Friday, August 30, 2013

එම්බා.. ම්..

“මිනිහ හරිම අහිංසකයෙක්.. එපා මිනිහට කරදර කරන්න“

ඉස්සරහ වැටේ ඇල්බීසියා කෝටුවක් ගලවන්න උත්සාහ දරණ මනිමෙල් දිහා බලාගෙන කෝපාවිෂ්ඨ ව ඉන්න තම සැමියාට, සීතා බොහොම හෙමීට එහෙම කිව්වා. තමන්ගේ සැමියා උනත්, රංජන්ගේ තියෙන නහර ගති දන්නා නිසාම, තමන්ගේ කටින් පිටවෙච්චි වචන වලට තමන්ටම වගකියන්න වෙන විත්තියත්, රංජන්ට කියපු වචන වලට වඩා බර සාර ඇති වචන සමුහයක් එක පාරටම අහගන්නත් හැකියාව ඇති බව දැනගෙනම, සීතා මනිමෙල්ට පක්ෂව පළමු සාක්ෂිය ඉදිරිපත් කරා.


හැන්දෑවේ පාර දිගේ වැනි වැනි ආපු මනිමෙල්, එක පාරටම ආවේසයෙන් වගේ තමන්ගේම වැටේ ඉන්නක් කිසිම වගවිභාගයකින් තොරව ගලවන කොට අයිතිකාර රංජන් මහත්තයා මොනව කරන්නද? අඩුගානේ ඒ ගැන අහන්නවත් මනිමෙල්ට යුතුකමක් තිබ්බා නේද කියල හිතන කොටත්, මනිමෙල්, පස් අට්ටියක්ම එක්ක ඉන්න ගලවල අතේ උරුක් කරගෙනත් ඉවරයි. සීතාගේ කතාව නිසා තරමක් සන්සුන් වේච්චි රංජන් නෝක්කාඩුවෙන් වගේ මනිමෙල් එක්ක කතාවට පැටළුනා.

“මනිමෙල්, උඹට තියෙන හයිය මොකක්ද මගේ වැටේ ඉනි ගලවන්න. ගිය සතියේ ඉන්නක් ඉගිල්ලුවෙත් උඹම තමා. ආයි නැතිය කියන්න එපා.“

ක්රාස් ගා කෙල පිඩක් බිම හෙළු මනිමෙල් උගුර දෙපාරක් විතර පාදාගෙන, වැටට බර දුන්නේ තමන් ඒකෙන් ඉන්නක් ගලවගත්ත එකට හිලව් වෙන්න වගෙයි. ඒ උනත් මනිමෙල්ට කෙලින් හිටං ඉන්න අමාරු බව සීතා නෝනා දැක්කා. කකුල් දෙක එක තැන තිබ්බත්, ඉන හරියෙන් පොඩි කැරකීමක් තියෙන්නේ වැටට හේත්තු වෙච්චි නිසා නොවෙන වග හැමදාම වගේ අදත් සීතා නෝනා තේරුං ගත්තා.


“ම්මහත්තයා.. මේකයි.. මගේ වරද.. මගේ වරද.. මං ඒක පිළිගන්නවා..“ 

එහෙම කියාගෙන අතේ තිබ්බ ඉන්නත් එක්කම දොහොත් මුදුන් දීලා රංජන් දිහාට හැරිල මනිමෙල් සමාව ගන්නවා. ඒ අතරේ අතේ තිබ්බ කෝටුව බිමට වැටුනම, එක අතක් නළලේ තියාගෙනම පහත් වෙලා කෝටුව අනිත් අතින් ඇහිදගෙන ආයේ දොහොත් මුදුන් තියාගන්නවා. තව ටිකකින් ආයෙත් කෝටුව බිම. පරණ පුරුදු විදියටම තමන්ගේ රංගනය කිසිම අඩුපාඩුවක් නැතිව කරන මනිමෙල් දිහා බලං හිටිය නෝනා මහත්තුරු ජෝඩුවට චිරිස් ගාලා එක පාරටම හිනා පැන්නා.

“හා හා උඹ පලයං මනිමෙල්. හැබැයි ආයේ ඉනි ගලවනව නෙමෙයි හරිද??“ රංජන් හිනාවීගෙනම කිව්වා.

“හර්ර්රි. ෂර්.. එහෙනං මට ෂමාවෙන්න.. මං ගියා. හරිනේ“ එක කකුලක් ඉස්සරහට තියන ගමන් මනිමෙල් කිව්වා. ඒ අතරෙත් කකුල පැටලිලා වැටෙන්න ගියාම, 

“ඔහ්. බලගෙන බලාගෙන.. තමුසේ වැටෙයි..“ කියල රංජන් සද්දෙන් කිව්වට “මළ කරදරේ“ කියන ටික හෙමින් කියවුනේ.

චෙස් බෝඩ් එකේ ඉන්න නයිට් පනිනවා වගේ මනිමෙල් යන විදිය බලං හිටිය දෙන්නා ආයෙත් තමන්ගේ වැඩ පළ වලට යොමු උනේ, මනිමෙල්ව අමතක කරලා.

*****************************************************
පැයක් විතර යද්දී. එහා පාරෙන් මහ සද්දයක් ඇහෙනවා මිනිස්සු විස්සක් තිහක් විතර එක විකාරෙට කෑගහනවා. බැන ගන්නවා. කනේ තියල වගේ මේ සද්දේ රංජන්ට විතරක් නෙමෙයි සීතටත් ඇහුනා. ඒත් ඒක මොන දෙයක් ද කියන එක තේරුම් ගන්න ඝෝෂාව බාධා කරන නිසා, රංජන් හිමින්ම කඩුල්ල පැනල සද්දේ එන දිහාවට ගියා. කළුවර අතරෙම කව්ද කට්ටියක් මිනිහෙක්ව උස්සන් දෙස් දෙවොල් තිය තිය ටවුම පැත්තට යන විත්තිය රංජන් දැක්කා. හැබැයි මේක ගමක්ම ඇවිස්සුනු දෙයක් විත්තිය රංජන් දැක්කේ වැල නොකැඩි බාගෙට ඇදුම් ඇදගත්ත ගෑනූ පිරිමි ඔක්කෝම පෙරහැර වගේ ඒ පස්සෙන් යන කොටයි. තව ටිකක් පාර ඉස්සරහට ගිය රංජන් සිද්ධිය මොකක්ද කියල දැනගන්න නොඉවසිල්ලෙන් බලාගෙන හිටියේ.

“ඒයි.. බන්දු... මොකක්ද බං වෙලා තියෙන්නේ“

“රංජන් මහත්තයෝ.. මහ අපරාදයක් නෙව. අර මනිමෙලාට කට්ටියක් ගහල අත පය බිදල දාලා“

“හැහ්.. ගමට ඇවිත් ගහලා.. “

“ඔව් ගිය සතියෙත් උන් ටික ඇවිල්ල සත්තමක් දාලා ගිහිල්ල තියෙන්නේ. අද හරියටම වැඩේ දීලා“

“ඉතිං උඹල කොහේද ඔය යන්නේ“

“අපි මනිමෙලාව ඉස්පිරිතාලෙට දාලා පොලෝසියට යනවා.“

**************************************************
“මනිමෙල්.. උඹට මොකද උනේ“ රංජන් බොහොම කාරුණිකව, ලණු ඇදේ දපල අත පය වෙලාගෙන හිටිය මනිමෙල්ගෙන් ඇහුවම, අමාරුවෙන් කටහඩ අවදි කරපු මනිමෙල් මුමුණන්න ගත්තා.

“සර්.. මේ යක්කු නොදන්න දේවල් වලට මාව ගාවගෙන“

“ඒ කිව්වේ...“

“සර් දන්නවනේ.. මම එම්බාම් කරන මිනිහා. ඔය මට ගහපු එකෙක්ගේ අම්මව එම්බාම් කරන්න මිනී පෙට්ටි සාප්පුවට ගෙනාපු වෙලාවේ ඒ වැඩේ කරේ මම“

“ඉතිං“

“ඒ වෙලාවේ ඔතන හිටිය කොල්ලෝ ටිකට එතනිං එළියට යන්න කිව්වත් ඇහුවේ නැතිව ඇතුලටම වෙලා හිටියා. කමක් නැතෙයි කිව්ව නිසා...“ 

ටික වෙලාවක් නිහඩව හිටිය මනිමෙල් ආයේ කටහඩ අවදි කරා.

“ඉතිං මං මගේ වැඩේ කරන්න ගත්ත මහත්තයෝ... ඉස්සෙල්ලම ඕක හෝදල අරගෙන මම පෝමලින් ගහන වැඩ ටිකත් කරගෙන, ඇද වෙලා තිබ්බ අතක් වැලමිට ගාවින් බිදින කොටම මැරිච්ච කෙනාගේ පුතෙක් ආවා ඇතුලට. ටකස් ගාලා සද්දේ ඇහුන විතරයි බීල හිටිය මූ මට ගහන්න පැන්නා. අත ළග තිබ්බ පිහිය අරන් මම ඌට ළගට එන්න එපා කිව්වේ, මහත්තයෝ බොඩිය බිමටවත් වැටුනොත් පුදුම අපලයක් නෙව වෙන්නේ.“

“මිනිහා මම කියන දේ අහන්නැතිව මට එතනදි ගැහුවා. ඒත් කමක් නෑ කියල හිටියට ඇද වෙලා තිබ්බ අනිත් අත කඩල කෙලින් කරන්න මුං ඉඩ දුන්නෙම නෑ. අන්තිමට පෙට්ටි සාප්පුවේ මහත්තයා ඇවිල්ල කියලත් ඒක කරන්න දුන්නේ නැති නිසා, උන් කියන විදියට අපි වැඩේ කරා. ඒ උනාට අත් දෙක එකතු කරල පෙට්ටිය හැදුවම එක අතක් උඩින් ගිහිල්ලයි තිබ්බේ. ඒක වස කැතයි මහත්තයෝ. මොනව කරන්නද ඒත් අර හාදයගේ කැමැත්ත නෙව“

“ඉතිං ඉතිං මනිමෙල්“

“මරණේ ඉවර වෙලා, දීපු බඩු ටික අරන් ගණං හිලව් ටික අරන් එන්න ගියාම, මරණ ගෙදර ඔක්කෝම නෑයෝ ටික එකතු වෙලා අපිට කඩා පැන්නා... ඒ විතරක් නෙමෙයි එදා මට ගහපු එකත් මට බැන බැන හිටියා. අන්තිමට එතනත් මහා කාලගෝට්ටියක් උනේ, අපි සල්ලිත් නොගෙන ඉතුරු බඩු ටික ගන්නෙත් නැතිව පැනල ආවේ මුන් එතන්දිම අපිට ගහල වාහනෙත් කුඩු කරන්න හැදුව නිසා“

“අන්තිමට මහත්තයෝ.. උනේ අර මොකාද එකාට වෙච්චි දේ.. බොඩිය හරියට හැදුවේ නැත්තේ මමෙයි කියල මුන් මට තර්ජනය කරා. ඊට පස්සේ තමා මට ගහල ඇටකටු ටික බිදල දැම්මේ. මං අර මහත්තයාගේ වැටේ ඉන්නක් ගලවන් ගියෙත් ඒකයි. බයටම... මුන් මොන වෙලාවේ හරි පාළු පිට්ටනිය හරියෙදි මට ගහයි කියල සැකේ තිබ්බ නිසා“

******************************************************

තවත් අවුරුද්දකින් විතර රංජන්ගේ අම්මා අන්තරා උනා. අම්මාගේ මරණේ වැඩකටයුතු කරන්න බාර දුන්නෙත් මනිමෙල් වැඩ කරන සාප්පුවටමයි. ඒ වැඩ ටික හොදට කරන්නං කියල මනිමෙල් කිව්ව නිසා, කව්රුත් කරනව වගේ බාගයක් ගෙනැල්ල දෙන්න රංජන් කටයුතු කරා. තවත් ටික වෙලාවකින් එම්බාම් කාමරේ ඉදල මනිමෙල්ගේ කටහඩ ඇහෙන කොට, රංජන් පාර කිට්ටුවටම ගියේ ඒ සද්දේ අහගෙන ඉන්න බැරි නිසාමයි.

“යකෝ... සුදා.. ගොං හරකා.. ඔහොම නෙමෙයි යකෝ මිටියෙන් ගහපං මැනික් කටුවට. අන්න හරි... දැං බෙල්ල ටිකක් කරකවල ඇජොස් කරපං.. ඇගිලි ටික නොකඩ එකට තියන්න බෑ යකෝ.. ඊට පස්සේ ගලව්ස් දෙක දාලා හරියට තියල මහපිය ඉදිකට්ටෙන්“

පාර දිහා බලන් හිටිය රංජන්ට, ඒ ළගම පාරේ දෙන්නෙක් ගේ දබරයක් බලන්න සිද්ධ උනා. උන් පොර කුකුල්ලු වගේ දගලනවා. ඒක වලක්වන්න වටවෙච්චි මිනිස්සු අතරින් කෙනෙක් දබරේ තුනී කරන කොට කියපු වචන ටික අහල රංජන්ට සීතව මතක් උනා.

“මිනිහ හරිම අහිංසකයෙක්.. එපා මිනිහට කරදර කරන්න“

Wednesday, August 28, 2013

කයිකතන්දර (පේටන්ට් එක කකා සතුයි)

දේශකයා ඒ කාලේ කවි කාරයෙක් නෙව. ඒක හොදටෝම පිස්සුවක් වගේ තිබ්බා. හැබැයි කවදාවත් ඕවා කව්රුවත් දැකල නෑ. ඔන්න ගෙදරට එක්කං ආවට පස්සේ දේශිකා නං ඒවා බැලුවා. නැත්නං අනිත් හැම දේම වගේ (??) ඒවත් හංගන් තමා හිටියේ. කාලෙකින් කවියක් දෙකක් ලියන්න බැරි උනා නේද කියල කල්පනා උනේ, ඇත්ත නේන්නං දේශක කවි කියල ටැග් එහෙකුත් තියෙන්නේ. 

ගියපාර මම දැම්ම නෙව අක්ක කසාද ගැන එකක්. කසාද කෙසේ වෙතත් ලව් හිලව්, පල හිලව් නං අනන්ත තිබුන අක්කලත් එක්ක. වැඩිපුරම මම පෙම් කරල තියෙන්නේ අක්කලටද කොහේද තමා. හැක්. 

අක්කා කෙනෙක් ගැන මගේ හිතේ, ඒ කියන්නේ ඉස්කෝලේ යන කාලේ තිබ්බ ආසාවක් හින්දා ලියපු කවියක් තිබිල හම්බ උනා නෙව අද. ඒක හරිම මිහිරි මතකයක් උනා. තවමත් බර්ත්ඩේ එකට මම ඒ නාකි අක්කට කෝල් එකක් දීල විෂ් කරනවා, අවංක පෙම් මල්ලෙක් විදියට. ඔන්න ඒ කවිය

ජීවිත ගමනේ පියගැට මත
ඉදිරියෙනි නුඹ මට වඩා
නවතන්නට නොහැකි නුඹ
එලෙසින් මටද බෑ හිදිනට
මාරුතයේ වෙලී ඉගිලෙන
නුඹේ කියඹු වැල‘ග සිසිල දැනේ මට

කොතරම් දුර වුවත්
අත් වැල් පටලා ගනිමු අපි
ළංවන්නට බැරි ජීවිත ගමනේ
යෞවනය මේ යැයි
හඩගා කියන්නට

ඉතින් සොදුරේ..
දිගුකරන් නුඹේ දෑත්
මා වෙත.....
සෙනෙහසින්


තවත් දවසක් මා පෙම් කළ යුවතියක් දුටු මතින් ඇති උන විරහ වේදනාව (සිරාවට කරාට මොකෝ මේකි බුට් එක තිබ්බා) විදගන්නම බැරි තැන ලිව්ව කවියකුත් තියෙනවා. මේ සිද්ධියෙදි නං කෙල්ල උදේ වරුවේ පාරේ කිසිම හැගිමක් නැතිව මං දිහා බලාගෙන ඉවතට ම යන කොට හිතේ ඇති වෙච්ච හැගීම විස්තර කරන්න බැරි තරං වේදනාවක් උනාම, ඒක කදුලක් වෙලා එළියට ආවා. ඔන්න ඒකට ලිව්ව කවිය

ගිලී ගිය දෑස මත
උණු කදුලක් තෙරපේ
අතීතය ආ නිසා
හාරා අවුස්සා
පීඩා හැගුම්...

නුඹ ආවා..
පෙර මෙන්ම තනියට
විදි අපමණ දුකට
කීරි ගැසි..
කනගාටුවෙන්
මහළු වූ දුබල හදට
අවසන පැන් කදුලක් මෙන්

ඕවා පුරාණ කවි.. ඒක නිසා කල් ඉකුත් වෙලාද මන්දා. 


අන්න අන්න
පිස්සු යකෙක්..

ඔව් ඔව් ඔව්
ඌට පිස්සු

ඇයි අනේ අර අතන එකා
ඌටත් හොද එකෙන් පිස්සු

කියන්නෙපා කාටවත්ම
අරයාටත් පට්ට පිස්සු

ඔව් ඔව් ඔව් මම දන්නවා

බොටත් පිස්සු...
(මටත් පිස්සු...)
මට විතරක් නෙමෙයි අනේ
මුටත් පිස්සු.
අරූ.. මූ.. අරූ.. වගේ තමා
මොන එකාටමත් පිස්සුයි..

කකාගේ සැප්තැම්බර් විප්ලවේ නිසා කයිකතන්දර මතක් වීමකි...

Monday, August 26, 2013

ළමා ටොපි

ඉතිං... කාලෙකට පස්සේ බ්ලොග් කටුව අතපත ගාන්න ආවා.. අනේ මටත් නිකං ලැජ්ජයි වගේ මගේ එක අතගාන්නම. මොකද සතියකටත් වැඩි කාලයක් අල්ලන්නේ නැතිව හිටියම, අර අල්ලගෙන හිටපු ගතිය නැති වෙනවා නෙව. ඒකටත් එක්ක කම්මැලිකම ඔළුවටත් උඩින් තියෙන්නේ. අපේ ඇන්සෙන්නා මලයා මට නොසෑහෙන්න කවදත් දොස් කියනවා කමෙන්කටු වලට උත්තර දෙන්න ප්‍රමාද වෙන එකට. මේ පාර නං මිනිහට වචනයක්වත් කියන්න බැරි උනා ඇයි මිනිහටත් ටෙලිකොම් එකෙන් ජල්තරයක් දාලා තිබ්බ නිසා. කොහොම හරි  අන්තිමට දවස් නමයකට විතර පස්සේ දෙයියනේ කියල ඔන්න කස්ටියටම උත්තර දීලා ඇති.. හරිනේ..

ඒකෙන් මේකෙන් කාරි නෑ. ඔන්න ආයෙත් සීසන් වෙන්න කියල හිතාගෙන මේක කොටන්න ගත්තේ,... ඔහේල පහුගිය ටිකේ කොටාබාපුව , බලන්න බැරි තරං ගෝනි ගානට තියෙන විත්තියක් පේන හින්ද, ඒ ගෝනි ටික් හිස් කරන්න නං බෑ කියල හිතාගෙනමයි. ඇයි හත්දෙයියනේ උඹල මෙච්චර ලියන්නේ, මොන එහෙකට ලියනවද මන්ද මේ තරං මරාල. කියවන්න ගියාම ජොබටයි කෙලවෙන්නේ. හැක් හැක්. ඒ උනත් අතාරින්නේ නෑ පරක්කු වෙලා හරි ගෝනි ටික හිස් කරල දානවමයි. දන්නවනේ මේ පදුරු දේශකයගේ හැටි. අන්තිම නරකයි..

යන්තං ඇති වචනේ පැන්නා. දැං ඉන්න ළමයි නරකෙයි කියල තමා හැමෝම කතා බහ වෙන්නේ. දෙමව්පියෝ හිටං ළමයින්ට අම්මමෝ නැතිව බනිනව මම අහල තියෙනවා මේ පොඩි පොඩි දේවල් වලට. මිනිස්සුන්ට කතා කරල, හිනා වෙලා විසදන්න පුළුවන් ප්‍රශ්නත් මිනී මරාගෙන ඉවර කරන යුගේට පොඩි එකෙක්ගේ වරදකට උනත් ගිරිය පුප්පං කෑ ගහන දෙමව්පියෝ ගැන කවර කතාද?

සමහර අය මේ අන්තර්ජාලය, ජංගම දුරකතන (ඒක දැං ස්මාට් නේ) නිසා ළමයි නැත්තටම නැති වෙනවයි කියල කියන ගමන්, ටැලිවිසන් එක ඒ වගේම ඩීවීඩී ප්ලේයර් එක, වීඩියෝ ගේම්ස් නිසත් වයසට වඩා නුහුරු නුපුරුදු දේ අත්දකින්න ළමයින්ට ඉඩ ලැබෙනවා කියලත් හිතනවා. ඇත්ත අපි දකින සමාජේ ළමයින්ට විතරක් සුදුසු වෙන්න හදාපු සමාජයක් නෙමෙයි. පරක් තෙරක් නැතිව ඉන්න හැම එකාටම එක සෙයියාවෙන්ම ජීවත් වෙන්න ගොඩනැගිල තියෙන මේ සමාජයෙන් ළමයින් විතරක් වෙන් කරල තියාගන්න එක වෙනදට වඩා දැන් අමාරුයි. ඇයි හැමදේම අතේ දුරින් තියෙන්නේ.

ඉස්සර අපි ටෙලිෆෝන් කෝල් එකක් ගන්නත් වරු ගණං තැපැල් කන්තෝරුවට වෙලා බලං ඉන්නවා. එක්කෝ පැයකින් නැත්නං දෙකකින් තමා කෝල් එක හම්බ වෙන්නේ. ඒ කතා කරන්නෙත් හදිසිම පණිවිඩයක් දෙන්න තමා. ඒ දේවල් සීඝ්‍ර ලෙස වෙනස් වී ගියාට, තාක්ෂණය සමග අපි ඒකාත්මික උනාට තාක්ෂණයේ කිසිම වැරැද්දක් නෑ නිරපරාදේ මේ ළමයින්ට බැන්නට. වල් බුරු නිදහසක් භුක්ති විදින්න ළමයින්ට ඉඩ දුන්නොත්, එහෙම නැත්නං ළමයි විපරීත සමාජයක් තුල අතෑරල දාන්න සිද්ධ උනොත් බහුතරයක් ළමයි අනිවා නොමග යන්න හුගක් දුරට ඉඩ තියෙනවා. 

කාලෙන් කාලෙට එන රැලි වලට ළමයි හුරු වෙනවා. එක කාලයක් ඩයනගේ විදියට ළමයි කොණ්ඩෙ හැදුවා. තව තව උන්දැල අදින විදියේ ගවොම් කඩමාළු අදින්න ගත්තා. කොල්ලෝ අර රැප් කාරයෝ වගේ පුකේ ඉර පේන්න ඩෙනිම ගහන්න ගත්තා. ඒ මදිවට මේ ළගදි ආපු අභීත දියණිය පපුවේ ගහගෙනත් ඉන්න ළමයි, ටියුෂන් මාස්ටර් දෙන චංගුමීගේ පින්තුරේ ගහපු ෆයිල් එක තුරුල් කරන් යන ළමයි, ඒ මදිවට චංගුමීගේ කොන්ඩ කටුවත් දැං සෑහෙන්න ජනප්‍රියයි නෙව.මේවා කාලෙන් කාලෙට සමාජය තුල පතිත කරන දේවල්. ඒවා වැරදිම නෙවෙයි. නමුත් ළමයින්ගේ මානසිත්වයට මේ දේවල් බදා ගැනීම සෑහෙන්න බලපානවා.

ටැලිවිසන් එකේ යන යුද්ධ කතා දිහා බලාගෙන, ඒවගේ විදියට ලී වලින් තුවක්කු හදලා, බුලට් විදින්න නිකං කැටපෝල මොඩල් එකේ පටි හයි කරගෙන මුණූ නිල් වෙන්න යුද්ධ කරපු දවස් මට මතකයි. අපේ බාලම මලයා ඒ දවස් වල හැන්දෑවට රම්බෝ වගේ රතු රෙදි පටියක් ඔළුවේ බැදගෙන ඉරිච්ච බැනියමයි, කැමෆොග් කොට කලිසමයි ඇදගෙන අර ලී තුවක්කුවත් අතේ තියන් වහල උඩට වෙලා ගේ මුර කරනව මට තාම මතකයි. අම්මා ඒ දවස් වල මූට කොච්චර බැන බැන අඩගැහුවත් රෑ වෙනකං පල්ලෙහාට බහින්නෙ නෑ. “අම්මේ.. මම මේ ගේ ආරක්ෂා කරනවා“ කිය කිය උඩට වෙලා රම්බෝ වගේ කල්පනාවෙන් වට පිට බල බල ඉන්නවා. හැක්. මේවා නරක පුරුවාදර්ශ නෙමෙයි නමුත් අපි දෙයකට ආසික්ත උනාම ළමයිද, වැඩිහිටියෝද කියල නෑ ඒක පස්සේ දුවනවා. කොහොම උනත් අන්තිමේ යුද පිස්සුව ගහපු ඒකා යුද හමුදාවටම බැදුනා දෙවැනි ලුතිනන් කෙනෙක් විදියට. 

මට මේ කතාව කියන්න ඕන උනේ මෙන්න මේ සීන් එක නිසයි.

මේ ළගදි දවසක මම ගෙදර ඉන්න වෙලාවක, පොඩි උන් දෙන්න කාමරේ ඇද උඩට වෙලා හිටියා. මම කාමරෙන් එළියට ගිහිල්ල විනාඩි ගානකින් ආයේ ඇතුලට යනකොට දැක්කේ, ලොකු කොල්ලා පොඩි කොල්ලව ඇදේ දාගෙන බදාගෙන, මුණ ඉබින එක. මලයගේ මූණ ඉඹින ගමන් අර හාදයා කියනවා.

“අපි දෙන්නව වෙන් කරන්න මේ ලෝකේ කාටවත්ම බෑ රත්තරං“ කියලා.

ඔන්න බලන්ටකෝ වැඩේ මේ යකා දිගටම නිවාඩු මාසේ කරල තියෙන්නේ දවල්ට ටීවී බලන එක තමා. අර දම්සාරි කියල සින්දුවක් තියෙන්නේ, ඒකේ දෙබසක්ලු ඒ කියල තියෙන්නේ. මම මිනිහගෙන් මේ ගැන ඇහුවම එහෙමයි උත්තර දුන්නේ...

Thursday, August 15, 2013

අක්ක කසාදේ!!!

අපේ තරියගේ කෙරුවාවේ, මිනිහ අළුතෙන්ම දිනුද? හංසිද? කිය කිය සෝතාප වෙවි ඉන්නැද්දි ඒක බලල මට ආවේ අමුතුම හැගීමක්. හැබෑටම මම කලින් කියපු ඒකපාර්ශ්වික ප්‍රේමය (තනි අන්ඩේ ලව්) වගේ සිද්ධි වලදිත් ඔය ප්‍රශ්නෙම බලපෑවා. අක්කලට පෙම් බැදි මල්ලිලා.. එහෙම ඈයෝ ඉන්නවා හැබැයි හුගක් දුරට පේනවා හොරයි.

මමත් සබීතට හිතෙන් ලව් කරද්දි එයා අක්ක කෙනෙක්ය කියල හිතුවයෑ. නෑනේ. ආදරේ කියන දේට සීමා මායිම් නෑ. ඒක ආදරයක්මද කියල හිතන්න බෑ අප්පා වෙලාවකට. මං හිතන්නේ කව්රු හරි දැක්කම ලව් කරන්න ඕන කියල හිතෙන්නේ තමන්ගේ හිතේ තියෙන අච්චුවට ඒකා හරියටම හෝ හුගක් දුරට මැච් උනොත් තමා. නැත්නං බම්බ ඩුප්ලිකේෂන් රෝඩ් එකේ දුවන ඇච්ඇස්බීසි නංගිල සේරම පස්සේ දුව දුව ලව් කරන්න බැරියැ. ඒත් ඒක එහෙම වෙන්නේ නැත්තේ, සමහර ඒවා දැක්කම සෙක්සි, සමහර ඒවා මැක්ස, සමහර ඒවා රාජපක්සල වගේ නං කිය කිය හිටියට අන්න මචං අරක නං එළම තමා කිව්වොත් තමා තමන්ගේ ඔළුවට ඒක වැදුනයි කියල හිතන්න වෙන්නේ. එහෙම වැදුනොත් තමා පස්සේ දවසක දැක්කම තමන්ගේ රාමුවට දාලා මැච් කරල බලන්න හිතෙන්නේ. සමහර ඒවා දැක්කම නං රාමුවට හරියටම ගැලපෙනවා කියල හිතුවට, රාමුව එල්ලල තියෙන බිත්තියට එයා අකමැති විත්තිය නොහිතන වෙලාවලුත් තියෙනවා තමා.

දැං බලන්න මධු මාධව අරවින්දයා, මැණිකක් කියල හිතාගෙන කරගහ ගෙන හිටිය නිල්මිණි තෙන්නකෝන් අක්කව තුප් කියල එළවල දැම්මේ. ඒකටම හරියන්න අපේ ටීනා ටර්නර් ආච්චි මේ ළගදිත් 34 වැනි වතාවටද කොහේද ගැනිගේ මුණුපුරෙක් වගේ මල්ලි කෙනෙක් කැන්දං ආවේ. ඇයි අප්පොච්චියේ අමතක උනාද චාල්ස් උන්නැහැ කැමිලා අක්කව ගන්න නෙව අච්චර ලස්සන මලක් වගේ ඩයනට දස වද දුන්නේ. තව ඉන්නවා නං හොයල බලල කියන්ටකෝ කස්ටිය..

අපේ සමාජයේ පැහැදිලිව මුල් බැසගෙන තියෙන කාරණයක් තමා වයස. කෙල්ලට වැඩිය කොල්ලා අනිවා වැඩිමල් වෙන්න ඕන කියන තියරිය. ඒක අපි සිරාවටම බලනවා නෙව. අඩු ගානේ එක දවසක් හරි කෙල්ල බාල වෙන්න ඕන.. නැත්නං මොන පොරොන්දම ගැලපුනත් ඒ මගුල නං කෙරෙන්නේ නෑ. හැබැයි ඔය විදියට ගලපපු මංගල්ලත් ඕන තරං කැඩෙනවා. ඒකට හේතුව වයස නොවෙයි කියන එක ආයේ තේරුං කරල දෙන්න උවමනාවක් නෑනේ ඉතිං. 

අපේ සමාජයේ තියෙන සංස්කෘතිකමය බැදිම් හේතුවෙන් මේ තත්වය ඇති වෙලා තියෙනවා කියල හිතන්න පුළුවන්. නමුත් ඉන්දියානු සංස්කෘතිය තුල තමන්ට වඩා වයස ගෑනියෙක්ව කසාද බදින ඒ තරං ප්‍රශ්නයක් ඇති දෙයක් විදියට හොයන්නේ නෑ. නමුත් සමහර කුල වල මේ දේ හරියට බලනවා. කොහොම උනත් අන්තිමට සචින් තෙන්දුල්කාර් මල්ලි බැන්දෙත් අක්කා කෙනෙක් කියලයි මට නං මතක. (හරිද මන්දා) මේවා සමාජීයව බලපාන ආකාරය මත තමා වෙනස් වෙන්නේ. ලංකාව ගත්තම ඒකේ අනිත් පැත්ත. තනිකරම අක්කා ගන්න කසාද වලට වැට බැදලයි තියෙන්නේ. හැබැයි සල්ලි තියෙන සීයල දුවල ගන්න ඒවා, ගැන ඒ තරං කතිකාවක් ඇති වෙන්නෙවත් ප්‍රශ්න කරන්නෙවත් නෑ. ඒ උනත් කව්රු හරි කොල්ලෙක් අක්කා කසාදයක් කරගත්තොත් ඒක ඒ මිනිහට ජීවිත කාලේම බලපාන සමාජීය ප්‍රශ්නයක් වෙන්න පුළුවන්. 

මගේ කෙලි යාළුවෙක් බැන්දේ ඒකිටවැඩිය අවුරුදු 6 ක් බාල කොල්ලෙක්. මේ දෙන්නගේ තඩි ඇගවල් නිසා ඒක කවදාවත් පිටට මාට්ටු නොවුනට ඒක මාට්ටු වෙච්ච දවසක් තිබුනා. රනිල් ලොක්කගේ ඊනියා (??) සාම කාල සීමාව තුල අපි සැට් එක යාපනේ යද්දී. කලින් දවසේ රෑ නැවතුනේ අනුරාධපුරේ. එතැනදි යාපනේ යන සෙට් එකේ ලිස්ට් එකක් හදන්න ඕන ආමි චෙක් පොයින්ට් එකෙන් පනින්න නං. ඒ ලිස්ට් එකට නම, ගම, උපන්දිනය, වයස වගේ තොරතුරු දාන්න ඕන. මුන් දෙන්න පැන්න ගමන් ඔක්කෝම කස්ටියගේ විස්තර අරගෙන ලිස්ට් එක හදන වැඩේ කරන්න පුදුම උවමනාවකින් බාර ගත්තේ. අපිත් ඒ වෙනකං දැනං හිටියේ නෑ මේ සිද්ධිය. 

ඒත් ලිස්ට් එක හදල ඉවර වෙලා ඒක නඩේ ගුරාට දුන්නම බඩු මාට්ටු. එක කනකට කිව්ව ඒ කතන්දරේ විනාඩි ගානක් ඇතුලත මුළු නඩේම දැනගත්තා. ඒකෙදි අරුන් දෙන්න ගැන හුගක් අය තුල අප්‍රසාදයක් ඇති වෙච්චි විත්තිය මම දැක්කා. මේ දේවල් ඇත්තටම සමාජයේ මුල් බැසගෙන තියෙන අදහස් නිසා වෙන් දේවල්. කොහොම උනත් උන් දෙන්න දරු පැටව් දෙන්නෙකුත් හදාගෙන දැනට කළුතර පැත්තේ හොදින් ජීවත් වෙනවා.

මේ ප්‍රශ්නේ යුරෝපයට ඇත්තටම අවුලක් ඇති දෙයක් නෙමෙයි. උන් සත පහකට වත් වයස කියන කාරණේ ගැන උනන්දු වෙන්නේ නෑ. උන් එතනදි බලන්නේ මට ඒ කෙල්ලව ගැලපෙනවද කියන එක විතරයි. ඔස්ටරේලියාවේ කිරිකට් ගහපු මාක් වෝ උන්නැහෙත් අඩල අඩල අක්ක කසාදයක් කරගත්ත නෙව ඒ කාලේ. ඒ ගැන පත්තරේ ගිය විස්තරත් නිකං අමුතුම ලෝකයක වෙච්ච දෙයක් ගානටත් කතා වෙලා තිබුනේ.

එකිනෙකා තුල අදහස් පෑහෙනවා නං, එකිනෙකාට අවංකව එළිපිට ඕන දෙයක් කතා කරන්න පුළුවන් තරමේ අනයොන්‍ය සම්බන්ධතාවක් පාරදෘෂ්‍ය විදියට තියේනං, වයස ගැන වොරි වෙන්න ඕන නෑ කියලයි මම නං හිතන්නේ. 

ඒක නිසා තරියෝ උඹට ඕන නං අක්කා කසාදයක් කරගනිං ඕං මම නං නෑ හෙට ඉදලා..

ප.ලි- මේ ගැන ඔහේල කියන අදහස් අනාගතේ දවසක මේ සමාජීය කරුණු නිසි ආකාරයෙන් අවබෝධ කරගන්න කාට හරි උදව්වක් වෙයි කියල හිතෙනවා..

Monday, August 12, 2013

අවවාදයයි!!!

ඇත්තටම කවදාවත් දැකල නැති මිනිහෙක් එක්ක, දැනට අපට තියෙන අන්තර්ජාල සම්බන්ධතාවය ප්‍රයෝජනයට අරගෙන වොයිස් චැට් නෙමෙයි ටයිපින් චැට් එකක් දැම්මොත් ඒ පුද්ගලයාගේ මනෝ බාවය තේරුම් ගන්න බැරිද? 

අපි දැන් බ්ලොග් ලෝකේට පය ගහල බහුතරයක් එක්ක කතා බහ කලාට ඇත්තටම, අවංකව කී දෙනෙක් එක්ක කතා බහ කරනවද? සමහර විට කිහිප දෙනෙක් එක්කවත් තමන්ගේ මනෝභාවය ඒ විදියෙන්ම එළියට දාන අය ඉන්නවද කියල ලොකු සැකයක් මට තියෙනවා. වද වෙන්න ඕන නැ නමුත් අවංකව බැලුවොත් අපි කීයෙන් කී දෙනාද, අවංකව මොකක් හරි දෙයක් හෝ කෙනෙක් ගැන විස්තර හොයන්නේ. ඔව් මේ සම්බන්ධතාවන් තියෙන්නේ අපි පරිගණකය නිවල දානකං විතරයි කියල කියන්න උනත් පුළුවන්.  (හා හා මම ගැන තමයි කිව්වේ)

ඒත් අපේ අටම ගත්තොත් ඌ තමන්ගේ ජීවිතේම කොටසක් කරගෙන ඉන්න මේ සයිබර් අවකාශේ, මිනිහගේ ඇගේ මස් වලටම කාවැදිලයි තියෙන්නේ. සමහර විට හීනෙනුත් “දේශ යකා බේබද්දා“ වගේ දේවල් කියනවද මන්ද.

ඔන්න කතාවට ආවා. මට කියන්න ඕන උනේ මම දාපු පෝස්ටුකටු හේතුවෙන් හා සහෘදයන්ගේ පෝස්ට්කටු වලට දමන ලද ප්‍රතිචාර හේතුවෙන් දේශකයා බේබද්දෙක් කියන ගානට කතාවක් හැදිලයි තියෙන්නේ. හැබෑටම මම අවංකව එච්චර බොන බේබද්දෙක්ද??

ඒකට උත්තර දෙන්න කලින් තමා මට අර උඩින් කියපු කාරණා ටික මතක් කරන්න උනේ, සාමාන්‍යෙයන් දෙයක් කියද්දි ඒකෙන් තමාට වෙන, ඒ කියන්නේ තමන්ගේ ප්‍රතිරෑපයට (මොකා. එහෙම එකක් බොට තිබ්බද කියල අහනව නෙමෙයි) හානියක් වෙන දෙයක් දාන්න හුගක් අය බය වෙන්නේ නිරපරාදේ කළු චරිතයක් වෙන්න කිසිම ආසාවක් නැති කමටයි. එහෙම බැලුවම මේ විශ්වය මත තියෙන හැම දෙයක්ම හැම කාරණයක්ම සුදු කරන්න හැකියාවක් ලැබෙයි කියල හිතෙනවද? මම නං හිතන්නේ අපි කව්රුත් සුදු කළු ක්‍රියාකාරකම් වලින් ගොනු වෙච්චි චරිත කියලයි. විටෙක සුදෝ සුදු පොරක් එකපාරටම කළුම කළු පොරක් වෙන්න පුළුවන්. ඒකට යන කාලය තත්පර ගානක වෙනසක් වෙන්නත් පුළුවන්. 

මම ඇත්තටම හුගක් බොනවද? ඔව් ඩෝ. බොන්න ගත්තම පෙරේත පැටියා වගේ බොන්නේ. කිසිම දෙයක් මතකෙට ගන්නේ නෑ. අඩුම ගානේ පොඩි උන් දෙන්නා ගෙදරට වෙලා තාත්තගේ හුටු හුටුවේ සද්දේ පාර කොනේ ඉදල එනවද එනවද කියල අහගෙන ඉන්න විත්තියත් අමතක වෙනවා. ගෙදර ගිහිල්ල කරන්න ඕන කෙංගෙඩි ඔක්කෝම අමතක වෙනවා. අඩුගානේ පොඩි උන්ට රෑට කන්න මක්කවත් තියේද කියලවත් හොයන්න අමතක වෙනවා.. නැහැ උවමනාවෙන් අමතක කරල දානවා. බෝතලේට වහල් වෙනවා. එක දෙක වෙනවා.. දෙක තුන වෙනවා. යාළුවෝ ටික ලස්සනට දත ගලවනවා. කොල්ලා එප්ට් පොකට් වෙලා වැනි වැනි ගෙදර යනවා. ගෙදර ගියාම උදේ එළියට බහින කොට තිබ්බ ප්‍රශ්න වලට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් ගෙදර ගොඩ ගැහැල.. බීපු මරගාතේ පොර වෙනවා.. ප්‍රශ්න වලට ලස්සන විසදුම් දෙනවා. හැබැයි මේ ලස්සන විසදුම් හුගක්ම මනංකල්පිත උත්තර බව බිව්වට පස්සේ අමතක වෙනවා. ඒක මතක් කරල දෙන ගෑනිටත් දෝසාරෝපන දානවා. අන්තිමට දරුවෝ බඩගින්නේ නිදාගන්නවා. බීපු එකා මොලෝ රහක් නැතිව මලාසේ එළිවෙනකං නිදාගන්නවා. ගෑනි හූල්ලනවා. අන්න නියම බේබද්දන්ගේ තත්වේ. 

ඕක තේරුං කරල දෙන්න සක්කරයටවත් බෑ. ඇල්කොහොල් වලට ඇබ්බැහි වෙන එකට කියන ලස්සන නමක් තියෙනවා මට ඒක මතක නෑ. දන්න කෙනෙක් කියන්ට හොදෙයි.

අන්න අර වගේ බේබද්දෙක් වෙච්චි මට, පේනවා අල්ලපු ගෙදර තැපෑලේ සරතයත් ඒවගේම තමයි කියලා. ඔව් අර ආමි එකේ කළු අයියා මිනිහත් එහෙමයි. ඒ වැල දිගට ගැට ගහගෙන ගියාම කිලෝමීටර් සිය ගණනක් දුරටම එකම හාදයෝ ටිකක් තමා ඉන්නේ. 

කොහොම උනත් තමන්ගේ දරුවන්ට අනාගතය කියන දේ තනියම කරගහන්න දෙන්න, ජීවිතේ කාණු පල්ලේ ගද ගහන වතුර බොන්න දෙන්න මේ බේබදු කමට පුළුවන්. 

ඉගෙනීම කියන ඉලක්කය වෙත යන්න, තාත්තා විහින්ම තාත්තට දෙන්න පුළුවන් සහයෝගේ මේ බේබදු කම නිසා නැති කරල දාලා, තමන්ගේ සොමියෙන්ම කෙලවගෙන වලපල්ලට ගිහිල්ල, දරුවන්ට තනියම ජීවිතේ කියන නරාවලෙන් ගොඩ එන්න, ඒ කිට්ටුව එක පන් කෙන්දක්වත් එල්ලෙන්න නොතිය යන තාත්තලට කියන්න තියෙන්නේ එකම එකයි. 

දරුවන්ට ආදරේ තියේනං, දරුවා හොද මිනිහෙක් කරන්න, ඒ දරුවගේ අතින් අල්ලන් ටික දුරක් හරි දරුව එක්ක මේ ජීවිතේ ඇවිදින්න, අතරමං වෙච්චි ලෝකෙක නියම පාර හොයාගන්න දරුවට පාර පෙන්නන්න , උවමනාවක් වගකීමක් නැන්තං බීලා මැරියව්. එතකොට උං ටික කොහේන් හරි එන හුලගකට ගහ ගෙන ගිහිල්ල, ආරක්ෂාවක් දෙන්න පුළුවන් වෙච්චි එකම එකාවත් මැරිල ගියාට පස්සේ, තනියම වල්මත් වෙලා ජීවිතේ විදවන තවත් කාලකණ්නි ටිකක් බිහිකරන්න පුළුවන් කමක් ලැබේවි.

මටත් එක්කයි කිව්වේ.. අවවාදෙට වඩා ආදර්ශය උතුම් කිව්වට, ආදර්ශෙට වඩා අවවාදේ උතුම් වෙන අවස්ථාත් නැතුව නෙමෙයි.

(මේක පහුගිය පෝස්ට්කටුවටත් කලින් ලිව්ව එකක් කියල විතරක් කියන්නං)

Thursday, August 8, 2013

දේශකයා දුටු මාරයා (මාරයා දුටු දේශකයා)

ඔව් ඔය හෙඩිම දැක්කට බය වෙන්න එපා මොකද මාරයා කියල මේකේ කෑගගහ ඉන්න එකාත් මාරයෙක් තමා. ඒ උනත් මම කියන මේ මාරයා බුදුන්ටත් වැඩ වරද්දන්න සෙට් වෙච්චි මාරයම තමා. හුග දෙනෙක් මාරයා කියන වචනෙටත් බය වෙන්නේ මාරයා ඒ තරම්ම දරුණු ජීවිත සංසිදිධියක් නිසා නෙව. හැම දේකින්ම ගැලවුනත් ඔය මාරයගෙන් ගැලවෙන්න අමාරුයි. කොහොම උනත් මාරයගේ ගේ ගාවටම ගිහිල්ල, ආයේ හැරිල ආව අවස්ථා දෙකක් මගේ ජීවිතේ තියෙනවා. ළගදි අපේ සහෘදයෙක් එක්ක පොඩි චැට කෑල්ලක් බැදන් ඉන්න වෙලාවේ මේ සිද්ධි දෙක මතක් උන නිසා ඒ ගැන ලියනව කියල හිතාගත්තා. බොට තැන්කුයි මට අයිඩියා එක දුන්නට.

මේ අවුරුදු හතරකට විතර කලින් දවසක්. එදා පෝය දවසක්. එක දිගට නිවාඩු තුනක් විතර තිබ්බ නිසා පොඩි වැඩක් තිබුන උනත් දේශිකාගේ ඉල්ලීම අහක දාන්න බැරි නිසා එයාලගේ ගෙදර ගියා. අදුරුමිස්ට මාමන්ඩියයි, කොන්ද නැති මස්සිනා කාරයයි පෝය දවස නිසා ගෙදර හිටියා. උදේ පාන්දර ආව නිසා උදේට හෙමීට කෑම ටිකක් කාලා, පිරිමි විතරක් ඉන්න ගේක හැටි දන්නවනේ, ගේදොර ටිකක් අස් කරල දැම්මා. මිදුල හෙම අතුගාලා, වහලේ වදුරෝ දුවල එහාට මෙහාට වෙලා තිබ්බ උළු ටිකත් හදා දාලා, මාස ගානකින් සුද්ද කරල නොතිබ්බ සිමෙන්තියෙන් බැදපු වතුර ටැංකියත් සුද්ද බුද්ද කරලා එනකොට හොද එකෙන්ම දාඩිය පොල්ල දාලා. 

යන්න තිබ්බ ගමන පරක්කු වෙන හින්දා බාත්රූම් එකට බැහැල පොඩි වොෂ් එකක් දාගෙන එන්න ලැහැස්ති වෙලා මම බාත් රෑම් එකේ එළියෙන් තිබ්බ ස්විච් එකෙන් ඒකේ ලයිට් එක දැම්මා. මේකට බාත්රූම් එකක් කියල කියනවට මටයි ගහන්න ඕන. ඒක අඩි 5-5 විතර පොඩි කෑල්ලක්. ඇලුමිනියම් තහඩු කෑල්ලකින් වටේ ලී ප්රේම් එකට හයි කරපු දොරක් තිබ්බේ. ඇතුලෙ අඩි තුනක් විතර බිම ඉදල උඩට රතු සිමෙන්ති මැදල, ඉතිරි අඩි තුන කොන්ක්‍රිට් දාපු වහල ගාවටම කොල පාට තීන්ත ගාලා. මේ බාත්රෑම් එකේ තියෙන්නේ පොඩි කොළ පාට සින්ක් එකයි, ඒකට විරුද්ධ පැත්තෙන් හයි කරපු ටැප් එකයි, වතුර මලයි විතරයි. එළිය පැත්තට වෙන්න තියෙන පොඩි හුලං කව්ළුවෙන් වයර් දෙකක් ඇතුලට දාලා බිත්තියට ගහපු ඇනේක බල්බ් එක එල්ලල තියෙන්නේ. මම ඉස්සෙල්ලම අත් දෙක හෝදගත්තේ අත පුරාම මඩ හොද එකෙන් තිබ්බ නිසා. ඒත් එක්කම බලන කොට ඇනේට රෝල් කරල තිබ්බ වයර් එකෙන් ලොකු ප්‍රමාණයක් බිමට වැටිලා. 

ඔය ගැන වැඩිය නොහිතා මම වම් අතින් වයර් එකෙන් අල්ලල ඒ ටික ඇනේ රදවන්නයි සුදානම. ඔව් මිත්‍රවරුනි, ඒක ඇල්ලුවා විතරයි ග්ර් ගර් ග්ර් ගාලා මට කරන්ට් එක වදිනවා. අල්ලපු වයර් එක ගලවන්න බැරි තරමටම අතටම ඇලිලා වෙන හේතුවක් හින්දා නෙමෙයි අතේ වතුර ගතිය තියෙන හින්දා. කකුල් දෙකෙත් වතුර තියෙන හින්දා කරන්ට් ෂොක් එක කකුල් දෙකෙන් අගේට බිමට බහිනවා. මම වයර් එක ගලවන්න ට්‍රයි කරද්දි මගේ පපුව හිර වෙනව. ඒ අතරේ මට හුස්ම ගන්නත් බෑ. මම වයර් එක අල්ලපු අත දිහා බලන් ඉන්නවා ඒත් මට කිසිම දෙයක් කරන්න බෑ එක මස් පිඩුවක් වත් හොල්ලන්න බෑ. ඇහි පිල්ලමක් වත් ගැහුනද කියල සැකයි. ඔය විදියට මං හිතන්නේ මම ජීවිත කාලයක්ම වේවල වේවල පපුව හිර වෙවි හිටිය වගේයි. ඒත් ඇත්තටම විනාඩියක් විතර මම වයර් එකට ඇලිල හිටියා. වයර් එක ඇලිච්ච දබරැගිල්ලෙන් පුළුටු ගදක් එක්ක දුමත් දානව මට පේනවා. තව ටික වෙලාවක් යනකොට මට මොන විදියෙන් වත් හුස්ම ගන්න බෑ පපුවත් එක්ක මගේ හුස්ම හිරවෙනවා. මම කට අරින්න උත්සාහ කරත් හුස්ම හිර වෙන හින්දා උගුරෙන් එකම එක සද්දයක් වත් පිට වෙන්නේ නෑ. ඒත් මේ මගුල ට්‍රිප් එකවත් ඕෆ් වෙන්නේ නෑ. මර විකාරෙන් දැං හුස්ම වැටෙන්නේ නැති මම, පුළුවන් තරම් උත්සාහ කරා අත පොඩ්ඩක් හරි හොලවගන්න. ඒ අස්සේ මුළු ඇගම කරන්ට් එකට අහුවෙලා දරදඩු වෙලා, ඇග ඇතුලේ තියෙන හැම තැනක්ම ඒකෙන් ග්ර් ග්ර් ගාලා වෙව්වලනවා මට දැනෙනවා. පපුව හිරවෙනවා තව ඩිංගකින් මම මැරෙන බව මට හිතුනා.

ඒත් එක්කම මම කල්පනා කරේ මට මැරෙන්න පුළුවන්ද, ඔව් දෙය්යනේ මම මැරෙන්න යන්නේ, දේශිකාට මොකක්ද වෙන්නේ, අයියෝ මගේ දරු පැටියා (එතකොට එකයි හිටියේ) කොල්ලව බලාගන්නේ කව්ද? මගේ සුදු පැටියා උඹට තාත්තව නැති වෙනවා පුතේ. උඹ හොදට හැදියන්. මම මැරුනත් උඹව අමතක කරන්නේ නෑ. කියල හිතින් දාස් වතාවක් ඒ තත්පර ගානට මම විදෙව්වා. මගේ ඇස් කෙවෙණි වලින් කදුළු ඇවිල්ල මගේ ඇස් බොද වෙන බව දැනුනත් කරන්න කිසිම දෙයක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බේ නෑ. මම දරුවා ගැනම හිතාගෙන මටම සමාව දීලා මරණෙට සුදානං උනා. හැම මිලි තත්පරයක් ගානෙම මගේ ඇගේ ග්ර් ග්ර් එක වැඩි වෙනවා මට දැනෙනවා. තව ඩිංගකින් පපුව කෑගහන එක නවතිනව කියල මට හිතුනේ ගොරොද්දේ අදින ගානට මම ,ඕහ්. ඕහ් ගාගෙන හුස්ම ඩිංගක් වාතයෙන් ඇදල ගන්න මහන්සි වෙනකොටයි. ඒත් මොන සද්දයක් වත් උගුරෙන් පිට උනේ නෑ. බාත්රූම් එකේ බල්බ් එක හෙල්ලි හෙල්ලි පත්තු වෙනවා මට කදුළු අතරින් බොද වෙලා පේනවා. ඒ අතරේ මගේ හිත මුළු ලෝකේ පුරාම මගේ නෑයන්, හිතවතුන් හොය හොය යනවා ඔවුන්ට සමු දෙන්න. අර මර විකාරේ දැං මට පුරුදු වෙලා. ඒ මොකකට වත් මගේ හිත නවත්තන්න බෑ.. මම හිතන දේ නවත්තන්න බෑ. ඒත් හුස්ම ඩිංග නං ගන්න බැරි ගානටම මාව හිර වෙලා කියල දැන් දැනෙනවා. ඒ අතරේ ඔළුවෙන් මොකක් හරි එළියක් පිටවෙනවා වගේ මට දැනුනම ඒ අවසානය තමා කියල හිතාගෙන මම නිසොල්මනේ හිටියා. ඒ තත්පරේදි කකුල් දෙක සමබරතාවයෙන් මිදිල මන්ද වේගෙන් (ස්ලෝමෝෂන්) මම බිමට වැටෙන විත්තියක් මට දැනුනා. හැබැයි ඒක මගේ හිත පිළිගන්නේ නෑ මම වැටෙනවා කියලා. මට හිතෙනවා මම වැටෙනවා කියලා. ඒත් කිසිම හැගීමක් නෑ. 

තව තත්පර දෙකකින් විතර බාත් රෑම් එක අදුරු උනා. බල්බ් එක නිවුනා. මම බිම වැටිල ඉන්න විත්තියක් දැනෙන්න ගත්තා. ඒ අතරේ ආයේ මට හුස්ම ගන්න පුළුවන් විත්තියත් ඔළුව හරවන්න පුළුවන් විත්තියත් තේරුම් යන කොට දේශිකා බාත් රෑම් එකට ඇවිල්ල මාව නැගිට්ටවනවා. මේ වෙන දේ මොකක්ද කියල හිතා ගන්න බැරිව මම ඉන්නවා. ඇත්තටම මම මැරිලා.. මගේ හිතද මේ මාව ජීවත් වෙනවා කියල පෙන්නන්නේ කියල මම හිතනවා. 

“දේශා නැගිටින්න.. ඔයාට කරන්ට් එක වැදිලා“

මම අමාරුවෙන් ආයේ සිහිය අරගෙන වට පිට බලන කොට මාමණ්ඩියයි, මස්සිනයි ඔව් ඒ වෙලාවේ මම දකින්නම උවමනාවෙන් හිටිය, අඩ අඩ ඉන්න මගේ පුතන්ඩියයි දැක්කම මට පුදුමාකාර සැනසුමක් දැනුනා. ඒත් එක්කම ආපු කදුළු මරණෙන් බේරුනාට වැඩිය මගේ කොල්ලා ආයේ ඇස් දෙකෙන් බලන්න පුළුවන් වෙච්චි නිසා ආපු කදුළු බව මට කියන්න පුළුවන්.

මාව අල්ලන් ගිහිල්ල පුටුවේ වාඩි කරල, මස්සිනා මගේ මුළු ඇගම තලන්න ගත්තා. මට කිසි වේදනාවක් නෑ. ඒ අතරේ මට පේනවා මට දැනෙනවා මස් කෑලි නැතිව වල ගැහිච්චි වම් අතේ දබරැගිල්ලයි, ඒකෙන් එන පුළුටු මස් ගදයි. 

දැන් දේශිකාගේ කතාව

“මම තාත්තත් එක්ක කතා කර කර ඉන්න කොට තමා බාත්රෑම් එක පැත්තෙන් දඩාං ගාලා සද්දයක් ඇහුනේ. ඒ සද්දෙට මම දුවල ඇවිල්ල බලන කොට ලයිට් එළියට දැක්කා වයර් එකක් අතේ පටලගෙන ඔයා වැටිල ඉන්නවා. ඒකෙන් මට හිතුනා ඔයාට කරන්ට් එක වැදිලයි කියලා. එද්දි පැනල ආපු දොරේ කඩුල්ල (පොඩි එකා එළීයට පනින නිසා දාලා තියෙන) මම මාරාසවේලා වගේ කකුලෙන් කඩාගෙනමයි ආයි දිව්වේ. ඒක උඩින් පනින්න ඕන විත්තියත් අමතක උනා. මෙන්න බලන්න දණහිස් දෙකම ලෙලි ගිහිල්ල. දුවල ගිහිල්ල මේන් එකයි ට්‍රිප් එකයි ඕෆ් කරල තමා මම ඔයා ගාවට ආවේ.“

ඒකෙදි මට පැහැදිලි උන කාරණයක් තමා ගෑනු කොයි තරං අපිට වැඩිය හදිස්සියකදි කල්පනා කාරිද කියලා. බැරි වෙලා හරි මාමාන්ඩියා මාව වැටිල ඉන්නව දැකල ආවා නං පෝලිමට මාරයා ගාවට යන්න තිබුනා. මොකද පොර එහෙනං මට තට්ටුවක් දාලා අහනවා “දේශා මහත්තයා ඔය මොකද බිමට වෙලා කරන්නේ“ කියලා. මම හිතන්නේ මාව මාරයගෙන් බේරගත්තට දේශිකාට මම කවදත් ණයගැතියි.

මේක දිග වැඩි උනා මාරයා දැක්ක දෙවෙනි එක පස්සේ දෙන්නං..

Monday, August 5, 2013

යකඩ අඬයි!!!

මම ඉස්සර වැඩ කරපු තැන, බොහොම පොඩි තැනක්. එතැන හිටියේ හරියටම 31 යි මාත් එක්ක. ඒ හාදයන්ගේ පඩි නඩි, කම්පැනියේ ෆිනෑන්ස් පැත්ත විතරක් මම බලපු හින්දා මගේ එකම ටාගට් එක තිබ්බේ මාසේ අන්තිමට 15% ප්‍රොෆිට් එකක් තියෙන විදියට වැඩ කරන්න. හැබැයි මේ ටාගට් එක කව්රුවත් දුන්න එකක් නෙමෙයි මම හිතින් හදාගත්ත එකක්. මොකද මම ඉස්සෙල්ලම වැඩට ගියපු දවසේ අයිතිකාරයා මට කිව්වේ,

“මල්ලි, මම මේක අමරුවෙන් දුවන්නේ.. ලාභයක් හම්බ වෙනවනං ඒක සෑහෙන්න කලාතුරකින් තමා. ඒත් ආසාවටයි මගේ ඕන කමටයි තමා මේක දුවන්නේ“ කියලා.

ඔය හේතුව හින්දා මට උවමනාවක් තිබ්බා මේ ගැන හොදට හොයල බලන්න. මේක තරමක් සාර්ථක රජයේ අනුමත ගරාජයක්. ඉන්සුරන්ස් වැඩ, වැලුවේෂන්, ෆිට්නස් රිපෝට් වගේ ඒවත් එක්ක ගරාජ් එකේ රිපෙයාර් වැඩ වැඩි හරියක්ම කරගන්නේ ආණ්ඩුවේ කන්තෝරු. ඒ වාහන වල ඩ්‍රැයිවර්ල හරියට ගැරේජ් එකේ වැඩ කරන උන් වගේමයි. උන්ට මෙතැන කිසි අමුත්තක් නෑ. හැබැයි රිපෙයාර් එක ඉවර උනාම සම්පුර්ණ ගාස්තුවෙන් 10% ක් දෙන එක අනිවාර්ය දෙයක්.

කොහොම හරි මම මාසයක් විතර බැලුවට කිසිම දෙයක් වෙනස් කලේ නෑ. හැමදේම ඒ විදියටම යන්නත්, මගේ හරස් පරික්ෂාවන් හා අනෙක් නිරික්ෂණ ටික කරගෙන ගියා හෙමින් සීරුවේ. මාසේ අන්තිමට මේ ගරාජ් එකේ එකවුන්ට් එකෙන් ඉතුරු වෙන මුදලින් (ඒ කියන්නේ ඔක්කෝම හිලව් උනාට පස්සේ) හරියටම භාගයක් අයිතිකාරයගේ එකවුන්ට් එකට දානවා, මිනිහටත් පඩිය කියල ගානක් තමා ගෙවන්නේ. ඉතුරු බාගේ තමා මාසේ මුල් දවස් දෙක තුන පාවිච්චි කරන්නේ. එහෙම යද්දි කීයක් හරි චෙක් එකකින් ආවොත් තමා මිනිහා කියන්නේ ගිය මාසේ මෙන්න මේ ගාන තමා ලාභ කියල. ඒ කියන්නෙ අර සල්ලි එනකොට ඉතුරු වෙච්ච ගාන..

මාසයක් තිස්සේ මේ වැඩ පිළිවෙල බලපු මට තේරුනා.. අනවශ්‍ය විදියට භූමිතෙල්, අත් පිහිදන, ග්‍රීස් වගේ දවස ගානේ ගේන භාණ්ඩ කිහිපයක ලොකු අවුලක් තියෙනවා කියන එක. ඒකේදි තවත් හොයාගත්ත කාරණයක් තමා කැට්ලෝපේස්ට් සීන් එක. මොකද ඒවා ගෙනැත් තියන්නේ නෑ මුං ඒවා කනවයි කියල. ඒ වගේ තවත් කාරණා කිහිපයක් තිබුනා. එකක් දවල් කෑම සපයන එක, අත්තිකාරම් මුදල් දවස ගානේ ගෙවන එක. මේ හැම දෙයක්ම කරන්නේ ලියන්නා කියල එකෙක්. ඌ වගේ වෙට්ට පිත්තල එකෙක් නං මම අවුරුදු ගානකින් දැක්කේ නෑ. සීයක් හිටියත් මිනිහට අඹරන්න ඕන ගුලිය අඹරනව යස අගේට. දිනපතා මුදල් පාලනය තිබ්බේ මිනිහගේ අතේ. ඒකට මට ඇගිලි ගහන්නත් බෑ අනික ප්‍රායෝගිකව මිනිහ ඒ වැඩේ කරන්නත් ඕන. අන්තිමට බැලුවම සාමාන්‍යෙයන් දවසක වියදම රු. 25000 ක් විතර වෙනවා. 

මට සිද්ධ උනා තරමක් මේ ක්‍රමවේදය වෙනස් කරන්න. අත්තිකාරම් සතියට එක දවසක් දෙන්න. ඒකත් රෙජිස්ටරයක් මගින්. භූමිතෙල්, ග්‍රීස් වගේ දේවල් සදහා සංචිතයක් තියාගන්න. කැට්ලෝපේස්ට් සතියකින් ගෙවන්න පුළුවන් වෙන්න ක්‍රමයක් හදාගන්න. හැබැයි කෑම කතාවට අත තිබ්බේ නෑ. එහෙනං මට කන්න කටකුත් නැති වෙයි. තව සීන් එකක් මම දැම්මා, දිනපතා වියදං කරන ලියන්නාට දෙන සල්ලි ටික එදිනෙදා මට හවසම, බිල් දාලා සෙට්ල් කරන්න ඕන කියල. මේකට මිනිහා අදිමදි කරාට, ඕවා වැඩිය නොතේරෙන අයිතිකාරයා මම කියන විදියට එයාට වැඩ කරන්න කිව්ව නිසා කරබාගෙන හිටියා.

පොඩි පොඩි කඩා පැනීම් වගේ දේවල් මම කරන්න ගත්තා. ඒකෙදි අහුඋනා කැට්ලෝ පේස්ට් ගේන ප්‍රමාණය බිලේ ප්‍රමාණයට වඩා අඩුයි කියල. ඒ විතරක් නෙමෙයි ඔයිල්, ඔටෝ ඉලෙක්ට්‍රිකල් අයිටම් පවා එහෙමයි. වැඩිම ප්‍රමාණයක් භාණ්ඩ අධි මිලට ගෙන ඒමක් තමා තිබුනේ.

මාස දෙක තුනක් යද්දී, අයිතිකාරයට තේරුනා පොඩි ලාබයක් තියෙන විත්තියක්. මාස හයක් විතර යන කොට ලොකු පාලනයක් කරන්න මට පුළුවන් උනා. ඒකෙන් මම ලොක්කටවත් නොකිය එකම එක දෙයක් කරා. මාසේ අන්තිමට ලැබෙන ලාබෙන් වැඩිම ප්‍රමාණයක් (අඩු ගානේ 80% ක් වත්) මිනිහගේ එකවුන්ට් එකට දාන්න. මම එදා මේ දේ මිනිහට නොකිය මිනිහගේ හොදටම කරාට ඒක මට පස්සේ පඩිසන් දුන්නා.

තව මාස 8 ක් විතර යනකොට මිනිහගේ අකවුන්ට් එකට දාපු සල්ලි ප්‍රමාණය රු. ලක්ෂ අටකට වැඩිය තිබ්බා. පොරත් කවදාවත් පොත අප්ඩේට් කරන්නෑ.. කාඩ් එක දාලා උවමනා සල්ලි ගාන ගන්නවා එච්චරයි. ඒ ගැන තැකීමක්වත් නෑ මොකද පොර දන්නවා සාමාන්‍යෙයන් රු. 40000 කට වඩා මාසෙකට මිනිහට ගන්න බැරි විත්තිය.

එක දවසක් කරුමෙට පොත ඉවර වෙලා අප්ඩේට් කරද්දි ලක්ෂ හයකට වැඩි ගානක් පොතේ තියෙනවා දැක්කට පස්සේ පොර හති හලාගෙන ගැරේජ් එකට ආවා. ඇවිත් මට කිව්වා ඔක්කෝම පොත් ටික බලන්න ඕන කියලා. මම හා කියල ඔක්කෝම දුන්නා. හැබැයි මිනිහා බැලුවේ අන්තිමට ලාබේ විදියට ඉතුරු වෙන ගාන විතරයි. එහෙම බැලුවම භාගේට භාගේ කතාව මේකට ගැලපෙන්නේ නෑ. මාත් කිව්වේ නෑ පොර සේ හිටියා. පැය දෙකක් විතර ඒ ටික ඔක්කොම බල බල ඉදල, මිනිහා හවස යන වෙලාවේ මට කිව්වා හෙට ඉදල එන්න එපායැ කියල වැඩට. මටත් මොකද කියල මාත් නැවතුනා. ඒත් මම දන්නවා මම අවුලක් කරේ නෑ කියලා. හිතට ටිකක් දුකයි. ඒත් ඉවසගෙන වචනයක්වත් නොකිය මම ගෙදර ගියා. 

සති දෙකකට විතර පස්සේ හැන්දෑවක මිනිහ ආවා අපේ ගෙදර. ඒ එනකොට මම මොකක් හරි පත්තරයක් බල බල හිටියේ.

“මිස්ට දේශා, අයි ඈම් වෙරි සොරි“

“ඇයි මොකද අයියේ“

“නෑ.. මම අද තමා දැක්කේ ඔයා කරපු වැඩේ.. ඇත්තටම මට සමාවෙන්න.. මම මේ කිසිම දෙයක් නොදැනයි මෙහෙම දෙයක් කරේ.“

“ඉතිං මොකක්ද කරේ.. මාව අයින් කරපු එකද?? ආ ඒක මට එච්චර අවුලක් නෑ“

“එහෙම බෑ.. හෙට ඉදල වැඩට එන්න ඕන.. මම එන්නං එක්ක යන්න“

“අයියේ.. මම කීයටවත් අයේ ඔතන්ට එන්නෑ.. වෙරි සොරි“

ඔය විදියට වාදේ ඇදිල ගියා.. මම කැමති උනේම නෑ වැඩට යන්න. බලකිරිම හින්දම පහුවෙනි දා උදේ ගැරේජ් එකට ඇවිල්ල යනවයි කියල මම පොරොන්දු උනා.

කිව්වත් වගේ මම උදේ 9.00 ට විතර එහාට ගියා. මම එනකං බලං හිටියා පොර, මුළු ගැරේජ් එකේ සෙට් එකටම එන්න කිව්ව රූම් එකට. කාමරේ ෆුල් පැක්.

“මම ඕගොල්ලන්ට එන්න කිව්වේ...දේශා මහත්තයා අයින් කරල මම ලොකු වැරැද්දක් කර ගත්තා. අඩුම ගානේ කිසිම දෙයක් හොයන්නේ බලන්නේ වත් නැතිව තමා එහෙම කරේ. හැබැයි මේ කිසිම දේකට දේශා මහත්තයා මට වචනයක්වත් කිව්වේ නෑ. ඒක නිසා මම හිතනවා එයා මට වැඩිය උසස් කෙනෙක් කියලා. මම ඇත්තටම හිතුවේ දේශා මහත්තයා ගැරේජ් එකේ සල්ලි හොරකං කරා කියලයි. ඒත් මම ඊයේ තමා ඒක දැනගත්තේ.. කොල්ලනේ මේ අවුරුද්දේ උඹලට බෝනස් දෙන්න මම රට වටේ ණය ගන්න ඕන නැති තරමටම දේශා මහත්තයා මගේ එකවුන්ට් එකේ සල්ලි ඉතුරු කරල තියෙනවා. ඒකට අපි දේශා මහත්තයාට ස්තුති කරන්න ඕන. හැබැයි ආයේ වැඩට එන්න බෑ කියල මට කිව්ව හින්දා අපි එයාගේ තීරනේ ඉන්න කියමු. අද හවස තියෙන පාටියට නං ඔක්කෝමල එන්න ඕන.“ කියල කතාව නවත්තල, මුළු සභාව ඉස්සරහම අත්දෙක එකතු කරල, 

“මට සමාවෙන්න දේශා මහත්තයා“ කියල කිව්වම ඇත්තටම හිතුනා යකඩ එක්කයි, යකඩ වගේ මිනිස්සු එක්කයි හැප්පුනාට කොයි තරං හිත සුවදද කියලා..

ප/ලි - පද්‍ය වලට ආසම නං බලන්න මේක

ඊයේ ඉදලම මගේ හිත අඩවන කවි ටිකක් මෙතන

Thursday, August 1, 2013

බල විමලෙගේ බලේ...

ඉන්දියාවේ ඉදල ටෙලිපෝන් කෝල් එකක් දීපු, විමලේගේ මිත්තරයෙක් ඉන්දියාවේදි මිනිහට වෙචිචි අකටයුතුකම් ගැන කීවා. ඒ විතරක්ද නැහැ.. ලංකාවෙන් ඉන්දියාවට යවපු බඩු, ඉන්දියන් කාරයෝ සල්ලි දීල ගන්නත් හරිම අකමැතියි කියල යාළුවා කිව්වම, අපේ වි‍මලෙට හොද එකෙන්ම තරහ ගියා. තරහ ගියපු පාර ඉදපං මම ඉන්දියාවට හොද වැඩක් කරන්නං කිව්වේ, යාළුවා “අනේ බං විමලේ මේකට මොකක් හරි කරපං“ කියල කියාපු හින්දයි.

“මිත්‍රවරුණි, අපි ඉන්දියාවේ බඩු බාණ්ඩ වර්ජනය කළ යුතුයි. ඉන්දියාව හිතන් ඉන්නවනං ලංකාව කියන්නේ ඉන්දියාවේ තවත් එක ප්‍රාන්තයක් කියල අන්න ඒ අදහස වහාම ඉවත් කර ගත යුතුයි. ලංකාව සම්පුරුණයෙන්ම සෛරි (වෛරීද මන්දා) රාජ්‍යයක් කියන එක අපි ඉන්දියාවේ බලු කුක්කන්නට මේ වෙලාවේ පැහැදිලව ප්‍රකාශ කරනවා. අපි ඉන්දියාවට අභියෝග කරනවා අපිත් එක්ක හැප්පිල තමන්ගේ වෙළද ආර්ථිකය බිමට චප්ප කර ගන්න එපාය කියලා..“

ඔන්න ඔය විදියට යාළුවා සතුටු කරන්න අපේ විමලේ ලොකු ටෝකක් දීලා, ඉන්දියාවෙන් ලංකාවට ආනයනය කරන සියළුම භාන්ඩ වර්ජනය කරන්න මුළු මහත් ලංකාවටම පනිවිඩයක් දුන්නා. අපේ විමලේගේ කතාව හින්දා අද වෙන කොට කිසිම ඉන්දීය වෙළද භාන්ඩයක් ලංකාවට ගේන්න තියා හිතන්නෙවත් නෑ. ඉන්දියාවේ ආර්ථීකය එහෙම්පිටින්ම කඩා වැටිලා අද. මන්මෝහන් රැවුල කපාගන්නත් රේසරයක් නැතිව ඉන්නේ මේ දවස් වල. බලන්නකෝ විමලෙගේ බලේ.

තවත් දවසක් බැසිල් ලොක්කා හම්බ වෙච්ච වෙලාවක විමලේට මිනිහා කිව්වේ ජී මේල් එකවුන් එකක් හදාගන්න ගියාම, “බැසිල් රාජපක්ෂ ඇට් ජීමේල් ඩොට් කොම්“ කියල ඒක හදන්න ගූගල් එකෙන් ඉඩ දුන්නේ නැතෙයි කියලා. අනේ විමලේ මේකටත් මොකක් හරි කරපං පුතේ කිව්වම පහුවෙනිදම විමලේ කල එළි බැස්සා.


“මිත්‍රවරුනි, ඇමරිකාව තමන්ගේ අධීරාජ්‍යවාදී අදහස කූට ආකාරයෙන් ක්‍රියාත්මක කරමින් ඉන්නවා. ඇමරිකානු බූවල්ල අපිව ගිලගන්න හැදුවත් අපි දිවි හිමියෙන් හරි සටන් කරල අපේ මව්බිම බේරගන්නවා. මම බැරැක් ඔබාමට අභියෝග කරනව අපිත් එක්ක හැප්පිල නිකං චප්ප වෙලා යන්න එපා කියලා.. අපි අත අරින්නේ නෑ. ඒ වගේම ඔය බුවල්ල තවත් ලංකාව දිහාට අඩු පඩු දාන්න ආවොත්.. ඔව්... අයේ කිව්වේ නෑ කියන්න එපා අපි වියට්නාමෙදි ඇමරිකාව ගූ රෙද්දේ ගාගෙන ගියාට වැඩිය බරපතල විදියට තොපිට පාඩමක් උගන්නනවා. මම විමලේ.. මට මේ ලෝකේ කරන්න බැරි දෙයක් නෑ. ඒක නිසා මිත්‍රවරුනි අද ඉදං අපි ඇමරිකන් ව්‍යාපාර වර්ජනය කරල ඇමරිකන් ආර්ථිකයත් බිමටම සමතලා කරල දාමු. එතකොට උන්ට බැරි වෙනවා කිසිම රටකට ආයේ අතක් තියන්න. ඇමරිකාව ලංකාවේ අපෙන් හොදම පාඩම අනාගතේදි ඉගෙන ගන්න බව මට විස්වාසයි.. “

ඔය විදියට දෙසා බාලා ඉවර වෙලා කසකාරයා වගේ විමලෙම පටන් ගත්ත මැක්ඩොනල්ඩ් යන එක නවත්තන්න. ජී මේල් එක කැන්සල් කරලා දැම්මා. මේ ආදරුසේ ගත්ත ලංකාවේ හැමෝම ඇමරිකන් විරෝදි වැඩි පිළිවෙලක් අරගෙය ගිය හින්දා, ස්ටීව් ජොබ්බයිටත් මැරෙන්න උනා දුකෙන්ම තමන්ගේ ව්‍යාපාර බලං ඉන්දැද්දි කඩා වැටිල හිතේ දුකටම. බිල් ගේට් අයියත් ජනේල කොම්පැනියේ ගේට්ටුවෙන් එළවල දැම්මේ, ලංකාවේ තර්ජනය හමුවේ විමලේ සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු නොකීරිම හේතුවෙන් ජනේල් කොම්පැනියේ කෑලි කුඩු වීම හින්දයි. ඒ වගේම ගූගල් අයියලත් බිමටම වැටුනා. කරගන්න දෙයක් නැතිව අන්තිමට සිලිකා වැලි ටොන් ගානට විකුණලා යන්තං පන ගැට ගහගන්නේ මේ දවස් වල. කොහොමද අපේ විමලෙගේ තරම. අනික බැරැක් ඔබාමා විශේෂ අවසරයක් ඉල්ලුවේ අඩාගෙන.. විමලෙත් එක්ක සාකච්ඡාවක් කරන්න ඉඩ දෙන්නය කියලා මේ බැරැරැම් අවස්තාවේ. මොන අපේ දේශප්‍රේමී විමලය ඒවා තුට්ටුවකට ගනන් ගත්තේ නෑ. ඇමරිකන් ආර්ථිකයත් අනාථයි.

තවත් දවසක පොළොන්නරුවේ මෛත්‍රි ලොක්කා හම්බ උනාම අපේ විමලෙට පොර මෙහෙම කිව්වා.

“අනේ විමලේ බලහංකෝ අපේ මලයා තව වී මෝල් දහයක් ගත්තා නෙව. ඒවට වී ලැබෙන්නේ නෑ බං.. මිනිස්සු දැං බත් කන එකත් අඩුයි බං. අනේ කොල්ලෝ මේකට මොකක් හැරි කරපං“

ඉතිං ඕක අහපු අපේ විමලේ ඒකත් භාරගත්තා. දැං මං කියන්න ඕන නෑනේ විමලේ පාං පිටි වලට විරුද්ධව කතා කරපු දවසේ ඉදල ලංකාවට පාං පිටි කදුලක් වත් ගේන්නැති විත්තිය.

මේක මේ ළගදිම වෙච්චි සිද්ධිය.

කොටුව පැත්තේ කරක් ගහ ගහ ඉන්න වෙලාවක මට විමලෙය හම්බ උනා.. මගෙන් ඇහුවම මොකද කරන්නේ කියල මම කිව්වා මේ පොඩි එකාට එකවුන්ට් එකක් අරින්න ආවාය කියලා.. ඒ පාර මිනිහ ඇහුව මගෙන් පොඩි එකාගේ වයස. මම කිව්වා තාම දාහතරක්වත් නෑ කියලා. 

මම කිව්වා මේ ළග බැංකුවේ අපේ මිත්තරයෙක් ඉන්නවා සුදීක කියල කළුතර හාදයෙක් . මිනිහගේ බ්‍රාන්ච් එකෙන් තමා මම මේ එකවුන්ට් එක අරින්න හිතං ඉන්නේ කියලා. ඒ පාර විමලේ අහනවා කළුතර එකෙක්ද?? ඌ කවද හරි දේශපාලනේට එයිද?? මිනිහට ජන පදනමක් තියේද,, කියල. මම ඇහුවා ඒ මොකටද ඒවා හොයන්නේ කියලා. ඒ පාර පොර කියපි “යකෝ මාත් කළුතර එකෙක් නෙව. බැරි වෙලා හරි ලබන පාර කළුතරින් ඉල්ලන්න කියල අයිය කිව්වොත් මං මේ බැලුවේ උඹේ යාළුවා මට කවද හරි තර්ජනයක් වෙයිද කියලා. “

මම කිව්වම ඒක කියන්න බෑ සමහර විට එහෙම වෙන්නත් හැකිය කියල පොර බය උනා. එහෙනං මූව ජොබ් එකෙන් අයින් කරන එක තමා හොදම කියලා “මම මේකට මොකක් හරි කරන්නං“ කියල යන්න ගියා. එහෙම ගිහිල්ලා ආයේ හැරිලා ඇවිත් මගෙන් ඇහුවා මොකක්ද දැං උඹ ඔය ඕපන් කරන්න යන එකවුන්ට් එක. 

මම කිව්වා ආ .මේ .. ප්‍රමෝෂන් කරන ළමයින්ගේ එකවුන්ට් එකක් තියෙනවා 13+ කියල . මම එයින් එකක් අරිනව පොඩි එකාට. ඕක අහගෙන 13+, 13+ කිය කිය ගියපු විමලේ පහුවෙනිදා ඉදලම 13+ ගැන කතා කරල බැංකුව වහන තත්වෙටම ඇවිල්ලා.. දැං අර මගේ යාළු සුදීක කියන හාදයා නිකං බ්ලොග් කඩමාල්ලක් ඇරන් ඉන්න එකෙක් වෙලා. බලන්නකෝ විමලේගේ තරම.. අනික විමලේ කරන්න ගිය එක නොදන්න මෝඩ වාසුලා, රාජිතල විකාර කියව කියව අපේ විමලෙට තර්ජනය කරාට...අපේ විමලෙගේ බලේට ඕකුන්ට කිට්ටු වෙන්නවත් බෑ නෙව..

ඊළගට විමලෙගේ බලයට යට වෙන්නේ මොකක්ද????