සුදු සාළුව!!

මා සිටියේ තරමක් බමණ මතින්ය. ඉද හිට හෝ පානය කරන මත් වතුර ටික කිසිකළෙක ගෙන නොඑන සතුටක් මවා මා කුල්මත් කොට තබන්නේය. එහි ඇති අරුමයක් නොවන්නේ එම කුල්මත් බව මා ලබා ගත යුතු බවට සිත බල කළ නිසාය. සිහින් මිහිරි ඇයගේ ගී මිමිණුම, වැල්පුටුවේ ඇලවී අසා සිටි මා නිතැතින්ම සුවපත් කරයි.

ඉර උදාවනතෙක් නොඉවසිල්ලෙන් ඇස් යොමා සුදානම්ව සිටින විහඟෙකු මෙන් මා බලා සිටිමි. කාමරය පුරා ඇති සීතලෙන් ගැහෙන මා හදවත සේම, සිරුරද ඉස්පාසුවක් නොමැතිව බලා සිටින්නේ නාන කාමරයේ ජල බිංදු වල සිරිසිරිය කොයි වෙලේ නතර වේදෝයි යන දෙගිඩියාවෙනි. අඩවන්ව ඇති දොර තුලින් එළියට පනින සුදු පැහැති විදුලි ආලෝක තීරුව මාගේ ඉවසිල්ල මරා දමයි. විටෙක වැල් පුටුව හැරපියා යා යුතු සේ හගින මා හට, පඬුපැහැති වැල් ටීපෝව මත ඉතුරුව ඇති මත්පැන් ස්වල්පය, එයට ඉඩ නොදෙයි. එය අතට ගෙන තව සුළු මොහොතක් ඉවසන මෙන් මා හට දන්වා සිටියි.

අනාරාධිත ගැලව්ම්කරුවෙකු අත ළග සිටින්නාක් මෙන් මා එයද එක හුස්මට උගුරට හලා ගත්තේ කැලතෙන තිත්තක් කට තුල ගැවසෙද්දීය. දත් අතරින් ඇතුලට පැන එය දිව උඩින් පැන ගොස් උගුර කරා යන්නේ සුපුරුදු වුවද නුපුරුදු යැයි මා අත් දැක ඇති රසයක් හා සැරක් සමගිනි. උගුරෙන් මතුයෙන් එය යන දිසාවක් මා නොදනී. මා නොහඟී.

සුදු පැහැති ආලෝක තීරුව මගේ ඉවසීමේ සීමාව දැන ක්‍රමක්‍රමයෙන් විශාල වෙයි. දොරෙන් එපිට නාන කාමරයේ බිම පුරා රැදි ජලයට මුසු වී විදුලි ආලෝකය නොයෙක් රැගුම් පානු මට පෙනේ. පිඟන් ගඩොල් ඇල්ලු බිත්තියෙහිද රැදී ඇති ජල බිඳුවල ගැටී සෙවනැලි මවමින්, නැති වෙමින් ඒ රැගුම් පවතින බව මට පෙනේ. ඇයගේ දිගු අතැගිලි වලින් හෙම්බත් වූ දොර නිරායාසයෙන්ම සම්පුර්ණයෙන්ම විවෘත වී සුර දූතිය මා අබියස සිටී.

කාමරය පුරා බිත්ති මත පැතිරුණ සුදු පැහැය එක් වරම ඇයගේ වත පුරාද පැතිර ඇත. කිරි බැබලෙන සුදු පැහැයට අවමන් කළ කිසිදු ආකාරයේ වෙනසක් ඇය දවටා සිටි සුදු පැහැ සාළුව තුලින් දිස් නොවේ. ඊට පරිබාහිරව දිස් වන ඇයගේ අඩ නිරුවත් දෙපා සහ උර පෙදෙස සැනෙකින් මා ආහ්ලාදයට පත් කරයි.

තෙමී ඇති දිගු වරළස බිම පුරා තිත් තිත් ලෙස දිය වී විසිරෙන වතුර මල් පතුරමින් පැමිණ මා දෙපා අසල නතර වී ඇත. තවත් මොහොතකින් මා ඉදිරිපස ඇති වැල් පුටුව වටා නොනවත්වා ඒ අයුරින්ම ජල බිඳු දියවී යන අයුරු මා දුටුවෙමි. කාමරය පුරා පැතීරි ඇති ආලෝකය වසන් කිරීම උදෙසා මවිසින් වසා දැමූ ජනේල් රෙදි වල අගිසි පොලවේ ඇතිල්ලෙමින් නිදහස පතා කෑමුර දෙයි. මා සිතද එමෙන්ම නිදහස සොයා වල්මත් වීමට සුදානම්ය.

පැතලි සුමට පෘෂ්ඨයක් සේ පැවති සුවපහසු සයනය මත මුහුදු රැලි නැගී ඇත. රැළි නැගුන ඇඳ ඇතිරිල්ලෙන් නික්මුණ ඉමිහිරි සුවඳ මෙතුවක් මා හට නොදැනුන බව පසක් වූ හෙයින් සුසිනිඳු ඇතිරිල්ල සෙමින් අතගා බැලුවෙමි. එය ඒ තරම්ම සුසිනිඳු බවින් යුක්තව තවමත් සුවඳ වඩවයි. සයනයේ එක් පැත්තකට වන්නට එකට වෙලී සිටි මා සහ ඇය අතර ආශ්වාස ප්‍රාශ්වාස ඉක්මන් වී ඇත. එකිනෙකාගෙන් නික්මෙන හුස්ම පොද එකිනෙකාගේ සිරුරු මත දැවටී සැනෙන් නික්ම යද්දී, මා ඇය දෙස බැලුවෙමි. තෘප්තිමත් දීප්තිමත් දෑසින් යුක්තව ඈ මගේ පපුව මත හිස හොවා සිටින්නේ ඇයගේ කෙහෙරැලි අතර මාගේ අතැගිලි දුවද්දීය.

“කොහොමද මැරේජ් ෆන්ක්ෂන් එකේ වැඩ??“ මා ඇසුවේ හිමිහිටය.

“හ්ම්.. ඒ වැඩ ටික හරි. අවුලකට තියෙන්නේ බේජ්බෝයි ලෙඩ වෙච්චි එක තමා“

“ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නෑ. සතිල් ඉක්මනට හොද වේවි. ඔයා බය වෙන්න එපා“

“ඔව් එහෙනං හොදයි“

ඉන්පසුව විනාඩි කිහිපය කිසිඳු හැලහොල්මනක් නැතිව නිකරුනේ ගලා ගිය කාලයකි. එම කාලය තුල ඇයගේ සිත මෙන්ම මාගේ සිතද නොයෙක් තැන් වල සැරි සරන්නට විය.

වසර නමයකට පමණ පෙර දී ඇය මා හට හමුවුයේ පෙම්වතියක ලෙසිනි. අප එකිනෙකා ඉතා මනරම් ප්‍රේමලෝකයක් තනා එහි ජීවත් වූයෙමු. ආදර බස්, හැඟුම්, රසවිඳීම් වල අඩුපාඩුවක් නොවීය. එහෙත් ඇය හමුවී හරියටම වසර එකහමාරකින් පමණ සිදු වූ ස්ථාන මාරුවක් බලවත් වීම කොතෙක්ද යත් ඇය මුණ ගැසීම උදෙසා රටේ ඉහලින්ම හා පහළින්ම පිහිටි තුඩු දෙකක් අතර සැරි සරන්නට මා හට සිදු විය. එය ඉමහත් අසීරුතාවයක් විය. කෙමෙන් කෙමෙන් මාගේ පැමිණීම අඩු වූයෙන් ඇය මුණ ගැසීම හෝ ආදර තෙපුල් පැවසීම අසීරු විය. 

එහෙත් සිතින් ඇය අත්මිඳීමට මා හට නොහැකි විය. දුරකතන භාවිතා නොකළ ඇය ඇමතිය හැකි වූ එකම මාර්ගය වූයේ ලිපියක් ලියා යැවීමය. ඒ තුඩුවේ සිට මේ තුඩුවට ගොස් නැවත සිතුවිලි අකුරු කොට ආදරයද කැටුව පිළීතුර පැමිණියේ ගොළුබෙල්ලෙකුගේ කර මතිනි. මේ හේතුව මත මිහිර විඳි ඇය ගැන මා තුල පැවතුන මිහිරද හෙමින් සැරේ මිලින වන්නට වූයේ වෙනත් උත්තේජනයන් හේතුවෙනි. කෙසේ වෙතත් අවසානයේ ඇය අමතක කර දමා විවාහයක් කර ගන්නට මට සිදු විය. එතෙක් මෙතෙක්, මා අත්හල ඇය, මා අමතා දෝංකාර දෙන ලෙස අඩාදොඩා නැත. යන්තමින් විවාහයේ තුන්මාසය ඉක්මවූ විට ඇයගෙන් ලැබු ලිපියේ සදහන් වූයේ “ඔයා කසාද බැන්දාද නැද්ද කියාවත් මට අවංකව ම කියල එවන්න“ යනුවෙනි.

මාගේ අවංක කම නිසාම ඇයට නියම පිළිතුර ලියා යවන්නට හැකි වූවද, සිතින් ගතින් සලිත වූ මා අමතා ඇයගේ දෝෂාරෝපණයන් කිසි කලෙක නොලැබුණි.

ඔය අතරේදී නැවත මා ස්ථාන මාරුවක් ලබා තුඩු දෙක අතර මැදට පැමිණ සිටියෙමි. එවක පළමු දරුවා ලැබෙන්නට සිටි මාගේ භාර්යාව ඇයගේ මවද සමග ඇයගේ ගමට ගොස් සිටියේය. 

නොසීතු ලෙසක මට ඇය මුණ ගැසුනි. කිසිදු අපහසුවකින් තොරව මා කරා පැමිණි ඇය ඉතා සුමිහිරි වදනින් මා අමතා සිටියේ යෙහළියක ලෙසිනි. ඒ අනුව ඇය ආසන්නම කාර්යාලයක සේවය කරන බව දැන ගැනීමට හැකි වූයෙන් අප අතර ඉන් දෙදිනකට පසුව නැවත හමුවීමක් විය. ඒ හමුවීම නොයෙකුත් දේ, අතීතය පිළිබද ස්මරණයන්, ජීවිතය දෙස ආපසු හැරී බැලීම් ආදි නොයෙකුත් විච්චූරණ දේ වලින් ගහණ වූ දීර්ඝ කාලයක් විය. පෙරේරා පුතුන්ට අයිති මේසයක් හා පුටු දෙකක් අප වෙත සපයා තිබුණි. ඒ මේසය මත ඇය වඩා කැමති වූ දොඩම් යුෂ වීදුරු දෙකක්ම හිස්ව තිබුණි.

සයනය මත දී එදින හමුවු ඇය පිළිබදව ආවර්ජනය කළ මා රාත්‍රිය එළඹෙත්ම නිවසේ නොමැති බිරිදට දුරකතන ඇමතුමක් දී සුවදුක් විචාරා ඉතා ඉක්මනින් එය අවසන් කළේ සිතෙහි නැගුනු අසීමිත වූ හැගීමක් හේතුවෙනි. වසර නවයකට පෙරදී තුබුනේ නම්, ඇය හා මා ආදරෙන් එක්කොට තබාගත හැකිව තිබූ දුරකතනයක් දැන් ඇය සතුව ඇත. එසේ හෙයින් ඒ ආදරය නැවත එක්කොට තබා ගත නොහැකි වේයැයි කාට පැවසිය හැකිද?

එක් දුරකතන ඇමතුමක් ඒ සදහා ප්‍රමාණවත් විය. එතුවක් විවාහයක් කරගෙන නොසිටි ඇය කිසිදු කොන්දේසියකින් තොරව තවම මා මට ආදරය කරන බව පසක් වීමෙන් ලැබුණ ප්‍රීතිය කියා නිම කළ නොහැකි විය. කොහොමටත් බාධාකිරීම් නොතිබූ ඇයගේ ආදරය පෙරට වඩා මට දැන් දැනෙන්නේ ඇයිදැයි මා වංක ලෙස සිතින් වසන් කළෙමි. අවසානයේ මා ඇයගේය. ඇය සැමදා මගේ බවත්, ඒ ආදරය මටම පමණක් බවත් ලියා දන්වා තිබුනේ බොහෝ කලකට පෙරදීය. ඒ වදන් එළෙසින්ම ඇයගේ සිත තුල පැවතීම නියම ආදරයැයි මා ඇයට පැවසුවෙමි. 

ඇයගේ ආදරය ඇයට ලබා දීම මා සතු වගකීමක් නොවේද? දැන් මා ඇයට පණ මෙන් ආදරය කරමි. ඒ කිසිවක් ලබා ගැනීමට නොව ඇය සැනසීමට පමණක්ම බව මා පුන පුනා ඇයට පවසා ඇත. 

අතරින් පතර වූ හමුවීම් වලදී මා දුටු ඇය දවටාගත් සුදු පැහැ සාළුව තවමත් එලෙසින්ම පැහැපත් සුදෙන් බබලයි. එය කල්පනා වූ මා ඒ සුදු සාළුව කොහිදැයි ඇයට තුරුළුව සිටම ඇස් විමසා බැලුවෙමි.