කයි කතන්දරයක්!!

මං පහුගිය අවුරුදු දෙකේම දරුවා ඉස්කෝලේ එක්කන් ගියේ විටින් විට මොටෝ සයිකලේ නෙව. ඉතිං ඒ හැමදාම එකම වෙලාවට ගෙදරින් පිටත් උනාම මහ පාර දිගේ මේ යන ගමන් කෙළවර වෙන්නෙත් එකම වෙලාවක. මං විතරක් නෙමෙයි හැමාදාම ඒ වෙලාවට එළියට බහින හුගාක් අය හිටියා.

බයිසිකලේ ගෙදරින් එළියට දාන කොටම වංගුවෙන් මතු වෙන්නේ බෑග් එක කරේ දාගෙන කෑම බෑග් එක අතින් අරගෙන ඉස්කෝලේ යන ඉස්කොලේ හාමිනේ කෙනෙක්. එයා පහු කරන් පන්සල ගාවට යනකොට ස්කූල් වෑන් එක එනකං නැවතිල ඉන්න ළමයි කිහිප දෙනෙක්. තව ටික දුරක් යනකොට එකම කිලිටි හඩු ගැහිච්ච නයිටිය පිටින් ඇවිත් චූන් පාන් වාහනෙන් පාන් ගන්න අක්කා කෙනෙක්. ඔය වගේ හැම දේම එකම විදියයි. පාරේ දුවන බස් එකම වෙලාවට නියමෙට හරියට නැකතට වගේ දුවන්නේ. ඒ වගේම වතුර කරත්තයකුත් තාමත් යනවා පාරේ එ්ක හමු වෙන්නෙත් පාරේ එකම තැනකදී. හැමදාම දුවන අපේ බාප්පගේ ලොරි පහක් විතර එකම පෝලිමට එකම තැනකදි හැමදාම හමු වෙනවා. බාප්පගේ කිව්වට ඒවා අපේ හැරී බාප්පගේ ඩීසීඑස්එල් කොම්පැනියේ ඒවා.

ඔය වගේ හැම දෙයක්ම ඒකාකාරි විදියට සිදු වෙන්නේ. ඒ අතරේ ප්‍රධාන පාරේ ප්‍රධාන බස් නැවතුමක ඉන්න ලස්සනට ඔසරිය ඇදගත්ත හුරුබුහුටි ගෑනු ළමයෙකුත් හැමදාම මං දකින්න ගත්තා. ටික දවසක් යන කං එච්චර ගානක් තොතිබුනත් හැමදාම යන විත්තිය දන්න නිසා මේ කෙල්ලත් මගේ දිහා හොදට බලනව එතනින් පාස් වෙලා යනකොට. පොඩි එකාත් ඉස්සරහ තියාගෙන යන නිසා වෙන්ටැති.

පස්සේ පස්සේ මට ඔය කෙල්ල නොදැකම බැරි උනා. ගෙදරට වලි දාලා හරි කෝම හරි රියල් ටයිම් එකට ගෙදරින් පනිනවා. ඊට පස්සේ වෙලාව බල බල රියල් ටයිම් අල්ලන්න මං බයිසිකල් පදිනවා හැමදාම වගේ. ඒ ළමයා ඊට පස්සේ පොඩිම පොඩි හිනාවක් දාන්න ගත්තා බයිසිකලේ පහු වෙන කොට. ඔන්න ඔය වෙනුවෙන් මං අර පොඩි එකත් ඇදං අවුරුදු දෙකක් විතරම බයිසිකල් පැද්ද නෙව. අනේ ඒත් මේ අවුරුද්ද පටන් ගත්තා විතරයි අර ළමයා නෑ. බැලුවා බැලුවා ඒත් නෑ. වෙලාව වෙනස් කරා. පරක්කු වෙලා ගියා. කලින් ගියා. ඒත් නැහැ. මොනා කරන්නද කොයි තරං දුකද කියනවනං ඒක කියල වැඩක් නෑ. ඒ සිරියාවන්ත මුණ දැක්කම මට දවසම මල් වගේ. මාර ලස්සනයි අප්පා ඔසරිය ගහල හැඩට හැඩේ ඉන්න කොට. 

මොනා කරන්නද දුකට ලිව්ව කවියක්...

කලට සිටන් නුඹ දුටුවෙමි යනෙන	මගේ
දසුන නුඹේ සිත සනසයි බොහො	මාගේ
ඝණට තිබෙන රතු දෙතොලේ රස	වෑහේ
දිවිය මගේ නුඹ දකිනා විටදී	සැලේ
එකම විටෙක නුඹ හිනැහෙයි මහ	පාරේ
එකම පැතුම නුඹ දැකුමයි ඒ	වාරේ
නුදුටුවහොත් සතුට නැතේ එදින	මගේ
මතක ඇතිව හෙට ඉදපන් නියම	වෙලේ
කලෙක පටන් නුඹ හිටියේ නැහැ	වාගේ
හිත නොතකයි කිව්ව විටද දුක	මාගේ
දිනපතාම මං බැලුවේ දුකින්	වගේ
කවදා කොතැන හමුවේවිද සං	සාරේ
ගෙයක් දොරක් කොහි වේදැයි	සොයන්නද
යනෙන තැනක් කාගෙන් මං	අහන්නද
සතුට ගෙනෙන නුඹ කවදා	දකින්නද
කවදා වෙන තුරා මං දින	ගනින්නද