Friday, November 22, 2013

එක පෙන්නා තුනම දැමීම!!

මේක නං මාර සීන් එකක්.. අන්තිමට හරිම මාන්දමික කේස් එකක්.

එක දවසක් දරුවා ඉස්කෝලේට ගියා, නමුත් එදා දවල්ට ස්කූල් වෑන් එක නෑ කියලා වෑන් අංකල් කාරයා කෝල් කරපු නිසා, මට සිද්ධ උනා කොල්ලව ගෙදර අරන් යන වැඩේ කරන්න. අවුල කියන්නේ මගේ ඔපීසිය ලගම මේ හාදයගේ ස්කෝලේ තිබ්බට, ඔපිසියට ගෙනැල්ල තියාගන්න අමාරුයි. මොකද එක තැනක ඉන්න එකෙක් නෙමෙයි නේ.. මට හැම වෙලේම ඒකා පස්සේ ඇහැගහගෙන ඉන්න වෙලාවක් නැහැ. එහෙම උනාම අනිත් සැට් එකත් එක්ක මේකා සෙට් වෙලා රට වටේම දුවනවා. පැය බාගයක කේක් මීටිමකට ගිහිල්ල එනකොට මූව අල්ලන්න දැලක් දාන්න ඕන..

“අනුපම්.. කෝ පුතා“ මම ගෝලයගෙන් ඇහුවම “ආ එයා සරීනා මිස් එක්ක අල්ලපු බ්‍රාන්ච් එකට ගියානේ“ කියල කියනවා. ඊට පස්සේ මම අනිත් බ්‍රාන්ච් එකට කෝල් එකක් අරන් සරීනට කතා කරනවා.

“සරීනා.. මම දේශා.. කෝ පුතා“

“ආහ්.. අන්න දැං ටිකකට කලින් කැන්ටිමට ගියා පබෝදත් එක්ක“

“හරි මම තව ටිකකින් කෝල් එකක් දෙන්නං එහෙනං“ කියල ෆෝන් එක තියල ආයේ විනාඩි 10 කින් විතර කෝල් එක දුන්නා.

“මාර වැඩේ නේ... පුතා අන්න කැන්ටිමට ආපු ඩීඩී සර්ගේ අතේ එල්ලිල එයාගේ කැබින් එකට ගියා.. සර් කිව්වා පියල් අත එහාට එවන්නං කියලා“

මේක පුදුම කරදරයක් නේ කියල හිතාගෙන මම ඩීඩීගේ කැබින් එකට කෝල් එකක් දුන්නා ටික වෙලාවක් බලල. මමත් වැඩ අස්සේ රත් වෙලා ඉන්න කොට මේ හාදයා මාව පුච්චන්න හදනව නෙවද කියල මට තරහකුත් ආවා.

“මිස්ට අරූන්.. මම දේශා.. පුතා ඔතනට ආවා කියල පබෝදා කිව්වා“

“ආ ඔව්. ඔව් මිස්ට දේශා. ෂෝක් කොලු පැටියා.. ඔන්න මගේ බෑග් එක අවුස්සලා චොකලට් එකකුත් හොයාගෙන කකා හිටියා. හක් හක්.. කියුට් බෝයි“

“දැන් කෝ ඔතන ඉන්නවද?“

“මොන මේකා එක තැන තියාගන්න පුළුවන් එකෙක් නෙමෙයි වගේ. අර සුමනසිරි.. ඉලෙක්ට්‍රිෂියන් ආවා බල්බ් එකක් දාන්න. අන්න ඒ පාර මිනිහගේ අතේ එල්ලිල දැං මේන්ටෙනන්ස් එක පැත්තට ගියා“

“හරි හරි තැන්ක්ස් මිස්ටර් අරූන්“

මට දැං හොද එකෙන්ම මල. මේකා ගියේ කොහේද අන්තිමට ඉන්නේ කොහේද? තවත් බලං ඉදල හරියන්නෑ. අනික කව්රුවත් යවල හරියන්නෙත් නෑ. මොකද ඒ එන අතරමග තව කව්රු හරි අතින් අල්ලන් මේකා කොහේ එක්කන් යාවිද කියල මට සැකයි. ඒ පාර මම ගියා එතනට. යනකොට මිනිහා මේන්ටෙනන්ස් ඉලෙක්ට්‍රිකල් ස්ටාෆ් එකම වට කරගෙන පැණි බෙදනවා. මිනිහගේ අත පිරෙන්න ටෙස්ටර්, වයර් කෑලි අරව මේවා. ඒ අස්සේ වටේම ගිහින් කාපු ටොපි, චොකලට් නාවර කට පුරාම, අත පුරාම. සුදු ෂර්ට් එක පිරෙන්න චොකලට් පැල්ලං. මේකාගෙන් ගන්න දෙයක් නැහැ. අන්තිමට බලෙන් වගේ එක්කන් ආවේ. “තාත්තේ ඉන්නකෝ පොඩ්ඩක් මේ ලයිට් එක චෙක් කරන කං කියලා“ නාහෙන අඩද්දි. ඊට පස්සේ ඇවිල්ල ඇග පත හෝදවල අර නාවර ඇදුම්ම ආයිත් අන්දවල ගෙදරට දක්කන් යන්න උනා. ඒකෙන් මගේ පැයක විතර වැඩ කටයුතු හබක්. ඉතිං මෙහෙම පුත්තරයෝ ඔපීසි වල තියාගන්න පුළුවන්ද? බෑනේ අන්න ඒකයි මම කැමති නැත්තේ මේකා මං ඉන්න තැනක තියාගන්න. (මං ඉන්න තැනක ඉන්න එකක්යැ මේකා)

රායිට් ආයි මාතෘකාවට.....

කොල්ලව එක්කන් ගෙදර ගිහිල්ල ආයේ එනකොට එස්ටිමේට් එක අනුව නං පැය දෙකහමාරක් වත් යනවා. එතකොට මම එනකොට අඩුම තරමේ 3.00 ට කිට්ටු වේවි. හප්පොච්චියේ දෙකහමාරට තියෙන කේක් මීටිම. මට කේක් කන්න බැරි වෙනවා නේ එතකොට. දැං මම කල්පනා කරනවා මේකට මොකක්ද කරන්නේ කියලා. දේශිකා කොට්ටාවේ ඉදල මෙතනට ආවොත් වැඩේ හරි කියල හිතාගෙන මම එයාට කෝල් එකක් දුන්නා.

“මාර කේස් එක. අද වෑන් එක නෑ.. මොකද කරන්නේ“

“ඉතිං ඔයා එයත් එක්ක එන්න ගෙදර“

“පිස්සුද හලෝ අද බැහැ.. මට හවස මිටින් එකක් අද“

“දැං ඉතිං මොකද කරන්නේ“

“මම කියන්නද ඔයා එන්න දැං.. ඇවිත් කොල්ලව ගන්න“

“පිස්සුද අනේ අද නං කොහොමත් බෑ. මම මේ ෂෙඩුල්ස් හදනවා.. අද පේමන්ට්ස් වලට. හෙල්ලෙන්නවත් බෑ. ඔයා මොකක් හරි හිතල මට කෝල් එකක් දෙන්න. බායි“

ෆෝන් එක දෙකට කැඩෙන්න දෙන්න හිතෙනවා මුන්ගේ අහංකාර කමට. දැං ඉතිං දානේ මටම වළදන්න වෙනවා නෙව. තව පැයක් වත් නෑ ස්කෝලේ ඇරෙන්න.. එතකොටම මට කල්පනාවට ආවා අද උදේ නුගේගොඩ එනවයි කිව්ව මගේ අතිජාත මිත්‍ර පැට්‍රල් කාරයව. හැබැයි මූ යන්නේ මහරගමට විතරයි නේ.. ඒත් කමක් නෑ සමහර විට මූ කොල්ලව ගෙදරට එක්කන් යයි කියල මම කෝල් එකක් දුන්නා.

“අඩේ පැට්.. උඹ කොහේද??“

“මම බං ජුබිලි කනුව ගාව. ඇයි?“

“උඹ කීයටද ෂොප් එකට යන්නේ“

“මචං තව පැයකින් විතර යනවා.. “

“වාහනේද??“

“නෑ ඕයි ඒක කැඩිලා.. බස් එකේ ආවේ“

“මළ මගුලයි... මේ වැඩක් කරගන්න බං කතා කරේ“

“මොකක්ද?“

“අඩේ අද කොල්ලගේ වෑන් එක නෑ බොට බැරිද ඌව ගෙදරට දාන්න මම නුගේට ගේන්නං ඒකව“

“අද නං බැහැ බං මම ෂොප් එකට එනවා කියල කස්ටමර් කෙනෙකුට දැං ප්‍රොමිස් උනා විතරයි. අපොයි අපොයි ඕකව එහේ තියාගන්න නං මට බෑ. උඹට හපන් ඌ. වෙන ඕන දෙයක් කියපං.“

“එහෙමද? එහෙනං තොට බැරිද කොල්ලව මහරගමට ගෙනිහිල්ල දේශිකාට දෙන්න.. දේශිකා එතනට ඒවි“

“රායිටෝ සිම්පල් මචං.. මට කියහං එහෙනං වෙලාවට... මම ටක් ගාලා එන්නං“

ටිකක් කූල් ඩවුන්. ඒකෙන් යන්තං වැඩෙන් බාගයක් ගොඩ. ඉතුරු බාගේ ගොඩ දාන්න තමා දැං තියෙන්නේ. ගත්තා කෝල් එකක් දේශිකාට ආයෙත්.

“මේ හලෝ ලක්මාල් කොල්ලව මහරගමට ගෙනේවි. ඔයා මහරගමින් කොල්ලව අරන් යන්නකෝ ප්ලීස්“

“මට බෑ අනේ.. මම ෆුල් බිසී නේ“

“මොකක්ද කිව්වේ. බෑ.. ඒවා හරියන්නෑ. මට එන්න විදියක් නෑ. ඌව තියාගන්නත් බෑ. ඕන මලදානයක් තමුසේ කරගන්නවා එහෙනං. මම තියනවා“ මලපැනපු රගපෑමෙන් මම ෆෝන් එක තිබ්බම අනේ මෙන්න අනිත් පැත්තට කෝල් එක එනවා.

“හරි මම ගන්නං මහරගමින් එහෙනං“ හරිම සාන්ත දාන්ත තීන්ත කුප්පිය විලාසෙන් දේශිකා කතා කරා. හැක් හැක්..

“හරි. මෙහෙම කරන්න. මහරගමට ඇවිල්ල පැට් ට... නෑ නෑ ලක්මාල් ට රින්ග් කට් එකක් ගහන්න. ඔයා ස්ටැන්ඩ් එක ගාවම ඉන්න. මිනිහා එතනට කිට්ටු වෙන කොට ඔයාට රින්ග් කට් එකක් දාවි. ඔළුවත් එළියට දාවි. බලල ඒකටම නගින්න. හරිනේ එහෙනං.“

“හරි හරි..“ අම්මේ දැං වැඩේ ගොඩ වගේ කියල හිතාගෙන මම පැට් ට කෝල් කරා.

“පැට්.. මචං මම නුගේ කිට්ටු කරල උඹට රින්ග් කට් එකක් දෙන්නං උඹ හෝල්ට් එකට වරෙන්. උඹ ආවාම මට රින්ග් කට් එකක් දාපං. මම මූන දාන්නං එලියට. උඹ ඒකට නැගහං හරිනේ..  දේශිකා මහරගමට ඇවිත් බොට රින්ග් කට් එක දේවි. මහරගම කිට්ටු වෙලා උඹ දේශිට රින්ග් කට් එක දියං. වෙලාවට වැඩේ කරපං මතක ඇතිව. උඹට බස් එකට නැග්ගම මංඤ්ඤං වෙන හින්දයි කියන්නේ. දේශි ඒ බස් එකටම නගීවි උඹ ඔළුව දාලා සිග්නල් එක දීපං හරිනේ. එහෙනං ෆිට් තමා“

යන්තං හුස්ම ටිකක් ගත්න ඇහැකි දැං. මනමාලයා වගේ මම නැකතට එළියට බැහැල කොල්ලව ඉස්කෝලෙන් ගත්තා. අරගෙන නන්ද මෝටර්ස් එක ගාවින් 138 කොට්ටාවක නැග්ගා. ටිකට් ගන්න ආවම

“කොට්ටාව එකයි බාගයක්“ කියල ටිකට් ගත්තා. මතක තියගනිල්ලා කොට්ටාව.. 

නුගේ කිට්ටු වෙලා පැට්ට රින්ග් කට් එක දුන්නා. තව ටිකකින් පැට් සිග්නල් එක දුන්නා.. මම හන්දියෙදි ඔළුව එළියට දාලා පැට්ව ගත්තා බස් එකට. කොල්ලා ගාවින් වාඩි කරවල මම බැස්සා. හැබැයි බහින්න කලින් මෙහෙම කරා.

“මචං මෙන්න ටිකට් එක. උඹ ආයි ටිකට් ගන්න ඕන නෑ. දේශි නැග්ගම ඒකිට දීපන් මේ ටිකට් එකම.. මම ගියා“

දේශිකා කොල්ලව ගෙදරට දාලා කෝල් එකක් දුන්නා. මිෂන් ඇකොම්ප්ලිෂ්ඩ් කියලා. ඒත් තව වැල්වටාරං වගයක් කිව්වා.

“මොනවද දේශා මේ කරන වැඩ. කොට්ටාවට එනකං කොන්දෝස්තර මට ඔරවනවා. ළගින් යනකොට අනං මනං කියනවා. එක ටිකට් එකෙන් තුන් දෙනෙක්ම බස් ඒකේ ආවයි කියලා. මහ විකාරයක්. ඇත්තටම ඔයාට ලැජ්ජාවක් නැද්ද? මට මහරගමින් ටිකට් එක ගන්න තිබුනනේ. ඕක මොකක්ද? ඒක නං මාර පිස්සුවක්. ලක්මාල් ටිකට් එක මට දුන්න නිසා කොන්දා ළගට ආවම මම කිව්වා ටිකට් ගත්තා කියලා. ඇත්තනේ මිනිහට මතකයි නේ මම මහරගමින් නැග්ගා. ෂික් මාර ලැජ්ජාව අදනං“

“අයියෝ ගනං ගන්න එපා.. ඔයාට ලේසියක් නේ මං කරේ.. හැක් හැක්“ කියලා ෆෝන් එක තිබ්බා. ඒ සැනින්ම පැට් ගේ කෝල් එක එනවා.

“මොකද්ද යකෝ අර කරපු කුප්ප වැඩේ. කොන්දා ටිකට් ගන්නලු ගන්නලු.. මම ටිකට් එක පෙන්නුවම ඌ හොදට බලල ඔරවල ගියේ. මං අහගෙන ඉස්සරහ ටිකට් දෙන කොට මිනිහා කියනවා ස්පෙෂල් ටිකට් නෑ. නෝර්මල් ටිකට් කිය කිය. වස ලැජ්ජාව බං.. උඹට ඇත්තට පිස්සුද?? මොකෝ මට ඔය ටිකට් එක ගන්න බැරුවද?? උඹට මෝංගල්ද? .. හැබෑට බීපු තරමට උඹේ මොලේ කුරවල් වෙලාද?“

“හැක් හැක්.. බලහං බොට ලේසියක් නේ මං කරේ. ඔය කතන්දරේ දැං දේශිත් කිව්වා. ඉතිං යකෝ කොට්ටාවට තියෙන ටිකට් එකේ කව්රු ගියාම මොකද? කොහොම කරත් ඒ ටිකට් එකෙන් එක වෙලාවට එකයි නේ යන්නේ. මොකෝ අර කෝච්චි ටිකට් එකේ වගේ අන්සතු කළ නොහැක කියල තියෙන එකක්යැ. හැක් හැක්“

“රෙද්ද.. තෝ සෙට් වෙයන්කෝ හවසට... පෙරේත පැටියා.. හාක හාක හා“

ප.ලි. - පහුගිය පෝස්ට්කටුවට උත්තර නැවත පැමිණි විට දෙන්නෙමි.. පාළුව යන්න ස්වයංක්‍රිය අප්ඩේට් වීමකි මෙය....

Thursday, November 14, 2013

“බලුප් එක“

සුදු පාට මීදුම් ගලාලා“ ගීතය වෙරි මරගාතේ දෙපැත්තට වැනෙමින් තොල් දෙක බරු කරගනිමින් හයියෙන් ගායනා කරන ගමන්, සයිමන් ගෙට ගොඩ උනා. වෙනද වගේම දොර අඩවන් කරල තිබ්බ නිසා දොරට අත තිබ්බම මත්පැන් බලයෙන් දොර දඩාං ගාලා බිත්තියේ වැදිල, තුවාල වෙච්චි බිත්තියෙන් හුණු කුඩු බිමට වැටුනා. හැමදාම උදේට ගේ අතුගාන සයිමන්ගේ හාමිනේ, බිමට වැටිල තියෙන හුනු ප්‍රමාණය, සයිමන්ගේ බීමත්කම මනින ඒකකය විදියට භාවිතා කරා. 

රෑට පුස්පාට් දාන සයිමන්, උදේට කොස්ස අතේ තියන් පුස්පාට් දාන නෝනගේ කතා යන්තරෙන් චොර චොර ගාලා වැගිරෙන එක වචනයක්වත් කනකට ගන්නේ නැහැ. ඇහුන නෑහුන ගානට කාමරේටම වෙලා බිල්ල වගේ ඉන්න එක තමා සයිමන්ගේ පක්ෂපාතිත්වය.

හුණු වැටෙන ගානට ඉස්සරහ දොර ඇරපු සයිමන්, උළුවස්සෙන් ලී කුඩු හැලෙන ගානටම ඩෝං ගාලා ආයිත් දොර වහල, ගෙයි ඇතුලට ආවා. රවුමක් ඇතුලේ ඕන සෙල්ලමක් කියනව වගේ, ගෙයි ඉස්සරහ දොරයි පස්සේ දොරයි ඇරුනම එක කාමරේකටවත් දොරක් නැහැ. හැබැයි පුදුමෙකට වගේ සයිමන්ගේ කාමරේ දොර රෙද්දක් තියෙනවා. ඒකට හේතුව රෑට විකාර කරන සයිමන්ගේ සරම උදේට ඇදේ අහලකවත් නැති නිසයි. මේ වැඩේ හින්දා සයිමන්ගේ හාමිනේ ඒකට දොර රෙද්දක් දාලා තිබුනට සයිමන්ට නින්ද යනකං කියවන විකාර ඇහෙන එක නං ඒකෙන් නවත්තන්න බැහැ.

කාමරේ දොර රෙද්ද මෑත් කරගෙන ඇතුලට ආපු සයිමන් ‍යන්තං අතපත ගාලා ස්විච් එක දැම්මා. මොන ටකස් ටකස් සද්දෙන් දෙතුන් පාරක් ඒක උඩට යටට දැම්මත් පත්තු වෙන පාටක් නැහැ.

“මොන රෙද්දක්ද?? මේ යකා කොහේ ගිහින්ද?“ සයිමන් බිත්ති හෙලවෙන්නම ගුගුරනවා. ආයෙත් උත්සාහ කරල ස්විච් එක කැඩෙන තරමටම දහ දොළොස් පාරක් දැම්මත් ඒක නං පත්තු උනේ නැහැ.

“ඇයි යකෝ මූ මොන එහෙකට එළියට ගියාද... දැං කෝ මගේ සරම?? රෙද්ද“

“මම ගියපු තැනක් නෑ යකෝ“

මහ සද්දෙන් ආපු ඒ ගෝරනාඩුවට කොච්චර බීල හිටියත් සයිමන් බය උනා. කළුවරේ මොන දෙයක්වත් පේන්නේ නැහැ. හැබෑටම මොකෙක් හරි කාමරේට රිංගලාද සයිමන් කල්පනා කරා. බීපු වෙරි ටිකක් බැස්සත් එක්ක බය වැඩි කමටම..

“ක් ක්... කව්ද මේ?“

“ඇයි ඕයි මේ මම.. මම“

“මම මම කියන්නේ වදේ මට තමුසෙව පේන එකක්ද“

“ඔව් තමුසෙට මාව පේන්නැතිව ඇති.. මට හොදට පේනවා තමුසෙව නං“

“දෙයියන්ගේ නාමෙට මොකාද මේ.. කියහංකෝ“ සයිමන් පින්සෙන්ඩු වෙනවා.

“ඉස්සෙල්ල සරම ඇදගන්නවා ඉතිං.. තමුසෙගේ වම් පැත්තේ තියෙන පුටුව උඩ ඔය සරම තියෙන්නේ.. ගන්නවා ඒක“

අන්ධයෙක් වගේ වම් අතින් අවකාශය අතගා පුටුව උඩ තිබ්බ සරම අරගෙන කිසි සද්දයක් නැතිව ඒක ඇගට දාගන්නයි සයිමන් ලැහැස්ති වෙන්නේ. ඉස්සෙල්ලම කමිසෙ ගලවල අර පුටුව උඩින්ම තියල, ට්විට් රේද්ද ගැට ගහල තිබ්බ හම් පටිය ගලවල ඒකත් පුටුව උඩින් තිබ්බා. ඊට පස්සේ අතේ තිබ්බ සරම රෝල් කරල ඔළුවට උඩින් දාගෙන අන්තර් මාරුවක් කරන්නයි ලැහැස්තිය.

“අනේ ඕයි.. තමුසෙගේ ඔය රෙද්ද මම දැකල තියෙනවා. ආයේ ලමිස්සියෙක් වගේ ඕක අදින්න දෙයක් නෑ.. ඕක ගලවල එක පාරට ඇදල දානව. තමුසෙ හෙළුවෙන් ඉන්නව මම ඕන තරං දැකල තියෙන එකේ ඕක ලොකු දෙයක් නෙමෙයි.. හා හා ගලවනවා පුරුදු විදියටම“

මේ අණත් එක්ක සයිමන් ගේ ලේ ගමනාගමනය වැඩි උනා. ඒ උනත් මේ දෙන විධාන වල හැටියට ඒක නොකරත් බැහැ සයිමන්ගේ හිත කියනවා. හැම දේටම කලින් මිනිහගේ මත ප්‍රතිචාර දක්වන්න පටන් ගත්තා. 

“හරි ඕන රෙද්දක්“ කියල සරම කඩල බිමට දාලා ඒක ආයිත් අරන් පුටුව උඩින් තිබ්බට පස්සේ කරේ තිබ්බ සරම හෙමින් සීරුවේ සයිමන් ඇදගත්තා.

“දැං හරිද... කියනවා ඉතිං තමුසේ කව්ද??‘

“වාඩිවෙයන් මිනිහෝ.. මට තමුසෙත් එක්ක කතා කරන්න ඕන“

“තමුසෙ මගෙං හොරකං කරන්න නං යන්නේ.. ඒවා සුම්මා කියල හිතාගන්නවා“

“අනේ තමුසෙගේ මගුල.. මම දන්නව නෙව තමුසේ ගාව තියෙන ඒවා.. බලනවා තමුසෙගේ සාක්කුවේ තියෙන්නේ රුපියල් විස්සයි“

“තමුසේ කොහොමද ඒක දන්නේ... “

“ඇයි සයිමෝ තමුසේ එළියට ගියේ රුපියල් පන්සියක් අරන් නේ.. මම ඒක දැක්කා“

හත්දෙයියනේ මේකා අද දවසෙම මෙහෙද හිටියේ එතකොට. සයිමන් හිතන්න ගත්තා. ඒ එක්කම තමන්ගේ හාමිනේත් මතක් නොවුනම නෙමෙයි. මේ ගෑනි මේ වෙනකං මට ඒක කිව්වේ නැත්තේ ඇයි. සැකයේ බීජ අහිංසක සයිමන්ගේ හිතේ ගොඩගැහෙන්නට විය.

“අම්මට කෙලින්නැතිව කව්ද කියපං ඔය“

“ඇයි සයිමෝ උඹ මට මොනව කරන්නද.. වාඩි වෙයං යකෝ .. .තව තියෙනවා අපිට කතා කරන්න දේවල්“

“මම තොගේ ලබ්බ කඩනවා කියපං මොන බල්ලද මේ“ සයිමන් ද තර්ජනය කරයි.

“ඇයි ඕයි මේ මම ඉන්නේ.. බලනවා උඩ“

“මොන තමුසේ වහලෙද ඉන්නේ...“

“නැහැ ඕයි තමුසෙට අඩි ගානක් විතර උඩින්“

“එතකොට තමුසෙද බේ බලුප් එක පැන්නුවේ“

“පන්නන්න ඔය යස අගේට තියෙන්නේ“

“එහෙනං ඇයි ඒක පත්තු නොවෙන්නේ“

“ඒක තමයි මම තමුසෙට කියන්න හැදුවේ සයිමෝ“

සයිමන් කට ඇද කර උඩින් එන සද්දයට ඇහුන්කන් දෙයි.

“මම තමුසෙට මීට කලිනුත්, සිග්නල් දුන්නා බලුප් එක පිච්චෙන්න ලගයි කියලා. කොහේද තමුසෙගේ කටේ හැම වෙලේම අර ජරාව නේ.. ඉතිං කොහේද ඔළුවක්.. දැං ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ.. බලුප් එක පිච්චුනා. මම මේ තමුසෙට ඒක කියන්න නෙව හැදුවේ.. ඇයි ඕයි අර ස්විච් එක තමුසේ කඩනවා නෙව තව ටිකෙක්“

“හැක් හැක්.. එතකොට තමුසේ... ඕයි ඕයි.. තමුසේ ස්ව්ච් එකද???“

“නැහැ ඕයි.  මේ මම. පිච්චුන එකා..“


“හිටපිය තොට පරයා....“ සරම කැහිපට ගහගත් සයිමන් වේගෙන් පුටුව ඇද, කළුවරේම බල්බ් එක ගාවින් එය තබා උඩට නැග බල්බ් එක ගලවා ඒ සැනින් පොලවේ ගසා දමයි.

“තෝ.. ආවා මට රැස්පොට් දාන්න.. ගැහිච්ච බලුපා.. මදනයකා.. දැක්කනේ මං තොට කරපු වැඩේ“

චිරි චිරි හඩින් කකුලට පැගුන විදුරු කටු ඇනී රිදුම් දෙන කකුල් ගැනද සැලකිල්ලක් නොමැතිව සයිමන් ඇදට වැටී ගොරව ගොරවා නිදන්නට විය.

Wednesday, November 13, 2013

සංවෘත වක්‍රයක හිටගෙන නෑම (යෑම)

තෙමෙන්න හිතෙන්නේ නැති තරමට වැහි මන්දාරම මෝදු වෙලා, සර සර ගාලා බිමට වැටෙන සද්දේ අහගෙන මම බලාන හිටියා වැහි ඉරටි දිහා. ඒක එක විදියකට සොකයක් ගෙන දෙන්නේ නොහිතපු වෙලාවක වැටුනු මේ වැස්ස මම කරන්න හිටිය ඔක්කෝම වැඩ ටික එක මොහොතකින් අඩපන කරල දාපු හින්දයි. වැස්සෙන් වැගිරෙන වතුර ටික, හොදටම පේන්නේ වහලට වැටිලා ඒක වහල කොනෙන් බිමට වැටෙන විටයි. ඉබේම මා වැස්සෙන් මැවුනු සිරකුටියක සිරකරුවෙකු වී සිටිමි. යකඩ පොලු දමා නැති ජනෙල් පියන්පතට එහායින් වතුර ඉරටියෙන් මැවුනු වතුර පොලු සිර ගෙයක මා සිරගතව සිටිමි. තවදුරටත් ඉදිරියක් නොමැතිව මා නිසොල්මනේ බලා සිටිමි. විටෙක මන්දනය වී විටෙක වැඩිවන මේ වැස්ස කුමන කරුණක් අරභයා මෙසේ වැටෙනවාදැයි නිනව්වක් නැතිව කල්පනාවෙන් සිටියෙමි.

“උඹ ගැන මට ආරංචියක් ආවා දේශා.. ඒක එච්චර හොද එකක් නං නෙමෙයි“

“ඇයි ඇයි මොකක්ද ඒ“

“උඹ බය වෙන්න එපා මම කියන දේට.. හරිනේ“

ලබ් ඩබ් ගාමින් හදවත මුරදෙද්දී සනිල මේ පවසන්නට කැසකන්නේ කුමක්දැයි ලෝකය පුරාම එක හුස්මට හිතින් ගොස් බැලුවෙමි. හැබෑටම මම අවුලක් වෙන්න දෙයක් කරාද? මෙයා කොහොමද ඒවා දන්නේ. අද නං කිසිම අවුලක් ඇති දෙයක් කරපු විත්තියක් මට මතක නැති කොට මේ මිනිහා මොකක් ගැනද මේ කියන්නේ. හිත එක්ක ආපස්සට යද්දි මට මතකෙට එනවා එක දෙයක්. ඒක අහඹු සිද්ධියක්. පහුගිය සතියේ දොහක කඩෙන් බඩු ගද්දි, ඉතුරු සල්ලි කියල වැඩිපුර පන්සියක් මට ආපහු දීපු එක මුදලාලි සනිලයට කියලද? ඒ කියන්නේ මුදලාලිට අහුවෙලාද ඒක.. ඉදල හමාරයි..වස ලැජ්ජාවයි.. ඇත්තට මම ඒක ඒ වෙලාවේ දැක්ක නිසා මට තිබුනා මනුස්සයෙක් විදියට වැඩිපුර දීපු සල්ලි ටික දීලා එන්න. ඇයි මම ඒක ගැහෙන හදවතින් උනත් ගත්තේ. මට ඒ වෙලාවේ සල්ලි තිබ්බේ නැති නිසාද? මෙච්චර කාලයක් කඩතුරාවෙන් වහංගු වෙච්චි මගේ කළු ප්‍රතිරෑපය පේන්න ගන්නේ දැන් වෙන්ටැති. හැබැයි සතියකටත් පස්සේ මේක මුදලාලිට මතක් උනේ කොහොමද? වෙන්න බෑ ඒක ගැන නෙමෙයි සනිලය කියන්නේ. එහෙනං මොන එකක්ද මේ. මගේ හිත ආයෙත් පස්සට යනවා.

පහුගිය දවසක වැඩට යද්දි, බස් එකේ පාපුවරුවේ එල්ලිල ඉන්දැද්දි මගේ ඉස්සරහින් පාවපුවරුවේ හිටිය කෙල්ල, වැනෙන පැද්දෙන බස් එකේ විදියට පැද්දෙන කොට, ඒ පැද්දිල්ල මගේ සරීර කුඩුව ගාවින් මම නතරකරගත්තේ උවමනාවෙන්මයි. ඒක ටිකක් දරදඩු විදියට කරන්නත් උනා කියල මතකයි. හත් දෙය්යනේ සනිලයට කව්රුහරි ඒක කිව්වද? කව්ද ඒක දැක්කේ... මමත් මෝඩයෙක් වගේ කිසිම දෙයක් නොබල කෙල්ල වැනෙන එක නැවැත්තුවේ. දැං ඉතිං මොකද කරන්නේ. සනිලය ඔය ගැන තමා මගේත් එක්ක කතා කරන්න යන්නේ. කමක් නෑ දැං ඉතිං ලැජ්ජාවේ ඇඹරෙන්න තමා වෙන්නේ. මෙච්චර දවසක් පොරවන් හිටිය උතුරු සළුව ගලවල කටේ ඔබා ගන්න තමා වෙන්නේ. හැබැයි ඒක වෙන්න විදියකුත් නෑ පා පුවරුවේ හිටිය උන්දැලට ඒව බලන්නවත්, ඇතුලේ හිටිය අයට මේ විකාර පේන්නවත් කිසිම ඉඩක් තිබ්බේ නැතෙයි කියල මට හොදටෝම මතකයි. සනිලය කියන්න යන්නේ ඒ ගැන නෙමෙයි. මට විශ්වාසයි. එතකොට මොකක් ගැනද මේ කියන්නේ. තවත් හිතන්න වෙනවා.  

මෙහෙම හිතන්න හිතන්න මම කරපු වැරදි ඔක්කෝම එළියට ඒවිද? එතකොට මම කරපු හොද වලට මොකද වෙන්නේ. එකින් එකට මේවා පෙන්නල දෙන්න ගත්තොත් කොතනින්ද නතර වෙන්නේ. මාව තනිකරම සමාජයෙන් කොන් කරල දාවි. ඔව් අද ඉදලවත් ඉතිං හොදට හැදෙන්න ඕන. අපේ බුදු හාමුදුරුවොත් දේශනා කරන්නේ රහසින්වත් පව් කරන්න එපා කියල නෙව. ඔව් මම හොද ළමයෙක් වෙනවා හෘද සාක්ෂියට එකගව අවංකව ඉන්නවා. දැං ඉතිං වෙච්චි දේට කරන්න දෙයක් නෑ ඕන දේකට මූන දෙනවා.

“ඔව් ඉතිං කියහං මොකක්ද කියලා“

“මොකක්වත් නෙමෙයි ඩෝ. උඹ මොකටද ඔච්චර බය වෙලා?“

“මම නෑ නෑ මම මොකටද බය වෙන්නේ“

“හහ්.. අන්න උඹ දාපු ඇප්ලිකේෂන් එක රිජෙක්ට් වෙලා. දුක තමා රංගනී“

“අප්පට සිරි ඒකත් එහෙමද??“

මුහුණේ මැවුන සෝභාවත් මන්දස්මියත් එක්ක ඈතට ගිහින් තිබ්බ ඇස් දෙක මං ගාවට ඇවිත් ආයේ නතර වෙන කොට තමා දැක්කේ මම සිරෙන් නිදහස් වෙලා කියලා.. ඈතින් පේන ආකාසෙන් තවත් වැහි මන්දාරමක් මෝදු වෙනවද මන්දා???

Monday, November 4, 2013

බුරූ පුතා!!! (බුරු බබා නෙමෙයි)

සාමාන්‍යෙයන් හැමදාම උදේට මාලක්කු පාලම පහුකරන් එන කොට, පාලමේ බාගයක් පහු කරද්දිම මට හැදෙනවා සන්සිදුවාගත නොහැකි සාපිපාසාව. කොයි තරං උත්සාහ කරත් අනේ මන්දා, ඒක නං සන්සිදුවන්න බැරි තරං මම දුර්වලයි. අවුලක් නැහැ මොනා කරන්නද කියල හැමදාම උදේට මාලක්කු පාලමෙන් එගොඩ තියෙන පොඩි කඩේට බැහැල ප්ලේන්ටි බාගයක් ගහනවා. ඒත් ඒක බොන්න වෙන්නේ අගුවට ඇවිත් හිටගෙනම තමා, මොකද එතැන ප්ලේන්ටියක් බොන්න වාඩි වෙනවා කියන එක කඩේ අයිතිකාර ජෝති අයියට කරන පාඩුවක්.

අද උදේ මම තේ එක රස විද විද ඉන්න කොට, පාරේ දකුණූ අත පැත්තේ ඉදලා ටිකක් වයසක ජෝඩුවක් ආවා.. මම හිතන්නේ මොකක් හරි ටෙස්ට් එකක් කරගන්න ඉස්පිරිතාලෙට යනවා වෙන්න ඇති. සාරියක් ඇදල හිටිය ගැහැණු මනුස්සයගේ අතේ හැන්ඩ් බැග් එකක තිබ්බා. එ වගේම පිළිවෙලට ඇදල හිටිය එයාගේ මහත්තයත් පොඩි බෑග් එකක් කරේ දාගෙන හිටියා. කඩේ ගාවට ඇවිත් පාරේ නතර උන මේ දෙන්නා තත්පර ගානක කතාවකින් අනතුරුව ප්‍රියම්බිකාව තනිකොට කඩේ පැත්තට එන්න අඩි දෙක තුනක් ඉදිරියට ආවා. ඒ එක්කම “මේ“ කියපු ප්‍රියම්බිකාව, මනුස්සයට හැන්ඩ් බෑග් එකෙන් ගත්ත රුපියල් පනහක් දුන්නා. ඒකත් අරන් ගිහින් ටිකකින් කඩදාසි බෑග් එකක දාගෙන මොකක් හරි කෑමක් අරන් ආවා.. මම දැක්කේ ඒක මාළු පාං ගෙඩියක් වගේ. දැන් මාව පහුකරගෙන යන ගමන් අර මනුස්සයා දීපු කඩදාසි බෑග් එක ප්‍රියම්බිකාව හැන්ඩ්බෑග් එකට දාගත්තා. ඉස්සරහින් යන එයාගේ මනුස්සයා පිටිපස්සවත් නොබල අත දිගු කරල ඉතුරු රුපියල් විස්ස නෝනට දුන්නා. 

*****************************************************

බස් එකට නැග්ග තරුණ යුවල ආසන නැති නිසා මා අසලම ආසනයේ පොළු බදාගෙන හිටගෙන යනවා. ඒ අතරේ කොන්දොස්තර උන්නැහේ දැං බස් එකට නැගපු තක්කඩි ටික හොයමින් ඉස්සරහ ඉදල උකුසු ඇස් කර කව කව එනවා. ඒ එන අතරේ මම දැක්කා ඒ උකුසු ඇසට අහු නොවේච්ච ගැටව් දෙන්නෙක්ම. ඒක දැක්කම මට හිනා ගියා. මොකද උන් දෙන්න තැන් දෙකකට වෙලා කිසිම දෙයක් නොදන්න ගානට එළිය බලං ඉන්න කොට, කොන්දා උන්නැහේ රබර් ඇහැ දාලා වටේ කැරකුනත් අර හාදයෝ කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නැති කොට, තේරුං ගන්නේ ටිකට් ගත්ත අය කියල නේ. මොකද ටිකට් ගත්ත අයට කොන්දගේ තට්ටු වලට බය වෙන්න දෙයක් නැහැ. ටිකට් නොගත්ත අය කොන්දගේ තට්ටුව එනකං ඩග් ඩග් ගාමින් පපුව ගැහි ගැහි ඉන්නවා. ඒ අතරේ තට්ටුව ලැබුනත් ගණන් නොගෙන ඉන්න තරං ගටක් තියෙන ඈයෝ නොමිලේම ගමනාත්තය දක්වා අරන් යන්න කොන්දා කටයුතු කරනවා.

ඒ අතරේ මම ඉන්න තැන ජෝඩුව ගාවට ආපු කොන්දා උන්නැහේ ටිකට් නිකුත් කරන්නයි කල්පනාව. සාමාන්‍යෙයන් දෙන්නෙක් ඉන්නවනං එතන පිරිමියගෙන් ටිකට් ගන්න කියන ඉල්ලීම කරන එක නේ සාමාන්‍ය දේ. ඒ විදියටම ඒ දේ වෙන බව දන්න කොල්ලා, කෙල්ලගෙන් ටිකට් ගන්න විදිය ගැන ඇහුවම ඔළුව හොල්ලල කෙල්ල හැන්ඩ් බෑග් එක ඇරල ටිකට් ගන්න අවශ්‍ය වෙන මුදල කොල්ලා අත තිබ්බා. ඒකත් අරන් උගේ වගේ සාක්කුවේ දාගෙන ඉදල, ළගට ආපු කොන්දට සල්ලි දීලා ටිකට් ගත්තා. ඉතුරු වෙච්චි රුපියල් දහය දඩස් ගාලා සාක්කුවට දාගත්ත කොල්ලා, කොහේන්දෝ ආපු විධානයක ඇස් බැල්මට යටත් වෙලා ඒ රුපියල් දහය ආයිත් කෙල්ල අතට දුන්නා. කෙල්ලා දඩස් ගාලා ඒක හැන්ඩ් බෑග් එකේ දාගත්තා. හැබැයි එකක් ෂුවර් මේ කපල් එක හොර එකක් වත් ලව් එකක් වත් නෙමෙයි. රියලි මැරිඩ් කපල් එකක්ම තමා.. මන් දන්නැත්ද ඕවා.

******************************************************

ගිය සතියේ බඩු වගයක් ගන්න මට සිද්ධ උනා දේශිකාත් එක්ක සුපර් මාර්කැට්ටුවකට යන්න. ඒක මේ මාළු මාර්කැට්ටුව වගේ නෙමෙයි නේ. ඒසී කරලා, නිළ ඇදුම් ඇදගත්ත කොල්ලෝ කෙල්ලෝ රාජකාරි කරන බොහොම සුකුරුත්තං වැඩ කෑලි තියෙන තැනක් නේ.. ඉතිං මමත් බඩු ටික අරගෙන දේශිකාත් එක්ක කවුන්ටරේ දිහාට කිට්ටු කරන කොට සබන් දාලා තියෙන රාක්ක ගාව නවතින්න සිද්ධ උනා. මොකද සබන් කැට තුනක් ගන්න කං පොඩ්ඩක් ඉන්න කියල මට නියෝග කරපු නිසා. ඉතිං මටත්, අර සබන් කැට දෙතුන්සීය පීරල බොහොම අමාරුවෙන් දෙතුන් පාරක් ගණං කරල දේශිකා සබන් කැට තුන අර ගන්නකං විනාඩි ගානක්, පුත්තලං බුරුවෙක් වගේ එතනට වෙලා බෑග් එක උස්සගෙන ඉන්න උනා. පුත්තලං බූරුවෙක්ය කියන්නේ, බෑග් එක බිම තියාගෙන ඉදල, දේශිකා හැරෙන කොටම බෑග් එක උස්සල සීරුවෙන් ඉන්න තිබුන නෙව. මොනව කරන්නද හමුදාවේ නීතියට අපි යටයි නේ.

සබන් තියෙන රාක්කේ තමා කවුන්ටරේට කලින් තියෙන අවසාන තේරුම් ස්ථානය. කිහිප දෙනෙක්ම එතැන පහු කරන් කවුන්ටරේට ගියත් සමහර අය එතැන නතර වෙනවා ටික වෙලාවකට. සබන් ගන්නද?? නෑ.. එතනදි ඔක්කෝම බෑග් ටික හබියට හරි පුත්තලං බූරුවට හරි දීලා, බිරින්දෑවරු තමන්ගේ හැන්ඩ් බෑග් එකෙන් පර්ස් එක අරගෙන ඒ බඩු වලට අවශ්‍ය මුදල ප්‍රමාණය බූරුවගේ අතට දෙනවා. අන්න ඊට පස්සේ තමා බූරුවා කඳ කරගහගෙන කවුන්ටර් එක ළගට යන්නේ. නෝනා ආතල් එකේ ඔළුව කර කව කව ඉස්සරහට වෙලා ඉන්නවා. මේ විදියට බුරු පොරවල් තුනක්ම ඒ විනාඩි ගානට මම දැක්කා. ඒ කියන්නේ එතැනදීත් අපි වගේ කෙලින් වැඩ කරන අය අඩුයි කියල පෙන්නුම් කරා. 

අමාරුවෙන් තෝරගත්ත සබන් කැට ටිකත් ඔබාගෙන බෑග් එක උස්සන් මමත් ගියා කවුන්ටර් එක ළගට. මගේ වාරේ ආවම එතැන හිටි කොල්ලා බෑග් එක කකුල් දෙකෙන් උස්සල පොලවේ ගහනවා වගේ මේසේ උඩ බඩු ටික ඔක්කෝම හැළුවා. ඊට පස්සේ රීඩර් එක අරන් ඒ හැම එකටම අල්ලල කීක් ගැවට පස්සේ මේසේ අනිත් පැත්තට දැම්මා.  මේ හැම දේම මගේ පිටුපස්සට වෙලා තමන්ගේ කම්ප්ලීට් ස්කෑනර් දෙනෙතින් දේශිකා බලන් හිටියා. ඒ වගේම ඒ වෙන කොටත් හිතින් ඒ ඒ ගණන් හදන කැල්කියුලේටර් එකත් ක්‍රියාත්මක වන බව මට පුරුද්දෙන්ම කියන්න පුළුවන්. දොරෙන් එළියට යද්දී භුත වෙලා කීං කීං ගාන සමහර බඩු වල හයි කරපු කළු ගුලි ටිකත් මේසේ හිලෙන් ඇතුලට දාලා අවසාන බිල්පත නිකුත් කරන්න ගෙවිය යුතු ගාන කැෂීයර් මට කිව්වා. එතකොට මම ගෙවන්න ඕන ගාන 1765 යි. 

මම ටක් ගාලා පර්ස් එක ඇදල පර්ස් එක පුරෝලා තිබ්බ දාහේ දෙදාහේ පන්දාහේ කොළ අතරින් දෙදාහේ කොළයක් ඇදල අරන් බිල් එක ගෙවලා ඉතිරි සල්ලි ටිකත් පර්ස් එකට දාගෙන ගාම්බීර විදියට එතැනින් පිටත් උනා.

ඒක ඉතිං හීනෙං තමා... මොන.. දේශිකා පර්ස් එක ඇරල 1800 ක් ගණං කරල මගේ අතට සල්ලි දුන්නම මම බයෙන් බයෙන් ඒක අරන් සල්ලි ගෙවල, දොරෙන් එළියට යන්නත් කලින් බිල් එකත් එක්ක ඉතුරු සල්ලි එයාගේ අතට දීලා ඇඩ්වාන්ස් එක සැටල් කරා. නැත්නං ඔය අපේ රාජ් බයියල වැඩ කරන තැන් වල වගේ හැරෙන තැපෑලෙන් ඔඩිඩ් ක්වේරීස් එන්න පුළුවන්නේ. එහෙම උනොත් උත්තර නොදී ඉදල අන්තිමට ෆයිනල් ඔඩිට් රිපෝට් එක ආවම ඔළුම ගලේ හප්පගන්න තමා වෙන්නේ..

ප.ලි - අර සල්ලි ගෙවපු අනිත් බුරු පුත්තු පවා එළියෙදි ඇඩ්වාන්ස් සැටල් කරන හැටි මම දැක්කා.

ප.ප.ලි - අද උදේ දැක්ක සිද්ධිය ඇත්තටම අද උදේ වෙච්ච දෙයක්. ඒ වෙලාවේ ඒක හිතට වැදිල මම සියළු රිවයින්ඩ් වැඩ ටික කරගෙන ඇවිත් කම්පීතර් තඩිය ළග වාඩි උනා නේ.. මෙන්න මේ යකත් මම ලියන්න හිටිය වගේ එකක්ම ලියලා.. හිතගිය තැන මාළිගාව