අවුල් අවුල්!!

නිව් පෝස්ට් කියන බටන් එක ඔබලා මං ස්ක්‍රීන් එක දිහා විනඩි ගානක් බලන් හිටියා. 

මාර්තු 07 තමා අන්තිමට පෝස්ට්කටුවක් දැම්මේ. ඒත් 08 වෙනිදා ඉදලම බ්ලොග්කටු කියවන එක නවත්තන්න උනා. එදායින් මෙදායින් අද වෙනකං මං කියෙව්වේ වැඩිම උනොත් බ්ලොග් හතර පහක් විතරමයි. ඒ තරම්ම ලියන කියන එක අප්පිරිය උනා. 

මේකට වග කියන්න ඕන අර කතන්දර කාරයා. එයා තමා ඔළුවට විසබීජ දාන්නේ. ඒ එක්කම මුණුපොතත් එපා උනා. යන්තං ඊයේ ඒක තරමක් හදාගත්තා. ඒත් බ්ලොග් කියවන එකයි ලියන එකයි හරිම අමාරු තත්වෙකට ආවා නෙව.

මගේ ඇස් කැඩෙන තරමට මුළු තිරය පුරාම සුදුපාට දිදුලන කොට ඇස් දෙක නිලංකාර වෙලා වගේ යනවා. ඇස් දෙකේ නිලංකාරය හිත ඇතුලටම ගලා ගියාම මං මේක ලියන්න ඕනද නැද්ද කියලා ආයි පාරක් හිතුවා. ඒ හැගීම නිශ්ඵලයි. කිසිම අරමුණක් නැහැ හිතටත්. හරියට කවදාවත් දැකල නෑ වගේ මං ඔහේ සුදු පාට ස්ක්‍රීන් එක දිහා ගල් වෙලා බලන් හිටියා. පැය ගාණක් තිස්සේ මනස හා සිරුර කරන සටන අත් විදල දැං මට තිත්ත වෙලා. එක්කො මම එඩිතර වෙන්න ඕන නැත්නං හිත එඩිතර වෙන්න ඕන. මනස කියන්නේ හරියට මහ සයුර වගේ. මහ සයුර කවදාවත් නිදාගන්නෑ වගේ අපේ මනසත් කිසිදාක නිදාගන්නෑ ඒ වගේ පෙනුනට. මනස තුලින් ඇති වන හැගීම් ක්‍රියාවට නංවන තෙක් එයා මට එක එක විදියේ බලපෑම් කරනවා. විටෙක මං මහ මෝඩයෙක් වගේ හිත කියන දේ කරන්න ගියාම මට ඇනගන්න සිද්ධ වෙනවා.

ඒකාකාරි මහසක් අපි කාටවත් නෑ. මනස දෙන පණිවිඩය මොකක්ද කියල සමහර වෙලාවට මම දන්නෙත් නෑ. ඒත් එතැන මොකක් හරි තියෙන විත්තිය දැනුනට මට ඒක තේරෙන්නේ නෑ. හරිම ව්‍යාකූලයි මුළු ජීවිතයම. ජීවිතේ මෙච්චර දුරක් මනස කියන කියන දේ කරන්න ගිහින් මං මහා වංකගිරි වල, කටු රොදවල් වල, වාළුකා කාන්තාර වල අනන්ත අතරමං වෙලා ඇති. තුවාල කරගෙන ඇති. සමහර විට තත්පරෙයන් දාහෙන් එකක තරං කුඩා කාලයක් තුල මම ගන්න තීරණය අවුරුදු ගණනාවක්ම එක දිගට දුක් දෙන්න පුළුවන්. ඒකත් නිකං හෙනහුරා ලැබුවා වගේ. කොච්චර වෙලා හොදට හිටියත් සෙනසුරා ලබපු තත්පරේ තමා වැදගත් වෙන්නේ. ජීවිතය ගැන කතා කරන්නේ ඒ තත්පරෙයන් එපිටට. අවුරුදු ගානක් නැත්නං දශක ගානක් හෙමින් ආපු සංසාර චක්කරේ ග්‍රහයා මාරු වෙන්න තත්පර නැත්නං විනාඩි ගානක් යාවි. ඒ කාලය තුල වසර ගානකට ඒම නැත්ං දශක ගානකට ගැලපෙන තීන්දු තීරණ ගන්න අන්තිම තත්පරේ මහා විකාරයක් වගේ මට පේන්න ගත්තා.

තීරණයක් ගන්න ඕන අන්තිම තත්පරය හැකි තරං පරක්කු කරන්න මං උත්සාහ කරන කොට ඒ තත්පරේ තවත් ඉක්මනින් මාව හොයාගෙන එනවා තවත් බරසාර වේදනාකාරි විදියට. කිසිම ඉස්පාසුවක් නැතිව හිටියම යම් තීරණයක් ගන්න තියෙන තත්පරය තවත් අඩු වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. කවදා කොතැනක හිටියත් කාගේ රැකවරණය ලැබුවත් මැරෙන්න යන අන්තිම තත්පරේ නවත්තගන්න කාටද පුළුවන්. ඒතැනදි නං තීරණයක් ගන්න දෙයක් නෑ. තීරණය අරන් ඉවරයි. 

ආපසු හරවන්න බැරි තීරණ ගත්තම ඒක ආයි හරවන්න තිබුන නං හොදයි කියල හිතුවත් කවදාවත් ඒක කරන්න පුළුවන්ද? ගත වෙච්චි කාලය ගිහින් ඉවරයි. ඒක කැඳවන්න කාටවත් බෑ. සතුට දුක කියන දේත් ඒ වගේ. හරියට තත්පරේට තීරණය වෙන දෙයක් වගේ ඒකත්. සතුට කියල වැළගත්තට අන්තිම තත්පරේ හිතෙනවා මේක නේද මේ දුක කියන්නේ කියලා. සතුට කියන්නේ දුකේම තවත් රූපකායක්. ඒක තේරුං ගන්න කියල බුදුන් කොච්චර දේශනා කළත් අපි ඒක තේරුම් ගන්නෑ.

කාලයත් හරියට ජීවිතේ දොරටුව වගේ. ඇරපු තැන ඉදල හැල්මේ දුවනවා අල්ලන්න බෑ. අපි තාමත් ජීවත් වෙනවා. අද හිටියට හෙට ඉන්නේ කොහොමද කියල මට නිච්චියක් නෑ. මං කියන්නේ ජීවත් වෙන්නේ කෝමද කියන එක මිසක් මැරෙන එකක් ගැන නෙමෙයි. අපි මැරුණට ඒක උත්තරයක් වෙන්නෑ. ඔව් කවදා හරි අපි මැරෙන්න ඕන. අපි නැවත මුල් ප්‍රභවය වෙත අංශුවක් වෙලා ගමන් කරන්නම ඕන. ඒක ස්ථිරයි. ශක්තිය මොන තරං ක්‍රම වලට හැරෙව්වත් අන්තිමට සමස්ථය තුල සංස්ථිතිකයි. වලක්වන්න ම බෑ. 

මට මංඤං.. හිත මංඤං. ගොළු හදවත පොඩ්ඩක් කතා කරා වගේ. අම්මප මේ ලෝකේ හරිම අරුමයි. ඒකම තමා සුන්දර.. ආයිත් අහලා.. කෝම හරි ආයි ලියන්න ගන්න ඕන.. කොහෙන් හරි හිතට ගටක් එන්නත් එපායැ..

ඕන මලදානයක් කියලා හෙට ඉදල සුපුරුදු රැකියාව පටන් ගන්න තමා හිතාන ඉන්නේ.. ඔව් ඉතිං වෙන රස්සාවක් තියෙන එකක්යැ.. බ්ලොග් කියවන්නයි පලෝ කරන්නයි.. කමෙන්ට් කරනන්යි කුරුටු ගාන්නයි.. ඔව් වැදගත්ම එක මුණු පොත දුෂනය කරන එකයි.. ලෑස්ති වෙලා හිටපියව්.. හෙට ඉදල ආයි බොලාගේ වස්තර ගලවනවා හරිය..

ප.ලි.. - නං කියන්න බැරි උනත් අතලොස්සක් වෙච්චි උන්දැල මට මේ ටිකේ ලියන්න හයි හත්තිය ටික ටික අරන් දුන්නා.. තැන්කුයි උන්දැලට.. පුංචි ගෑනු ලමයින්ට නං ඉතිං උම්මා තමා දෙන්න වෙන්නේ..