ශ්වේත වර්ණ දේදුන්නක්.. (පාට් වන්)

“හලෝ“

“කොහේද බං ඉන්නේ. කී පාරක් කෝල් කරාද?“

“මම පොඩි ගමනක් යනවා. කකුල වෙව්ලන්න ගත්තේ දැං. ඉතිං ඉස්සුවා.. හැක්“

“ඒක නෙමෙයි බං.. අද වැඩක් කරල දියංකො හවසට.. ප්ලීස්“

“මොකක්ද උඹත් එක්ක නිදාගන්නද?“

“පල යන්න නරි හොටා.. තෝ වගේ හරකෙක් එක්ක නිදි වදින්න වල් සතෙක්වත් කැමති වෙන්නෑ.. ඒක නෙමෙයි බං.. වැඩේ කරල දෙනවද? ප්ලීස් ප්ලීස්“

“හරි හරි.. මොකක්ද වැඩේ“

“බලාහංකෝ.. කම්පියුටර් එක ඔන් වෙන්නෑ නේ.. ලෝඩින් වින්ඩෝස් තමා පැය ගාණක්.“

“සිස්ටම් සොෆ්ට්වෙයා ක්‍රැක් වෙලා ඇති“

“මං දන්න ඉලව්වක් නෑ. අනේ පැටියෝ පැයකට ඇවිත් පලයං. උදේ අපේ අම්මත් මතක් කරා සඳුන් පුතා ටික දවසකින් ආවේ නෑ කියලා.. එනවා නේ.. මං බලං ඉන්නවා හොදේ.. බායි.. හවස තුනට ෂුවර් ආ.. එච්චරයි. බායි... අනේ එන්න ඕන හොදේ... ප්ලීස්.. ඔයාට මං සස කෑමක් හදල තියන්නං.. එන්න හොදේ.. මගේ චූටි බබා නේ.. ප්ලීස්.. එහෙනං බායි“

“අපොයි තමුසෙගේ බටර්.. බායි“

එරන්දි හා සඳුන් දෙදෙනා එකම කාර්යාලයක වෙනත් අංශ දෙකක සේවය කළ ලිපිකාරිණියක හා පරිගණක පද්ධති විශ්ලේෂකයකු වෙති. දැන් ඉතා කුළුපග මිතුරන් දෙදෙනෙකු ලෙසින් කතා බහ කලද, එරන්දි සේවයට පැමිණි දා පටන් සඳුන්ගේ වචනයක් තමන් අරභයාම ඔහුගේ මුවින් පිටවූයේ සේවයට පැමිණ වසරකුත් ඉක්ම ගිය පසුය. නොයෙකුත් පරිගණක දෝෂයන් ඇති උන විටදී අංශ ප්‍රධානීන් නිතැතින්ම සඳුන් ගේ සේවය ලබා ගන්නා හෙයින් කාර්යාල වල බොහෝ දෙනෙකු ගේ සමීපතමයෙකු ලෙස සඳුන් හැදින්වීමට හැක. එහෙත් එරන්දි හා ඔහු කිසිදු දවසක සිනහවක් හෝ විසි කර නොමැත්තේ දෙදෙනාම ඉතා ආසන්න ප්‍රෙද්ශ දෙකක පදිංචි කරුවන්ව සිටියදීය. රැකියා ස්ථානය සැතපුම් 100 කට වඩා වැඩි වුවද, ගමේ කමට හෝ මේ ආඩම්බරකාරයා තමා හා සිනා වෙනු ඇතැයි එරන්දි උදක්ම බලාපොරොත්තු වූවාය. කාර්යාලයට පැමිණි විට අනෙකුත් සියලු ලදුන්ගේ මන දොළ පිනවන වදන් කියා සිනහ ගස්වන ඔහු, තමා කිසිදු ආකාරයකින් නොතැකීම පිළිබදව එරන්දිගේ සිතු තුල තිබුනේ කුතුහලය හා මුසු වූ දැඩි කෝපයකි. එහෙයින් ඇයද එකට එක කිරීමක් ලෙස සිනහ වීමට හෝ ඔහුගේ මුහුණ බැලීමට කිසිදු දිනක ප්‍රථමයා නොවීය.

සති අන්තය සදහා සිකුරාදා දිනයේ බස් රථයක් හෝ දුම්රියක් සොයා දෙදෙනාම වෙන් වෙන්ම කාර්යාලයෙන් ඉගිලුනද, එරන්දි හෝ සඳුන් එකම බසයක හෝ එකම දුම්රිය මැදිරියක ගමන් ගත් දිනයක් නිර්මාණය වී නොතිබුනි. එහෙත් යම් දිනෙක ඉතා හදිසි රාජකාරියක් හේතුවෙන් නියමිත වේලාවට කාර්යාලයෙන් නික්මී කොළඹ කොටුවට ගොස් ආසනයක් ගත හැකි බසයකට ගොඩ වීමට එරන්දිට හැකියාවක් නොලැබිණි. ප්‍රමාද වී කාර්යාලයෙන් පිට වූ ඇය කොටුවේ සිට පැමිණෙන බසයකට අත දමා එයට ගොඩ වූවාය. එහෙත් පසු පස දොරින් ඇතුලු වීමටවත් ඉඩකඩක් නොතිබුන බස් රථයේ ඇය සිටියේ ඉතා අපහසුවෙනි. කෙසේ හෝ තිරිංග පහරවල්, තල්ලූ කිරීම්, කොන්දොස්තරගේ කන්කරච්චල් හේතුවෙන් ඇයට බලෙන් හෝ බස් රථයේ ඇතුලට යාමට සිදු විය. ඒ මේ අත තෙරපෙමින් ආසන දෙකක යකඩ අත් දඩු අල්ලා ගත් ඇය ආසන්තම ආසනය දෙස නෙත් යොමද්දී ඇයගේ ඇස් විසල් විය. නිදිකිරමින් ඔරලෝසු බට්ටෙකු මෙන් හෙමිහිට පැද්දෙමින් සිටි මහා ආඩම්බරකාරයා අසලම ආසනය ළගම ඇය නැවතී ඇති බවක් දුටුවෙන් බසයෙන් පැණ දිවීමට තරම් සිතක් ඇයට විය. මොන මොහොතක හෝ මේ ආඩම්බරකාරයා නැගිට තමා දුටුවහොත් ඔහුගේ හපුටු මුහුණ දැකීමට සිදු වීමම අවාසනාවක් ලෙස ඇය සැලකුවාය. එසේ හෙයින් යම් තම් හෝ තෙරපමින් ඉන් ඉදිරියට යාමට හෝ අනික් පැත්ත හැරීමට ඇයගත් සියලු උත්සාහයන් ව්‍යර්ත විය. බස් රථයේ පැද්දීමට ඔරොත්තු දෙමින් මහා කරදරකාරයාගේ ඇගෙහි අංශුවක් නොගෑවි සිටීම ඇයගේ එකම අදිටන විය. අහෝ... කිලෝමීටර් විසි පහක් තිහක් පමණ ගිය තැන මේ ආඩම්බරකාරයා අවදිව තම ජංගම දුරකතනය ඔබන්නට විය. දැන් දැන් තමාව දකිතැයි එරන්දි සිතුවද, ආඩම්බරකාරයා අසල අසුනේ වාඩි වී සිටි තලතුනා කාන්තාව දෙස හෝ ඇස් ඇර නොබැලීමෙන්ම ගමේ ආඩම්බරකාරයාගේ තරම ඇයට සිහි විය. මෙතැනින් පලා යන්න අවස්ථාවක් සැලසුනහොත් ඊට සරිලන ලෙස අපායට යාමට පවා ඇයගේ සිත් දැඩිව පැවතිනි. මෙවැනි ඔලුව උදුම්මාගත් පුද්ගලයන් දෑසට දැකීමද ඇයට පිළිකුලකි.

කුමන මොහොතක තමා දෙස ඔහු බලාවිදැයි සැකයෙන් සිටිනා එරන්දිගේ ඇස් නිතරම ඔහු දිහාවට යොමු විය. විනාඩියක් පාසා සඳුන් දෙස බලන ඇය තව තවත් සැගවෙන්නට උත්සාහ ගනියි. බස් රථයකදී කිසිවෙකු හෝ තමා දෙස බලා සිටින්නේයැයි යන හැගීමක් බොහෝ අයට ඇති වන්නේ ඇයි දැයි නොදන්නේ වුවද, දිගින් දිගටම අසල සිටින යමෙකු තමා ගැන අවධානය යොමු කරයි නම් එය අනෙක් පුද්ගලයාට දැනීමෙ සම්භාවිතාව ඉතා ඉහලය. ඒ හැගීමෙන්ම සඳුන් එක වරම තමා අසල සිටගෙන සිටින්නේ කව්ද යන්න ගැන හිස ඔසවා බැලීය. ඒ එක් බැලීමෙන්ම ඇයගේ නෙත් හා ගැටුනු ඔහුගේ නෙත් සැනෙකින් බිමට පාත් විය. නිදහසේ බස් රථයට ගොඩ වූ තමාට වුයේ මොන විජ්ජුම්බරයක් දැයි සඳුන් කල්පනා කරන්නට විය. කාර්යාලයේ සිටින තමා නොරුස්සනම අයෙකු ගෙන් එකියක ලෙස හදුනා ගෙන සිටි කෙනෙකු තමා අසලට වී සිටින්නේය. ඊටත් වඩා තව කොපමණ දුරක් මේ දුතිකාව තමා අසල සිටීදැයි ඔහු සහසුද්දෙන්ම දැන සිටියේය. සිකුරාදා දිනයක් වූ අද ගමනින් හතරෙන් තුනක් ගත වූවද සිටගෙන සිටින කිසිම අයෙකුට ආසනයක් නොලැබෙන බව ඒකාන්තය. එහෙත් එරන්දි වැනි තම ගමට ආසන්න කෙනෙකුම තමා මෙතරම් නොසලකා සිටින බව සිතීමම ඔහුට වදයක් විය. එරන්දිගේ ආඩම්බරකම ඕනවට වඩා වැඩි ග්‍රාම්‍ය එකක් ලෙස ඔහු සිතුවේ කලකට පෙරදීමය. ඒ හේතුවෙන්ම ඇයගෙ සිනහවක් හෝ බැලීමක් ලැබීමට ප්‍රථම කිසිම අයුරකින් තමා ප්‍රථමයා නොවීමට සඳුන් සිතා සිටියේය.

සඳුන්ට හිස ඔසවා බැලිය නොහැකි වුවද ඇයගේ ශරිරාංගයන් තමාට වම් පසින් විටින් විට දෝලනය වනුත්, ආසනයේ සීමාව දැන විටින් විට ඇයගේ ශරීරය ඉදරිපස හා තම ආසනයේ වදිනුත් ඔහු බලා සිටියේය. කිටි කිටියේ සිර වී ඇති බස් රථයේ සිටගෙන සිටින විට ඇති වන අපහසුතාවය ඔහු හොදින්ම දන්නා නිසා මේ දෝලනයක් ශරීරයට ඉමහත් දුකක් බව දැන සිටියේය. එහෙත්.... සඳුදා වැඩට යාමෙන් පසුව එරන්දි මේ ගැන අනෙක් අයට පැවසුවහොත්, තමන් ගැහැණියක වූ එරන්දිට ආසනය ටිකකට හෝ නොදී හැතැප්ම සියයක් පමණ පහසුවෙන් වාඩි වී සිටිය බව දැනගතහොත්, උරචක්‍රමාල වැනි තමාගේ හිතෛශිවන්තියන් තමාට දෝස්මුර තබනු ඇතැයි ඔහුට එක් වරම සිහි විය. “අපොයි සඳුන් මල්ලි. උඹ පිරිමියෙක්“ දැයි තඩි මහත නන්දනී අක්කා විමසුනු ඇත. “හැබෑට ඔයැයිට එරන්දි ගැන දුක හිතුනේ නැත්දැයි“ කටකාර ෂෙහාරා අසන බව ඒකාන්තය. “කැත වැඩේ හොදේ. අපේ එරන්දිට සීට් එකෙන් කෑල්ලක්වත් දීල නෑ ඔයා.. හරි නරකයි“ යනුවෙන් අහිංසක ප්‍රමුදි පවසන බව සඳුන්ට ඒකාන්තය. එසේ හෙයින් පාඩුවේ වාඩි වී යාමට වඩා, ටිකකට හෝ ආසනය මේ කරදරකාරියට පිදීම යහපත් බව ඔහුට හැගිනි. එහෙත් කෙසේ එය එරන්දිට පැවසිය යුතුදැයි ඔහු විපිලිසර විය. පුරුෂ ශක්තිය ඉහලට ඔසවා කුමන අයුරකින් හෝ ආසනය පූජා කිරීම සිදු කළ යුතු බවත් ඊට අවැසි අවසන් අවස්ථාව උදා වී ඇති බවත් රතු ලේ ගමන් කරන ඔහුගේ මොළයට සංඥා පිට සංඥා නිකුත් කරන්නට විය. එක් වරම ආසනයෙන් නැගිට සිටි සඳුන් අභිනයෙන් එරන්දිට අසුන් ගන්නා ලෙස සැල කල සිටියේය. එහෙත් කිසිවක් නොදුටු අයුරකින් එරන්දි යන්තමින් අහක බලා සිටි කල, තවත් යක්ෂ සේනාවක්ම දත් විලිස්සමින් තමා ගේ ආසනය ඩැහැ ගැනීමට කැස කවන බව දැකීමෙන් ඔහු භීතියට පත් විය. වෙන කළ හැකි දෙයක් නොවූ ඔහු, තම දකුණතින් ඇයගේ වම් අතට සිහින් තට්ටුවක් දමා නැවත අභිනයෙන් ආරාධනාව කලේය. මෙවර නම් කෙටි සිනහවක් පා ඇය ආසනය කරා පැමිණි හෙයින් සඳුන්ටද කෙටි සිනහව ඉක්මවූ සිනහවක් නැගිනි. ඊට ප්‍රතිපලයක් ලෙස හෘදයාංගම සිනහවක් පා ඇය “තැන්ක්ස්“ යනුවෙන් ස්තුතු කොට ආසනයේ වාඩි විය. අති ප්‍රභල ද්වන්ධ යුද්ධයක් අවසන් වීයැයි යන පැහැදිලි හැගීමෙන් සඳුන් හුස්ම ගන්නට විය. ආරම්භය එලෙස විය. එහෙත් දිනෙන් දින සිනහව අතු ඉතිලා වැඩී කතා ගසක් වැවී මහා විශාල වෘක්ෂයක් විය. අවසන ඉතා සමීපතම මිතුරන් දෙදෙනෙකු ලෙසින් සඳුන් හා එරන්දි මිත්‍රෙයා් වූහ. එය පිරිමි - ගැහැණු ඉක්මවා ගිය ගැහැණු - පිරිමි ඉක්මවා ගිය කොලු මිත්‍රත්වයක්ම විය. දෙදෙනාම සති අන්තයේ එකටම බස් රථයේ හෝ දුමිරියේ ගමන් කළ අතර, එක් අයෙකුට කොටුවට යා නොහැකි නම් දෙදෙනාම කාර්යාලය අසලින් බස් රථයට ගොඩ විය. කල් යෑමේදී සඳුන්, එරන්දිගේ නිවසේ සමීපතමයෙකු වූ අතර, එය ඉතා දැඩි මිත්‍රත්වයක් බව එරන්දිගේ නිවසේ සැවම දැන සිටියහ.

“හා මේ සඳුන් පුතානේ.. එන්න එන්න.. දුවා. මෙන්න සඳුන් පුතා ඇවිත්... ඉතිං හුග දවසකින් නේ ආවේ. දැං වැඩිය ගමේ එන්නේ නැද්ද?“

“නෑ ඇන්ටි.. එනවා ඒත් නිවාඩු දවස් දෙකේ එක එක වැඩ“

“අපේ දුවා කිව්වා දැං පුතාගේ වෙඩින් එක ලගයි කියලා. අපිටත් කියනවා නේද? හිකිස්“

“හැක් හැක්.. අපෝ තව මාස දෙකකට වැඩිය තියෙනවා ඇන්ටි. ඇන්ටිට කිව්වත් අර මෝඩි ට නං කියන්නෑ“

“ඇයි ඒ... අපේ දුවා ඇත්තටම කව්රුවත් එක්ක වැඩිය කතා කරන්නේ.. ඔයා වගේ හොද ලමයෙක් යාලුවෙක් උනාම, එයා නිකං වක්කඩ කැඩුවා වගේ කියවනවා ඇති නේද?“

“අපොයි ඔව්.. බස් එකේ කොළඹ ඉදල එනකම්ම කච කචේ.. මුලු ඔපිස් එකේම සතියේ ස්ටෝරිය බහින්න කලින් කියනවා“

“අනේ මේ යනවා යන්න.. අනිත් දවසේ මම බස් එකේ නිදාගන්නවා. බහින තැනදි ඇහැරවන්න ආ.. අම්මා මෙයා කියන ඒවට අහු වෙන්න එපා.. මෙයත් මේ කොල්ල වගේ හිටියට ඕපදුප අහද්දී නං හරියට.... එක්කෝ ඕන නෑ“

“මේ ළමයෝ හැම වෙලේම ඔය කට කැඩිච්චි කතා කියන එක නතර කරනවා. දැං සඳුන් පුතා ආවේ කොම්පීටර් එක හදාගන්න නේ.. යන්න ගිහින් ඒක හදාගන්න.. ආ.. මේ.. දුවා.. මම යනවා මාර්කැට් එකට.. සඳුන් පුතාට තේ එකක් හදල දෙන්න හොදද? මම යනවා පුතා“

අම්මා යන තෙක් සිටි එරන්දි ඇස් ලොකු කොට දිව ඇද සඳන්ට විසුළු පාන්නට විය.

“තමුසෙ නං පල් මෝඩියෙක් ඕයි“

“තමුසේ. ඕයි.. මං කියල තියෙනවා නේ මට ඔය වචන දෙක අප්පිරියයි කියලා.. ගහෙන් බැහැල කතා කරනවකෝ.. ඔය මහ ලොකු සඳුන් මහත්තයගේ ගෙවල් පැත්තේ බාසාව වෙන්ටැති නේ“

“අනේ බම්පු ගහගන්නවා ඕයි.. මට ඕන එක  නේ මම කියන්නේ“

“ඔන්න ඉතිං ආයි ගහට නැග්ගා. අනේ මේ...ප්ලීස්. ඕයි බෝයි ගාන එක නවත්න්නකෝ.. මට ඇහෙන කොටත් නිකං කව්රු හරි තරහෙන් මට බනිනවා වගේ ඇහෙන්නේ. අනේ මන්දා ඔයාට තේරෙන්නෑ නේ.. එදා බස් එකෙත් ඔියි ගාන කොට අර එහා පැත්තේ හිටිය මනුස්සයා ඔයාට එරෙව්වා මතකද? හැදෙනවකෝ හලෝ ඕව දැකලවත්‘

“හරි හරි මැඩම්. දැං ඉතිං යං ආපු වැඩේ කරල මට ඉක්මනට මාරු වෙන්න ඕන..“

“ඇයි ගර්ල් ප්‍රෙන්ඩ් කිව්වට මෙහෙ වැඩි වෙලා ඉන්න එපා කියලා.. හිකිස්“

“එයාට කිව්ව නං එන්න දෙන්නෙත් නෑ.. මොකද චැටර් බොක්ස් එක කන පුරවල එවන නිසා ඕපදූප“

“ඇත්තට මං ඕප දුප කියන එකක්යැ.. මං නිකං මේ හැමදේම කියන්නේ මට ඕවාබොරුවට හිතේ තියාගෙන ඉදල වැඩක් නැති නිසා“

“එහෙනං ඉතිං මොකටෙයි ඔය ඔක්කෝම මගේ කනට පුරවන්නේ“

“අනේ සුදෝ. ඉතිං ඔයා විතරයි නේ ඒවා අහගෙන හුං හුං ගගා වත් ඉන්නේ.. හි හි“

“සිහ්.. අර තරහකාරයෝ වගේ හිටියනං මේ කිසි කරදරයක් නෑ නේ.. පුදුම වදයක් අප්පා තියෙන්නේ..“

“අනේ යනවා මෝඩයා යන්න..යං යං කාමරේට“

සාලය පසු කොට මද දුරක් යන විට හමුවන පැසේජය දිගේ යද්දී හමු වන දකුණු පසට වන්නට ඇති කාමරය එරන්දිගේය. වම් පසට වන්නට ඇති කාමරය එරන්දිගේ මල්ලීගේ වන අතර, අම්මා සිටින්නේ මුළුතැන්ගෙයට අල්ලා ඇති කාමරයේය. විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ උපාධි පාඨමාලාවක් හදාරණ මල්ලි ගෙදර සිටින්නේ එහෙමත් දවසකය. කෙසේ වූවත් රාත්‍රියේදී ඇඳ තනි නොකිරීම ඔහුගේ පුරුද්දකි.

“ඔන්න ඕන් කරා..“

“ඉතිං මේ ලෝඩ් වෙන්නේ“

“බලං හිටු.. බලං හිටු“

“ඇත්ත තමා. තමුසේ.. වැරදුනා හලෝ මේක කෑවද.. සිස්ටම් ක්‍රැක් වෙලා සුවර් එකටම“

“මං මොකටද ඕවා කන්නේ.. අච්චර කන්න දේවල් ගෙදර තියෙද්දී.. ඒක නෙමෙයි අනේ හදාලා දෙන්න පුලුවන්ද“

“වෙලාවට මං පෙන් එක ගෙනාවා.. හිතලම... දැං ඉතිං සිස්ටම් එක ආයි රිඉන්සිටෝල් කරන්න වෙනවා. හපෝ පැයක් දෙකක් යනවා ඉතිං“

“දවසක් ගියත් කමක් නෑ හදල දෙන්න. හොද ලමය නේ“

“පෙන් එක දෙන්නං.. ඔයා කරගන්න“

“ඕන්න ඉතිං ආයි පන්ඩිතයා වෙන්න හදනවා.. මෝඩයා. හිකිස්“

“හරි හරි.. දැං තමු..සොරි සොරි ඕයි.. ගහන්න එපා හලෝ ඔලුවට... ඔක්කෝම තියෙන්නේ ඔලුවේ නේන්නං. “

“නෑ අං ඇවිල්ලද කියලයි බැලුවේ.. අඩේ බං.. මේ ඇත්තටම දැං කොන්ඩේ ඉදෙන්න අරන් නේ.. මෙන්න බලන්න මෙතන ගස් දෙකක්ම සුදු වෙලා.. ගලවල දාන්නද“

“කෝ බලන්න.. ඌයි.. හෙමින් අදිනවා මෝඩයෝ.. ඌයි.. දෙකම ගැලෙව්වද?? අප්පට සිරි... කොන්ඩ ගස් දෙකම ඉදිලා... මම දැක්කේ නෑනේ.. තැන්කුයි හලෝ..තව නැ්දද ඉදිච්චි ඒවා...නෑ.... එහෙනං කමක් නෑ.. හරි... මේක කොපි කරගන්නකං පැය බාගයක් විතර යාවි. අර අම්ම කිව්ව තේ එක හදන් එන්න.. මට තිබහයි“

“පැය භාගයක් යනවද? එහෙනං මම ටාර් ගාලා නාගෙන තේ එකත් හදාගෙනම එන්නං.. කමක් නෑ.. ද... තනියම ඉන්න බය නෑ නේ ඔය ළමයා. කව්රු හරි දොරට තට්ටු කරොත් සද්ද නැතිව හිටිං හරිය.. හික්ස්“

“කමක් නෑ...“

එරන්දි තම උරයට තට්ටුවකුත් දමමින්, සුජාතා අත්තනායකගේ ගීතයක් මුමුණමින්ද කාමරෙයන් දිව යනු සඳුන්ට දැනින. එසේ වන්නේ ඔහු තම ඇස් දෙක පරිගණක තිරය දිහාටම පමණක් යොමු කරගෙන සිටි නිසාය. ගිගා බයිට් ගණනක දත්තයන් සමුහයක්, පරිගණකයේ දෘඩ තැටියට ගබඩා වෙන තුරු ඔහු නිල් තිරයේ ප්‍රතිශතය ගනින්නට විය. ඒ අතර රතු පැහැති කැරගෙන පුටුවේ සිට හෙමිහිට දෙපැත්තට පැද්දෙමින් කාමරය පුරා ඇස් යොමන්නට ඔහු අමතක නොකලේය. කාමරයේ බිත්ති මත පෝස්ටර් දෙකක් අලවා ඇත. එකක් කළු හා සුදු මිශ්‍රිත බුදු රුවකි. අනෙක වෛර්ණ වූ කුඩා දරුවෙකුගේ සිනහ වෙන පින්තූරයකි. හරියටම පුටුව පිටුපසින් ඇඳ තිබෙන අතර, ඇදට එපිටින් ඇදුම් රාක්කය තබා තිබිණි. පරිගණක මේසයේ පැත්තකට වන්නට ඇති පොත් රාක්කය, එරන්දිගේ විවිධ පොත්, හැන්ඩ් බෑගය හා කොළඹ සිට එන විට ගෙන එන ඇදුම් මල්ල තැබීමට සකස් කර තිබෙන එකක්ම බව පෙනීමෙන් සඳුන්ට සිනහ පහල විය. “මේකි ට නං අම්මප පිස්සු.. අර ඇදුං මල්ල ඇද යට තියන්න බැරියැ...“