Wednesday, March 26, 2014

බෝඩිං ආතල්..!!

අවුරුදු හතරක් විතර කාලයක් කටුබැද්ද, රාවතාවත්ත, මොරටුව, කොරළවැල්ල පැති වල මටත් ලගින්න උනා නේ. ඒ කාලේ දැං මතක් වෙන්නේ කිසියම් වූ මිහිරි හැගීම් එක්කමයි. ඒත් ඒ දවස් වල ගතකරපු ජීවිතය ගැන ඒ කාලේනං තිබුනේ අජූත හැගීමක්.

අපි බෝඩින් වල ගත කරපු ජීවිත ගැන මට අද එකපාරට මතක් උනේ සහෝදර හැංගුව එයාගේ බෝඩිං පෝස්කටුව නිසයි.

මම ඉස්සෙල්ලාම මොරටුවට ගොඩ බැස්සට පස්සේ හිටියේ රාවතාවත්ත හන්දියේ තිබුන බෝඩිමක. ඒ බෝඩිම හොයාගත්තේ රාමේ කියන මගේ මිත්තරයා, බැචා. ඉතිං මිනිහා කිව්ව නිසා මාත් අඩුමකුඩුම ටිකත් ගැට ගහගෙන ගියා එහේ නවතින්න. රාවතාවත්ත හන්දියේ ලුනාව පාරට වෙන්න තියෙන පල්ලියත් එක්කම, පල්ලියෙ තාප්පෙන් ඇතුල් පැත්තට තියෙනවා පොඩි අඩි පාරක්. ඒ පාර දිගේ ගියාම කෙලින්ම බෝඩිම. ඔය බෝඩිමේ කාමර තිබුනා පහක්.. හතරක් අළුත් හදපු අඩුක්කුවක් වගේ පොඩි කඩ පේලියක් වගේ ගේකයි තිබුනේ. අනිත් කාමරය වෙනම හදපු තරමක් ලොකු කාමරයක්. ඒ කාමරයි අර කාමර හතරයි හරියට අංශක අනුව හැඩේට තිබුනට ඒක වෙන්වෙලා තිබුනේ අනිත් ගෙවල් වලට යන පාරෙනුයි කාමර හතරේ බෝඩිමට අල්ලල තිබුන නාන ලිදෙනුයි තමා.

රාමයා හිටියේ තව දෙන්නෙක් එක්ක අර ලොකු කාමරේ. ඒකේ තුන්දෙනෙක් ඉන්න නිසා මට ලැබුනේ ලිද ගාව තිබුන කාමර හතරෙන් එකක්. ඒක කාමරයක් කිව්වට වඩා හොදා මිනි පෙට්ටි දෙකක් දාපු ටකරං මඩුවක් කියල කියන එක. බිත්ති දෙක දෙපැත්තට ඇදන් දෙක. එතකොට අතරින් ඇවිදින්න අඩි දෙකක් විතර ඉඩක් තිබුනේ. පොඩි ස්ටූල් එකක් තිබුනා ඔය පොඩි පොඩි බඩු තියාගන්න. ඇදට උඩින් බිත්තියේ ගහල තිබුනා ලෑලි රාක්කේ තමා ඔක්කෝම බඩු තියන්නේ. මගේ ඇද උඩ මට එකයි. අනිත් ඇද උඩ අනිත් එකාට එකයි. 

ඒ මිනිහාගේ නම මට දැං අමතකයි. ඒත් මිනිහා වැඩ කරේ වෙලෝනා එකේ. මිනිහා හරිම අමුතු සතෙක්. කවදාවත් මාත් එක්ක කතා කරන්නෑ. හැන්දෑවට ආවත් ඔහේ වාඩි වෙලා පපුව අත ගගා කල්පනා කර කර ඉන්නවා. අනිත් උන් නං කිව්වේ මේ හාදයා වෙලෝනා එකේම වැඩ කරපු කෙල්ලෙක් එක්ක යාළු වෙලා හිටියට ඒකි බුට් එක තිබ්බට පස්සේ මූට පිස්සු හැදුනයි කියලයි. ඒකත් ඇත්ත වෙන්න ඇති. මොකද මුල්ම දවසේ මං ඇහුවම ගම කොහේද කියල මිනිහා කිව්වේ ආණමඩුවෙයි කියලා. ඒත් පස්සේ තමා දැනගත්තේ මිනිහා අනුරාධපුර පැත්තේ කියලා. ඒත් පස්සේ දවසක තව කාට හරි මිනිහම කියනව ඇහුනා ඒ යකාගේ ගම අකුරැස්සද කොහේද කියලා. ඉතිං මං තේරුං ගත්තා මේකා පිස්සෙක් කියලා.

එක දවසක් පොර නාලා ඉවර වෙලා හවස තේ බොන්න හන්දියට ගිහිල්ල. හැමදාම ප්ලේන්ටි බොන මේ හාදයට කඩේ එකා නෙටස්ටමෝල්ට් එකක් පොවලා මිනිහා මෝල් වෙලා. මට ඇවිත් කියනවා “මල්ලියේ මාර සීන් එකක් නේ.. මට ඇග පත පන ගහල ආවනේ“ මං ඇහුවා මොනවද කෑවේ කියල. “මුකුත් නෑ නෙට්ටමෝල්ට් එකක් බිවිවා“ කියල කියාපි. ඔන්න ඔහොමයි මිනිහගේ තත්වේ.

බෝඩිමේ අංකල් කොන්ඩෙ සුදු වෙචිචි වැඩිය උස නැති මහත බුවෙක්. වයස නිසා බෝම අමාරුවෙන් තමා ඇවිදින්නේ. හැමෝටම නමින් කතා කරපු මිනිහා තමා අපිට උදේට ප්ලේන්ටියක් දෙන්නේ. අපි හිටියේ මාසෙකට රුපියල් හාරසීය ගනනේ. ඉතිං ඒකට හරියන්න ප්ලේන්ටිය නිකං දෙන ගානට තමා අංකල් කතා කරේ. උදේ පාන්දර ප්ලේන්ටි හදාගෙන ජොග්ගුවට දාගෙන පොර එනවා කාමර ගානේ. නම කියල කතා කරාම අපි නැගිටල ගිහ්ල්ල කෝප්පෙට ප්ලේන්ටිය දාගන්නවා.

“ඔන්න දේශකයා. මේක තමා මේ මොරටුවෙන්ම තියෙන හොදම තේ එක. මොන බෝඩිමේද මෙහෙම රහ තේ එක්ක දෙන්නේ..“ ඔන්න අංකල්ගේ දිනපතා හෑල්ල. ඕක දවසට තුන් හතර පාරක් වත් කියන එක කියනවමයි. අපි ඒ දවස් වල හෙන උජාරුවෙන් කියන්නේ අපේ උන්ට යකෝ අපේ අංකල්ගේ තේ එක තමා මේ ලෝකේ තියෙන දිව්‍ය ලෝක රහම තේ එක කියලා. ඉතිං ඒක බලන්න සමහර වෙලාවට අපේ හාදයොත් එනවා. කොහේද හවසට තේ දෙන එකක්යැ. අන්තිමට අංකල්ව අවුස්සල උන් යනවා යන්න.

රාමයා හිටිය කාමරේම හිටියා වසන්ත කියල බුවෙක්. කොල්ලු පිටියේ ස්ටාර් ඩස්ට් ක්ලබ් එකේ වැඩ කරපු. නියම පොරක්. හැබැයි බොන්නෑ. අපි ඉද හිට උන්ගේ කාමරේ සෙට් උනාට ඌට අවුලක් නැත්තේ මොකෝ ඌ රෑට කාමරේ නැහැනේ. හවසට ගියාම මේකා උදේ එන්නේ. හැක්.

ඒත් හිටි හැටියේ පොරට වෙන ජොබක් සෙට් වෙලා යන්න උනා. ඒ නිසා බෝඩිමෙන් සමුගන්න අන්තිම රාත්‍රිෙය්දි අපිට දුන්න පාටියක්. පාටිය දාලා අංකල්ට ඇහෙන්නැති වෙන්න අපි හෙමීට සින්දු කිව්වා. 

“ඔබට යන්නම ඕනෑ නං
ඔබ යන්න මගෙන් ඉගිලී
මේ කාමරයේ පුරා රැදුනු
සුවදත් අරගෙන
ඒ සුවද ඇවිත්
මගේ හිත පාරයි“

කපුගේ කියන මේ සින්දුව බීපු මරගාතේ හත් අට පාරක් කිය කිය ඌ බදාගත්තා මට මතකයි. ඔය වෙලාවේ තමා කස්ටියට මතක් උනේ අංකල් රෑ නමයටත් බුදු පහන තියන්න එනවා කියලා. සිමෙන්තියෙන් හදපු අංකල් ගේ පාන් පැල ඒ කාමරේ ළගමයි තිබුනේ. දවසට තුන් පාරක් පාං පත්තු කරල අංකල් වදිනවා. රෑ නමයට, උදේ හයට, දවස් දොළහට. ඒක මතක් වෙලා රාමයා කිව්වා.

“ඒයි බං අපි මරු වැඩක් කරමුද“

“මොකක්ද බං“

“පාං පැලේ බුද්ධ පින්තූර ටිකක් තියමු“

“ඔය තියෙන්නේ බං. තව මොකටද?

“හැක්.. ඒවා නෙමෙයි යකෝ මේවා ටිකක් අලවමු“ රාමයා ඇද යට තිබිලා බ්ලු පොටෝ ටිකක් එළියට ගත්තා. සැප කනේ ඒ වෙලාවේ ඒක දැක්කම. කස්ටියම හරි හරි කියල හෙමින්ම කාමරේ දොර ඇරල අංකල් නැති බව සැක හැර දැනගෙන පාං පැල ගාවට ගියා. ඒකේ තිබුනා මැදින් බුද්ධ පින්ත්රේ .දෙපැත්තේ කතරගම දෙයියයි, සරස්වතී දේවියයි ඉන්න පින්තුර.  ඒ ටික වැහෙන්න අමු හෙළුවෙන් ඉන්න කෙල්ලෝ තුන්දෙනෙක්ගේ පින්තූර අපි ඇලෙව්වා. අලවල පස්ස පැත්තෙන් හිනා වෙවි අංකල් එනකං බලං හිටියා. හරියටම නමයට පොර ඇවිත් මල් පහන් තියල විනාඩි 10 ක් විතර වදිනවා. අපිට හිනා වෙන්නත් බෑ ඇස් වල ඒ තරං කදුලු. මේ මනුස්සයා වදින වැදිල්ල දැකලා..

ඔය සිද්ධීය නිසා කෝම හරි එළී වෙන්න කිට්ටු වෙනකම්ම පාටිය නැගල ගියා. වසන්ත බෑග් එකත් අරන් උදේ තුනට විතර ගෙදර යන්න ගියා. මං ඒ එක්කම බඩු ටිකත් අරගෙන පිස්සගේ කාමරෙන් වසන්තගේ ඇදට සම්ප්‍රාප්ත උනා. ඇවිත් හොදට නිදාගත්තා.

“වේස බල්ලෝ. මුං නවත්තගන්නවට මට මඩු වලිගෙන් ගහන්න ඕන. පාහරයෝ. මුං වගේ වේස බල්ලෝ ජාතියක්.. රාමනායක... දේශකයා.. සමන්...“

ඔය සද්දෙටයි නම අඩගහන ටකරං සද්දෙටයි මං එකපාරම ඇහැරුනා. එතකොටත් රාමයා අතිත් කට තද කරං ඇද උඩ වාඩි වෙලා ඉන්නවා. අංකල් නම් කියල කතා කරාම නොගිහින් පුළුවනෑ. දොර ඇරගෙන අපි ගියා එළියට.

“රාමනායක.. කව්ද මේ අලුගුත්තේරු වැඩේ කරේ.. තමුසෙල තමා මේක කරේ. මං දැක්කා ඊයේ රෑ එළිවෙන කං කාමරේ ලයිට් පත්තු වෙනවා. තොපි මහ වේස බල්ලෝ ජාතියක්. අදම පලයල්ල යන්න. උඹලගේ ඇඩ්වාන්ස් එකත් මං දෙනවා. අදම පලයල්ල“

“ඇයි ඇයි අංකල්.. මොකක්ද අවුල. අපි රෑ පාඩං කරානං තමා අද විභාගේ නිසා“

“කව්ද යකෝ මේ පාං පැලේ හෙළුවැලි පින්තුර ඇලෙව්වේ.. තොපි තමා මේක කරේ.. මං අතාරින්නෑ.. තොපි යවනවා මේකෙන් එලියට“

“අනේ අංකල්.. අපි දන්නෑ.. අපි ඕවා බලන්නෙත් නෑ. කෝ බලන්න“

රාමනායක හෙමින් පැලට එබී බලන කල අංකල් පාන පත්තු කර වන්දනා කරන පින්තුර දිහා බලා ලැජ්ජාවෙන් මෙන් ඇඹරුනා.

“සිකේ අංකල්.. මේක මහ සහගහන අපරාදයක් නේ.. කව්රු මේ වගේ පඩත්තර වැඩ කරනවද මන්දා.. අංකල් දන්නවනේ අපි ඕවා කරන්නෑ කියලා“

“ඒකනේ ඒකනේ... කව්ද මේක කරේ. මට අර ටෙක් එකේ ඉන්න කොල්ලෝ තුන් දෙනත් විස්වාස නෑ. උං අද උදෙන්ම ගිහිල්ලා“

“අා. අංකල්. අද වසන්ත උදේම ගියා ගෙදර..ආයි එන්නෑ කිව්වා“

“මේ මේ වසන්ත.. මිනිහා ගියා. මට කිව්වෙවත් නෑ. අඩු ගානේ මේ මාසේ සල්ලි දුන්නෙත් නෑ“

“එහෙමද අංකල්. අපි දන්නෑ. මිනිහා කිව්ව අංකල්ට මාස දෙකකම සල්ලි දුන්නයි කියල“

“පර බල්ලා.. එහෙනං මේ වසන්ත තමා මේක කරන්න ඇත්තේ. ඌට අනුකම්පා කරලයි මං මෙතැන ඉන්න දුන්නේ. අන්තිමට ඌ මටම අත හොදල යන්න ගියා.. මෙහෙමත් වසවර්තියෝ“

රාමනායකගේ පාවාදීමත් එක්ක අපි යන්නං ෂේප් උනා. නැත්නං වසන්නයැ. අංකල් ඊට පස්සේ තරහෙන් අර පින්තුර ටික ගලවල එළීයට විසි කරා. බුද්ධ පින්තුරත් එක්කම. පස්සේ අපි ඒවා ඇහිද ගෙන බුද්ධ පින්තුර විසි කරලා අනිත් ටික ආයි අරන් ඇද යටින් ගිහින් තියාගත්තා.

Saturday, March 22, 2014

ගිනිකූරු විකිණූ පුංචි දැරිය!! (The Little Match-Girl)

ඒක පිච්චෙන තරම් සීතල දවසක්.. මුළු පරිසරයටම බරට හිම වැටෙන වෙලාවක්. ඒ මදිවට හවස් කාලය ආපු නිසා අවට පරිසරය කළුවර වෙන්නටත් පටන් අරගෙන. මේ කළුවර හැන්දෑව, අවුරුද්දේ අවසන් හැන්දෑව. කුඩා දැරිවියක් සීතල, අදුරු සැන්දෑවේ මාවත් දිගේ ඇවිද යනවා, හිසටවත් පයටවත් කිසිම ආවරණයක් නැතිව. ඒත් ඇය ගෙදරින් පිටත් වෙන කොට නම් ඇයට සෙරෙප්පු කූට්ටමක් තිබුනා. ඒකෙන් ඇති පලේ මොකක්ද? ඒවා මහ ලොකු සෙරෙප්පු, දැරිය ඒක දාගෙන එන්න කලින් ඒ සෙරෙප්පු පාවිච්චි කරේ ඇගේ අම්මායි. ඉතිං ඒවා බරසාර නොවී පුළුවනෑ. ඒත් අතරමගදී, පාරේ මහ වේගෙන් තරගෙට දුවපු කරත්ත දෙකක් නිසා ඇයට සෙරෙප්පු දෙක අහිමි උනා. එක් සෙරෙප්පුවක් හොයාගන්න බැරි උනා, අනිත් සෙරෙප්පුව රටක් රාජ්‍යයක් වගේ කියල හිතල කොලු ගැටයෙක් උස්සන් දිව්වා. ඒ හාදයා හිතන්න ඇති මේ අලි සෙරෙප්පුව තොටිල්ලක් වෙන්න ඇති කියල, ඉතිං කවදා හරි දවසක එ් කොල්ලා කසාද බැදල එයාගෙම දරුවෝ ඉන්න කොට මේ තොටිල්ලේ තියල ළමයි නලවන්න පුළුවන් වෙයි කියල හිතල වෙන්තැති ඕක උස්සන් දිව්ව‍ෙ.

ඉතිං දැරිවියට සිදු උනා තද සීතලේ තම ගල් ගැහුණු රත් පැහැ නිරුවත් දෙපා ඔබමින් මාවත දිගේ ඇවිදගෙන යන්න. ඇය පැළද සිටි පරණ උඩ ගවුමේ ගිනීකූරු ගොඩක් අරගෙන මේ ඒවා විකුණන්න යන ගමන්. ඒ වගේම තව ගිනීකුරු ගොඩක් ඇයගේ අතෙත් තිබුනා. ඒත් කිසි කෙනෙක් ඇයගෙන් ගිනිකූරු මිලදී අරන් තිබුනේ නෑ වගේම මේ වගේ දවසකවත් අඩු ගානේ පයිසයක් වත් ඇයට දේන්න කව්රුවත් උන්නේ නෑ.

කට කට ගා ගැහෙන සීතලේ බඩගින්නෙම ඇය තනිව සෙමෙන් ගමන් කරමින් සිටියා. පව් පුංචි අසරණ කෙල්ල, හරියට බැලුවම දුක හිතෙන පින්තූරයක් වගේයි. ඇයගේ ගෙල තරමට වැවුනු රැලි ගැසුනු රූබර කෙහෙරැල්ල පුරාම කුඩා හිම පියලි ඇලිල තිබුනා. ඒත් මේ ඒ ගැන සිතන්න හැකි වෙලාවක් නෙමෙයි. පාර පුරා ඇති නිවාස වල ජනෙල් තුලින් ලාම්පු ආලෝකය දීප්තිමත් ව පෙනුනා, මුළු වීදි පුරාම පාත්ත මස් වල ඉමිහිරි සුවඳ හැමුවා. මොකද ඉතිං මේ අළුත් අවුරුදු උදාව නේ. ඇයට සිතුනේ එහෙමයි.

මාවතේ ගෙවල් දෙකක පිට බිත්ති දෙකකින් සැදුන කුඩා මුල්ලක ඇය වාඩි උනා. සීතලේ ගැහෙමින් මිරිකෙමින් වකුටු වෙමින් ඇය තම කුඩා පාදය සෙමින් ඇදගත්තා. ඒත් හීතල අඩු උනේ නැහැ. මේ සීතලේ කොහොමද ගෙදර යන්නේ. ඊටත් එක ගිනිකූරක් වත් විකුණ ගන්නේ නැතිව තාත්තගෙන් ගුටි බැට කන්නද? ඇය තවත් බය උනා. ඇයි ගෙදර? ගෙදරත් සීතලයි නේ. මුළු ගේ පුරාම කිසිම කරදරයක් නැතිව සීතල සුළග කැරලි ගහනවා. කිසිම දෙයක් නැති ගෙයි වහල බෝම අමරුවෙන් තමා අටවන් තිබුනේ පිදුරුයි රෙදිකඩයි ගැටගහල.

ඇයගේ පුංචි අත් සීතලෙන් ගල් වෙලා. අහ්.. ගිනිකූරක් පත්තු කරානං මේ සීතල අඩුවෙයි කියා ඇය සිතුවා. ඊට පස්සේ බිත්තියට මුවා කරගෙන ඇය එක් ගිනිකූරක් දැල්වූවා. චිස්..!! ගිනීකූර දීප්තිමත් දැල්වුනා. ඒකෙන් ආපු එළියත් හරිම උණුසුම්. හරියට පුංචි ඉටිපන්දමක් දැල්වුනා වගේයි. ඇය තම අත් ඒකට තියල උණුහුම් කරගත්තා. දැල්වුන ගීනිකුරේ එළියෙන් බිත්තිය දිහා බලද්දි, හරි ලස්සන දෙයක් ඇය දැක්කා. දිස්නේ දෙන පිත්තලෙන් හදපු ගිනි උඳුනක්. ඇය ඒ උඳුන අසල වාඩි වී උණුහුම් වෙමින් සිටියා. ගිනි උඳුන දැල්වෙද්දි එයින් එන උණුහුම කොයි තරං සුවදායකද? ඒත් පුංචි ගිනී කූර නිවිල ගියා. ඒ එක්කම ලස්සන ගිනි උඳුනත් අතුරුදන් උනා. දැල් වී අවසන් වූ ගිනි කූරෙහි කුඩා කොටසක් පමණක් ඇය අතෙහි රැදී තිබුනා.

දෙවැනි ගිනිකූරත් බිත්තියට මුවාවී ඇය දැල්වූවා. එය දැල්වී ආලෝකය නැවත බිත්තියට වැටෙද්දි ඇය දුටුවේ ඒ බිත්තිය හරියට විනිවිද පෙනෙන තිරයක් වගේමයි. ඒකෙන් ඇයට ඇතුලු කාමරය දකින්න හැකි උනා. කාමරයේ මේසය මත කිරිසුදු පාට මේස රෙද්දක් එලා තිබුනා. ඒ වගේම මේසය උඩ ලස්සනට දිලිසෙන කෑම භාජන පිඟන් ආදිය හරියට උත්සවයකට රාත්‍රි කෑම මේසයක් වගේ සුදානම් ව තිබුනා. මේසේ උඩ උණු උණුවේ දුම් දාන පාත්ත මස් තිබුනේ ඇපල් හා මිදි වලින් ලස්සන සරසපු ගමන්මයි. ඇය වඩාත්ම පුදුම උනේ අර දුම් දාන පාත්තයා එක පාරටම මේසෙන් බිමට පැනල ගාට ගාට බිම දිගේ ඇය දිහාට එන අයුරු දැකලයි. ගෑරුප්පුවයි පිහියයි පාත්තයගේ පපුවේ අමුණගෙනම දුමා දාන පාත්තයා දැරිය ගාවට ආවා. එතකොටම ගිනිකූර නිවිල ගියා. ඉතුරු උනේ මහ ඝණ කළු සීතල බිත්තියයි, කෑලි කැපිය හැකි කළුවරයි විතරයි. 

ඇය තවත් ගිනි කූරක් දැල්වුවා. එවිට ඇය අලංකාර නත්තල් ගහක් පාමුල වාඩි වී සිටියා. ඒ නත්තල් ගහ ඇය දැකපු පෝසත්ම වෙළෙන්දා ගාව තිබුන නත්නල් ගහටත් වඩා ලොකුයි ඒ වගේම ඊටත් වඩා ලස්සනට සරසලත් තිබුනා.  කොළ පැහැති අතු වල දාස් ගානක් ඉටිපන්දම් දැල්වුනා. ඒ වටේ තිබුන හැම දෙයක්ම ලස්සන පින්තූර විදියට දීප්තිමත්ව පෙනුනා. පුංචි දැරිය තම අත් ඒ දිහාට දිගු කරද්දිම ගිනි කූර නිවී ගියා. නත්තල් ගහේ තිබුන සියළු ආලෝකයන් එක පාරම අහසට ගියා. ඊට පස්සේ ඒවා තරු විදියට දැරියට පෙනුනා. ඒත් එක්කම අහසේ තිබුන එක තරුවක් දිග වල්ගයක් හදාගෙන ඔන්න කඩා වැටුනා.

“අයියෝ දැන්නං කව්රු හරි මැරෙන්නයි යන්නේ“ පුංචි දැරිය සිතුවා. ඇත්තටම මේ දේ ඇයට කියල දුන්නේ ඇයට ආදරය කරපු එකම කෙනා, එයාගේ මැරුණු ආච්චි අම්මා. ආච්චි අම්මා දැරියට කියල දුන්න අහසෙන් තරුවක් කඩා වැටෙද්දි හරියටම ඒ වෙලාවට කාගේ හරි ආත්මයක් දෙවියන් වහන්සේ වෙත එසවෙනවා කියලා.

අසරණ දැරිය තවත් ගිනි කූරක් දැල්වුවා. ඉතිං නැවතත් එතන ආලෝකමත් උනා. ඒ ආලෝකය අතරින් ආච්චි අම්මා කරුණාබරව ආදරෙයන් ඇය දිහා බලා ඉන්න මිහිරි ආකාරය පුංචි දැරිය දැක්කා. 

“ආච්චම්මේ!!“ ඇයි සතුටින් බෙරිහන් දුන්නා.

“අනේ.. අච්චම්මේ ඔයා මාවත් එක්ක යන්නකෝ. මං දන්නවා මේ ගිනි කූර නිවුන ගමන් ඔයත් මාව දාලා යන්න යාවි. අනේ.. හරියට අර ගිනි උඳුන ගියා වගේ, දුම් දාන කෑම ටික ගියා වගේ, නැත්නං ලස්සන නත්තල් ගහ ගියා වගේ ඔයත් යන්න යාවි. ආච්චම්මේ“

ආච්චි අම්මා වැඩි වෙලාවක් තමා අසල රදවා ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් අහිංසක දැරිය එයාගේ අතේ තිබුන ගිනී කුරු ගොඩම එක පාර පත්තු කරා. ඉරු බැබලෙන දීප්තිමත් දහවල් කාලයේ පේන ආලෝකයටත් වඩා දීප්තිමත්ව ඒවා දැල්වුනා. ආච්චි අම්මා කවදාවත් මේ තරං ලස්සනට දීප්තිමත්ව ලොකුවට හිටියේ නැහැ. ආචිචි අම්මා පුංචි දැරිය ආදරයෙන් තම අත් දෙකට අරගෙන දෙන්නත් එක්ක අහස් තලයට පියාඹල ගියා. ඔවුන් සන්තේසෙන් උඩටම පාවෙලා ගියා. උඩටම උඩටම.. ඔව් උඩටම අහසේ මුදුනටම.. ගියාට පස්සේ මොනවක් වත් නෑ.. සීතලක්,.. බඩගින්නක්, දුකක්, ඔව් කිසිම දෙයක් නෑ. ඔවුන් දෙවියන් වහන්සේ අඹිමුව සිටියා.

ඒත් බිත්ති අතර මුල්ලේ ඇලවී රතු කම්මුලෙන්, සිනහ පිරුනු මුවෙන් යුතුව පුංචි අසරණ දැරිය සීතලෙන් ගල් වී අළුත් අවුරුද්ද ලබද්දි මියගොස් සිටියා. පුංචි දැරියගේ කුඩා සිරුරට ඉහලින් අළුත් අවුරුද්දේ මුල්ම ඉර පායා තිබුනා!! ගිනිකූරු බන්ඩලයක් ම දල්වපු ඇය ඒ අයුරින්ම සීතලේ එතැනම වාඩි වී උන්නා.



“අනේ අසරණී. එයා සීතලෙන් බේරෙන්න කොච්චර මහන්සි වෙලාද? පව්!!“ වට පිටාවට රොක් වූ මිනිසුන් කිව්වා.

ඒත් ඒ කිසිම කෙනෙක් දන්නවද.. අඩුගානේ හිතාගන්නවත් පුළුවන්ද.. ඒ අයට මොන තරං අපුරු දේවල් ඇය දැක්කද කියලා.. මොන තරං සන්සෝසෙන් උද්දාමයෙන් ඇය තමන්ගේ ආච්චම්මත් එක්ක යන්න ගියාද කියල.. හරියටම අළුත් අවුරුද්ද උදා වෙද්දිම.

හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩර්සන්

The Little Match-Girl - Hans Christian Andersen

Disney Cartoon

Thursday, March 20, 2014

වස්තුව!!

හෙමින් ඉර පායා ආ තවත් හිමිදිරියකි. නීලාකාසය අවුල් කරමින් පුළුන් කැදලි මෙන් විසිරුණ වළාකුල් රාශියක් සුදු පැහැයෙන් දිස් වෙද්දී, විළියෙන් රතු වී ඉහළට නැගෙන හිරුගේ තේජසට මුහු වූ තවත් පුළුන් කැදලි රාශියක් රත් පැහැ ගෙන ඇත. කුඩා දරුවෙකු තම සිත්තම් පොතේ ගෙත්තම් කළ ඇලවූ පුළුන් චිත්‍රයක් මෙන් මුලු අහසම දීප්තිමත්ව පෙනෙන්නට විය. නීලාකාසය හැම තැනම එක විදියට තිබුනද, වාල්කොරියා මුඩුක්කු පැල්පත් ගොන්නට එය උදෑසන වූ බවට කෙරුනු ඉඟියක් පමණි. ආකහේ කුමන් පාටක් ගත්තද, දිලිසුනද නැතද පයිසෙකට ගනන් ගත් අයෙකු පලාතේම සිටියේ නැත.

“ජුන්ඩා.. තෝ අද මොකක්ද කරන බිස්නොස් එක“ රතු පැහැ වක ගැහුණු දත් බුරුසුව කටේ උලාගත් ඇන්ඩි අයියා පොදු කරාමයෙන් ඕසෙට බේසමට වතුර පුරවගන්නා ජුන්ඩා දුටි විට විමසීය. ජුන්ඩා ඇන්ඩි අයියගේ අතිජාත මිතුරෙකු මෙන්ම හිතෛශිවන්තයකුද වේ.

“මොන කරන්නද ඇන්ඩයියේ.. අද නෝ චෑන්ස්... ඔන් ද ස්පොට්.. සෙට්ටපෝච්චි“

“උඹට මේ ටිකේ අවුල් නේ බං.. ඒක නෙමෙයි උඹ කනත්තට බැහැපං.. ඊයේ මදනයා කනත්තේ බැහැල පොඩි සම්තින් එකක් ගහගෙන තිබුනා. කොහේද තොපිට උරන්නම නේ ඕන“

“ඒකනේ අයියා.. උඹ මට අදත් දීහං සීයක.. හෙට අනිවා සැට්ල් කරනවා.“

“හරි හරි වරෙන් ඉතිං.. “

ජුන්ඩාට පැලක් තිබුනද, ටකරන් ගසා ලෑලි වලින් ආවරණය වූ එහි විසීමට කිසිවෙකුත් නැත. ජුන්ඩාගේ අම්මාද මිය ගියේ මීට වසරකට පමණ පෙරදීය. ඇය මිය යන විට, ජුන්ඩා තමාගේ දරුවෙක් වූයේ පුරුවේ කරුමයක් නිසායැයි ගෙවල් ගානේ දිනපතා කියමින් ගියාය. වැයික්කියෙක් පිටත ඔහු, අවිචාරවත් සමාජය බලාපොරෙත්තු නොවූ පුද්ගලයෙකුම විය. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් තම මහළු මව ඉදිරියේදීම මත් උරන්නට පටන් ගත් ජුන්ඩා කෙරෙහි මතු වූ ශෝකය ඇය මිය යනතෙක්ම පහව නොගියේය.

පැල්පත් සමුහයේ එක් නිවසක් ඇත. එහි වාසය කරන නගුටා කරකාර ගත්තේ එහිම ජීවත් වූ අඩෝ සිල්වා ගේ හැකර කට ඇති දියණියක සමඟය. කුලී වැඩ හෝ කුමක් හෝ කාර්යක නිරත වූ නගුටා පළාතේ හැටියට වඩාත් ගුණගරුකව ජීවත් වූවෙකු ලෙස හැදින්වීමේ කිසිදු වරදක් නැත. සවස් යාමයේ නගුටා නිවසට පැමිණී පසු ටකරන් උඩ යන තෙක් කෑ ගසන ගෑනු උන්දැගේ කට වහන්නට අහිංසක නගුටා කිසි දිනෙක උනන්දු වී නැත. නැතහොත් උවමනාවක් නොමැත. කෙසේ වුවද දෙන්නා දෙමාල්ලන් අපුරුවට ජීවත් වන අයුරින් වූ චිත්‍රයක්, පැල්පත් සමුහය තුල මැවී තිබුණි.

විවාහයෙන් වසරක් ගත වෙන්නටත් පෙර නගුටාට උපන් දරු පැටියා අබ්බගාතයෙකු නැතහොත් ස්නායු ආබාධිත දරුවෙකු බවට හදුනා ගැනීමෙන් අනතුරුව මාස කිහිපයක්ම රිජ්වේ ආර්යා රෝහලේ ළදරු ඒකකයේ නවත්වා ප්‍රතිකාර කරන්නට දොස්තරවරු පියවර ගෙන තිබුනි. එහෙත් කුමක් හෝ කරුමයක් පඩිසන් දීමෙන් නගුටාගේ දරු පැටියා කිසිදා ඇවිදින්නට උත්සාහ කරේ නැත. අතකින් යමක් අල්වා ගත නොහැකි විය. වසර දහතුනක් ගත වුවද වැඩුනු දරුවාගේ අත් පා, ශරීරය තරම් නොවැඩී වැහැරී තිබුනි. මොනයම්ම ක්‍රමයකින් හෝ දරුවා රැකබලාගැනීම නගුටාගෙත් රමණිගෙත් එකම අරමුණ විය. තම දරු පැටියා විදින දුක ඉවසනු නොහී ඔවුන් දෙදෙනා වසර දහතුනක් තිස්සේ එකිනෙකාගේ ඇස් වලින් රාත්‍රිෙය්දී තරු කැට මෙන් ගිලිහුණු කදුළු කැට වල උණුසුම ලද්දාහුය. 

“අඩෝ.. ජුන්ඩා. උඹ කරන මගුලක් නෑ යකෝ මගේ සල්ලි ටික දීපිය. තොට උරන ඒවා දුන්නට“

“අයියෝ.. ඇන්ඩයියා. අපි මේක දාලා යනවයැ. හිටුකෝ ටිකක් ෂේප් එකේ. මොකක් හරි ව්‍යාපාරයක් ටැකල් කරගන්නකං“

“අනේ උඹ කරන අම්මගේ වස්තරේ.. තොට මොකක්වත් හරියකට කරගන්න බෑ ඒකයි.. යකෝ අපිත් එක්ක ඇගෙන්ස් ආවොත් තෝව මං අපායට තමා යවන්නේ“

“නෑ නෑ ඇන්ඩයියා.. කූල් ඩවුන්.. අයියා මට පුළුවන් නං කිරිටොයි බිසිනොස් එකක් අල්ලල දීපන්කෝ.. ගොඩ යන්න බෑ මේ විදියට. පුල් අන්දොස්..“

“හිටහං ඉතිං.. තොපි ඇතුවත් බෑ නැතිවත් බෑ. රෑට වර.කතා කරල බලමු.. බාලයියා සීල් බෝතලයක් දෙන්නං කීවා හවසට.. උඹ නොබිබ්වට කමක් නෑ වරෙන්.. සැට් වෙමු“

“ඕකේ.. බොසා.. මං වෙලාවට ඇන්ටර් වෙන්නං“

උදෑසන මැවූ චිත්‍රය අහවර කොට ආකාසය සැගවී ගෙනය. ඒ අතරින් බිඳක් හෝ අහසක් ඇති බව සන් කරන්නේ හේතුවක් නොමැතිව දිදුලන කුඩා තාරුකා කැට පමණි. දහවලට වඩා ශබ්දයෙන් ගැවසී පැල්පත් සමූහයේ නාදය, එකම ගෝරනාඩුවක් විය. කොතැනකවත් ශබ්දය පහලට ගමන් කරන අයුරක් දිස් නොවීය.

“බාලයියේ.. බාලයියේ අපි එන්නෙයි“

“ආ.. වර වර. ජුන්ඩා උඹටත් මතක් උනා එහෙනං.. වරෙල්ල ඉතිං“

ජුන්ඩා මත්පැන් පානය නොකරන්නේ එයින් ලැබෙන රසය හෝ මත, ඉරීමෙන් ලැබෙන සැපතට අහලකින් හෝ තැබිය නොහැකි නිසාය. එහෙයින් මත්පැන් කෙරෙහි ඔහුගේ කිසිදු උනන්දුවක් නොමැත. එහෙත් තමාට උරන්නට බඩු සපයන ඇන්ඩයියා හා බාලයියා අරක්කු කෙරේ දක්වන ගිජුකම ජුන්ඩාට කවදත් කුහුලක් විය.

“ජුන්ඩා.. මේ බාලා කියන්නේ එළීපිට අයිඩියාස් බුවා අරි.. උඹට ඕන නං මං ටොප් වැඩක් සෙට් කරන්නං. හැබැයි තෝ මේකට මහන්සි වෙන්න ඕන. මොකද කියන්නේ“

“කමක් නෑ බාලයියා. අපි රෙඩි ඕන දේකට“

“හැබැයි තෝ මේක මගදි නැවැත්තුවොත් මං තෝව එල්ලල ඔබනවා කුනු ඇලේ දවසක්ම.. හරිද“

“සිරාවට බාලායියේ.. මං ඒම කරන්නෑ.. අපි කිව්වොත් වෙඩි වගේ තමා. පස්ට සුවර්“

“මේක උඹ කාටවත් කියනව නෙමෙයි හරිද.. මේකයි.. මං මේ ළගදිත් දැක්කා ඔය වගේ සීන් එකක් බස් එකේ.. මරු බිසිනොස් එක බොලේ.. සට සට ගාලා පොරවල් සල්ලි දික් කරන්නේ. ඔය හං කෑල්ලකට බස් එකේ තට්ටු දැම්මයි කියල නැත්නං තොපේ උගුර කඩාගත්තත් උං නියම ගතමන්ට් එකක් දෙන්නෑ නෙව“

“මොකක්ද ලොක්කා ඔය සැන්ටිමැන්ටල් සීන් එක“

“අපේ නගුටා ඉන්නේ.. අර බං පිස්සු ඩයල් එක අඩියක් වත් ගහන්නැති. අන්න මිනිහගේ කොල්ල තමා සබ්ජෙට් එක.. ඒක කරගත්තොත් අපි සේරම ගොඩ යකෝ..“

“මට තේරුන්නෑ බාලාඅයියා බොස්.. නැද්ද ජුන්ඩා මොන මරාලයක්ද මන්ද ඒක නං“

“කට වහං හිටහං ඇන්ඩා.. ජුන්ඩා. උඹට තියෙන්නේ අරූට දවසට පන්සීයක් දෙන්නං කියල දරුවා ඉ්ලගන්න. ඌට කන්න බොන්න ඔක්කෝම දීල උඹ දවල්ට ඌව බලාගන්නවා කියහං. රෑට ගෙදරට ගෙනත් දෙනවයි කියලත් කියහං. ඕකා කැමති වේවි. අර මෝල්වත්තේ තණකොල කපනවට වැඩිය ඌට ඒක හොද වෛරමක් නේ“

“පිස්සුද බාලා අයියා. මිනිහා දෙන්නෑ. ඌ දරුවට ඇස් දෙක වගේ ආරස්සා කරන්නේ.. ඒක කරන්න බෑ වගේ“

“ඔන්න ඉතිං බොලා පස්ට් ස්ටෙප් එකෙන්ම ඩවුන් වෙනවා නේ. ඒම නෙමෙයි අපි නගුටට හෙමින් ගේමක් දෙමු..මේම කරල අපි ඩිංගක් ඌව ආතල් එක පැත්තට දාගමු.. උරන්න දෙමු.. දවසයි දෙකයි. මෙන්න කැට. ඌ අපේ කකුල් දෙක ගාව.. ඊට පස්සේ ඕන මලදානයක් අපිට ඕන හැටියට. යකෝ මේක මරු බිසිනොස් එක ඒරියා එක වෙනස් කරල බස් එකට එන්ටර් වෙන්න විතරයි තියෙන්නෙ. සල්ලි ගස් සුරුස් ගාලා හෙලවේවි පොඩි එකාව දැක්කම.. දැකල තීනවා නේ උගේ තියෙන අජර පෙනුම..“

සතියක් ගෙවී ගියද ජුන්ඩා තම උත්සාහය අත් නොහැර සිටීම ගැන බාලයියා සතුටු විය. තව ටික දවසකින් තමන්ටද දිනපතා ගණනක් ලැබෙන තවත් ව්‍යාපාරයක් අයිති වෙන බව සිතීමම ඔහුට තුෂ්ටියක් විය. තව දුරටත් ප්‍රමාද වුවද ජුන්ඩා මෙය අතරමග නවතා නොදමා නගුටා කෙසේ හෝ උරන්නට පුරැදු කරනු ඇතැයි ඔහු විශ්වාස කලේය.

“බාලයියා බාලයියා. වැඩේ ගොඩ.. එළිකිරිස්. නගුටා මගෙන් බඩු ඉල්ලුවා.. “

“අප්පට සිරි.. පොල්කොල කිව්වා. ඌට එන්න කියහං මෙහාට“

තවත් ටික වෙලාවකින් හාමතින් සිටින අයෙකුගේ කයක් රැගෙන නගුටා බාලයියාගෛ් අභිමුවෙහිය.

“ආ.. නගුටා. උඹ වාඩි වෙයන්. දැං තෝ හොදයි නේ.. එළ ආ...ජුන්ඩා.. වට කරල ගෙනෙං අරක..මං රත් කරන්නං.. එතකොට මූ උරාවි“

අත්ලේ ඇති ඊයං කොලයේ සැඟවූ සුදු පැහැති කුඩු වර්ගය, කලාව දන්නා ප්‍රාඥයෙකු මෙන් ඉටි පන්දම අල්ලා නිසි පරිදි රත් කොට නගුටාට නහයට උරන්නට සැලැස්වූ විට, නගුටා සිතුවාටත් වඩා ඉක්මනින් එම ක්‍රමයට අනුගත විය. දින කිහිපයක් ගත වෙද්දී නගුටාගේ එකම ලෝකය බාලයියාගේ නිවස විය. එහිදි දෙනු ලබනං සංග්‍රහයෙන් කුල්මත් වන ඔහු තම නිවෙස අමතක දැමුවේය. 

සද පායා තිබූ ආකාසය නිතරම වළාකුලින් බරවී ආලෝකය අඩු කරන්නට පටන් ගෙන තිබුණි.

“උඹ බම්බු ගහගනිං.. ජුන්ඩා කොල්ලා බලාගන්නං කිව්වේ.. අපිටත් හොදයි නේ.. ඒකට දවසට පන්සියක් දෙන්නං කිව්ව නේ.. අල්ලල දාපන් බං..උඹ අම්ම වගේම මං තාත්තා.. කොල්ලට හොදක් නං අපිට කමක් නෑනේ“

“උන් මොන බිසිනොස් එකක් කරන්න හදනවද මන්දා මයේ පැටියා අරන් ගිහිල්ලා.. ඕකුං පොඩි එකාව හංදියක වාඩි කරවල කවි කියල ගානක් හොයාවි“

“අපිට මොකද බං.. උන් ඒක කරාට. අනික කොල්ලා රෑට එක්කං එනවා කිව්වේ... උඹට වැඩක් නෑ ඕවා. තෝ මං කියන එක කරහං.. කතාවක් නෑ හෙට උදේ ජුන්ඩා කොල්ලව එක්ක යාවි. එච්චරයි“

ජීවිතයේ අරුමය කුමක්දැයි නිහඩ මනසින් යුතුව මෙනෙහි කළ දරුවාගේ රෑපකායෙන් මතු වන්නේ හිස ලොකු කඳ පොඩි අමුතු සත්වයකුගේ පෙනුමකි. කඩා වැටෙන අත් පා දරුවා තවත් විසුළු ස්වරෑපයකට පත් කර ඇත. දිරා ගිය ටී සර්ට් එකක් පැලදි සිටි ඔහුගේ කලිසමට යටින් මතුව පෙනුනේ කුඩා ළමුන්ට අන්දවන පැම්පර් එකකි. පියාගේ උරපත්තේ හිස ගසාගෙන සිටි දරුවාගේ අත් දෙක තම පියාගේ පිට දිගේ අවකාශයේ රෙදි කැබැලි දෙකක් මෙන් ඇවිදින තාලයට වැනෙමින් තිබුනි. හැගීමක් නොමැති ඔහුගේ දෑස් වලට එබී බැලූ කවරෙකුට වුව එහි කුදු හිස් බව දැකීමට හැකි විය. දරුවාගේ කකුල් දෙක මැදින් තට්ටමට අත දමා ඔසවා ගෙන සිටින පුරුෂයා කෙරෙහි බස් රථයේ සැවොම ඇස් යොමු කොට බලා සිටින්නේ ආසනය පිරි නැමීමටය. එහෙත් විදුලි වේගයෙන් බසයේ ඉදිරිය කරා ගමන් ගත් ඔහු නැවත පසු පස හැරී තම හෑල්ල පටන් ගත්තේය.

“සමාවෙන්න නෝනාවරැනි මහත්වරැනි. මම මේ හොරකමක් හෝ වංචාවක් කරනවා නෙමෙයි. බලන්න මේ දරු පැටියා දිහා. මේ මගේ ලොකු දරුවා. ඉපදුනේ 1999 අවුරුද්දේ. ඉපදුන දවසේ ඉදල දරුවට ස්නායු දුර්වලකමක් නිසා ඇවිදගන්න බෑ. දරුවා රිජ්වේ ඉස්පිරිතාලේ චන්ද්‍රකා දොස්තර නෝනාගේ කරුණාවන්ත බාවය නිසාම අවුරුද්දක් තියාගෙන බේත් කරත් වැඩක් උනේ නෑ. මේ බලන්න මෙතන ඔක්කෝම දරුවගේ මෙඩිකල් රිපෝට් තියෙනවා. මේ කාලේ මේ වගේ දරුවෝ කර ගහගෙන ඕන තරං බොරු කාරයෝ එනවා ඔය අයගෙන් සල්ලි ඉල්ලන්න. ඒ වගේ හොරු නිසා අපිටත් තැනක් නෑ. මගේ දරුවට කන්න බොන්න දෙන්න විදියක් නැති නිසා මගේ අසරණ කමටයි මහත්තයෝ මේ විදියට බස් වලට නගින්නේ. මේ දරුවට මාසේට සස්ටජන් 5 ක් ඕන. මුකුත් කන්නෑ. එච්චරමයි බොන්නේ. එකක් එකදාස් හයසීයක්. අපි දුප්පත් මිනිස්සු. අපිට දරුව බොන එකම දේවත් අරන් දෙන්න විදියක් නෑ. අපි අසරණයි ඒකයි මහත්තයෝ.. නෝනා මේ විදියට ඔබලගෙන් ආධාර ඉල්ලන්නේ. බොරුවක් වංචාවක් කරනවා නෙමෙයි. අපේ අසරණ කම බලල පුළුවන් නං හැකි විදියට උපකාරයක් කරන්න. බුදු සරණයි දෙවි පිහිටයි නෝනා... මහත්තයා“

බස් රථයේ සිටි සැවොම දිළිසෙන දෑසින් අහිංසක දරු පැටියා දිහාත් ඔහුගේ අසරණ කම දිහාත් බලා සිටියෝය. පපුව උණු වෙන සැවොම, රබන් පදයකට අහක බලා දෙන රුපියල දෙක නොව තම පසුම්බිය ඇර අඩු තරමින් රැපියල් දහයක් හෝ ආධාර ලෙස ලබා දෙන්න නොපැකිලුනහ. මුළු බස් රථයෙන්ම දරුවා හට ලැබුන ආධාර සහතිකේටම සස්ටජන් එකක් මිලදී ගැනීමට ප්‍රමාණවත් විය.

“අඩේ ජුන්ඩා. උඹ මුල් දවස් වල බොක් බොක් ගාලා හිට හිට ස්ටෝරිය දුන්නට දැන් ඉස්ම යන්න දෙනවා එල ආ.. උඹ ඒක දෙන විදියට බං පොරවල් දෙන්නේ බොක්කෙනුත් අරගෙන.. හැක් හැක්.. වැඩේ හොදා යකෝ.. අපි වැඩේ කන්ටිනියු කරමු. අරූට පන්සීයක් දෙන මොකක්ද.එක්කෝ ඌට දාහක් දෙමු බං. අර ගෑනි නාහෙන් අඩනවා.. හැමදාම. “ සිගරට්ටුවක් උරමින් දැන් ගෙනා සීල් බෝතලයට තට්ටුවක් දමමින් බාලයියා පැවසු දෙය අභීමානයෙන් යුතුව අසා සිටි ජුන්ඩා තම ඉරීම තව දුරටත් කර ගෙන ගියේය.

Monday, March 17, 2014

අවුල් අවුල්!!

නිව් පෝස්ට් කියන බටන් එක ඔබලා මං ස්ක්‍රීන් එක දිහා විනඩි ගානක් බලන් හිටියා. 

මාර්තු 07 තමා අන්තිමට පෝස්ට්කටුවක් දැම්මේ. ඒත් 08 වෙනිදා ඉදලම බ්ලොග්කටු කියවන එක නවත්තන්න උනා. එදායින් මෙදායින් අද වෙනකං මං කියෙව්වේ වැඩිම උනොත් බ්ලොග් හතර පහක් විතරමයි. ඒ තරම්ම ලියන කියන එක අප්පිරිය උනා. 

මේකට වග කියන්න ඕන අර කතන්දර කාරයා. එයා තමා ඔළුවට විසබීජ දාන්නේ. ඒ එක්කම මුණුපොතත් එපා උනා. යන්තං ඊයේ ඒක තරමක් හදාගත්තා. ඒත් බ්ලොග් කියවන එකයි ලියන එකයි හරිම අමාරු තත්වෙකට ආවා නෙව.

මගේ ඇස් කැඩෙන තරමට මුළු තිරය පුරාම සුදුපාට දිදුලන කොට ඇස් දෙක නිලංකාර වෙලා වගේ යනවා. ඇස් දෙකේ නිලංකාරය හිත ඇතුලටම ගලා ගියාම මං මේක ලියන්න ඕනද නැද්ද කියලා ආයි පාරක් හිතුවා. ඒ හැගීම නිශ්ඵලයි. කිසිම අරමුණක් නැහැ හිතටත්. හරියට කවදාවත් දැකල නෑ වගේ මං ඔහේ සුදු පාට ස්ක්‍රීන් එක දිහා ගල් වෙලා බලන් හිටියා. පැය ගාණක් තිස්සේ මනස හා සිරුර කරන සටන අත් විදල දැං මට තිත්ත වෙලා. එක්කො මම එඩිතර වෙන්න ඕන නැත්නං හිත එඩිතර වෙන්න ඕන. මනස කියන්නේ හරියට මහ සයුර වගේ. මහ සයුර කවදාවත් නිදාගන්නෑ වගේ අපේ මනසත් කිසිදාක නිදාගන්නෑ ඒ වගේ පෙනුනට. මනස තුලින් ඇති වන හැගීම් ක්‍රියාවට නංවන තෙක් එයා මට එක එක විදියේ බලපෑම් කරනවා. විටෙක මං මහ මෝඩයෙක් වගේ හිත කියන දේ කරන්න ගියාම මට ඇනගන්න සිද්ධ වෙනවා.

ඒකාකාරි මහසක් අපි කාටවත් නෑ. මනස දෙන පණිවිඩය මොකක්ද කියල සමහර වෙලාවට මම දන්නෙත් නෑ. ඒත් එතැන මොකක් හරි තියෙන විත්තිය දැනුනට මට ඒක තේරෙන්නේ නෑ. හරිම ව්‍යාකූලයි මුළු ජීවිතයම. ජීවිතේ මෙච්චර දුරක් මනස කියන කියන දේ කරන්න ගිහින් මං මහා වංකගිරි වල, කටු රොදවල් වල, වාළුකා කාන්තාර වල අනන්ත අතරමං වෙලා ඇති. තුවාල කරගෙන ඇති. සමහර විට තත්පරෙයන් දාහෙන් එකක තරං කුඩා කාලයක් තුල මම ගන්න තීරණය අවුරුදු ගණනාවක්ම එක දිගට දුක් දෙන්න පුළුවන්. ඒකත් නිකං හෙනහුරා ලැබුවා වගේ. කොච්චර වෙලා හොදට හිටියත් සෙනසුරා ලබපු තත්පරේ තමා වැදගත් වෙන්නේ. ජීවිතය ගැන කතා කරන්නේ ඒ තත්පරෙයන් එපිටට. අවුරුදු ගානක් නැත්නං දශක ගානක් හෙමින් ආපු සංසාර චක්කරේ ග්‍රහයා මාරු වෙන්න තත්පර නැත්නං විනාඩි ගානක් යාවි. ඒ කාලය තුල වසර ගානකට ඒම නැත්ං දශක ගානකට ගැලපෙන තීන්දු තීරණ ගන්න අන්තිම තත්පරේ මහා විකාරයක් වගේ මට පේන්න ගත්තා.

තීරණයක් ගන්න ඕන අන්තිම තත්පරය හැකි තරං පරක්කු කරන්න මං උත්සාහ කරන කොට ඒ තත්පරේ තවත් ඉක්මනින් මාව හොයාගෙන එනවා තවත් බරසාර වේදනාකාරි විදියට. කිසිම ඉස්පාසුවක් නැතිව හිටියම යම් තීරණයක් ගන්න තියෙන තත්පරය තවත් අඩු වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. කවදා කොතැනක හිටියත් කාගේ රැකවරණය ලැබුවත් මැරෙන්න යන අන්තිම තත්පරේ නවත්තගන්න කාටද පුළුවන්. ඒතැනදි නං තීරණයක් ගන්න දෙයක් නෑ. තීරණය අරන් ඉවරයි. 

ආපසු හරවන්න බැරි තීරණ ගත්තම ඒක ආයි හරවන්න තිබුන නං හොදයි කියල හිතුවත් කවදාවත් ඒක කරන්න පුළුවන්ද? ගත වෙච්චි කාලය ගිහින් ඉවරයි. ඒක කැඳවන්න කාටවත් බෑ. සතුට දුක කියන දේත් ඒ වගේ. හරියට තත්පරේට තීරණය වෙන දෙයක් වගේ ඒකත්. සතුට කියල වැළගත්තට අන්තිම තත්පරේ හිතෙනවා මේක නේද මේ දුක කියන්නේ කියලා. සතුට කියන්නේ දුකේම තවත් රූපකායක්. ඒක තේරුං ගන්න කියල බුදුන් කොච්චර දේශනා කළත් අපි ඒක තේරුම් ගන්නෑ.

කාලයත් හරියට ජීවිතේ දොරටුව වගේ. ඇරපු තැන ඉදල හැල්මේ දුවනවා අල්ලන්න බෑ. අපි තාමත් ජීවත් වෙනවා. අද හිටියට හෙට ඉන්නේ කොහොමද කියල මට නිච්චියක් නෑ. මං කියන්නේ ජීවත් වෙන්නේ කෝමද කියන එක මිසක් මැරෙන එකක් ගැන නෙමෙයි. අපි මැරුණට ඒක උත්තරයක් වෙන්නෑ. ඔව් කවදා හරි අපි මැරෙන්න ඕන. අපි නැවත මුල් ප්‍රභවය වෙත අංශුවක් වෙලා ගමන් කරන්නම ඕන. ඒක ස්ථිරයි. ශක්තිය මොන තරං ක්‍රම වලට හැරෙව්වත් අන්තිමට සමස්ථය තුල සංස්ථිතිකයි. වලක්වන්න ම බෑ. 

මට මංඤං.. හිත මංඤං. ගොළු හදවත පොඩ්ඩක් කතා කරා වගේ. අම්මප මේ ලෝකේ හරිම අරුමයි. ඒකම තමා සුන්දර.. ආයිත් අහලා.. කෝම හරි ආයි ලියන්න ගන්න ඕන.. කොහෙන් හරි හිතට ගටක් එන්නත් එපායැ..

ඕන මලදානයක් කියලා හෙට ඉදල සුපුරුදු රැකියාව පටන් ගන්න තමා හිතාන ඉන්නේ.. ඔව් ඉතිං වෙන රස්සාවක් තියෙන එකක්යැ.. බ්ලොග් කියවන්නයි පලෝ කරන්නයි.. කමෙන්ට් කරනන්යි කුරුටු ගාන්නයි.. ඔව් වැදගත්ම එක මුණු පොත දුෂනය කරන එකයි.. ලෑස්ති වෙලා හිටපියව්.. හෙට ඉදල ආයි බොලාගේ වස්තර ගලවනවා හරිය..

ප.ලි.. - නං කියන්න බැරි උනත් අතලොස්සක් වෙච්චි උන්දැල මට මේ ටිකේ ලියන්න හයි හත්තිය ටික ටික අරන් දුන්නා.. තැන්කුයි උන්දැලට.. පුංචි ගෑනු ලමයින්ට නං ඉතිං උම්මා තමා දෙන්න වෙන්නේ..

Friday, March 7, 2014

වතුර බිංදුව!! (The Drop of Water)

ලොකු කරල බලන කණ්නාඩියකින් මොකක්ද කරන්නේ කියල දන්නව නේ. දන්නෑ.. අයියෝ අර රවුං කාචයක් හයි කරපු අන්ඩක් තියෙන එක. අර මොකක් හරි දිහා ඒකෙන් බැලුවම ඔය තියෙනව වගේ සිය ගුණයක් විතර විසාල වෙලා පේන එක. අන්න ඒක ගැනයි මං කිව්වේ.

කව්රු හරි ඔය විශාලන කාචයක් අතට අරගෙන, ඒකට ඇහැ තියල එක වතුර බිංදුවක් දිහා හොද බැලුවොත් පෙනේවි, ඒ වතුර බිංදුව ඇතුලේ මොන තරං විසිතුරු රටා තියේද කියලා. ඒ වතුර බිංදුවේ අමුතු අමුතු පුංචි සත්තු දාස් ගානක් හැංගිල ඉන්නවා. හැබැයි ඉතිං එයා දකින ඔය විසිතුරු දේවල් මොකක්වත් වතුරේ නං පැහැදිලිව දකින්න පුළුවන් වෙන්නෑ. ඒත් ඒවා තියෙනවා. කිසිම වංචාවක් නෑ. 

ඒකේ ඉන්න දාස් ගානක් වෙන පුංචි සත්තු ටික, හරියට මහා සෙනග කන්දරාවක් උඩට පනින භයානක මකුළු රෑනක් වගේ පෙනේවි. කොයි තරං බයානකද? මේ අය මිනිසුන්ගේ අත් කකුල් එකින් එක ගලවල විසි කරාවි. ඇයි ශරීර කුඩුවටත් ඒ වැඩේම කරාවි. මොනව උනත් තමන් කරන දේ ගැන ඒ අය බෝම සන්තෝසෙන් තමා ඉන්නේ.

හරි.. ඔන්න කාලෙකට ඉස්සර බොහොම වයසක මුත්තෙක් හිටියා කව්රුත් එයාට කතා කරේ පිස්සු ඉස්සා කියල. අනේ ඉතිං ඒක එයාගේ නම නේ. පිස්සු ඉස්සා සීයා හරිම අමුතු කෙනෙක්. එයාට මොන වැඩේ උනත් කිරිගහට ඇන්න වගේ හරියට නූලට තියෙන්න ඕන. බැරි වෙලා හරි ඒ වැඩේ නූලට කරගන්න බැරි නං මැජික් වලින් හරි ඒක නූලට කරනවමයි.

එක දවසක් එයා වාඩි වෙලා උන්නා තමන්ගේ විශාලන කාචයත් ඇහැට තියාගෙන මොකක් හරි දිහා හොදට බලමින්. මොකක් දිහාද දන්නවද බැලුවේ. අන්න අර අතන තියෙන මඩ වලෙන් ගත්ත මඩ වතුර බිංදුවක් දිහා. ඒත් ඒ වතුර බිංදුවේ මොන තරං නං පිස්සු සත්තු ගොඩක් හිටියද අප්පා. එකම යුද පිටියක් වගේ. දාස් ගානක් සත්තු උඩ පනිනව, ඇඹරෙනවා, හැරෙනවා, දගලනවා ඒ මදිවට ළග ඉන්න එකාව එහෙම් පිටින්ම ගිලල දානවා.

“සිහ්. මේක නං පිස්සුවක්!!“ පිස්සු ඉස්සා සීයා කිව්වා. “ ඇයි මේ කාටවත් තේරෙන්නේ නැත්තේ අනිත් අයට දෙයියනේ කියල සාමයෙන් සමාදානයෙන් ජීවත් වෙන් ඉඩ දෙන්න ඕන කියලා. එහෙම උනා නං තමන්ගේ පාඩුවේ මේ අයට ඉන්න තිබුනා නේ“

ඔහු මේ ගැන නොනවත්වාම හිතන්න ගත්තා. ඒත් මේ අය හැදෙන පාටක් නැති නිසා එයා තීරණය කළා මැජික් වල පිහිට පතන්න. 

“මේ අයට පාටක් දෙන්න ඕන. එතකොට පැහැදිලිව බලාගන්න පුළුවන්.“ එහෙම හිතලා රතු වයින් පුංචි බිංදුවක් වගේ දෙයක් අර වතුර බිංදුවට දැම්මා. ඒක හරියට මායා ආච්චිගේ කන් පෙත්තෙන් ගත්ත ලේ බිංදුවක් වගේ රතුම රතු පාටයි. ඉතිං මේ රතු පාට මුහු උනාට පස්සේ අර පුංචි සත්තු ඔක්කෝම රතු පාට උනා. ඒක හරියට නිරුවතින් ඉන්න මිනිස්සු පිරුන නගරයක් වගේයි පෙනුනේ.

“මොනවද ඔය කරන්නේ“ එතැනට ආපු නමක් නැති තවත් මැජික්කාරයෙක් පිස්සු ඉස්සා සීයගෙන් ඇහුවා.

“පුළුවන් නං කියනවා මොකක්ද කියලා.. ඔව් කියන්න පුළුවන් උනොත් මං ඔහේට ඒක තෑග්ගක් විදියට දෙනවා. හැබැයි ඉතිං මෙහෙමයි නොදන්න කෙනෙකුට නං සක්කරයා කිව්වත් ඕක හරියට කියන්න බෑ“ ඉස්සා සීයා කිව්වා.

ඊට පස්සේ නමක් නැති මැජික්කාරයා විශාලන කාචය අතට අරන් ඇහැට තියල බැලුවා. හුහ්. හරියට මහා විශාල නගරයක් වගේ, මිනිස්සු... මොනවා මොලෝ රහක් නැතිව අමු නිරුවතින් නේ දුවන්නේ. සිහ්. කැතේ බෑ.! ඊටත් වැඩිය සවුත්තුයි එක එකාව තල්ලු කරගෙන ගහ මරාගන්න විදිය දකින එක. ඒ මදිවට ළග ඉන්න කෙනාව හපනවා, කපල දානවා චප්ප කරනවා. උඩින්ම ඉන්න අය පල්ලෙහාට දාන්න, යට ඉන්න අය දගලනවා. යට ඉන්න අය උත්සාහ කරනවා පුළුවන් තරං උඩටම යන්න. අන්න, අන්න. අර යකාගේ කකුල මගේ කකුලටත් වඩා දිගයි. එයි. අහකට පල. 

එතන හිටියා පුංචි තුවාලයක් තිබ්බ කෙනෙක්. ඒක හරිම වේදනාකාරියි ඌට.  ඒත් තවත් වේදනාව වැඩි වෙන්නයි යන්නේ. අර පුංචි තුවාලේ නිසාම මෙයා අනිත් අයගේ පහර කෑමට, තෙරපීමට, තල්ලු කිරීමට, හැපීමට නතු උනා. පස්සේ අනිත් අය මෙයාව ගිලලම දැම්මා. මේ අතරේ එක් අයෙක් පැත්තකින් වාඩි වෙලා හිටියා හරියට පුංචි කුමාරියෙක් වගේ. එයාගේ අරමුණ උනේ නිදහසේ තමන්ගේ පාඩුවේ ඉන්න එක. ඒත් අැයට ත් ඉන්න විදියක් නෑ. වැඩක් නෑ. අර උන්දැල මේ දැරිවිවත් හපල, තලල, එහෙම් පිටින්ම කාලා දැම්මා.

“මේක නං මරේ මරු!“ නමක් නැති මැජික් කාරයා කිව්වා.

“ඔව්. ඒත් තමුසේ දන්නවද ඔය මොකක්ද කියලා... තමුසෙට පුළුවන්ද හොයාගන්න ඕක. ඇයි හාදයෝ ඕන කෙනෙක්ට නිකම්ම කියන්න පුළුවන් මොකක්ද කියලා“ පිස්සු ඉස්සා සීයා කිව්වා.

“මේක නං පැරිස් හරි නැත්නං ඒ වගේ මොකක් හරි මහා විශාල නගරයක් නේද? මොකද ඒවා එකම වගේ නේ. මේක මහා විශාල නගරයක් ඔව්.. ඉදගෙන“

“හැක් හැක්. අනේ මෝඩයෝ මේ මඩ වතුර බිංදුවක්“ පිස්සු ඉස්සා සීයා කිව්වා. 

The Drop of Water - Hans Christian Andersen

ප.ලි. -ධර්මය පැත්තකට දාලා බලන්නකෝ මේක.. ජීවන දිය

Wednesday, March 5, 2014

ප්‍රශ්න තුනයි වැඩේ ගොඩයි!!

“රායිට්. එන්න ඔක්කෝම අය ඉස්සරහට. මොකද මේ වැඩ කරන්නේ නැත්තේ.. ඒ මදිවට මේ මාස දෙකට නිවාඩු ගන්නවත් වැඩියි. ඇයි මොකද අළුත් ප්‍රශ්නද? අද කීයක් ඉන්නවද ඇවිත්“

“43 යි සර්“

“හරි දැං බලමු.. සරමසේරම (මලා) සමරසේකර මොකද වැඩට එන්නැත්තේ??“

“ප්‍රශ්න සර් ප්‍රශ්න!!“

“මොනවද සමරේ තමුසෙට තියෙන මේ අපිට නැති ප්‍රශ්න.. අපි එන්නේ ඔය යස අගේට වැඩට“

“සර්ලට ඉතිං මොකද? අපි බෝම අමරුවෙන් තමා මිට ගහන් දුවන්නේ“

“ඒ කිව්වේ තමුසෙට ආර්ථික ප්‍රශ්න??“

“ඔව් සර්. හම්බානක එරිල ඉන්නේ. සමහර දාට වැඩට එන්නවත් සල්ලි නෑ“

“හරි අයිසේ.. ඕක ආර්ථික ප්‍රශ්නයක් නේ.. තව ඉන්නවද ආර්ථික ප්‍රශ්න තියෙන අය“

“ආ හරි හරි දහතුන් දෙනෙක්ට ආර්ථික ප්‍රශ්න.. හරි අත් පල්ලෙහාට දානවල.. අනිත් අයට දැං මොනවද තියෙන පුරස්න.. හරි කියන්න ඕන නෑ මං අහන්නං“

“කාටද දැං පවුල් ප්‍රශ්න තියෙන්නේ??

“ඔව්.. සිරිල්ටයි, වාසුලටයි, සුමල් මොකා තමුසේ ගිය මාසේ නේ බැන්දේ“

“ඒකනේ සර්.. ගෑනි එක්ක බේරිල්ලක් නෑ සතිය ගානේ ගෙදර යන්න කෑගහනවා. ඉතිං යන්න එපායැ“

“ඒ උනාට තමුසේ බැදල පාටිය වෙලාවේ කිව්වේ ගෑනි තමුන්ට ඕන විදියට හදාගන්නවා කියලා.. කට්ටියට මතකයි නේද මේකා බීලා කිව්ව ඒවා“

“ඒම තමා සෑර්. වැඩේ තියෙන්නේ සතිය යද්දි මං අහුඋනනෛ් ගෑනු ගැට වලට“

“හැක් හැක්.. හරි තුන්දෙනෙයි.. තව.. ආසිරි.. විමල්.. ලූෂන්.. අම්මප බං බොලාට මොනවද තියෙන පුරස්න“

“සර්ට කියල වැඩක් නෑ. මගේ ගෑනි එකක් වසන්න බෑ.. මම හදිසියකට පාරට බැස්සත් ඔරවනවා.“

“ඈ ලූෂන්.. තමුසේ ලබන අවුරුද්දේ රිටයර් වෙනව නේ.. තාම තමුසෙව සැකද?“

“ඒකනේ සර් කියන්නේ... වැඩක් නෑ කතා කරලා“

“ආ හරි.. පවුල් ප්‍රශ්න කාරයොත් හරි. දැං කාටද සමාජීය ප්‍රශ්න තියෙන්නේ. ඒ කිව්වේ සමිති සමාගම් දාන මාන අරව මේවට නිවාඩු ගන්න අය..හප්පට සිරි.. වැඩිපුර ඉන්නේ ඒවට නිවාඩු දාන අය නෙව“

“හ්ම්. දැං ඔය ආර්ථික, පවුල්, සමාජීය ප්‍රශ්න ඇර වෙනත් ප්‍රශ්න තියෙන අය අත උස්සනව බලන්න“

“කාටවත් වෙන ප්‍රශ්න නෑ එතකොට. අහගන්නවා එහෙනං ඔය ප්‍රශ්න තුනම මටත් තියෙනවා. මාත් පඩි අරගෙන සතියෙක් නොකවුට්. යන්තං ගෑනි හංගපු සල්ලි වලින් තමා දුවන්නේ. මටත් ආර්ථික ප්‍රශ්න. මටත් ඔය ලූෂන්ට වගේ තමා හදිසියට සෙට් වෙන්නවත් රෑට පනින්න බෑ. කොටු පනින ගානට හිතන්නේ. මටත් පවුල් ප්‍රශ්න. සමාජීය ප්‍රශ්න.. හුහ්.. කෙළවරක් නෑ අප්පා.. සමහර දවසට දෙක තුන වැටෙනවා. යන්නත් එපැයැ.. හැබෑට තමුසලොගේ මොකක් හරි මලගෙයක් මාසෙකට සැරයක් හරි තියෙනවා නෙව. එ්වට යන්නත් එපැයැ“

“ඉතිං බලනවා.. තමුසෙලාට එක ප්‍රශ්නයයි තියෙන්නේ. මට ඔය ප්‍රශ්න ජාති තුනම. ආයි කතා බෑ.. වැඩ ට එන්න ඕන හරියට. හරිද.. හා දැං යනවලා..“

Monday, March 3, 2014

පණ්ඩිත, ශාස්ත්‍රවේදී, විචිත්‍ර ධර්මකථික, සබරගමු පළාත් අධිකරණ සංඝනායක අති පුජ්‍ය හීනටිහේනේ ශ්‍රී සොරත මහනායක ස්වාමීන් වහන්සේ !!

පින්වත්නි, මේ සංසාර සාගරයෙන් අපි එතෙර වන්නට ඕන. හරියට යම් දාමයක් බිඳ දාන අයුරින් අපගේ සංසාර චක්‍රය බිඳ දැමීමටයි අප යුහුසුළු විය යුත්තේ. ඒ වෙනුවෙන්මයි අපි වෙහෙස විය යුත්තේ. 

බුදු රජානන් වහන්සේ වදාළ අයුරින් මේ සංසාරය ජාති, ජරා, මරණ ආදී ව්‍යාධින්ගෙන් යුක්ත වුවක්. අප තව දුරටත් එහිම ඇලී ගැලී දිගටම ගමන් කරනවාද නැත්නම් කොතනකදී හෝ අප උත්සාහ කොට සසරින් එගොඩ වීමට කටයුතු කළ යුතු නොවේදැයි මා ඔබගෙන් අසනවා. 

පින්වත්නි, ඔබ ලබා ගත් මේ මනුෂ්‍ය ආත්මය සසරින් එගොඩ වීමට ඔබට ලබා දුන් වරමක්. ඔබ එයින් නිසි ප්‍රොයා්ජන ලබා ගන්න. අවශ්‍ය කමටහන් ඇති තරම් සිල්වත් භික්ෂුන්වහන්සේලා ඔබ වෙත ලබා දෙනවා. එහෙනං ඔබ කල යුත්තේ ඔබගේ සසර ගමන කෙටි කර හැකි ඉක්මනින් නිර්වාණය අවබෝධ කර ගැනීමයි. මේ පින්වතුන් සැවොම එය මනා ලෙස සිතට ගත යුතුයි.........

සොරත ස්වාමින්වහන්සේගේ තෙද බලැති කන්කළු අධිෂ්ඨානශිලි වාග් විලාශය බණ ශාලාවේ තැන්පත්ව සිටින, පෝදා සමාදන් වූ සියළු උපාසක උපාසිකාවන්ගේ සිත් සතත්, සිලි සිලියේ සෙලවෙන බෝමැඩ වැලිමළුවේ නිසංසලව සිටින විටෙකදි මෙන් ශාන්තිමත් වී ඇත. නිදිමත පැමිණි කිසිවෙකු හෝ බණ ශාලාව තුල නොමැත්තේ උන් වහන්සේගේ අතිශය පැහැදිලි, තේජාන්විත කටහඩෙහි මහානුභාවයෙනි. ඊට එකතු වූ උන් වහන්සේගේ අනන්ත වූ ධර්මඥාණය තර්කානූකූලව හුදී ජනයා ගේ කර්ණයන් හරහා කෙලින්ම මොලය කරා ගමන් ගන්නේ ඔවුන් තාවකාලික නිද්‍රාශිලී සෝවාන් ඵලයකට පත් කරමිනි. අතුරු සිදුරු නැතිව පිරි ඇති බණ ශාලාවේ ශබ්දයක් හෝ නැගුනේ නම්, එය ස්වාමින් වහන්සේගේ උස්වූ කටහඩින් අවදිව තම මවගේ තනය කරා ඇදී යාමට අවස්ථාව ඉල්ලා කෑමුර ගසන අතදරුවෙකුගෙන් පමණි.

වසර විසි ගණනක් තිස්සේ නියම සෙල් පිළිමයක් සේ උන් වහන්සේ ගමේ පන්සලෙහි නායක ස්ථවීරයන් ලෙස වැඩ වාසය කරති. ගොරහැඩි පෙනුමෙන් යුත් පැරණි පන්සල් භූමිය උන් වහන්සේගේ අධිෂ්ඨානය හා උවමනාව හේතුවෙන්ම දිනෙන් දින දියුණු වී වෙහෙර වහන්සේ, රන්වැට, දාන ශාලාව, ලැගුම් ගෙය, පිරිවෙන් ශාලාව ආදි නොයෙකුත් ගොඩනැගුම් මනරම් ලෙස ඉඳි වී ඇත. උන් වහන්සේ විසින් ගමේ පන්සල, ගම වෙනුවෙන් කරන ලද මහත් වූ සත්කාර්යය හේතුකොට ගෙනම, ජරාජීර්ණ වූ නායක ස්ථවීරයන්ගේ ලැගුම් ගෙය කෙරෙහි දක්වූ සැදැහැවත් ගම්වැසියෝ උන් වහන්සේගේ බස ද නොතකා ඉතා අනර්ඝ අයුරින් එය අළුත්වැඩියා කර දීමට පියවර ගනු ලැබූහ.

මුළු පන්සල් මළුව පුරාම සුසිනිඳු සුදු වැලි අතුරා අලංකෘතව ඇති හෙයින් පන්සල් භූමිය ඉතා ඈතට වුවද සුදු පැහැයෙන් පෙනේ. මළුවේ හරි මැදට වන්නට පිහිටුවා ඇති උස්වූ වෙහෙර වහන්සේගේ කිරි බැබලෙන සුදු වර්ණය, දහවල් කාලයේදි මිරිකෙන හිරි එළියෙන් බබළයි. ඊට මදක් එපිටට වන්නට ඇති බුදු මැඳුර නොයෙක් ආකාරයේ විසිතුරු බිතුසිතුවම් හා පිළිමවහන්සේලාගෙන් ආඩ්‍යව මනරම් ලෙස පවතී. කිලෝ දහයක් පමණ බරැති බුදු මැදුරේ ප්‍රධාන යතුර සොරත ස්වාමීන් වහන්සේගේ භාරයේම තිබුන අතර, උන් වහන්සේ හුදී ජනයාගේ අවශයතාවයන් සදහා එය උදෑසනව විවෘත කොට රාත්‍රි කාලයේදි අගුළු දමා බරැති යතුර, තම යහන් ගැබ වෙත ගෙන ගොස් සුරැකිව තබති.

සොරත ස්වාමීන් වහන්සේගේ උපරිම උවමනාව හා කැපවීම හේතුවෙන්ම පන්සලේ වෙනමම පිරිවෙනක් ආරම්භ කරන ලද අතර, එහි උගෙන ගන්නා සාමනේරයන් උදෙසා පවා වෙනම දෙමහල් ලැගුම් ගෙයක් ඉඳිකිරීමට උන් වහන්සේ සමත් වූ සේක. පිරිවෙනෙහි උගන්නා තිහක් පමණ වූ කුඩා සාමනේරයන් හට මෙය ඉමහත් අස්වැසිල්ලක් විය. ඒ අනුව දුර බැහැරින් පැමිණි උන් වහන්සේලා හට දිනපතා තම මව් විහාරය වෙත යාමේ අවශ්‍යතාවක් ඇති නොවිණි. ශ්‍රද්ධාසම්පන්න ගම්වාසීන් විසින් මේ කුඩා සාමනේරයන් වහන්සේලා හට නොයෙකුත් අරුමෝසම් කෑම ජාති පවා ගෙනැවිත් දීමට උත්සුක වූහ.

මේ අනුව බලද්දී සොරත තෙරුන් යනු මුළු ගමේම ජීවනාලිය බදු විය. උන් වහන්සේ පන්සලේහි නිර්මාතෘවරයා නොවුවද ඒ ලෙසම හදුන්වා දිය හැකි තරම් අධීක වැඩ කොටසක් ඉටු කර ඇත. ගමෙහි ඕනැම අවස්ථාවක් නියෝජනය කිරීම සදහා උන් වහන්සේ කිසිදු විටක නොපැකිලෙන සේක. 

සොරත ස්වාමීන් වහන්සේ බණ දේශනාවන් උදෙසා මුළු පළාතෙන්ම ඉමහත් ප්‍රසිද්ධියක් උසුලයි. උන් වහන්සේගේ තර්කානූකූල බණ දේශනා, කාලානූරූපව ගලපා, නිසි පරිදි ධාර්මික කරුණු ගොනු කොට දේශනා කරන හෙයින් එම බණ දේශනා ඇසීමට සැදැහැවත්හු වැල නොකෑඩී එම ස්ථාන වලට ඇදී එයි. එහෙත් මේ කාලයේදි තම බැංකු ගිණූමට මුදල් බැර වීමෙන් පසුව පමණක් බණ දේශනා ඉදිරිපත් කරන මහණුන් ලෙස නොව කිසිදු මුදලක් අය නොකොට උන් වහන්සේ බණ දේශනා සඳහා වැඩමවීම විශේෂ කරුණක් විය. එයම උන් වහන්සේගේ ජනප්‍රියතාවය ඉහළ දැමීමට සමත් වී ඇති සේය.

සොරත ස්වාමීන් වහන්සේ තරමක් පැසුනු වයසේ අඩු තරමින් අවුරුදු පනහක් පමණ ආසන්න වන වයසේ වන නමුත් උන් වහන්සේගේ රන්වන් දේහ ලක්ෂණ වයස සඟවාලයි. තළෙලු වර්ණ රෑපකාය පහුගිය වසර කිහිපය තුලදී සීඝ්‍ර ලෙස වෙනසකට භාජනය වී ඇත. දැන් උන් වහන්සේ කෙරෙන් තළෙලු වර්ණයක් දිස් නොවේ. සත්‍ය වශයෙන්ම උන් වහන්සේගේ සිරුරේ පැහැය රන් වර්ණය හා සම ය.

සවස් යාමයේ පන්සල් භුමිය තුල සෙමෙන් සක්මන් කරන උන්වහන්සේ, පිරිවෙන් ශාලාවට පැමිණ මද වේලාවක් එහි උගැන්නුම් කෙරෙහි අවධානය යොමු කොට සිටින අතර, ඉන් පසුව නැවත සෙමින් තම කුටිය තුලට සක්මන් කරති. 

පිරිවෙන අවසන් වී ටික වෙලාවකින් උන්වහන්සේ තම ගෝලයා වන ග්‍රාමසේවක නමින් හඳුන්වන පන්සලේ ඇබිත්තයා කැඳවා යම් උපදෙසක් ලබා දුන් පසු ඔහු එම පණිවිඩය රැගෙන දෙමහල් ලැගුම් ගෙය තුලට පිවිසෙයි. ඉන් අනතුරුව එහි උන් කුඩා සාමනනේරයන් වහන්සේ කෙනෙකු කැඳවා ගෙන ගොස් සොරත ස්වාමීන් අභිමුව රඳවන්නේය.

“හ්ම්.. මොකක්ද සාමනේරයෝ තමුන්ගේ නම“

“නායක හාමුදුරුවනේ මම.. ඉත්තෑපොත සුබද්‍ර“

“හා හා.. සුබද්‍ර දැං කෝමද ඉගෙනුම් කටයුතු“

‘වරදක් නෑ අපේ හාමුදුරුවනේ“

“සුබදු දැං උම්මග්ග ජාතකේ පොත අහවර කරලද ඉන්නේ“

“තාම නෑ අපේ හාමුදුරුවනේ.. ඒකේ අන්තිම හරිට තමා ඉතුරු“

“හ්ම් හ්ම්.. ගැටපද වියරණ එහෙම කෝමද?“

“තාම ඉගෙනගන්නවා හාමුදුරුවනේ“

“සුබද්‍ර.. ඔන්න ඔය තෙල් කුප්පිය අරන් මගේ දණහිස ඩිංගක් අතගාන්න. හරියට රිදෙනවා. මං දැං වයසය් නේ.. හික් හික්“

“එහෙමයි අපේ හාමුදුරුවනේ“ සුබද්‍ර මෙය තමන් වෙත ගුරු දේවයන් විසින් කරනු ලබන ගෞරවයක් සේ සලකා දෝතින්ම තෙල් කුප්පිය රැගෙන එයින් බිංදු දෙකක් තම වම් අත්ලට දමා සොරත ස්වාමීන්ගේ දෙපතුල ලග බිම ඇණ තබාගෙන සිටී. ඒ අනුව දණහිස තෙක් තම සිවුර මෑත් කර උන්නාන්සේ සැතපෙන පුටුවේ හිස ඇලකොට වේගයෙන් කැරකැවෙන සිවිලිම් පංකාව දෙස බලා සිටියදී හිරිමල් දෑතින් සුබද්‍රයන් දෙකකුල් පිරි මැදීමට පටන් ගති. විනාඩියක පමණ ඇවෑමෙන් සුබදු නැවත තෙල් බිංදුවක් අතට ගන්නට තම ඇස් ඉවත් කොට නැවත ඇස් එතැනට පැමිණෙන විට සොරත ස්වාමීන්ගේ සිව්රු කොණ දණහිසද ඉක්මවා එසවී තිබුනද එහි අරුමයක් නොදැක නැවත තමා රාජකාරිය පටන් ගනී.

“සුබද්‍ර.. ඔය දණ හිසට ටිකක් උඩට වෙන්ටත් පිරිමැද්දනං හෙම හොදයි“

“එහෙමයි හාමුදුරුවනේ“

සුබද්‍රයන් තම වම් අතින් නායක ස්වාමීන්ගේ වක ගැසුනු දණහිස ඉක්මවා තම අත මෙහෙයවද්දී, උන් වහන්සේගේ කකුලේ මස් ගොබ වලට ඔරොත්තු නොදුන් තම වම් අත රිදෙන්නට ගත් හෙයින් දකුණතට මාරු විය. සිවිලිම දෙස නෙත් අයා සිටින නායක් ස්වාමීන්ගේද කිසිදු හැලහොල්මනක් නැති වුවද උන් වහන්සේ පුටුවෙන් තරමක් ඉදිරියට ලෙස්සා එන අයුරක් හැගුන සුබද්‍ර නෙත් ඔසවා බැලුවද නායක ස්වාමීන්ගේ කිසිදු වෙනසක් නොදුටුවෙන් එය තම සිතේ මනස්ගාතයක් යැයි සිතා ගෞරවයෙන් යුතුව නැවත තම රාජකාරියට කැප විය.

කෙසේ වෙතත් නායක ස්වාමීන්ගේ දණහිස එන්න එන්ටම පහළට ගමන් කිරීම නිසා දැන් සුබද්‍රට කලවා පෙදෙස කරාම තම අත මෙහෙයවන්නට සිදු වී ඇත. ආරම්භය දණහිස හෙයින් රාජකාරි ස්ථානයේ දිගෙහි වැඩි වීමක් සිදුව ඇති බව සුබද්‍ර චකිතයෙන් යුතුව සිතන්නේ දිග අරිනු ලබන පැදුරක දිග පළල මැනගත නොහී ලතැවෙන ගොවියෙකු සේය.

“සුබද්‍ර.. මං ගාව තියෙනවා හොද රේඩියෝ එකක්. මං ඒක තමුන්ට දෙන්නං..“

“හොදයි හාමුදුරුවනේ..“ එයින් කුල්මත් වූ සිතින් යුතුව සුබද්‍ර පවසයි. තවත් මොහොතක් ගෙවෙද්දී,

“සුබදු.. මගේ මේ කකුල් දැං හරි කෙඩෙත්තුයි ළමයෝ. ඔන්න ඔහොම පිරිමදින කොට හරිම සනීපයි දරුවෝ..“ එසේ පවසමින් සොරත තෙරුන් තම හිස කෙලින් කොට සුබදුගේ හිස දෙසට තම දකුණත ගෙන එදිදී ගර්වයෙන් යුතුව සුබද්‍ර හිස බිමට නමාගෙන සිටිී. සුවපත් වීමක පෙර ලකුණු දුටු සොරතයන්ගේ දකුණත තම හිසෙන් මෑත් නොවීම ගැන වකිතයෙන් යුතුව සුබද්‍රයන් වෙසෙද්දී. තම වමතින් සුබදුයන්ගේ දකුණත තම පාදයේ ඉහල කොටස කරා තල්ලු කිරීමට සොරතයන් කටයුතු කළද, ගල් ගැසුනු සුබද්‍රයන්ගේ අත නොසෙල්විය හැකි විය.

“විකාර නැතිව.. අතගානවා ළමයෝ.. මෙන්න මෙහෙම“ කෝපයෙන් යුතුව පවසද්දී නිතැතින්ම තම අත ක්‍රියාකිරීමට පටන් ගත් බව සුබද්‍රට හැගේ. 

පණ්ඩිත, ශාස්ත්‍රවේදී, විචිත්‍ර ධර්මකථික,  සබරගමු පළාත් අධිකරණ සංඝනායක අති පුජ්‍ය හීනටිහේනේ ශ්‍රී සොරත මහනායක ස්වාමීන් වහන්සේගේ විචිත්‍රවත් ධර්ම දේශනාවක් ඒ මොහොතේ ගුවන් විදුලිය පුරා ඇසෙන්නට පටන් ගනිද්දී, නුහුරු නුපුරුදු ලොවක සුබද්‍රයන් මංමුලා වන්නේය.