කන්නෙලියේදි විය නන්නත්තාර!!

ඇති යාන්තං ගෙදර ආවා. මං හිතුවේ උන් මාව දාලා එයි කියලයි කන්නෙලියේ. 

අපේ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේ ඇනුවල් ට්‍රිප් එක මේපාර තිබුනා. ඒක වෙනස් විදියක එකක්. අනිත් පාරවල් වල කියලත් වෙනසක් නෑ තමා. බොන එක විතරයි නේ කරන්නේ. හැබැයි මේ වතාවේ අපි තීරණය කළා අපේ බොසාගේ අනුදැනුම මත උඩුගම, කන්නෙලිය වන සංරක්ෂිතය බලල හෙම ඒ පැත්තේ සෞම්‍ය කාලගුණයත් අත් විදගෙනම හීනියට ආතල් එකක් දාමු කියලා.

අපි ගමන ගියේ පහුගිය සෙනසුරාදා. අපේ කස්ටිය 42 ක් ගියා. තව 6 දෙනෙක් විතර ගියෙත් නෑ. ඒ නිසා ලොකු ලේලන්ඩ් බස් එකක් තමා හොයාගත්තේ. යන්තං කනිපින්දං කියල බස් එකේ ගාස්තුවත් සෑහෙන්න අඩු කරගත්තේ ඒක ස්කූල් බස් එකක් නිසා. 

කලින් ප්ලෑන් කරපු විදියට 42 න් 30 ක් බොනවා අරක්කු. 8 ක් බියර්. 4 ක් බයිට් කන කුම්භාණ්ඩයෝ. ඒ අනුව එකාට බාගේ ගානේ ගල් බෝතල් 15 යි. බියර් 8 යි. සැන්ඩි බෝතල් 7 කුයි ගත්තා. ඒ අතරෙම චිකන්, මාළු, කඩල අරගෙන තැනකට දීල ඒ ටිකත් හදාගෙන හට්ටි මුට්ටි පිටින්ම බස් එකේ දාගත්තා. බොන්න ප්ලාස්ටික් කප්, පේපර් ට්‍රේස්, සේවියට් පේපර් ඇතුල හැමදේම පිළීවෙලකට අරගෙන බස් එකට දාගත්තා. 

උදේ 6.30 ට පිටත් වෙනවයි කිව්ව මේ ගමන අන්තිමේදි සිංහල ක්‍රමයට උදේ 7 ට පටන් ගත්තා. බොසාගේ තීරණය අනුව කිසිම කෙනෙකුට බස් එකේ යන ගමන් බොන්නත් බෑ. සිගරට් බොන්නත් බෑ. ඔහේ බකන්නිලාගෙන යන්නැයැ.

“සෑර්.. අර යකාට චූ බරයි ලු.. පොඩ්ඩක් නවත්තමුද?“

“හා හා විනාඩි 5 යි හරිද?“

අධිවේගය පන්නල උඩුගම පාරට දාපු තැන ඉදලම චූ පාරවල් පහක් විතර.. හැක්.. චූ පාරට එක ගානේ සිගරට් එකක් යන්තං බෙදාගෙන ගහල ආයේ බස් එකට නැගලා උඩුගම බස් ස්ටැන්ඩ් එක ගාවට ගිහිල්ලා තමා උදේ කෑම කන්න ගත්තේ. සමහර අය ගෙදර උන්දැල දීපු බත් එක ඔතාගෙන ඇවිල්ලා. අපිට කොයෙන්ද ඒවා. අපි ඉතිං අරක්කු ටික බඩට දාගන්න පුළුවන් වෙන ගානට ඉදිආප්ප විස්සයි රොස්පාං දෙකකුයි හොදිත් එකක් තැන්පත් කරගෙන (අනිත් උන් මොනා කෑවද මන්ද) ආයි බස් එකට නැග්ගා. 

උඩුගම ඉදල කන්නෙලිය රක්ෂිතය ගාවට කිලෝමීටර් 3 කට වැඩි නෑ තවලම පාරේ. කන්නෙලියට කියල බෝඩ් එක තියෙන තැනින් හැරිල අපි බස් එක එතන එන්ට්‍රන්ස් එක ගාව නැවැත්තුවා. 

ඊට පස්සේ පොඩි ආරුක්කු පාලමකින් එගොඩ වෙලා එතැන ටිකට් දෙන තැනට ආවා.

යකඩෝ එතැන ගහල තිබ්බා නෙව විස්තරයක්..

කැලේ ඇතුලේ බලන්න තියෙන තැන් කීපයක් ගැන.

ගුහාව මං පෙත - කි.මී. 1.5 - ගත වන කාලය පැය 01 යි

අනගි මල ඇල්ල  - කි.මී. 2.3 - ගත වන කාලය පැය 03 යි

යෝධ පුස්වැල මං පෙත - කි.මී. 2.3 - ගත වන කාලය පැය 03 යි

කබ්බලේ කන්ද මං පෙත - කි.මී. 6  - ගත වන කාලය පැය 07 යි

ඔය වගේ තව පැය 07 ක මොකක් හරි ඇල්ලක් තිබුනා. හත්දෙයියනේ මේ ටික ඇවිද්දොත් අද රෑට ගෙදර බත් කන්න බැරි වෙනවා නෙව. ඒ විතරක්යැ. ගෙනාපු බඩු වලට මක්කැයි වෙන්නේ. ඔන්න ඕක අතෑරල දාලා අපි යමු අනේ ආයෙත්. 

හැම එකාම බර බරේ. ඇයි ඉතිං ගෙනාපු අරක්කු ටිකත් බොන්න නැති වෙන චෑන්ස් එකක් නේ මේක.

කාගෙත් විරෝධතා සලකලා බලලා ගුහාව මං පෙත දිගේ ගිහින් අනගි මල ඇල්ල බලල විතරක් එමු කියල ඒකට අපි ලැහැස්ති උනා. 

නිකං බෑ. ටිකට් ගන්න ඕන. එකාට රුපියල් 28 යි. එකෙක් ගියත් මාර්ගෝපදේශකයෙක් (ඒකත් දේශකයෙක් නෙව) යන්න ඕන. මිනිහට රුපියල් 400 යි. අපි 42 ක් නිසා ඩබල් දේශකයෝ ගන්න උනා. 

අපි නමෝ විත්තියෙන් රක්ෂිතයට යන්න තතමන කොට උදේ 10 පහු උනා විතරයි. දැං කට්ටිය පටන් ගත්ත තැන ඉදලම ටොප් එකේ කන්දට දුවනවා. මොන ටික වෙලාවයි දුවන්න උනේ. අනේ මුකුත් කියන්නත් බෑ අපේ මාර්ගෝපදේශිකාව (දේශිකා??) දීපිකා කියල මුවැත්තියක්. එයා ටිකක් දුර කැලේට ගියපු ගමන් මෙන්න පෙන්නනවා එක එක ගස් වර්ග. ඉතිං දුවපු ඈයෝ ආපහු ඇවිත් ඒ විස්තරේ අහගන්නවා ආයි දුවනවා. ආයි ගහක් ගාවදී දීපිදේශිකා තවත් වර්ණනාවක් පටන් ගන්නවා. ඔය වස්තරේ හරියන්නැති නිසා බොන එක පැත්තක තියල කස්ටියම දීපිත් එක්කම යන්න සැට් උනා. මොකද කියන්නේ කොච්චර බඩජාරි කම තිබුනත් ඒ විස්තරත් දැන ගන්න උනමනායි මුන්ට.

ඒ අතරේ පුංචිම පුංචි වල්ල පට්ට ගහකුත් පෙන්නුවම අපේ උන් ඒකට ලංසු තිබ්බා. වැඩක් නෑ විකුණන්නෙ නැතිය කිව්වේ.. 

කන්නෙලිය රක්ෂිතය කියන්නේ අවුරුදු 25 ක් විතර රාජ්‍ය දැව සංස්ථාවට බදු දීල තිබුන තැනක්. ආයේ අහන්න දෙයක් තියෙනවැයි. උන් කැලේ තිබ්බ ඔක්කෝම අලි ගස් ටික කපල දාලා. ඒ විතරක් යැ විකුණලත් එක්ක. පස්සේ දැනට අවුරුදු විස්සකට විතර කලින් තමා රක්ෂිතය නැවත වන සංරක්ෂනේට අරන් තියෙන්නේ. ඒ ගන්න කොට අර රාජ්‍ය දැව මැරයො මුළු කැලේම සුද්ද කරලා. ඉතිං දැවේට බාර දෙන කොට තිබ්බ කන්නෙලිය ප්‍රාථමික වන රක්ෂිතය නැවත බාරගන්න කොට ද්විතියික වන රක්ෂිතයක් පමණයි. ඒ කිව්වේ තවමත් හැදෙන ගස් විතරයි කැලය තුල තියෙන්නේ. අක්කර විසිපන්දාහක පමණ භුමි භාගයක් තියෙන මේ රක්ෂිතයේ දිය පහරවල් වලින් ප්‍රධාන වශයෙන් ගිංගහ හා නිල්වලා ගග පෝෂණය වෙනවාලු. හැබැයි නිල්වලා ගග පටන් ගන්නේ දෙනියායේන්. ඒත් කන්නෙලියේ අතු ඇළක් මගින් එයටත් දිය සපයනවා.

ඒ අනුව බොහොම වටින තැනක්. හැබැයි අර ආක්‍රමණික ඇලස්ටෝනියා (ඇට්ටෝනියා) ව්‍යාප්තිය කැලය තුල බොහෝ සෙයින් වැඩි බව තමා අපි දැක්කේ. 

තවත් එකක් 88-89 භීෂණ කාලයේ මේ කැලය තුල ස්ථාන දෙකක (දන්නා තරමින්) ටයර් සෑයවල් තිබිල තියෙනවා. පසුව ටයර් කැබලි එහෙම අහු වෙලා තියෙනවා ඒ තැන් දෙකේදි. තාමත් ඒ වටපිටාවේ තණකොල ගහක් වත් වැවෙන්නැති බව තමා දීපිදේශිකා අපිට කිව්වේ.

කෝම හරි යන්තං අනිගිමල ඇල්ල පැත්තේ ගියා. මේ දවස් වල ඒක බිංදුවට හිදිල උනත් සාමාන්‍ය ජල පාරක් ගල් මතින් ගලා ගියා. ඒ වගේ සීතල ජල පහරක් කොයි තරං වටිනවද? අපි කෑලෑ කපල විනාශ කරන්නේ අපේම සම්පත් තමා. 

ඒකත් බලල කියල හැටට හැටේ පැන්නා එළීයට. පැය තුනක් යනවයි කිව්වේ මොන බොරුද. අපි 12.15 වෙත්දි එළියේ. අරක්කු බලේ. 

ඊට පස්සේ කන්නෙලිය වාහන පාර්ක් එක ගාවින්ම ගලන අනගිමල ඇල්ලේ දිහ පහරින්ම නාකියාගෙන වැඩේට බහින්න අපි ලැහැස්ති උනා. වතුර පාර අඩි තුනකට වඩා උස නැහැ. හරිම කූල් වතුර ටික නං. මුල්ම ටිකේ බහින්න තියා හිතන්නවත් බැරිව ටික වෙලාවක් මම බලාගෙන හිටියා.

ඉතිං දෙයියනේ කියල බෝතල් ටික කැඩුව නේද? ඒ කැඩුවා කැඩුවමයි තමා. බෝතල් දාහතරක් ඉවරයි. ඉතුරු එක බොසා ඉනේ ගහගත්තා තොපිට කෑවට පස්සේ දෙන්නං කියලා.

මාත් හොද එකෙන්ම ගහ ගහ නෑවා. කිසි අවුලක් නෑ. සීතල වතුරේ දගලල එනකොට තව හොදට බොන්න පුළුවන්. ගස් වැල් නිසා අව්ව ගතිය දැනුනෙත් නැහැ.

මම නෑවෙත් අර බොක්ස් කියන කූට්ටම වැහෙන පාංකඩයක් ඇදගෙන. ඇගට දාගෙන ගියපු කලිසමයි ටී එකයි බස් එකේ. බීල ඉවර වෙලා කට්ටිය කන්න යන්න ලැහැස්ති උනා. ආ කියන්න අමතක උනා අපි කන්ටැක්ට් කරල කෑම හදාගත්තේ Kanneliya Mount Resort කියල තැනකින්. සම්බ වෙජිටබල් රයිස් එකයි, හපන්න බැරි චිකන් ඩිවල් එකයි, කට්ට සම්බෝලෙයි (??) යෝගට් එකයි රුපියල් 390 යි. හෙන ගහන අපරාද අනේ. කොළඹින් කුරියර් කරල ගෙන්නුවත් එච්චර ගානක් යන්නෑ කෑම එකට. සත පහකට වැඩකුත් නෑ ඒ කෑම එක. 

කන්න යන නිසා නාපු අය ඔක්කෝම ආයි පරණ ඇදුමට මාරු උනාට මට බැරි උනා. මට බඩු. මම අර බොසා ඉනේ ගහගත්තු බෝතලේ ඉල්ල ඉල්ල අඩ අඩ නිරුවත් බොක්ස් කෑල්ල පිටින්ම හෝටලේට ගොඩ උනා. හෝටලේ වෙනම ශාලාවක් තිබුනා කෑම කන්න. එතැනට ගියාට පස්සේ ඔන්න ගනිං එහෙනං කියල බෝතලේ දික් කරා. 

අනේද කියන්නේ වතුර වීදුරුවක් අරන් හනිකට ෂොට් එකක් දාගෙන ටැප් එකට ම අල්ලල සැන්ඩි කරගෙන අපී කීප දෙනා ඒක ගැහුවා. ඒ අතරේ බොසාටත් සොට් එකක් ඕන වෙලා මං දුන්නම ඒකේ පෙන්ඩ්සිප් බාගේ මටම දීපියකෝ මේකා. 

ඒ බෝතලෙත් ඉවර වෙලා මං කන්න ගියා. බත් එක බෙදාගත්තා.

ටික වෙලාවකින් මම බස් එකේ සිංදු කියනවා.

හැබෑට... එතකොට තෝ අද හේදුවේ නැද්ද, අන්න පුරස්නේ

ඒකනෙව කියන්නේ. බත් කෑවද අරකද මේකද මං මුකුත් දන්නෑ. මට ඇත්තටම මතක නෑ. හැබැයි මේසේ තිබුන, කන්න බැරි ඩෙවල් එක ඉවර වෙලා තිබිලා මං බත් පිඟානත් අරන් හෝටලේ රිසෙප්ෂන් එක ගාවට ගිහින් එතැනින් කුස්සියටත් ගිහින් කුකාට කියල ටිකක් බෙදාගෙන ආවා මතකයි බොක්ස් එක පිටින්ම. ඊට පස්සේ මම අත හේදුවද වතුර බිව්වද කෝම බස් එකට ආවද, ඇදුං කෝම මාරු කරාද (ලැජ්ජාවේ බෑ) මොකක්වත් මතක නෑ. මට මතක ඊට පස්සේ මං බස් එකේ සිංදු කියන එක විතරයි. මධ්‍යසාරයෙන් ප්‍රාණවත් වූ තාවකාලික කොමා ස්වරූපයක් තමා මට තිබිල තියෙන්නේ. අනිවා ඇදුං නං මාරු කරන්න ඇත්තේ අර 41 ක් දෙනා ඉස්සරම අමු හෙළුවෙන් තමා. ඒකේ දෙකක් නෑ. කව්ද ඕවා ගනං ගන්නේ අනේ ඒ වෙලාවට. හැක් හැක්

කොහොම හරි අධීවේගයට දාන්න කලින් තව බොන්න කට කහන්න අරගෙන ආයේ දෙවට ගාවට ගිහිල්ල ලකීද මොකක්ද එකකින් තව බෝතලයක් අරන් එතැනම මාළු වැල්ලේ තියාගෙන ගහල යන්තං දෙපයින් ගෙදර ආවා. හැබැයි පට්ට ආතල්. ලොක්කෝ බොක්කෝ සොක්කෝ කියල කිසිම බෙදීමක් නැතුව කක්කුස්සය හෝදන කොල්ලගේ ඉදල හැම එකා එක්කම බීල උන්ගේ සිගරට් බාගෙත් ගහල උන් එක්කම උන්ගේ කරේ නාලා කියල උන් එක්කම බස් එකේ සිංදු කියාගෙන ආව අපි මහත්තුරු ගැන මට හෙන හැපි. අවුරුද්දකට දවසක් උනත් උන්ට ඒ ආතල් එක අපි දෙන්න ඕන. ඒ වෙලාවට අපි උන්ට බනින කියන ඒවා ඔක්කෝම අමතක කරල තනි කර මචං ලෙවල් එකෙන්ම ඉදල ආපහු වැඩට යනකොට උන් අපිට සලකන්නේ තිබුනටත් වැඩිය හොදට. උන්ටත් ෆන්. අපිටත් ෆන්. මේ පාර නං මට ඩෝප් හොදටම.. හැක්..

ප.ලි - සැහ්. ගත්ත පින්තුර දාන්න විදියක් නෑ නෙව ඩේටා කේබල් එකක් නැතිව. (අනේද කියන්නේ)