සංවෘත වක්‍රයක හිටගෙන නෑම (යෑම)

තෙමෙන්න හිතෙන්නේ නැති තරමට වැහි මන්දාරම මෝදු වෙලා, සර සර ගාලා බිමට වැටෙන සද්දේ අහගෙන මම බලාන හිටියා වැහි ඉරටි දිහා. ඒක එක විදියකට සොකයක් ගෙන දෙන්නේ නොහිතපු වෙලාවක වැටුනු මේ වැස්ස මම කරන්න හිටිය ඔක්කෝම වැඩ ටික එක මොහොතකින් අඩපන කරල දාපු හින්දයි. වැස්සෙන් වැගිරෙන වතුර ටික, හොදටම පේන්නේ වහලට වැටිලා ඒක වහල කොනෙන් බිමට වැටෙන විටයි. ඉබේම මා වැස්සෙන් මැවුනු සිරකුටියක සිරකරුවෙකු වී සිටිමි. යකඩ පොලු දමා නැති ජනෙල් පියන්පතට එහායින් වතුර ඉරටියෙන් මැවුනු වතුර පොලු සිර ගෙයක මා සිරගතව සිටිමි. තවදුරටත් ඉදිරියක් නොමැතිව මා නිසොල්මනේ බලා සිටිමි. විටෙක මන්දනය වී විටෙක වැඩිවන මේ වැස්ස කුමන කරුණක් අරභයා මෙසේ වැටෙනවාදැයි නිනව්වක් නැතිව කල්පනාවෙන් සිටියෙමි.

“උඹ ගැන මට ආරංචියක් ආවා දේශා.. ඒක එච්චර හොද එකක් නං නෙමෙයි“

“ඇයි ඇයි මොකක්ද ඒ“

“උඹ බය වෙන්න එපා මම කියන දේට.. හරිනේ“

ලබ් ඩබ් ගාමින් හදවත මුරදෙද්දී සනිල මේ පවසන්නට කැසකන්නේ කුමක්දැයි ලෝකය පුරාම එක හුස්මට හිතින් ගොස් බැලුවෙමි. හැබෑටම මම අවුලක් වෙන්න දෙයක් කරාද? මෙයා කොහොමද ඒවා දන්නේ. අද නං කිසිම අවුලක් ඇති දෙයක් කරපු විත්තියක් මට මතක නැති කොට මේ මිනිහා මොකක් ගැනද මේ කියන්නේ. හිත එක්ක ආපස්සට යද්දි මට මතකෙට එනවා එක දෙයක්. ඒක අහඹු සිද්ධියක්. පහුගිය සතියේ දොහක කඩෙන් බඩු ගද්දි, ඉතුරු සල්ලි කියල වැඩිපුර පන්සියක් මට ආපහු දීපු එක මුදලාලි සනිලයට කියලද? ඒ කියන්නේ මුදලාලිට අහුවෙලාද ඒක.. ඉදල හමාරයි..වස ලැජ්ජාවයි.. ඇත්තට මම ඒක ඒ වෙලාවේ දැක්ක නිසා මට තිබුනා මනුස්සයෙක් විදියට වැඩිපුර දීපු සල්ලි ටික දීලා එන්න. ඇයි මම ඒක ගැහෙන හදවතින් උනත් ගත්තේ. මට ඒ වෙලාවේ සල්ලි තිබ්බේ නැති නිසාද? මෙච්චර කාලයක් කඩතුරාවෙන් වහංගු වෙච්චි මගේ කළු ප්‍රතිරෑපය පේන්න ගන්නේ දැන් වෙන්ටැති. හැබැයි සතියකටත් පස්සේ මේක මුදලාලිට මතක් උනේ කොහොමද? වෙන්න බෑ ඒක ගැන නෙමෙයි සනිලය කියන්නේ. එහෙනං මොන එකක්ද මේ. මගේ හිත ආයෙත් පස්සට යනවා.

පහුගිය දවසක වැඩට යද්දි, බස් එකේ පාපුවරුවේ එල්ලිල ඉන්දැද්දි මගේ ඉස්සරහින් පාවපුවරුවේ හිටිය කෙල්ල, වැනෙන පැද්දෙන බස් එකේ විදියට පැද්දෙන කොට, ඒ පැද්දිල්ල මගේ සරීර කුඩුව ගාවින් මම නතරකරගත්තේ උවමනාවෙන්මයි. ඒක ටිකක් දරදඩු විදියට කරන්නත් උනා කියල මතකයි. හත් දෙය්යනේ සනිලයට කව්රුහරි ඒක කිව්වද? කව්ද ඒක දැක්කේ... මමත් මෝඩයෙක් වගේ කිසිම දෙයක් නොබල කෙල්ල වැනෙන එක නැවැත්තුවේ. දැං ඉතිං මොකද කරන්නේ. සනිලය ඔය ගැන තමා මගේත් එක්ක කතා කරන්න යන්නේ. කමක් නෑ දැං ඉතිං ලැජ්ජාවේ ඇඹරෙන්න තමා වෙන්නේ. මෙච්චර දවසක් පොරවන් හිටිය උතුරු සළුව ගලවල කටේ ඔබා ගන්න තමා වෙන්නේ. හැබැයි ඒක වෙන්න විදියකුත් නෑ පා පුවරුවේ හිටිය උන්දැලට ඒව බලන්නවත්, ඇතුලේ හිටිය අයට මේ විකාර පේන්නවත් කිසිම ඉඩක් තිබ්බේ නැතෙයි කියල මට හොදටෝම මතකයි. සනිලය කියන්න යන්නේ ඒ ගැන නෙමෙයි. මට විශ්වාසයි. එතකොට මොකක් ගැනද මේ කියන්නේ. තවත් හිතන්න වෙනවා.  

මෙහෙම හිතන්න හිතන්න මම කරපු වැරදි ඔක්කෝම එළියට ඒවිද? එතකොට මම කරපු හොද වලට මොකද වෙන්නේ. එකින් එකට මේවා පෙන්නල දෙන්න ගත්තොත් කොතනින්ද නතර වෙන්නේ. මාව තනිකරම සමාජයෙන් කොන් කරල දාවි. ඔව් අද ඉදලවත් ඉතිං හොදට හැදෙන්න ඕන. අපේ බුදු හාමුදුරුවොත් දේශනා කරන්නේ රහසින්වත් පව් කරන්න එපා කියල නෙව. ඔව් මම හොද ළමයෙක් වෙනවා හෘද සාක්ෂියට එකගව අවංකව ඉන්නවා. දැං ඉතිං වෙච්චි දේට කරන්න දෙයක් නෑ ඕන දේකට මූන දෙනවා.

“ඔව් ඉතිං කියහං මොකක්ද කියලා“

“මොකක්වත් නෙමෙයි ඩෝ. උඹ මොකටද ඔච්චර බය වෙලා?“

“මම නෑ නෑ මම මොකටද බය වෙන්නේ“

“හහ්.. අන්න උඹ දාපු ඇප්ලිකේෂන් එක රිජෙක්ට් වෙලා. දුක තමා රංගනී“

“අප්පට සිරි ඒකත් එහෙමද??“

මුහුණේ මැවුන සෝභාවත් මන්දස්මියත් එක්ක ඈතට ගිහින් තිබ්බ ඇස් දෙක මං ගාවට ඇවිත් ආයේ නතර වෙන කොට තමා දැක්කේ මම සිරෙන් නිදහස් වෙලා කියලා.. ඈතින් පේන ආකාසෙන් තවත් වැහි මන්දාරමක් මෝදු වෙනවද මන්දා???