අනුකරණය හා ආර්ථිකමය කුහකකම!!

බ්ලොග් වසන්තයාට ඛේටය වේවා !!

ලෝකයේ කොනක, ඕනැම අහුමුල්ලක මනුෂ්‍යයන් වශයෙන් ජිවත් වන බොහෝ ප්‍රාණින්, තම ජීවිතයේ කවර හෝ දවසක, කිසිවෙකුගේ අනුකරණයක් සිදු කර නොමැත්තේ නම් එය අහඹුවක් වීමට පිළිවන.

මට මතකයි මං පුංචිම කාලේ තාත්තා දාගෙන ආපු සපත්තු දෙක හැන්දෑවට මගේ වගේ දාගෙන ගෙනියන්න පුළුවන් මොකක් හරි මල්ලකුත් අතේ තියාගෙන කලිසං මාල්ල පිටින් ගේ පුරා ඇවිදපු හැටි. එහෙම ඇවිදින කොට මට ඕන උනේ හැම කෙනාම “පුතා කොහේද යන්නේ“ කියල අහන එක විතරයි. එතකොට මම දෙන උත්තරේ “මං ඔපිස් යනවා“ කියන එකයි. එතැනදි කුඩා දරුවෙකු විදියට මට උවමනා වෙන්නේ, තාත්තාව අනුකරණය කරන්නයි. නමුත් මොන විදියෙන් හරි තාත්තව ජොබ එකෙන් අයින් කරල ඒ වෙලාවෙදිම ඒ ජොබ මම ගත්ත නං තාත්තා මට ගහයිද බැට් එකෙන්..??

බොහෝ විට ඊට පසුවත් මම සමහර දේවල් අනුකරණය කරන්න ගත්තා. ලොකු පන්ති වලට යද්දිත්, පොඩි පන්ති වල ඉද්දිත්, අරයා ගෙනාපු පෙට්ටිය වගේ එකක්, එහෙම නැත්නං අර වගේ පැන්සලක්, ඒ වගේ පාට පැන්සල් පෙට්ටියක් ඕන කියල කියපු වාර ඕන තරං ඇති. කොහොම උනත් ආර්ථික වාසියක් ඇති, වාත්තිය ට සම්බන්ධ අනුකරණයකදි මේ කියපු දේවල් ඒ තරං අහිංසක විදියට පේන්නේ නැත්තේ අැයි?

මැත කාලයේ හොදම උදාහරණ කිහිපයක් කලා ලෝකයෙන්ම ගන්න පුළුවන්. සිරස සුපර් ස්ටාර් වලින් කරළියට ආපු අමිලා නදීෂානී, ඇන්ජලින්ටත් වඩා ලගන්නාසුළු විදියට වේදිකා වල ඇන්ජලින්ගෙ ගීත ගායනා කරන කොට, පත්තර වල ඇන්ජලින් අමිලාට කියපු දේවල් බැලුවම හොදින්ම පැහැදිලියි. කෙනෙක්, තවත් ජනප්‍රිය අයෙකුගේ වෘත්තිය ජීවිතය හා උපයාගැනීම් හා බැඳනු දෙයක් අනුකරණය කිරීමේදි, ඒ උපයාගැනීම් හා ජනප්‍රියතාවයෙන් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් අනුකරණය කරන්නා ඩැගැහන්නවා කියන කටුක යථාර්ථයක් අන්වාර්යෙන්ම ඒ තුල ගැබ් වෙලා තියෙනවා. කොටින්ම කියන වං තමන් කාලා ඇදල ඉන්න ජොබට වෙන එකෙක් ඒ විදියට කෙලින්න හදන කොට ඔරිජිනල් උපයන්නාගේ හිත තුල ඇති වෙන්නේ මොන හැගීමක්ද? ඔව් පැහැදිලිවම ආර්ථික යුද්ධයක්. නමුත් ආර්ථික යුද්ධයේ නාමෙන් ඇන්ජලින්ගේ කටින්, අමිලා ගැන නැගි අවලාද, අවසානයේ නතර වන්නේ ප්‍රවීණයෙකු හැල්ලුවට ලක් කළ නවකයෙකු විදියටයි. ඇන්ජලින් නුල ඇද්ද තැන ඉදලා නුල ගහනතුරුම මොන රඟපෑමෙන් හිටියත් නූල යටින් තියෙන්නේ තමන් කඩා ගන්නා ප්‍රමාණය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්  බවයි මගේ හැගීම.

ඔය විදියටම ප්‍රියා සුරියසේනත් එක්තරා රූපවාහිනි වැඩසටහනකදි මම අහගෙන හිටියා කියනවා. මේ අර සුපර් ස්ටාර් වෙච්චි අජිත් බණ්ඩාර ගැන. “මාව අනුකරණය කරමින් ලංකාව පුරාම ස්ටේජ් ගානේ සිංදු කියන ඔය පුද්ගලයාට අනුකම්පා කරණවයි“ කියලා. හැබැයි එතැනදි ප්‍රියා සමස්ථයක් විදියට නිහඩව හිටියා කියල මම පිළිගන්නවා. නමුත් ඇත්ත තත්වේ වෙනස්. අජිත් එක ෂෝ එකකට ප්‍රියාගේ සිංදු කියල අය කරන ගාන සමහර විට ප්‍රියාට මිනිහගේ සිංදු පනහක් කිව්වත් එක ෂෝ එකකදි හොයාගන්න බැරි වෙනවා. මෙතැනදි ඒ විදියට බැලුවම අවසානයේ ප්‍රවිණ-නවක ගැටුම මතින් දුවන්නෙත් මුදල් තමා.

අපට මේ ළගදි අහන්න සිද්ධ වුන නඩු හබ ගියපු හොදම කේස් එක තමා එම් ජී ධනුෂකයි, ප්‍රනාන්දු පවුලයි අතර අවුල. එම් එස් ගේ ගීත වලට ඇත්තටම සතත ජනප්‍රියතාවයක් තියෙනවා සමාජය තුල එක්තරා ප්‍රමාණයකින්. නමුත් ධනුෂ්ක එම් එස් ගේ සිංදු කියන්න ගත්තට පස්සේ විශේෂයෙන් අර හිස් ටින් එකක් ගීතයෙන් පස්සේ නවක පරම්පරාව තුල, ධනුෂ්කගේ හඩින් එම් එස් ගේ පැරණි ගීත අහන්න අති විශාල උවමනාවක් ඇති උනා. මේ හේතුව නිසා එම් එස් ගේ පුතා ස්ටේජ් එකේ තුට්ටු දෙකට කියන ගීත අහන්න කෙනෙක් නැති උනත්, ධනුෂ්කට ෂෙෘ් එකක් කරන ගානටම ගෙවලා එම් එස් ගේ සිංදු අහගන්න සිද්ධ උනා. මේ හේතු නිසා අන්තිමට නඩු හබ වලට මැදිහත් වෙච්චි ධනුෂ්කට එම් එස්  ගේ සිංදු කියන එක තහනං උනා නේ. ඒ උනත් මෑතක් වෙන තුරුම මොන නඩු තීන්දු තිබ්බත් ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ ඉල්ලීම් අහක දාන්න ධනුෂකට බැරි උනා. ඒ සිංදු කියන්න උනා. ඔන්න ඔය අලකලංචිය ආයිත් උසාවි ගියා. එම් එස් ගේ පුතා ඇඩු කඳුලෙන් කිව්වෙ “එපා කිව්වට මෙයා තාම ඒ සිිංදු කියනවා අනේ ඉහි ඉහි“ කියලයි. ඇත්ත තම තමන්ගේ බත්පතට වහපු හෙනහුරා පන්නන එක කොයි තරං වැදගත්ද කියල හිතෙන්නේ ඒ තත්වටෙ පත් උනාම තමා.

අලුත්ම කේස් එක බංදු සහ බිංදු. බන්දුත් නඩු දැම්මා. බිංදු බෝතලේගම රඟපෑ චිත්‍රපටි තුනක් ප්‍රදර්ශනය අත් හිටෙව්වා මං හිතන විදියට. අවසානයේදි නඩුව සමථයකට පත් කරගන්න නං බංදු කියන තියෙන්නේ “බිංදු මගෙන් සමාව අරන් ආයේ මේ වගේ දෙයක් කරන්නෑ“ කියල පොරොන්දු වෙනව නං නඩුව අහක් කරගන්නවා කියලයි. මේ නඩු කියල වැඩක් නෑ. මගේ ජොබට කෙලවිලා කියල නේද බංදු කියන්නේ.

මෙතැනදි මට හිතෙන විදියට ඉපැයුම් ප්‍රභවය තවත් කෙනෙකු සමග බෙදා හදා ගැනීම නිසා තමන්ගේ ඉපැයුම් සිඝ්‍ර ලෙස අඩු වෙන නිසා, කාලයත් එක්ක අනුකරණය ඉල්පී ප්‍රවීනයා යට යතැයි කියන අධික භිතිය මේ සියළු කාරණා වලදිම සිදු වෙලා ඇතැයි සිතෙනවා. ඒ කියන්නෙ කලාකරුවා කියන පුද්ගලයා තවත් එක් වෙළද සංකේතයක් කියන එක තමා පැහැදිලි වන්නේ. ඒ තුලින් පැන නගින මුදල මත නිමැවු ගැටළු, යුද්ධ බවට පත් වී අවසානයේ නවතින්නේ ප්‍රවිණයන්ට ගරු නොකරන ආධුනිකයන්ගේ ගොඩටයි.

අවසානයේදි ආර්ථිකමය කුහකකම යුද්ධයක් බවට පත් වෙනවා. මේ යුද්ධයේ අනුකම්පාව නිතැතින්ම ප්‍රවිණයාට හිමි උනත් ආධුනිකයා පැරදි පළා යාවිද? ඒක ගැටළුවක් වෙන්න අවශ්‍ය නැහැ. මම නං හිතන්නේ ආර්ථිකමය කුහකකම පැත්තකින් තියල ආධුනිකයාට යම් උපකාරයක් කරල ඒ කියන්නේ බංදුට නං තියෙන්නේ දෙන්න එක්ක එකට රඟපානන්නයි, ඇන්ජලින්ට තියෙන්නේ සිංදු දෙක තුනක් අමිලාට දෙන එකයි, ධනුෂ්කට අර හිස් ටින් එක දීල සද්ද වහගන්න එකයි කරා නං දෙගොල්ලන්ටම පැවැත්මක් ඇතෙයි කියලායි. එහෙම උනානං තමන්ට වඩා අරයා හොයනවා කියන මානසිකත්වය නිසා ඇති වෙන ඉරිසියාව පාලනය කරගන්න බැරි වෙනවා. ඒක නිසා අවසානයේ ප්‍රවීණ කලාකරුවා මහා කුහකකරුවෙක් වෙනවා. තීරණය මිනිසුන් අතේය.

පලි- මේක තව පැති දෙක තුනකින් බලන්න ඇහැක් නං හොදා..