කවිකාරකම්!!

කවියක් ලියනව කියන්නේ ලේස් වැඩක් නෙමෙයි. මොකද ඒකට හොද ශබ්ද කෝෂයක්, කරුණා කාරණා පිළිබඳ දැනීමක් තියෙන්නම ඕන. කතාවක් ලියනවට වඩා සෑහෙන්න අමාරුයි එක කවියක් ලියන එක.මාත් ඒ දවස් වල කවි ලියන එකම තමා කරේ. මං ඒකට කැමතියි. ඒත් ඉස්කෝලේ යන කාලේ, අවුරුදු දෙක තුනක් තිස්සේ ලිව්ව විරහ කවි මොන තරං තුප්පහි මට්ටමේ ඒවද කියල මට තේරුනේ ඊටත් අවුරුදු දෙකකට විතර පස්සෙයි.

ඇත්තටම ඒ දවස් වල අර බෑගිරි ගහ ගහ අඩනවා වගේ තමා මම ලියපු කවි සේරම. ඒවයේ වචන දැක්කම දැන්නං පොළව පලාගෙන යන්න හිතෙනවා. සමහර කවි අර විරහ කියන එකම අච්චුවේ වෙනස් විදියට පුච්චපු පාං වගේ තමා. මෙලෝ රහක් නැහැ. 

සිංහල බ්ලොග් අවකාශයෙත් හොද කවිකාරයෝ ටිකක් ඉන්නවා. ඒ අතරින් දැනට කවිකම කුදගහගෙන ඉන්න එකෙක් තමා මාරයා. මිනිහා මුල් දවස් වල හොද කවි නිර්මාණ ඉදිරිපත් කරල තිබුනා. වල් කවි කීමෙන් ඉතිං මාතලංට ගහන්න කව්රුවත් නෑ. හැක්..

කවි කියන්නේ සිතට නැගෙන සංකල්පනාවක්, පරිකල්පනයක්. ඒක නිතරම පෝෂණය විය යුතු දෙයක්. කවිකාරකම පෝෂණය වන්නේ කියවීමෙන් දැකීමෙන් හා සිතීමෙන්. කවියක් කියන්නේ ලඝු කරපු විශාල ප්‍රකාශනයක්. සමහර විට කවියේ අර්ථය වචන වලින් ඉදිරිපත් නොවෙන්න පුළුවන්. සමහර විට වචනාර්ථයෙන් පමණක් නවතින්නත් පුළුවන්. ඒ වගේම සංඥා එළි දැල්වෙන කවි උනත් තියෙනවා නෙව. දේශානුරාගය අවුස්සන්න ඇස් මහින්ද හාමුරුදුවෝ ලිව්ව කවි දන්නවනේ. උන්නාන්සෙ ලියපු සමහර කවි කියෙව්වම ඇගේ මවිල් කෙලින් වෙනවා.

ඔය විදියට මං දන්න විදියට නං කවිකාරයෙක් වෙන්න ලොකු හැකියාවක් තියෙන්න ඕන එහෙම නැත්නං හැකියාව වර්ධනය කරගන්න ඕන. කවි ලියද්දී ඒ තුලට ගොනු වෙන අදහස් නවමු අදහස් විය යුතුයි. නැත්නං එකම ආකෘතියක් එකම ශෛලියක් මතු වෙන්නටත් ඉඩ තියෙනවා. මම කැමතියි කවි කියවන්න. ඒක නිසයි මේ කියන්නේ, කවි ලියන අය පුළුවන් තරං කියවන්න. අපේ පැරණි කවි ගැන වැඩි අවධානයක් යොමු කරනව නං වඩා හොදයි.

කවි ඇලජික් අයත් ඉන්නවා නේ. ඒකට නං කරන්න දෙයක් නෑ. කවද හරි කවිය ඕන වෙයි. ඒකනං මම දන්නවා.

අපි හිතන්නේ කවි බැරි උන් ඉන්නවා කියල නේ. මං හිතාන හිටියේ අපේ කෙන්ජට කවි ලියන්න බෑ කියලායි. ඒත් මේකා මේ ළගදී මුණුපොතේ මේ දාපු කවිය බලන්නකෝ. එළට තියෙනවා ඈ..

නොරිකො සාන්ල මට මුණ ගැහුනා ,,, එහෙදි .....

ස්නැක් වලදී බොද්දි සකේ....

බලද්දී එයාල පිලිපින් ....

සිංදු කිව්වට ජපං .....

කවි ගැන අදහස් කියන්නත්, කවි ලියන අය පිළිබදව දැනුවත් කරන්නත් මේක අවස්ථාවක් කරගන්න...