත් සිමන් ගැන කතා කරනවා. සිමන්ට මොකක් හරි කේස් එකක්. ගමේ වැඩිය පදුරු නොතලන මහත්තයට ඒක තේරුනා. ඒත් ඇහුවේ නෑ. හවස වැඩ ඇරිලා ආපු නෝනා, බෑග් එක තියල ඒ සැනින්ම මහත්තයත් එක්ක කතාවට ආවා.

“සිමන්“

“ඔව් සිමන් ඉතිං“

“මිනිහ අන්න කූඩුවේ“

“ඔව් මටත් කනිං කොනිං ඇහුනා සිමන් ගැන මොනවද කියවනවා කට්ටිය. මොකක්ද කේස් එක“

“සිමන් මහ බලු වැඩක් කරලා“

“මොකක්ද“

“අර අළුත් සුපර් මාර්කට් එකේ යට ගෑනු ටොයිලට් එකට රිංගල, ඒකේ හිටිය ගෑනු ලමයෙකුට බලහත්කාරකං කරන්න ගිහිල්ලා. ඒ කෙල්ල කෑ ගැහුවම කඩ වල මිනිස්සු පැනල මුව පොලිසීයට අල්ලල දීල“

“මේකා වැරදිලාවත් ගිහිල්ලද ඇතුලට“

“ඔව් මිනිහා කියල තියෙන්නේ වැරදිලා ගියා කියලලු. ඒ උනත් ඉතිං අර කෙල්ලගේ ඇදුමේ බොත්තං ගලවන්න ඕන නෑ නෙව“

Wednesday, May 8, 2013

සම්මා දිට්ඨි!!!

හෙමින් ආපු කාර් එක ඒ සැනින්ම වේගේ වැඩි කරල, පාර පුරා යන්න ගත්තා. අහල පහල තිබුන වාහන වල හෝන් වලයි, මිනිස්සුන්ගේ ගෝසාවයි එක්ක පාර පුරා එකම ගාල ගෝට්ටියක්. සමහර වාහන ලයිට් කනුවක් දෙකක් බදාගත්තා. සමහර මිනිස්සු කකුල් වල ලෙලි යනකංම දුවනවා. වටේ පිටේ කරදරයක් නොවෙන දුරක ඉන්න මිනිස්සු ඇස් ලොවි ලෙඩි තරං ලොකු කරන් කටවල් බලි වගේ ඇරගෙන හුස්ම ගන්නත් අමතක වෙචිචි ගානට බලන් ඉන්නවා. විටෙක නලලට යන අත් “බුදු අම්මේ“ කියාගෙන මරහඩ තලන මිනිසුන්ටත්, ජීවිතේ තව තත්පරයක් හරි ජීවත් වෙන්න ආසාවෙන් අයාලේ දුවන මිනිස්සුන්ටත් එකම එක ඉල්ලීමයි තියෙන්නේ. ඒක පේන්නේ ඒ අයගේ ඇස් වලින් විතරයි. මේකෙන් මාව බේරල දෙන්න කියන එක. මේ විදියට හැමදේම උඩුයටිකුරු වෙන්න එක මිනිත්තු භාගයක් වත් ගියේ නෑ. එකම හේතුව හොදට ආපු වාහනයක් එක පාරටම පාර පුරා පිස්සු කෙලින්න ගත්ත එක. අංශු මාත්‍රයක් වෙච්චි මේ ඉඩ කඩ තුල මුළු ලෝකයක්ම කලඹන තරමේ තදියමක් තිබුනා. ඒ සැනෙකින් ඩොං ස්ලාං බ්ලාං කියන සද්ද ටිකත් එක්ක ලේලන්ඩ් බස් එකක බදේ මැදින් ගැටුන කාර් එක නතර උනේ බොනට්ටුවෙන් භාගයක්ම බස් එකේ බදේ ගිල්ලුනාට පස්සේ. එක පාරටම නිහඩ තාවයක්. ඒකත් තත්පර ගානයි. 

“කාර් එක හැප්පුනා“ කියාගෙන ඒ සැනෙකින් මිනිස්සු අනතුර වෙච්චි දිහාවට දුවන්න ගත්තා. අර මරු විකාරෙන් තමන්ගේ ජීවිතේ බේරගන්න දුවපු හුගක් අය දැං මහන්සි වෙනවා තමන්ව මරුව තුරුලට යවන්න කැස කවපු වාහනේ ඉන්න මිනිස්සු ටික බේරගන්න. ඔව් බලන්න දෙයක් නෑ සිට් බෙල්ට් එක නොදා හිටපු කාරෙකේ හිටියේ එක්කෙනයි. ඩ්‍රයිවර්ගේ ඔළුව බිදිල පැත්තට ඇල වෙලා. බිදිච්චි වින්ඩ්ස්ක්‍රීන් එකෙන් පැනපු ලේ පාරවල් බස් එකේ බදේත් සටහන් තියලා. හැම දෙයක්ම සන්සුන්. හැම වාහනයක්ම නැවතිලා. අනතුර වෙච්චි තැන වටේ මිනිස්සු සිය ගාණක් පිරිලා. ආයෙත් “බුදු අම්මේ“ කියාගෙන නලලට යන අත් ඇතිව මිනිස්සු විස්සෝප වෙනවා. හැබෑවටම මේ වෙලාවේ උදව් කරන්න ආපු මිනිස්සු යක්ෂයෝ වගේ අනිත් උන්ට බනිනවා. 

“තොපි මිනිස්සුද යකෝ... අලවංගුවක් ගෙනෙල්ලා ඉක්මනට.. කට ඇරන් බලන් ඉන්නේ නැතිව“

ඒ සැනෙකින්ම තමන්ටත් යුතුකමක් කියල දෙයක් ඇතැයි හිතිච්චි එකෙක් දුවල ගිහිල්ල කොහෙන්දෝ පත අලවංගුවක් ගෙනාවා. ඒකෙන් ඩ්‍රයිවර් පැත්තේ දොර කඩන්නයි ලෑස්තිය. ඒත් එක්කම ඒ පැත්තේ ඉස්සරහ රෝදේ බිදිල, බස් එකේ බදේ හිරවෙච්චි කාර් එක, බිමට වඩා උඩින් තියෙන විත්තිය දැක්ක විචක්ෂණශිලි අයෙක්, අර අලවංගුවෙන් අනින්න ගිය මනුස්සයව ඉක්මනට එතනින් අයින් කරල, කොහෙන්දො ගෙනාපු නාවර ගෑවිච්චි ලී කොට දෙක තුනක්, කාර් එක බිමට බහින්න බැරි වෙන්න යටින් තිබ්බා. ඒ වෙලාවේ එතැන මුලිකත්වය ගත්ත මිනිස්සුන්ගේ ධෛර්යයි, එකමුතු කමයි දැක්කම මේ ලංකාවද කියල හිතෙන තරමට හදවතට වේදනාවක් එනවා, හරියට කරුණු දන්න කෙනෙකුගෙ නම්.

අලවංගුවෙන් හිල් වෙච්චි බදෙන් නිදහස් වෙච්චි දොර එක්කෙනෙකුට අතින් අරන් පැත්තකින් තියන්න පුළුවන් උනා. එතැනින් එහාට කාර් එක ඇතුල දිහා බලන එකත් හරිම ජුගුප්සාජනකයි. කාර් එකේ බිම එකම ලේ විලක්. ඩ්‍රයිවර්ගේ දකුණු කකුලේ දණහිස බිදගෙන ස්ටියරින් වීල් එකේ අලවංගුව ඇවිල්ලා, ඒක කකුලෙම හිර වෙලා. එක අතක් දෙකට බිදිලා ඒකෙන් ලේ වෑහෙනවා. තනිකර ලෙයින් පෙගුනු රතු මිනිහෙක් අමාරුවෙන් එළියට ගත්ත මිනිස්සුන්ට උනෙත්, අර මිනිහා වගේ ලේ වලින්ම නාන්න. එළියට ගත් සැනින් ජීවිතය කියන සාගරයෙන් එතෙර වෙච්චි මළකදක් තමන් එළියට ගත්ත බව තීරණය කරන්න එතන ඉන්න ඕනම කෙනෙකුට පුළුවන් උනේ, උරිස්සෙන් අල්ලපු මනුස්සයට තවත් එක්කෙනෙක් උදව්වට ගන්න වෙච්චි නිසයි. ඔව් ඒ උදව්ව ඕන උනේ බාගෙට බිදුනු ඔළුව අල්ලගන්න.

තවත් මිනිත්තු ගානකින් පොලීසිය ආවා. ඒ සැනින්ම ආපු ඇම්බියුලන්ස් එකෙන් මිනිය ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිච්චා. තවත් ටික වෙලාවක් යන කොට බස් එකට රිංගපු කාර් එක උස්සල බිමට තියල පාරෙන් අයිනට කරා. අනතුරට මුහුණ දීපු බස් එකෙත් ආපු මිනිස්සු ආගිය අතක් නැති හින්දා ඒක පොලිසි ගියා. වටේ පිටේ අය ඉක්මනට වීදුරු කෑලි, තහඩු කෑලි, රබර් බීඩින්, ලයිට් කවර කප් කෑලි වගේ සුන් බුන් ඔක්කොම  පාරෙන් අයින් කරා. 

පොලීසියේ එක්කෙනෙක් මුල්ම වතාවට නළාව පිම්ඹට පස්සේ ඉස්සෙල්ලම මෝටර් සයිකලයක් සෑහෙන්න අමාරුවෙන් ගියා. ඒක එතැනින් යවන්න පොලිස් නළාව දෙතුන් පාරක් ම ගහන්න උනා වගේම සයිකල් කාරයට බනින්නත් උනා. (වෙලාවට මාලිංගට වඩා හොද එකෙක් එතන ඩියුටි දාලා තිබ්බ නිසා වෙන්ටැති ඇහුවේ නැත්තෙ, ඇයි මීට කලින් ඇක්සිඩන්ඩ් එකක් දැකල නැද්ද කියලා) ඊට වඩා ඉක්මනින් තවත් මෝටර් සයිකල් දෙක තුනක් ගියා. දැං රෝද තුනේ දෙක තුනකුත් එතැනින් පිටත් උනා. කිසි කලබලයක් නෑ මෙච්චර වෙලා එකතැන තිබ්බ වාහන දුසිං ගානක් හෙමීට හෙමීට තමන්ගේ අරමුණ වෙනුවෙන් එතැනින් නික්මුණා. තවත් විනාඩි 10 ක් විතර යන කොට වාහන තදබදයක් ඇත්තෙම නෑ. අර කාර් එක පාර අයිනේ තියෙනවා. පැයක් දෙකක් විතර ඇවෑමෙන් බූම් ට්‍රක් එකක් ඇවිල්ල ඒකත් පටවං පොලීසි ගියා. හවස් වෙන කොට එතන තිබ්බි ලේ පැල්ලං හිටං ගෙවිලා ගිහිල්ලා. ඒත් පොඩි පොඩි වීදුරු කෑලි ටිකක් පාර අයිනට වෙන්න විසිරිලා. එච්චරයි. මොකද උනේ කියල අහන්නවත් කෙනෙක් හවස් වෙනකොට හිටියේ නෑ.


හෝඩුවාවක්..
මනෝජ් පරනෑන්ඩු කියල හෝතඹුවෙක් මෙන්න බ්ලොග් එකක් දාලා. 

ප.ලි. - මේක අපේ ඩ්‍රැකි ගෙන් ගත්ත හෝඩුවාවක්.. පර්යේෂකයා කියල කෙනෙක් සොරබොර ගැන හොද චාරිකා සටහනක් එක්ක විස්තරයක් දාලා තියෙනවා.. ඒකත් හොදා..

Friday, May 3, 2013

අළු සහ ගල්

දවද් දෙක තුනකින් මොකක් හරි ලියනව කියල හිත හිත හිටියට එහෙම ලියවෙන්නේ නැතෙයි කියල මට අද තේරුනා. ඇත්ත නෙව.. හිතුවයි කියල වැඩ කෙරෙන එකක්ය.. වැඩ කරන්නම ඕන. හැම දේටම වඩා වටින්නේ වැඩ කරන එක තමා.. එහෙම නේද? 

පහුගිය ටිකේ නං ඔය බ්ලොග් කටු කීපයක් කාල් ගාගෙන ගාගෙන ගියාට සිහි බුද්ධියෙන් හරියට කිසිම දෙයක් කියවන්න තරං ඉස්පාසුවක් තිබුනේ නෑ. රාජකාරි වැඩ, පෞද්ගලික වැඩ, ඒ මදිවට අළුත්ම එක මගුල... නෑ නෑ තෙමගුල සිහි කරන්න උත්සවයක් කරන උත්තමයෝ වගේකට බොක්කේ හැල්ප් කිරීම. ඒක නං ටිකක් අමාරු සීන් එකක්. ඉස්සෙල්ලාම උන්ගේ වෙසක් උත්සවේට නමක් දාලා දෙන්නය කිව්වා. ඉතිං දහ අතේ කල්පනා කරල බැරිම තැන එක නමක් දුන්නා.. ඒක දාලා දුන්නම කියපි “අයියේ බැනර් එකකුත් ඩියසින් කරල දෙන්න“ කියල. ඒක නං තාමත් කරනවා. උන්ට ඕන දේවල් කරන්න මං දන්න එකක්යැ. අනික ඔය ඩෙස්ක්ටොප් පබිලිස් මළදාන මම දන්න එකක්යැ. ඔව් බැනර් එකේ වැඩ ඉවර කරන්නත් කලින් එනවා තව රික්වෙස්ට් එකක්. “අයියේ බැනර් එකේ ඩිසයින් එකෙන්ම ඉන්විටේෂන් කාඩ් එකයි, ඔෆිෂියල් අයට ගහන්න පොඩි බැජ් එකකුයි හදල දෙන්නෙයි“ කියලා. ඒ මදිවට ඒකේ ලියුං කරදහි රවුං කරල හදන්න ඕන, ඔය අනුමත කරගන්න ඕන සමහර දේවල් වලට දුවන්න ඕන. ඒත් ඉතිං කරන්න එපායැ... නැත්නං මුං මගේ ඔළුව කනවා නෙව. ඔව් කමක් නෑ පිං හරි රැස් කර ගන්න පුළුවන් නේ.. ආ.. කියන්න අමතක උනා.. ඒ යක්කුන්ගේ වෙසක් උතසවේ අනුසාසක ද කොහේද එකට මගේ නම දාලා තියේලු.. හැක් හැක්...

හරි ඕව අපි අමතක කරමු.. මං මේ කල්පනා කරේ ඇත්තටම මිනිහෙක් මැරුනම බෙර ගහල වල දානවද, පුච්චල දානවද නැත්නං එල්ලල තියනවද කියලයි. හරියටම කිව්වොත් පුච්චල එල්ලල තියන්න තමා දැං වැඩි කට්ටියක් කැමති. මේක මතක් උනේ පහුගිය දොහේ අපේ දේශිකාගේ නැන්දා කෙනෙක් ඒ කියන්නේ එයාගේ තාත්තගේ අක්කා නැති වෙලා අවමගුල තිබුනා. බෙර ගහල එක්කං ගිහින් ළමයි කොච්චර එපාය කියල ඇඩුවත්, පෙට්ටිය පුච්චල දැම්මා.. පස්සේ ආදාහනාගාරේ වැඩ කරන අයියා කෙනෙක් ගෑස් කාමරේ හරියෙදි මාව හම්බ උනාම කිව්වේ,

“බලන්න මල්ලි.. දැක්ක නේ. ස්විච් එක දාන්න දුන්නෙත් නෑ. ඒ තරං එපාය කිය කිය ඇඩුව ඔක්කොම අය. ඒ උනාට අම්මව පුච්චල දෙන්නය කියල සල්ලි බැදල අපට ෆෝම් එක භාරදුන්නෙත් ඔය අයම තමා“ කියලා.

හැක්.. හැක්.. ඇත්ත නේන්නං.. පුච්චන්නෙයි කියල සල්ලිත් බැදල මිනිස්සු ඉස්සරහ වීරයෝ වගේ දුකෙන් අඩනවා අනේ අපේ අම්මව පුච්චන්න එපා කිය කිය. මල සමයං. 

හරි දැං ඕක නෙමෙයි නේ පුරස්නේ... අළු ටික මුට්ටියක දාලා ආදාහනාගාරේ තිබුනට මොකෝ ගෙදරට ගේන එකක්ය. අසුභ ලකුණු නේ.. අනේ මන්ද අම්ම උනත් මැරුණම අසුභ වෙනවා. ඉතිං ඔය සොහොන හදනකං ඔය මුට්ටිය මුල්ලක තියල තියෙනවා. ළමයින්ට පුළුවන් උනාම වලක් කපල මුට්ටිය ගෙනැල්ල සිමෙන්ති දාලා වහල සොහොන බදිනවා. ඒක තමා අපේ සම්ප්‍රදාය. මේ කට්ටියත් ඕං මැයි පළවෙනිදා වළ කපලා සිමෙන්ති ගෙනැල්ලා මැරිච්චි මනුස්සයගේ අළු ටික ගෙනැල්ල සොහොන බදින්නයි ලෑස්තිය.  වැඩේ බාගෙට කෙරෙද්දි එක්කෙනෙක් එයාගේ මල්ලිට කිව්වම “මල්ලිගේ ත්‍රීවිල් එකෙන් ගිහින් මුට්ටිය අරන් එන්න“ කියලා. හරි කියල මලයා යන්න ලෑස්ති උනාම මලයගේ පවුල ළගට ඇවිල්ල කුටු කුටු ගානව මම දැක්කා. ටික වෙලාවක් ගියත් ත්‍රීවිල් එක යන පාටක් නෑ.. අයියා ඇහුවා මොකෝ කියලා. එතකොට මල්ලි කියපි, “හරි වැඩේ නේ.. මම පැට්‍රල් ගහගෙන ඇවිල්ල නෑ. දැං අතන්ට යන්නවත් පැට්‍රල් නෑ“ කියලා. එතකොට පැනපු ගමන් අක්කා කියපි “හා අයියා ගිහිල්ල එහෙනං ඔයාගේ බයික් එකෙන් අරගෙන එන්න“. කලින් වගේම තමා අයියගේ පවුලත් ඔරවනවා මම දැක්කා. ඒකෙන් අයියත් පහු බැස්සම, ළගපාත තිබ්බ පුට් සයිකලයක් අරන් මලයා, ආදාහනාගාරෙට ගියා. ඊට පස්සේ හැමෝටම සතුටුයි. නෑනලා නෑනලා කතා වෙනවා. 

“ඔය මීනි අළු වාහන වල ගෙනාවම වාහන වලට වගතුවක් නෑලු“ අනේ මන්ද...

මාත් දැං තේ එකක් හෙම බීල හිටිය මුට්ටිය යට කරන කං. මෙන්න බොලේ මලයා එනවා හිස් අතින්ම. හැක් හැක්.. ඕං වැඩේ සීන් වෙලා.. ආදාහනාගාරෙන් කිව්වලු අළු මුට්ටි තියාගන්නේ සතියක් විතරයි. ඊට පස්සේ විසික් කරල දානවය කියලා.

අයියෝ අම්මා කිය කිය ළමයි දැං නහයෙන් අඩනවා. මොනා කරන්නද, වළ බදිනවද, නැත්ද? මීයො වගේ උන් ටික දෙපැත්තට අදිනවා. ඔය වෙලාවේ දේශකයා එකම ගැලවුම්කාරයා වගේ සිංහ සෙයියාවෙන් මැද්දට පැනල මේඝ ගර්ජනා කරන්න පටන් ගන්නවා. මොකෝ කියන්නේ ඔය මැරිච්චි නැන්දගේ අක්කගේ සොහොන බැන්දෙව්වේ මේ දේශකයා තමා ඉතිං.. හැක් හැක්..

“අක්කේ මෙහෙමයි.. අපි සොහොන් බදින්නේ අළු ආරක්සා කර ගන්න නෙමෙයි නේ.. එහෙනං යකඩ පෙට්ටියක දාලා ගෙදර තියාගන්න බැරිය. එහෙම බැරිනං සේප්පුවක දාන්න බැරිය. ඒක නෙමෙයි අපි සොහොන බැදල තියෙනව දැක්කම වෙන එකම දේ ඒ මනුස්සයා අපිට මතක් වෙන එක. ඒක නේ නම ගහල තියන්නේ.. නම ගහල නැත්නං කනත්තේ තියෙන එක සොහොනක් වත් අදුරගන්න පුළුවන්ද? බෑනේ.. ඒක නිසා මම කියන්නේ ඔය පටන් ගත්ත විදියටම සොහොන බැදල ඒ මනුස්සයගේ මතකේ තියෙන්න නම කොටල දාන්න. මොකද අපි ඕකේ අළු දාලා නෑ කියල ලියන එකක්ද.. එහෙම නේද?“

වාසනාවට හැමෝම මුණු මුණු ගාලා වැඩේ අනුමත කරා. ඉතිං ඔන්න හිනා වෙවි සොහොන බැදල කස්ට්ය එක්ක විසිරල ගියා. 

ආ දැං දේශකයා සොහොන බැන්ද කතාව.

ඔය දේශිකාගේ ලොකු නැන්දා අසනීප වෙලා දේශිකාගේ ගෙදරමයි හිටියේ. බැදලා නෑ. පිං දහං ඉස්මුරුත්තා වෙන කං කරත් වයසට ගියාම මේ මනුස්සයට සලකන්න කවුරුවත් නැති තැන දේශිකාගේ තාත්තා එයාව එහේ එක්කං ඇවිල්ල. බෙහෙත් හෙම අරන් දෙනවා. කන්න බොන්න දෙනවා. ඒත් කවුරුවත් ඔය මනුස්සයා දිහා බලන්නේ නෑ. අවුරුදු අසුව පැන්නට පස්සේ හොදටම දුරැවල වෙච්චි මේ මනුස්සයට ඇවිදගන්න තියා පැත්තට හැරෙන්නවත් බැරිව හිටියේ. අපි ඊට කිලෝ මීටර් පහක් විතර ඈතින් තමා ඉන්නේ. දේශිකාගේ මලයා තමා එහෙ ඉන්නේ. ඒත් මේකාගේ නෝනා කට්ට දේනුවක්. අර මනුස්සයගේ ආවතේව කං කරන්න බැරිව හෙමින්ම දෙන්න ගිහිල්ල ඔය නෑනගේ මහ ගෙදර තමා ඉන්නේ. අර මනුස්සයා තට්ට තනියම. කන්න බොන්නවත් නෑ. ඉතිං ඇත්තටම දුකේ බැරි හින්දා මම උදේ පාන්දර ගිහිල්ල අර මනුස්සයට තේ එක දීල, කෑම එක තියල, දවල් කෑම එක එයාගේ පහල ඉන්න නංගිට ගෙනැත් දෙන්නය කියල වැඩට යනවා. ආයේ රෑට එනකොට කාමරේ එකම ගූ ගොඩක්. ඇගේ ඉදල ගාගෙන. ඉතිං මට කරල පුරුදු නැති උනත් ඕව පුළුවන් හැටියට සුද්ද කරනවා. හුගක් වෙලාවට මේ මනුස්සය ඇගේ රෙද්දක්වත් නැතිව ඉන්නේ. කෙලින්ම කියනවනං ඕක මමයි මස්සිනයි මාරුවෙන් මාරුවට කරාට දේශිකාවත් ඕවා සුද්ද කරන්න යන්නේ නෑ. අපි අවුරුද්දක් විතර ඕක කරා. එක දවසක් මම උදේ තේ එක දීලා කෑම තියලා ආවා. එතකොට මනුස්සයා ඇස් ඇරල ඇස් පිල්ලන් ගගහ හිටියට, ඒ වෙන කොට කතා කරන්නේ නෑ. මම වැඩට ගියා විතරයි කෝල් කරා නැන්දා නැති උනාය කියල. මට ඇත්තටම දුකක් ආවේ නෑ සන්තෝසයක් ආවා තවත් දුක් නොවිද මැරිල ගියා නේද කියලා.

ඔය විදියට අවමගුල් තියල ඔක්කෝම ඉවර කරල මාස දෙකක් විතර හිටියා. හැමදාම සොහොන් බදිනව කිව්වට මේගොල්ලෝ ඒක කල් දදා හිටියා. මාස දෙකහමාරකට විතර පස්සේ බාස් ගෙනැල්ල සොහොන බදින්න ලෑස්තිය. මම කැමැත්තෙන්ම භාර ගත්තා අළු මුට්ටිය ගේන්න. රිසිට් එක අරන් ගියා ආදාහනාගාරෙට. ඔව්.. හුටා තමා.. මුට්ටිය විසික් කරල.. මම අපේ ගෙදර ආවා ඇවිල්ල ටිකක් වෙලා වාඩි වෙලා හිටියා. දැං මොකද කරන්නේ.. මේ මිනිස්සුන්ට දැං නං සොහොන බදින්න ඕනම වෙලා නේ තියෙන්නේ.. හැක් හැක්. ඒ තරං ආදරෙයි දැං.. ආයේ දෙකක් නෑ ගියා පිටිපස්සට පස් තල්ලියක් ගත්තා.. එළකිරි මුට්ටියකට දැම්මා,. පොඩි ගල් කැට ටිකකුත් අරගෙන දැම්මා.. සුදු රෙදි කෑල්ලක් ගත්තා වැහුවා.. ගෙනාවා. සද්ද නෑ දුන්නා. බාස් දැම්මා ඒක වලට. වැහුවා.. සිමෙන්ති දාලා බැන්දා. එච්චරයි. හැමෝටම හරිම සතුටුයි.. ඒ පවුලේ මැරිච්චි අය ඔක්කෝම එක තැන ඉන්නවනේ. මොකක්ද ඉතිං මටත් සතුටුයි මොකෝ ආයේ වෙසක් එකට නේ ඔය සොහොන සුද්ද කරල බකට් පත්තු කරන්නේ.. ඔව් දෙකක් නෑ ඒකත් මටම තමා කරන්න වෙන්නේ..

ප/ලි - මුට්ටියේ ගල් තියෙන බවක් මේ වෙනකං කවුරුවත් දන්නෑ...