දාමය!!

මං හිතුවේ මගේ ජීවිතේ නවතියි කියලමයි. 

අවුරුදු හතක් තිස්සේ දිග ඇදිච්චි මගේ ආදරය එක පාරටම මහා ප්‍රපාතෙක වැටිලා කුඩු වෙලා නැතිබංගස්තාන වෙලා ගියාම ලෝකාන්තෙන් පැනල හරි ජීවිතේ නතර කරගන්න ඕන කියල මම කොයි තරං නං හිතුවද?

කොතෙක් මියුතෙපුල් දෙඩුවත්, කොතරම් හාදු දුන්නත් කොතරම් අත්වැල් පටලා පැය ගණන් වරු ගණන් රස්තියාදු උනත් අපේ හිත් එක් තැන් කරන්නටවත් අඩු ගානේ එක සිතක් අනෙක් සිතට සවන් දෙන්නවත් පුරුදු පුහුණු උනේ නැති එක අවුරුදු හතකට පස්සේ එක පාරටම එක හිතකට තේරුම් ගියා. ඒක හරියට කෝචිචියට තැලිච්ච දෙකේ කාසියක් වගේ ආදරේ ඝණකම හේදිලා ගියපු වෙලාවක්.

කවදා හෝ එක් වන දාක අපි අතර ඇති බැඳිම් ඒ විදියටම අපි අතර තියෙයි කියන පරම විශ්වාසයක් මා ළග තිබුනා. ඒ විශ්වාසය අන්ධ විශ්වාසයක් බවත්, ආදරය කියන පෝර උරෙන් වහල තිබ්බ නිකම්ම නිකං අයිස් කුට්ටියක් බවත් තේරුම් ගන්න කොට අයිස් දිය වෙන්න අරන්. මට ඒක තේරුනත් ගහපු බෙරේ කරෙන් ගලවන්න තිබ්බ නොකැමැත්ත හා ආශාවට වහල් වීම මේතාක් අවුරුදු හතක්ම ඇදගෙන යන්න අවැසි උනා. ඒ කිව්වේ මං එඩිතර නොවෙන වග නෙමෙයි.

ඒත් සරල රේඛාවක පිහිටුවන්න බැරි අපේ හදවත් දෙක ලම්බව ගැටුනු එකම එක වෙලාවෙදි එයා මාව දාලා ගියා. ඔයාව තේරුම් ගන්න බෑ.. අනික ඔයාගේ හිත මහ කළු ගලක්. එහෙමයි මාව හැදින්වුයේ. එච්චරද නෑ.. කවදාවත් ඔයාට වෙනස් වෙන්නත් බෑ මාව තේරුම් ගන්නත් බෑ. ඉතිං මං යනවා. එහෙමයි ඇය වෙන් උනේ.

මං තනි උනා. පරාජය උනා. ඇය දිහා බලාන හිටියට මගේ හිත එතරම් කෑමුර නොගාපු බව නම් දැනුනා. ඒ මට වඩා ඇය එඩිතර නිසාද? නැත්නං මට කියාගන්න බැරි දේ ඇය කියන ඒ ඇගේ ගතියමද අපි වෙන් කෙරුවේ. ඒකමද අපි තේරුම් නොගත්ත අවබෝධය. වෙන්න ඇති. ඒත් මං වැලපුනා. මට පිනවන්න දෙයක් නැති උනා. මං ඒකට හොදටම ඇබ්බැහි වෙලා. ඒකත් ඉවරයිද? මට බය හිතුනා. ලෝකේම මගේ ඔළුව වටේ කැරකුනා.

ඒක නිසා මං හිතුවේ මගේ ජීවිතේ නතර උනාමයි කියලයි.

තවත් ටික දවසකින් මට වෙන අතක් බලාගන්න උනා. මට නැවත ඇය හමු උනේ නැති උනත් මම ඇයක් සොයාගත්තා. අපි එකට පෑහුනා. අපි ආදරය කරා. හාදු දුන්නා. මහ පාළු තැන් වල ගුලි ගැහිලා හිටියා. ආදරේ දෝරේ ගලා ගියා. හිත් එකට බැදුනා. 

මම කරන හැමදේම ඇය දැනගත්තා. මට යමක් සිතෙන කොට ඇයට ඒක තේරුනා. මං කෝප වන විට ඇය නිහඩ උනා. ඒත් ඇය කෝප උනාම මට නිහඩ වෙන්න බැරි උනා. ඒකටත් හරියන්න ඇය නිහඩ උනා. මම කියන හැමදේම ඇය නොකළට, ඇය කියන හැමදේම කරන්න ඕන මට්ටමකට මාව ගෙනාවා. ඒකට මං මුලදි කැමති උනත් අන්තිමේදි මටම සැක හිතුනා මං එයාගේ වහලෙක් උනාද කියලා. එයා මාව පාවිච්චි කරාද? එතකොට මේ තේරුම් ගැනීමම නොවෙයිද? ඇය මාව අතික්‍රමණය කරනවාද? ඒකට ඉඩ දෙන්න පුළුවන්ද?

දැන් මට ඉහිලුම් නැහැ. ඇය මාව යට කරගෙන මාව දක්කන් යනවා. අරයා ගියපු වෙලෙත් බැඳීම් කඩාගන්න බැරිව ගුලි හැහුන මං මගේ හිතෙන් එඩිතර කම ඉල්ලුවා. මට ඒක ලැබුනා. මං ඇයව අතෑරියා. එයා යන්න ගියා හොදටෝම අඩ අඩ. දවස් ගානක්ම මට කතා කරා. මං හැම වෙලේම ඇයට බැනුම් දුන්නා. අවසානයේ දුරකතන ඇමතුමත් නැතිව ගියා. 

සති ගානක් ගෙවිලා ගියා. මං වැරදි බව මට තේරුම් ගියා. මං ඇයට කතා කරා. තේරුම් ගන්න බැරි අයට ආදරය කරපු වන්දිය ඇය ගෙවන බව මට කිව්වා. තරහ වෙන්න එපා. මං ඔයාව අමතක කරා. ඔයා මට ගැලපෙන්නේ නැහැ. මං බැලුවා ඔයාව වෙනස් කරන්න. ඔයාගේ නරුම ගති වෙනස් කරන්න. ඒත් ඒක කවදාවත් කරන්න බෑ. මං ඒක දන්නවා. මට කරදර කරන්න එපා. 

ඉතිං ඒකත් ඉවරයි.

එයින් පස්සේ මං හිතුවේ ජීවිතේ නවතියි කියලමයි.