කෝ කෙල්ල ගොයියෝ??

මට සාමාන්‍ය පෙළ ලියන කොට පෙම් කොරන්න ඕන තරං කෙල්ලෝ හිටියා. සමහර අය ඒකපාර්ශ්වික ප්‍රේමයට අහු වෙච්චි අය, තවත් අය හිටියා උත්සාහ කර කර බැලුවත් ඉගියක් වත් නැති අය, ඒ අතරේ මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමයත් තිබුනා. ඉස්කෝලේ කාලේ තිබ්බ ඒක පාර්ශ්වික ප්‍රේමයක් ගැන මම ලියපු එක මෙතැනින් බලන්න.. ඒ වගේම මම ප්‍රථම ප්‍රේමයට ආදරෙයි කියන්න කියල හිතාගෙන කරපු ක්‍රමයෙන් නාගත්ත විදිය මෙතැන ලියල ඇති.. කොහොම උනත් එයා (ඔන්න නලීන් ගේ මේනකා නෙමෙයි මේ වෙන මේනකා කෙනෙක්) ඉතිං මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය උනයි කියන එක මම කලින්ම කියල ඇති, මිත්තරයෙක් පස්සේ මට බෝලේ බස්සල කෙල්ල අල්ලගත්තට. 

ඉතිං ඔය කයි කතන්දර කියන්න ඕන උනේ ඔය ප්‍රේම පලහිලව් කැරකෙද්දී දවසක් පන්සලේදී අම්මත් එක්ක ආපු කෙල්ලෙක් හින්දා හිත ගියපු දුරක් කියන්න ඕන නිසා.. ඒ දවස් වල දැං වගේම තමා පන්සල් යන්නේ වෙන මක්කාටවත් නෙමෙයි, එදා සෑට තමා ඔය අහුමුළු වල හැංගිල ඉන්න නොයෙක් හැඩරුව ඇති, (මං හිතන්නේ අපිට ගැලපෙන ඒවා වෙන්න ඇති) ගැල් ලමයි කල එළි බහින්නේ. අම්මල එක්ක ටිකක් එනවා, ආච්චිල එක්ක තව කස්ටියක් එනවා, ඒ අතරේ යාළුවෝ එක්කත් එන අය ඉන්නවා. කියන්න බෑ අයියෝ,, දුකයි මුං එන්නෙත් කොල්ලෝ හොයන්නද කියල හිතෙන ගානට සැන් පවුඩර් ගාලා නාල කියල හැඩ වෙලා තමා එන්නේ..

එක දවසක් පන්සලට කල එළි බැහැපු චූටි නංගියෙක් හින්දා, ගම වටේ කවදාවත් නොගිය තැන් වල සැට් එකේ කොල්ලෝ තුන් දෙනෙක් එක්ක රෑ වෙනකං කරක් ගහන්න උනා. ඒ මදිවට චූටි නංගියා අම්මත් එක්ක පන්සල් තුනකටම එදා ගියා නෙව. ඒ පන්සල් වලත් හෙවනැල්ල වගේ ට්‍රයි කොර කොර නංගිගේ හිත ගන්න ඇවිද්ද. මේ කෙල්ලත් අපරාදේ කියන්න බෑ.. පොඩි පොඩි සිග්නල් ලබා දෙනවා. ඉතිං හදවතයි මොළෙයි ඇගයි ඔක්කොම සුපිරියට වැඩ කොරනවා මේ සිග්නල් වලට. 

කොහොම කොහොම හරි දැං චූටි නංගියා අම්ම එක්ක ගෙදර යන්න යනවා. අපි සැට් එකත් (මුං මට වදේ ගැහුවත්.. මට තේරුනා උන් දෙන්නෙක් විතර වැඩේට හොදටම ලැයික් කියලා) අඩි තිහ හතලිහක් ඒගොල්ලන්ගේ පස්සෙන් යනවා, පාරවල් කෙලින් කරගෙන, වංගු කර ගෙන කැලේ මැදින්, ගුරු පාරවල් දිගේ. 

අප්පොච්චියෝ මම නං ගමේ හිටියත් ඒ වගේ තැං වල කරක් ගහලත් නෑ. දැනගෙන හිටියෙත් නෑ මේ වගේ කැලෑ තියෙනවයි කියල, ඒ වගේම අර වගේ චූටි කැලෑ මල් තියෙනවයි කියලත්. ඉතිං දෙපයට වැද වැද යන අපි දිහා චුටි නංගියගේ අම්ම නං බයෙන් හිටපු විත්තිය හොදටම තේරුනා. 

අපි නොදන්නවා උනාට දෝණියැන්දා ආරස්සා කොරගන්න අම්ම අපිට උප්පරවැට්ටියක් දාන විත්තිය විලි සංගේ නැති උං විදියට අපිට කොහෙත්ම තේරුනේ නෑ. ඔන්න දැං ගුරු පාරේ යනවා, දෙපැත්තෙන්ම කුරුදු වත්ත, ඒ මදිවට බේතකට කියල තියෙන්නේ හද එළිය විතරයි, ඒකටත් කුරුන්ද ට එහායින් තියෙන විසාල ගස් හයිරං කොරනවා. මේ විදියට ගස් පේළියක් හයිරං කොරපු වෙලාවේ අපිත් ආතක් භුතක් නැතිව කල්පනාව සුන්‍ය වෙලා හිටිය වෙලාවක. 

අප්පට සිරි කියන්නේ ඩබල අන්තරස්දාන උනා නෙව. නෑ කියන්නේ.. ලොවෙත් නැති උනා හොයාගන්න. දැන් නං හීන් දාඩිය දානවා. ඒත් කව්රුවත් නොදන්න පැත්තක මෙහෙම දගලන කොළු රෑනකට බඩු හම්බ වෙන්න ඉඩ කඩ වැඩි විත්තිය ඉවෙන් වගේ තේරුං ගත්ත උනත්, මගේ වදේටම අනිත් උන් පොඩි සපෝට් පාරක් දුන්නා ඩබල හොයාගන්න. ඒත් කියන්න කනගාටුයි මයිල් ගහක් වත් ඉතුරු කොරල නෑ සාක්ෂියට. මොනා කොරන්න ද ඉතිං, අරුංගේ කුණුහරුප ගෝනි ටික මගේ කරේ තියාගෙන චුටි නංගියා හොයාගන්න බැරි වෙචිචි සෝකෙත් එක්ක දෙගොඩ හරිය වෙනකං අපි ගෙදර ගෑටුවා.

ඒත් අනේ පොඩි හරි සාක්ෂිකයක් තිබුනනං උදේට සුට්ටක් හොයා බලන්නවත්.. ඒත් නෑ. එහෙම උනා කියල මම අතෑරියේ නෑ. මට තිබුන එකම කටුව බයිසිකල් කටුව අරන් දෙතුන් දොහක්ම සෝදිසි පාරවල් දැම්මත් රේඩාර් එකට අහු උනේ නෑ. ඒත් උත්සාහය අත්නොහැර තව පෝය දෙක තුනකුත් පන්සලේ තනි රැක්කා. ඒත් නෑ.. මොනා උනත් චුටි නංගියාගේ තිබ්බ කෝමල ගතියට මගේ අනිත් පෙම් පලහිලව් සේරම අමතක වෙලා, අවවාදාත්මක ලිපි පවා නිකුත් වෙලා තිබුනේ. ඒත් අර විස්සෝපය අඩු උනේ නෑ. ගෙදර ඇදට වෙලා පපුව අත ගගා හූල්ල හූල්ල හිටියා. එහෙම ඉදල එක පාරටම ආපු ගටකින් ඔය පල්ලෙහා තියෙන කයි සන්තෑසිය ලියල හමාර වෙලා, හෝස් ගාලා චුටි නංගියව අමතක කරල දැම්මා. පොඩ්ඩක් ඒක ගොබ්බ කවියක් උනත් ඉස්කෝලේ ගියපු දේශකයා ලියාපු එකක් හින්දා අමාරුවෙන් හරි කියවල බලන්න හොදේ.. 

මාල ගොතන්නට මල් පොකුරක් ගෙන

පරඩැල් වැල අග එය අමුනාගෙන

තෙත් වන බිම් තණ නිලි පසු කර ගෙන

සොයා සරමි මට ඉගි කළ තරුණිය

නිල් දිය වැල් මත රැගුමන් පෙන්නා

දිය බුබුලක් සේ එසැනින් දිවයා

මල් ගොමුවක් තුල ඒ රුව සතපා

මට අත වැනුවේ එන ලෙස හඩගා

සියොතුන් සමගින් ඉගිල ගොසින්

සරදම් කරමින් මට සතුටින්

ඇගේ හද මට දෙන බව කියමින්

සැගව ගියා ඇය බිම් මලකින්