වස්තුව!!

හෙමින් ඉර පායා ආ තවත් හිමිදිරියකි. නීලාකාසය අවුල් කරමින් පුළුන් කැදලි මෙන් විසිරුණ වළාකුල් රාශියක් සුදු පැහැයෙන් දිස් වෙද්දී, විළියෙන් රතු වී ඉහළට නැගෙන හිරුගේ තේජසට මුහු වූ තවත් පුළුන් කැදලි රාශියක් රත් පැහැ ගෙන ඇත. කුඩා දරුවෙකු තම සිත්තම් පොතේ ගෙත්තම් කළ ඇලවූ පුළුන් චිත්‍රයක් මෙන් මුලු අහසම දීප්තිමත්ව පෙනෙන්නට විය. නීලාකාසය හැම තැනම එක විදියට තිබුනද, වාල්කොරියා මුඩුක්කු පැල්පත් ගොන්නට එය උදෑසන වූ බවට කෙරුනු ඉඟියක් පමණි. ආකහේ කුමන් පාටක් ගත්තද, දිලිසුනද නැතද පයිසෙකට ගනන් ගත් අයෙකු පලාතේම සිටියේ නැත.

“ජුන්ඩා.. තෝ අද මොකක්ද කරන බිස්නොස් එක“ රතු පැහැ වක ගැහුණු දත් බුරුසුව කටේ උලාගත් ඇන්ඩි අයියා පොදු කරාමයෙන් ඕසෙට බේසමට වතුර පුරවගන්නා ජුන්ඩා දුටි විට විමසීය. ජුන්ඩා ඇන්ඩි අයියගේ අතිජාත මිතුරෙකු මෙන්ම හිතෛශිවන්තයකුද වේ.

“මොන කරන්නද ඇන්ඩයියේ.. අද නෝ චෑන්ස්... ඔන් ද ස්පොට්.. සෙට්ටපෝච්චි“

“උඹට මේ ටිකේ අවුල් නේ බං.. ඒක නෙමෙයි උඹ කනත්තට බැහැපං.. ඊයේ මදනයා කනත්තේ බැහැල පොඩි සම්තින් එකක් ගහගෙන තිබුනා. කොහේද තොපිට උරන්නම නේ ඕන“

“ඒකනේ අයියා.. උඹ මට අදත් දීහං සීයක.. හෙට අනිවා සැට්ල් කරනවා.“

“හරි හරි වරෙන් ඉතිං.. “

ජුන්ඩාට පැලක් තිබුනද, ටකරන් ගසා ලෑලි වලින් ආවරණය වූ එහි විසීමට කිසිවෙකුත් නැත. ජුන්ඩාගේ අම්මාද මිය ගියේ මීට වසරකට පමණ පෙරදීය. ඇය මිය යන විට, ජුන්ඩා තමාගේ දරුවෙක් වූයේ පුරුවේ කරුමයක් නිසායැයි ගෙවල් ගානේ දිනපතා කියමින් ගියාය. වැයික්කියෙක් පිටත ඔහු, අවිචාරවත් සමාජය බලාපොරෙත්තු නොවූ පුද්ගලයෙකුම විය. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් තම මහළු මව ඉදිරියේදීම මත් උරන්නට පටන් ගත් ජුන්ඩා කෙරෙහි මතු වූ ශෝකය ඇය මිය යනතෙක්ම පහව නොගියේය.

පැල්පත් සමුහයේ එක් නිවසක් ඇත. එහි වාසය කරන නගුටා කරකාර ගත්තේ එහිම ජීවත් වූ අඩෝ සිල්වා ගේ හැකර කට ඇති දියණියක සමඟය. කුලී වැඩ හෝ කුමක් හෝ කාර්යක නිරත වූ නගුටා පළාතේ හැටියට වඩාත් ගුණගරුකව ජීවත් වූවෙකු ලෙස හැදින්වීමේ කිසිදු වරදක් නැත. සවස් යාමයේ නගුටා නිවසට පැමිණී පසු ටකරන් උඩ යන තෙක් කෑ ගසන ගෑනු උන්දැගේ කට වහන්නට අහිංසක නගුටා කිසි දිනෙක උනන්දු වී නැත. නැතහොත් උවමනාවක් නොමැත. කෙසේ වුවද දෙන්නා දෙමාල්ලන් අපුරුවට ජීවත් වන අයුරින් වූ චිත්‍රයක්, පැල්පත් සමුහය තුල මැවී තිබුණි.

විවාහයෙන් වසරක් ගත වෙන්නටත් පෙර නගුටාට උපන් දරු පැටියා අබ්බගාතයෙකු නැතහොත් ස්නායු ආබාධිත දරුවෙකු බවට හදුනා ගැනීමෙන් අනතුරුව මාස කිහිපයක්ම රිජ්වේ ආර්යා රෝහලේ ළදරු ඒකකයේ නවත්වා ප්‍රතිකාර කරන්නට දොස්තරවරු පියවර ගෙන තිබුනි. එහෙත් කුමක් හෝ කරුමයක් පඩිසන් දීමෙන් නගුටාගේ දරු පැටියා කිසිදා ඇවිදින්නට උත්සාහ කරේ නැත. අතකින් යමක් අල්වා ගත නොහැකි විය. වසර දහතුනක් ගත වුවද වැඩුනු දරුවාගේ අත් පා, ශරීරය තරම් නොවැඩී වැහැරී තිබුනි. මොනයම්ම ක්‍රමයකින් හෝ දරුවා රැකබලාගැනීම නගුටාගෙත් රමණිගෙත් එකම අරමුණ විය. තම දරු පැටියා විදින දුක ඉවසනු නොහී ඔවුන් දෙදෙනා වසර දහතුනක් තිස්සේ එකිනෙකාගේ ඇස් වලින් රාත්‍රිෙය්දී තරු කැට මෙන් ගිලිහුණු කදුළු කැට වල උණුසුම ලද්දාහුය. 

“අඩෝ.. ජුන්ඩා. උඹ කරන මගුලක් නෑ යකෝ මගේ සල්ලි ටික දීපිය. තොට උරන ඒවා දුන්නට“

“අයියෝ.. ඇන්ඩයියා. අපි මේක දාලා යනවයැ. හිටුකෝ ටිකක් ෂේප් එකේ. මොකක් හරි ව්‍යාපාරයක් ටැකල් කරගන්නකං“

“අනේ උඹ කරන අම්මගේ වස්තරේ.. තොට මොකක්වත් හරියකට කරගන්න බෑ ඒකයි.. යකෝ අපිත් එක්ක ඇගෙන්ස් ආවොත් තෝව මං අපායට තමා යවන්නේ“

“නෑ නෑ ඇන්ඩයියා.. කූල් ඩවුන්.. අයියා මට පුළුවන් නං කිරිටොයි බිසිනොස් එකක් අල්ලල දීපන්කෝ.. ගොඩ යන්න බෑ මේ විදියට. පුල් අන්දොස්..“

“හිටහං ඉතිං.. තොපි ඇතුවත් බෑ නැතිවත් බෑ. රෑට වර.කතා කරල බලමු.. බාලයියා සීල් බෝතලයක් දෙන්නං කීවා හවසට.. උඹ නොබිබ්වට කමක් නෑ වරෙන්.. සැට් වෙමු“

“ඕකේ.. බොසා.. මං වෙලාවට ඇන්ටර් වෙන්නං“

උදෑසන මැවූ චිත්‍රය අහවර කොට ආකාසය සැගවී ගෙනය. ඒ අතරින් බිඳක් හෝ අහසක් ඇති බව සන් කරන්නේ හේතුවක් නොමැතිව දිදුලන කුඩා තාරුකා කැට පමණි. දහවලට වඩා ශබ්දයෙන් ගැවසී පැල්පත් සමූහයේ නාදය, එකම ගෝරනාඩුවක් විය. කොතැනකවත් ශබ්දය පහලට ගමන් කරන අයුරක් දිස් නොවීය.

“බාලයියේ.. බාලයියේ අපි එන්නෙයි“

“ආ.. වර වර. ජුන්ඩා උඹටත් මතක් උනා එහෙනං.. වරෙල්ල ඉතිං“

ජුන්ඩා මත්පැන් පානය නොකරන්නේ එයින් ලැබෙන රසය හෝ මත, ඉරීමෙන් ලැබෙන සැපතට අහලකින් හෝ තැබිය නොහැකි නිසාය. එහෙයින් මත්පැන් කෙරෙහි ඔහුගේ කිසිදු උනන්දුවක් නොමැත. එහෙත් තමාට උරන්නට බඩු සපයන ඇන්ඩයියා හා බාලයියා අරක්කු කෙරේ දක්වන ගිජුකම ජුන්ඩාට කවදත් කුහුලක් විය.

“ජුන්ඩා.. මේ බාලා කියන්නේ එළීපිට අයිඩියාස් බුවා අරි.. උඹට ඕන නං මං ටොප් වැඩක් සෙට් කරන්නං. හැබැයි තෝ මේකට මහන්සි වෙන්න ඕන. මොකද කියන්නේ“

“කමක් නෑ බාලයියා. අපි රෙඩි ඕන දේකට“

“හැබැයි තෝ මේක මගදි නැවැත්තුවොත් මං තෝව එල්ලල ඔබනවා කුනු ඇලේ දවසක්ම.. හරිද“

“සිරාවට බාලායියේ.. මං ඒම කරන්නෑ.. අපි කිව්වොත් වෙඩි වගේ තමා. පස්ට සුවර්“

“මේක උඹ කාටවත් කියනව නෙමෙයි හරිද.. මේකයි.. මං මේ ළගදිත් දැක්කා ඔය වගේ සීන් එකක් බස් එකේ.. මරු බිසිනොස් එක බොලේ.. සට සට ගාලා පොරවල් සල්ලි දික් කරන්නේ. ඔය හං කෑල්ලකට බස් එකේ තට්ටු දැම්මයි කියල නැත්නං තොපේ උගුර කඩාගත්තත් උං නියම ගතමන්ට් එකක් දෙන්නෑ නෙව“

“මොකක්ද ලොක්කා ඔය සැන්ටිමැන්ටල් සීන් එක“

“අපේ නගුටා ඉන්නේ.. අර බං පිස්සු ඩයල් එක අඩියක් වත් ගහන්නැති. අන්න මිනිහගේ කොල්ල තමා සබ්ජෙට් එක.. ඒක කරගත්තොත් අපි සේරම ගොඩ යකෝ..“

“මට තේරුන්නෑ බාලාඅයියා බොස්.. නැද්ද ජුන්ඩා මොන මරාලයක්ද මන්ද ඒක නං“

“කට වහං හිටහං ඇන්ඩා.. ජුන්ඩා. උඹට තියෙන්නේ අරූට දවසට පන්සීයක් දෙන්නං කියල දරුවා ඉ්ලගන්න. ඌට කන්න බොන්න ඔක්කෝම දීල උඹ දවල්ට ඌව බලාගන්නවා කියහං. රෑට ගෙදරට ගෙනත් දෙනවයි කියලත් කියහං. ඕකා කැමති වේවි. අර මෝල්වත්තේ තණකොල කපනවට වැඩිය ඌට ඒක හොද වෛරමක් නේ“

“පිස්සුද බාලා අයියා. මිනිහා දෙන්නෑ. ඌ දරුවට ඇස් දෙක වගේ ආරස්සා කරන්නේ.. ඒක කරන්න බෑ වගේ“

“ඔන්න ඉතිං බොලා පස්ට් ස්ටෙප් එකෙන්ම ඩවුන් වෙනවා නේ. ඒම නෙමෙයි අපි නගුටට හෙමින් ගේමක් දෙමු..මේම කරල අපි ඩිංගක් ඌව ආතල් එක පැත්තට දාගමු.. උරන්න දෙමු.. දවසයි දෙකයි. මෙන්න කැට. ඌ අපේ කකුල් දෙක ගාව.. ඊට පස්සේ ඕන මලදානයක් අපිට ඕන හැටියට. යකෝ මේක මරු බිසිනොස් එක ඒරියා එක වෙනස් කරල බස් එකට එන්ටර් වෙන්න විතරයි තියෙන්නෙ. සල්ලි ගස් සුරුස් ගාලා හෙලවේවි පොඩි එකාව දැක්කම.. දැකල තීනවා නේ උගේ තියෙන අජර පෙනුම..“

සතියක් ගෙවී ගියද ජුන්ඩා තම උත්සාහය අත් නොහැර සිටීම ගැන බාලයියා සතුටු විය. තව ටික දවසකින් තමන්ටද දිනපතා ගණනක් ලැබෙන තවත් ව්‍යාපාරයක් අයිති වෙන බව සිතීමම ඔහුට තුෂ්ටියක් විය. තව දුරටත් ප්‍රමාද වුවද ජුන්ඩා මෙය අතරමග නවතා නොදමා නගුටා කෙසේ හෝ උරන්නට පුරැදු කරනු ඇතැයි ඔහු විශ්වාස කලේය.

“බාලයියා බාලයියා. වැඩේ ගොඩ.. එළිකිරිස්. නගුටා මගෙන් බඩු ඉල්ලුවා.. “

“අප්පට සිරි.. පොල්කොල කිව්වා. ඌට එන්න කියහං මෙහාට“

තවත් ටික වෙලාවකින් හාමතින් සිටින අයෙකුගේ කයක් රැගෙන නගුටා බාලයියාගෛ් අභිමුවෙහිය.

“ආ.. නගුටා. උඹ වාඩි වෙයන්. දැං තෝ හොදයි නේ.. එළ ආ...ජුන්ඩා.. වට කරල ගෙනෙං අරක..මං රත් කරන්නං.. එතකොට මූ උරාවි“

අත්ලේ ඇති ඊයං කොලයේ සැඟවූ සුදු පැහැති කුඩු වර්ගය, කලාව දන්නා ප්‍රාඥයෙකු මෙන් ඉටි පන්දම අල්ලා නිසි පරිදි රත් කොට නගුටාට නහයට උරන්නට සැලැස්වූ විට, නගුටා සිතුවාටත් වඩා ඉක්මනින් එම ක්‍රමයට අනුගත විය. දින කිහිපයක් ගත වෙද්දී නගුටාගේ එකම ලෝකය බාලයියාගේ නිවස විය. එහිදි දෙනු ලබනං සංග්‍රහයෙන් කුල්මත් වන ඔහු තම නිවෙස අමතක දැමුවේය. 

සද පායා තිබූ ආකාසය නිතරම වළාකුලින් බරවී ආලෝකය අඩු කරන්නට පටන් ගෙන තිබුණි.

“උඹ බම්බු ගහගනිං.. ජුන්ඩා කොල්ලා බලාගන්නං කිව්වේ.. අපිටත් හොදයි නේ.. ඒකට දවසට පන්සියක් දෙන්නං කිව්ව නේ.. අල්ලල දාපන් බං..උඹ අම්ම වගේම මං තාත්තා.. කොල්ලට හොදක් නං අපිට කමක් නෑනේ“

“උන් මොන බිසිනොස් එකක් කරන්න හදනවද මන්දා මයේ පැටියා අරන් ගිහිල්ලා.. ඕකුං පොඩි එකාව හංදියක වාඩි කරවල කවි කියල ගානක් හොයාවි“

“අපිට මොකද බං.. උන් ඒක කරාට. අනික කොල්ලා රෑට එක්කං එනවා කිව්වේ... උඹට වැඩක් නෑ ඕවා. තෝ මං කියන එක කරහං.. කතාවක් නෑ හෙට උදේ ජුන්ඩා කොල්ලව එක්ක යාවි. එච්චරයි“

ජීවිතයේ අරුමය කුමක්දැයි නිහඩ මනසින් යුතුව මෙනෙහි කළ දරුවාගේ රෑපකායෙන් මතු වන්නේ හිස ලොකු කඳ පොඩි අමුතු සත්වයකුගේ පෙනුමකි. කඩා වැටෙන අත් පා දරුවා තවත් විසුළු ස්වරෑපයකට පත් කර ඇත. දිරා ගිය ටී සර්ට් එකක් පැලදි සිටි ඔහුගේ කලිසමට යටින් මතුව පෙනුනේ කුඩා ළමුන්ට අන්දවන පැම්පර් එකකි. පියාගේ උරපත්තේ හිස ගසාගෙන සිටි දරුවාගේ අත් දෙක තම පියාගේ පිට දිගේ අවකාශයේ රෙදි කැබැලි දෙකක් මෙන් ඇවිදින තාලයට වැනෙමින් තිබුනි. හැගීමක් නොමැති ඔහුගේ දෑස් වලට එබී බැලූ කවරෙකුට වුව එහි කුදු හිස් බව දැකීමට හැකි විය. දරුවාගේ කකුල් දෙක මැදින් තට්ටමට අත දමා ඔසවා ගෙන සිටින පුරුෂයා කෙරෙහි බස් රථයේ සැවොම ඇස් යොමු කොට බලා සිටින්නේ ආසනය පිරි නැමීමටය. එහෙත් විදුලි වේගයෙන් බසයේ ඉදිරිය කරා ගමන් ගත් ඔහු නැවත පසු පස හැරී තම හෑල්ල පටන් ගත්තේය.

“සමාවෙන්න නෝනාවරැනි මහත්වරැනි. මම මේ හොරකමක් හෝ වංචාවක් කරනවා නෙමෙයි. බලන්න මේ දරු පැටියා දිහා. මේ මගේ ලොකු දරුවා. ඉපදුනේ 1999 අවුරුද්දේ. ඉපදුන දවසේ ඉදල දරුවට ස්නායු දුර්වලකමක් නිසා ඇවිදගන්න බෑ. දරුවා රිජ්වේ ඉස්පිරිතාලේ චන්ද්‍රකා දොස්තර නෝනාගේ කරුණාවන්ත බාවය නිසාම අවුරුද්දක් තියාගෙන බේත් කරත් වැඩක් උනේ නෑ. මේ බලන්න මෙතන ඔක්කෝම දරුවගේ මෙඩිකල් රිපෝට් තියෙනවා. මේ කාලේ මේ වගේ දරුවෝ කර ගහගෙන ඕන තරං බොරු කාරයෝ එනවා ඔය අයගෙන් සල්ලි ඉල්ලන්න. ඒ වගේ හොරු නිසා අපිටත් තැනක් නෑ. මගේ දරුවට කන්න බොන්න දෙන්න විදියක් නැති නිසා මගේ අසරණ කමටයි මහත්තයෝ මේ විදියට බස් වලට නගින්නේ. මේ දරුවට මාසේට සස්ටජන් 5 ක් ඕන. මුකුත් කන්නෑ. එච්චරමයි බොන්නේ. එකක් එකදාස් හයසීයක්. අපි දුප්පත් මිනිස්සු. අපිට දරුව බොන එකම දේවත් අරන් දෙන්න විදියක් නෑ. අපි අසරණයි ඒකයි මහත්තයෝ.. නෝනා මේ විදියට ඔබලගෙන් ආධාර ඉල්ලන්නේ. බොරුවක් වංචාවක් කරනවා නෙමෙයි. අපේ අසරණ කම බලල පුළුවන් නං හැකි විදියට උපකාරයක් කරන්න. බුදු සරණයි දෙවි පිහිටයි නෝනා... මහත්තයා“

බස් රථයේ සිටි සැවොම දිළිසෙන දෑසින් අහිංසක දරු පැටියා දිහාත් ඔහුගේ අසරණ කම දිහාත් බලා සිටියෝය. පපුව උණු වෙන සැවොම, රබන් පදයකට අහක බලා දෙන රුපියල දෙක නොව තම පසුම්බිය ඇර අඩු තරමින් රැපියල් දහයක් හෝ ආධාර ලෙස ලබා දෙන්න නොපැකිලුනහ. මුළු බස් රථයෙන්ම දරුවා හට ලැබුන ආධාර සහතිකේටම සස්ටජන් එකක් මිලදී ගැනීමට ප්‍රමාණවත් විය.

“අඩේ ජුන්ඩා. උඹ මුල් දවස් වල බොක් බොක් ගාලා හිට හිට ස්ටෝරිය දුන්නට දැන් ඉස්ම යන්න දෙනවා එල ආ.. උඹ ඒක දෙන විදියට බං පොරවල් දෙන්නේ බොක්කෙනුත් අරගෙන.. හැක් හැක්.. වැඩේ හොදා යකෝ.. අපි වැඩේ කන්ටිනියු කරමු. අරූට පන්සීයක් දෙන මොකක්ද.එක්කෝ ඌට දාහක් දෙමු බං. අර ගෑනි නාහෙන් අඩනවා.. හැමදාම. “ සිගරට්ටුවක් උරමින් දැන් ගෙනා සීල් බෝතලයට තට්ටුවක් දමමින් බාලයියා පැවසු දෙය අභීමානයෙන් යුතුව අසා සිටි ජුන්ඩා තම ඉරීම තව දුරටත් කර ගෙන ගියේය.