ගැරඩි දේශකයා!!

කලින් දාපු පිස්සු විකාරෙට බැනුං කෝටියයි. ආයේ ඒ වගේ ගොං ඒවා හිතන්නෙවත් නැතිය කියල දැං හිතාගත්තා. ඒ උනාට සති දෙකෙන් ඒක අමතක වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. දේශකයා කියන්නේ බොහොම වැදගත් කෙනෙක් හින්දා ඔය වගේ දේවල් ලියන්න එපායැ කියල මගේ බොහොම හොද සහෘදයෙක් කියල එවලත් තිබුනා. අනේ ඉතිං මක්කොරන්නද වයසට කල්පනාව අඩුයි නෙව.

කලින් එකේදි මෝංගල් ගොරු දරුවෙක් වෙන්න හැදුවා. හැබැයි දැන්නං ගැරඩියෙක් වෙන්න හදන්නේ. මොකද කලින් වතාවක (සිරිපා වන්දනාවේ යන ගමන්) අපේ අයිලාෂ් උන්දැ අහල තිබුන මොකද බොට ගැරඩියා කියන්නේ කියල.. ආ.. කතාවේ සුට්ටක් දාන්නංකෝ බලාගන්නත් එක්ක.

මුගේ වචන ටික විස්වාස නොකරත් වෙන කරන්න දෙයක් නැති හින්දා උගේ පස්සෙන් වැටිල සාම චෛතයයෙන් දකුණු පැත්තට අපි ගියාම එතැන තියෙනවා කෑම කඩයක්. අපි එකා දෙන්න කඩේ ඇතුලට ඇදෙන කොට ඇතුලෙන් මේසේ ගාව ඉන්නා එකා බෙරිහන් දෙනවා. 

“අඩෝ ගැරඩි දේශා වරෙන් ඇතුලට“

බැලින්නං යකෝ මේ අපේ ගමේ හොද බොක්කක් නෙව. මූ අපේ යාළුවා උනාට අපි කාටවත් මතක තිබ්බේ නෑ මේකා සිරිපාදේ කාලේ මෙහාට මංගච්චනවා කියන එක. හැබෑ නේන්නං මුගේ කඩේ මෙතන තියෙන විත්තියක් මටත් කලින් කියල තිබුනා. ඉතිං මදෑ කොම්බුවා ඕනයැ අපිට මුගෙන් කන්න. 

ඔන්න ඔය සීන් එක නිසා තමා මොකද මේ දේශකයා ගැරඩියෙක් උනේ කියල අයිලාෂ් ඇහුවේ. මඩක් උනාට කමක් නෑ ඕං ඒකට උත්තරේ දෙනවා හරිය...

මම එකොළහේ ඉන්දේදි, (හැබැයි අවුරුදු තුනක් තිස්සෙම) ඉංග්‍රිසි පන්තියකට ගියා. ඒක ඉංගිරිසි පන්තියක් කිව්වට එහෙමම එකක් නෙමෙයි හැබෑම වදකාගාරයක්. එක දවසක් හරි ඔය ක්ලාස් එකට ගියොත් දෙයියනේ කියල අයිං වෙනවා බොරු. පන්තියට ළමයෙක් ඇතුල් කරන්න නං අම්මා එන්න ඕන. ඇවිල්ල සර්ට වැදල වගේ කියන්න වෙනවා දරුවව පන්තියට ගන්නෙයි කියලා. හැබැයි ඔය විස්තර සේරම ගෙදරට යන පාර ඉදං සර්ගේ පරණ කොහුවෙච්චි ඩයරියේ ලියාගන්නවා. ලියාගෙන ඔක්කෝම ඉවර වෙලා, සර් ළමයගේ අම්මට මෙහෙමයි කියන්නේ.

“මම වෙලාවට වැඩ කරනවා. මොන දේ කරත් මට වැඩක් නෑ වෙලාවට එන්න ඕන. මම දෙන පාඩං කරන්න ඕන. ඒ විදියට කරන්න බැරිනං කනට දෙකක් ගහල එළවනවා. හැබැයි ඊට පස්සේ කුනු කුනු ගාගෙන එන්න එපා ඔහේලට මගෙන් කනේ පාරක් කන්න ආස නැත්නං. හරිනේ“

ඔය වෙලාවට ඉතිං අම්මල ගල් පිළිම වගේ කටේ කෙල හිදිල බොක්කේ ගින්දර පත්තු වෙන ගානට ඉන්නේ. සැරට කතා කරාට හරිම හොද සර් කාරයා.. එක දවසක් හරි පන්තියට නොගියොත් හැන්දෑවට ගෙදර ඇවිල්ල දෙමව්පියන්ගෙන් අහනවා මොකද ළමයා පන්තියට ආවේ නැත්තේ කියලා. බැරි වෙලා හරි ළමයා ගෙදර හිටියොත් සර් එනකොට අබ සරණයි. බැනුං කෝටියයි. දුවලත් හමාරයි..අහල පහල උන් තමා එතකොට කියන්නේ අනේ දරුවෝ ඔය පන්තියට වරද්දන්නේ නැතිව යන්න. මොකෝ අපිටත් කනක් ඇහිල ඉන්න විදියක් නෑ නෙව සර් බෙරිහන් දෙන කොට ගේ ඉස්සරහ ඉදගෙන කියලා..

අපේ පන්තිය තියෙන්නේ තුන්මං හන්දියක. සර්ගේ ගෙවල් තියෙන්නේ ඊට කිලෝ මීටර් තුනක් විතර එහායින්. බුෂ් සර්ට් එක ඇදල කළුපාට කලිසමට, පස්ස ඇරපු සපත්තු දෙකක් දාගෙන උසට හරියට මහතයි, ඒකටම හරියන බඩත් එක්ක, එයාගේ නිල් පාට ස්පෝට් පුට් සයිකලේ නැගල, අර හම්පඩ වෙච්චි ඩයරි දෙකක්ම කිළුටු වෙච්චි පටියකින් එකට ගැටගහල, ඒක ලැගේජ් එකේ දාගෙන බොහොම උජාරුවෙන් කොන්ද කෙලින් කරගෙන වට පිට බල බල තමා පාරේ එන්නේ.. කොහොම කරත් දවල් 1.30 ට පටන් ගන්න පන්තියට හරියටම 1.27 වෙන කොට ඇවිල්ල සාක්කුවට අත දාලා යතුරු කැරුල්ලක් අරගෙන සිලි සිලි ගාන ගමන්, හරි යතුර දාලා දොර දෙක දෙපැත්තට දෙබෑ කරලා, කකුලෙන්ම ගඩොල් කුට්ටි දෙක දොර දෙකට හේත්තු කරන සර්, පන්තියට ඇතුලට යනවා. එහෙම ගියාම එයාගේ මේසේ ගාව දෙපැත්තේ තියෙන ජනේල දෙක ඇරල දාලා, පුටුවේ වාඩි වෙනවා නේද, අන්න ඒ ගත කරපු විනාඩි තුන තමා අපට පන්තියට යන්න තියෙන අන්තිම චෑන්ස් එක. එයා හරි බරි ගැහිලා වාඩි වෙලා, පන්තිය සිසාරා බැලුමක් හෙලලා, ලවුඩ්ස්පීකර් කටෙන් “ඕකේ.. ලෙට්ස් ස්ටාට්“ කියල කියන්න කලින් ඕන එකෙකුට ඇතුලට එන්න දෙනවා පොඩ්ඩක් රවලා. හැබැයි ඒ තත්පර දෙකෙන් පස්සේ, සක්‍රයා කිව්වත් එකෙක් වත් පන්තිය ඇතුලට ගන්නේ නෑ. දෙකක් නෑ අඩි පොලවේ හප්පලා, “ගෙට් අවුට්“ කියල කිව්වම කොල්ලෝ බය වෙලා, උන්ගේ කකුල් තමා ඌට ඉස්සෙල්ල එතනින් දුවන්නේ. 

මටත් එහෙම වෙලා තියෙනවා. එතකොට කරන්නේ ඔය පන්තියට එහා පැත්තේ තියෙන පොඩි දෙබොක්කාවක් (බිත්ති දෙකක් අතර හිඩසක්) අස්සට වෙලා හේත්තුවක් දාගෙන පොත පෙරලං බල බල ඉන්නවා. නොමිලේ ඉගැන්වීම. ආයේ මොකෝ පන්තියට යන්න ඕන එකක්යැ.. එතැන හිටියම ඇති සර්ගේ සද්දෙට පන්තියේ ඉන්නවා වගේම ඇහෙනවා. අහලින් පහලින් පාරේ යන අය එක පාරටම වෙව්ලල බිරන්තට්ටු වෙනවා, සර් ළමයෙකුට බනින වෙලාවට. ඒක නිකං හෙනයක් කඩා පාත් උනා වගේ සද්දෙට ඇහෙනවා. ඒ වෙලාවට පාරේ යන උනුත් හොද එකෙන්ම බය වෙන හැටියට අපි කොහොම බය වෙන්න ඕනද පන්තියේ ඉන්න කොට.

හරි... ඉස්කෝලේ අරින්නේ 1.15 ට නෙව. පුට් සයිකල් කටුව අරන් පන්තිය ගාවට එන්න සාමාන්‍ය වේගෙන් නං විනාඩි 15 ක් වත් යනවා. විනාඩි 15 ට ගිහින් බැරි හින්දා හැටට හැටේ කොහොම හරි සර් කාරයා, ඈතින් එනවා පේන කොටම අපි පන්තිය ගාවට සෙට් වෙනවා. සර් බයිසිකලේ පඩි පෙලෙන් උස්සල අපි දිහා නොබල යන කොට අපි පෝලිමට දොර ගාවට වෙලා ඉදල තමා සුරුස් ගාලා ඇතුලට රිංගන්නේ. ඔය හේතු නිසා එක තත්පරයක් වත් අපතේ යවන්න ඉඩක් නෑ ඉස්කෝලේ ඇරිච්ච වෙලාවේ ඉදලම. බනිස් ගෙඩියක් හරි මොකක් හරි කලින්ම කාලා තමා අපි පන්තියට යන්න සෙට් වෙන්නේ.

මේ කියන දවසේ මොකක් හරි හේතුවක් හින්දා මට සිද්ධ උනා විද්‍යාව සර් එක්ක ලැබ් එකේ වැඩ වගයක් කරන්න පහුවෙනිදට තියෙන ප්‍රැක්ටිකල් එකකට. එකොළහට විතර පටන් ගත්ත මේක ඉවර නොවුනත්, ඉංගිරිසි පන්තියට යන්න ඕන හින්දා කොහොම හරි ඇරෙන වෙලාවටම පැනලා ආවා. එහෙම ඇවිල්ල තමා පන්තියේ වාඩි උනේ.

විනාඩි 10 ක් විතර ගියාට පස්සේ සර් ගාවට මගේ පොත පෙන්නන්න අරං යන වාරය. මම ගියා සර් ගාවට. පොත දීලා තත්පර දහයක් විතර හිටගෙන ඉන්නකොට, වාඩි වෙලා උන්න වෙලාවේ නැති අමාරුවක් ඇති උනා. 

අම්මේ.. මුත්‍රා බොක්ක පුපුරන්නටම කිට්ටු වෙලයි තිබ්බේ කියල හිටගෙන ඉන්න කොට තේරුනා. හත් ඉලව්වයි නෙව.. මම දහයේ ඉන්ටර්වල් එකෙන් පස්සෙම චූ එකක් දාලා නෑ නෙව. තියෙන අමාරුවටම මම ඇඹරෙනවා. ඒ අස්සේ වැරදිච්ච ස්පෙලින් එකකට සර් මට මේඝ ගර්ජනාව දානවා. ඒකෙන් අර අමාරුව තුන් ගුණයක් විතර වැඩි උනාම මට තේරුනා තව තත්පර තුනක් .හතරක් යන කොට කලිසම යටින් පළවෙනි චූ බිංදුව ගලන බව. ඇග පත හීතල වෙලා. ඒ එක්කම ඒක කියන්න විදියකුත් නෑ සර් බෙරිහන් දෙන විදියට මුන බලාගෙන. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ මම හෙමීට පස්සට පස්සට යන්න ගත්තා. මේක දැක්ක සර් මගෙන් ඇහුවේ,

“තමුසේ මොකද ගැරඩියා වගේ ඇදෙන්නේ“ කියල මහ සද්දෙට. 

පන්තියේ උං ඔක්කෝම මං දිහා බලාගෙන. මට මොකෝ. තවත් වෙලාව නෑ “මට එළියට යන්න ඕන“ කියල මම හදිස්සියෙන් කිව්වම සර් මට යන්න කිව්ව. මම ගියා නෙමෙයි දිව්වා. දුවල ගිහින් අර දෙබොක්කාවට මගේ බර පවරල මම හෙමීට පන්තියට ඇවිල්ල සර්ගෙන් පොත අරගෙන ගිහින් පන්තියේ වාඩි උනා නේද, ඒ වාඩි උනේ දේශකයා නෙමෙයි ගැරඩියා. ඔන්න ඉතිං පුටුවෙන් නැගිටල ගියපු දේශකයා ගැරඩියෙක් වෙලා ඇවිත් වාඩි වෙලා, දිගටම ගැරඩියෙක්ම වෙලා හිටියා. ඔය මතකෙට තමා අර යකා මම දැකපු ගමන් අඩෝ ගැරඩි දේශා කියල කෑ ගැහුවේ..