නමයි පුකයි!!

අපේ අහුබුදුවන් නම් තබන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ නේද මේ සන්තෑසිය උනේ. බලන්නකෝ දැං තියෙන නං වල හැටි. සමහර අම්මල, තමන්ගේ දරුවන්ට නම කියල අඩගහන කොට ඒවට මට නං පුකෙනුත් හිනා යනවා. ඒවා නං නෙමෙයි අමු කුනුහබ්බ. අර්ථාන්විත නම් දාන එක ගැන අපි කීප තැනකම කතා කරානං මතකයි තමා. ඒතැනදි අහුබුදු නෙමෙයි අහුබුදුගේ පරම්පරාවට ගරු නම්බු දීලා මාත් කතා කරා වගේ මතකයි. හැබැයි ගොයියෝ මගේ දරු දෙන්නටත් නම් තිබ්බේ අහුබුදුලම තමා.. හැක්.

ඒ කාලේ අපි දන්නව නෙව නං තිබ්බේ අදුරගන්න පහසු වෙන්න කියලා. දැනටත් දෙමළ නම් තියන්නෙ එහෙමයි. තාත්තගේ නම පුතාට එනවා. පුතාටත් තව නම් කෑල්ලක් දානවා. ඔය විදියට තමා ඒක පවත්වගෙන යන්නේ. අපේ සනුහරෙත් ඒ දවස් වල එහෙම නං නෙව තිබිල තියෙන්නෙ.  පහල ගෙදර පියදාස අයියගේ පුතා. බනඩියගේ පුතා. කිරි මාමැයි පුතා. ඔහොම නේ නං කිව්වේ. පහු පහු වෙන්න තමා අපිත් නං තියන්න පටන් ගත්තේ. එහෙනං තව මොනවැයි. අම්මා, තාත්තට අඩ ගැහුවෙත් අපේ ලොකු එකාගේ තාත්තා කියල නෙව.

ඔන්න අපේ පව්ලේ ඉන්නේ කොල්ලෝ දෙන්නයි නේ. උන් දෙන්නට ලොකු එකාට ලොකු පුතා. පොඩි එකාට පොඩි පුතා කියල තමා මම කියන්නේ. අපේ අල්ලපු ගෙදර උන්දැ, .තමන්ගේ දරුවන්ට අඩ ගහන්නේ නං කියලයි. ලොකු එකා හිරුන්. දෙවැනි කෙල්ල සලිනි, තුන් වැනි ඇච්චා කන්සිළු. මේකා තාම කිරිබොන දනගාන වයසේ.

“ඒයී. හිරූ...න් බලනවා කන්සිළු වැලි අතගානවද කියලා“

“සලි.....නි.. අන්න කන්සිළු වැටුනා..“

“හිරූ....න් තමුසේ අද දහම් පාසල් යන්නැද්ද“

ඔන්න ඔහොම තමා කතා කරන්නේ. මොන වෙලාවෙවත් ඒ පොඩි ඈයෝ තමන්ගේ අම්ම තාත්තගෙන් “පුතේ“, “දුවේ“ කියන වචනය අහන්නේ නැහැ. ඔය ඇච්චාට උන හැදිල මහ රෑක පොඩි එකාට ෆිට් එක වගේ ඇවිත්. මනුස්සයත් ගෙදර නැති වෙලාවේ මේ ගෑනි දරුවට පැනඩෝල් දීල නිදි කරනවල. කොහොම හරි මහ රෑ දෙගොඩහරියේ ගෑනි නැගිටින කොට ඇච්චා වෙව්ල වෙව්ල දරදඩු වෙලා ඉන්නවලු. ගෑනිට හරියටම සිහිය ඇවිත් කල්පනා වෙන කොට පොඩි එකාගේ දැගලිල්ලත් නැති වෙලා හරියට මළමිනියක් වගේලු. 

තදියන් වේචිච පාර පොඩි එකා වඩාගෙන නයිටිය පිටින් ඇවිත් අපේ පස්ස පැත්තෙ දොරට තඩි බානවා. අනේ අයියේ කියනවා. ඊට පස්සේ අඩනවා. මාත් බයෙන් බයෙන් ගිහින් දොර ඇරියා. බලන කොට අර ගෑනු මනුස්සයා පොඩි එකාත් වඩාගෙන අඩනවා එකසිය ගානට.

“අනේ බලන්න අයියේ.. කන්සිළු කන්සිළු“

ඔහොම කිව්වට මට මෙලෝ මීටර් එකක් නෑ. මං ඇහුවා මොන කන්සිළුද කියලා. මේ ගෑනි ආායේ කියනවා අපේ කන්සිළු අයියේ අපේ කන්සිළු.

මට පැහැදිලිව තේරුනේ නැති උනත් ඔය සද්දෙට එළීයට ආපු දේශිකාට වැඩේ තේරුනා. ඔය කියන්නෙ පොඩි එකාට මොකක් හරි වෙලා කියල මට කියාගෙන පැනල පොඩි එකා අරගත්තා. ඒ ගන්න කොටත් ඒකා දරදඩු වෙලා. සහලෝල උනලු. කෙලින්ම දේශිකා පොඩි එකාව ටැප් එකට ඇල්ලුවේ. අල්ලල මුළු ඇගම තෙමුවට පස්සේ තමා ඔන්න කොල්ලා හුස්ම ගන්න විත්තිය දැක්කේ. ඒ එක්කම ඌට බඩ ගියා. හොදටම උන. අන්තිමේ ඒ වෙලාවේම හොස්පිටල් ගෙනිහිල්ල දවස් පහක් තියාගෙන ඉදල තමා එවල තියෙන්නේ. අර ගෑනු මන්ස්සයා නං කියන්නේ “අනේ දේශිකා අක්කා නිසා මගේ කන්සිළු බේරුනා“ කියල තමා හැම තැනම.

ඒත් මේ දේශක අයියා විතරක් හිටි වෙලාවක උනා නං කන්සිළුට වෙන දේ හිතා ගන්න ඇහැකි නෙව..

ප.ලි. - කියන්න ආවේ වෙන එකක්. අන්තිමට කිව්වේ වෙන එකක්. හා ඒක පස්සේ කියන්නං..