පෑන සහ තීන්ත කූඩුව!! (The Pen and Inkstand)

කවියෙකුගේ කාමරයේ ඇති ඔහුගේ මේසය මත තීන්ත කූඩුව මේසය මත නොසෙල්වී සිටියා. එහෙම ඉන්න ගමන් තීන්ත කූඩුව මෙහෙම කියන්න ගත්තා. “තීන්ත කූඩුවක් තුලින් මොන තරම් විස්මිත දේවල් එළියට එනවද? ඊළගට එන්නේ මොකක්ද කියල හිතාගන්නවත් පුළුවන්ද? මේක නං විස්මිතයි“

“ඔව් ඇත්තටම“ තීන්ත කූඩුව කිව්වා. “ඒක අසාමාන්‍යයි. ඒකනේ මං නිතරම කිව්වේ“ ඔහු පෑන සහ ඔහු කියන දේ ඇසෙන මානයේ මේසය උඩ ඇති හැමදේටම ඇසෙන පරිදි එහෙම කිව්වෙ ලොකු උජාරුවකින්. 

“විස්මයජනකයි කියන්නේ මේකට තමා. මොන තරං දේවල් මගෙන් මතු කරගන්න පුළුවන්ද? ඒක විස්මයජනකයි නේද? මේ මනුස්සයා මාව ඔබ ඔබ ඉන්න කොට, අඩු ගානේ මම වත් හාංකවිසියක් දන්නෑ ඊළගට මොකක්ද එළියට එන්නේ කියල. මගෙන් ගත්ත එක තීන්ත බිංදුවක් ඇති එයාට පිටු භාගයක්ම ලියන්න. ඉතිං ඒ පිටු බාගේ මොනව තියෙන්න බැරිද? කවියා කරන හැමදෙයක්ම මගෙන් තමයි එළියට එන්නේ. ඔය මිනිස්සුන්ගේ හිතිවිලි, ඒ අය දකින මිනිස්සු, ගැඹුරු සිතුවිලි, උපහාසය, ස්වභාවධර්මයේ මනස්කාන්ත දර්ශන.. ඇත්තටම මේ හැමදෙයක්ම මාතුලයි තියෙන්නේ. මගෙන් තමා මේ හැමදෙයක්ම ඉදිරියට එන්නේ. සුකොමල කුමාරියන්, නිර්භීත නයිට්වරුන්, අප්‍රසන්න දේවල්, නොපෙනෙන දේවල්.. තව මොනවද? තව මොනව තියේද කියල මමවත් දන්නෑ. මං ඔයගොල්ලොට සහතික වෙනවා මං ඔය කිසිම දෙයක් හිතන්නෑ කියලා“

“ආහ්.. ඔය කිව්වේ.“ පෑන කිව්වා. “ඔය තමන් කලාය කියන කිසිම දෙයක් ගැන ඔයා මොන දෙයක්වත් හිතන්නෑ. මට කියන්න පුළුවන් ඔයා කරන්නේ ඔයාගේ ඇගේ තියෙන තීන්ත ටික අරගෙන දෙනවා කියල විතරයි. ඔයා මට තීන්ත ටික දෙනවා. ඉතිං මට කරන්න පුළුවන් හැමදේම මම කරල පෙන්නනවා. පෑන තමයි හැමදේම ලියන්නේ. කිසිම මිනිහෙක් ඒක අවිස්වාශ කරනවද? නෑ.. ඔය හුගක් මිනිස්සුන්ට තියෙන මොලේ තරම තමා මේ වගේ පරණ තීන්ත කූඩුවකට උනත් කියන්නේ“

“ඔව් ඔයාටත් පුළුවන්. ඒත් අත්දැකීම් කොච්චර අඩුද?“ තීන්ත කූඩුව පිළිතුරු දුන්නා. “හැක් හැක්.. ඔයාට අඩුගානේ සතියක්වත් එක දිගට ඔය වැඩේ කරන්න පුළුවන්ද? බලනවා ඔහේ දැනටමත් බාගයක්ම ගෙවිල ඉවරයි. ඔහේ විහිළුවටද මට කිව්වේ තමුන් කවිකාරයෙක් කියලා.. හැක්? දැනගන්නවා, ඔයා කියන දේ කරන සේවකයෙක් විතරයි. ඔයා මෙහාට එන්න කලින් මං ඔයා වගේ අය කී දෙනෙක් ගැන දැනගෙන හිටියද, සමහර අය මෝඩ පහේ පරණ අය, සමහර අය ජේත්තුකාර ඉංගිරිසි කාරයෝ. මට බොරු කරන්න බෑ මම හොදට දන්නවා පිහාටු පෑන මොකක්ද පවුන්ටන් පෑන මොකක්ද කියල. ඔය හුගක් දෙනෙක් මං ගාව වැඩ කරා. ඔන්න බලන්න එයා එනකොට මට තව පෑන් හුගක් අරන් ඒවි. මිනිහා කරන්නේ මං වෙනුවෙන් එයාගේ සංඥා ක්‍රියාත්මක කරන එක විතරයි. මගෙන් මතුවෙන දේවල් තමා එයා ඔය ලියන්නේ. මම ඇත්තටම කැමතියි දැනගන්න මිනිහා ඊළගට මගෙන් මතු කරගන්නේ මොන වගේ දෙයක්ද කියල දැනගන්න.“

“තීන්ත බඩා“ පෑන බෙරිහන් දුන්නා.

හොදටම හවස් වෙලා කවියා ගෙදර ආවා. කවියා ප්‍රසංගයකට ගිහිල්ලා. ඒ ප්‍රසංගයේදී වයලීන් වාදකයා මොන තරම් අගේට තම වයලීනය වාදනය කලාද කියන එක ගැන ඉමහත් ප්‍රෙමා්දයෙන් ඔහු සිටියේ. හිතාගන්නවත් බැරි තරම් ඉමිහිරි වාදනයක් තමා ඔහු වයලීනයෙන් නැගුවේ. සමහර වෙලාවට ඒ නාදය කිංකිණි නංවන වතුර බිංදු වගේ, නැත්නං පෙරලීගෙන එන මුතු ඇට වගේ, නැත්නං ලස්සන සිංදු කියන කුරුළු නාදයක් වගේ, ඒ විතරක්ද ෆර් ගස් මුදුන් වලින් හමන සුළං සැර වගේ. කවියාට මේ ගැන හිතද්දී තමන්ගේම හෘද ස්පන්දනය ඇහුනා ඒකත් හරියට ලස්සන සංගීත නාදයක් වගේමයි ඔහුට ඇහුනේ, එහෙමත් නැත්නං කාන්තාවකේ මිහිරි කටහඩක් වගේ. කවියා සම්පුර්ණ්යෙන්ම වාදනය ගැන මත් වෙලයි හිටියේ. වයලීනයේ තත් විතරක් නෙමෛයි මුලු වයලීනයම වාදනයට එකතු උනා කියලයි ඔහු සිතුවේ. ඒක විස්මය ජනක වාදනයක් කියා ඔහු සිතුවා. වයලීනයේ අලුව, එහි තත් හා ස්පර්ශ වෙද්දී, එහි ඇතිල්ලෙන, එහාට මෙහාට යන උඩට පහලට යන රිදිමය අනුව වයලීනයෙන් ඉමිහිරි නාද පිට උනා. හරියට වාදනය කරපු වාදකයා නොදැනුවත්වම වයලීනය මේ ඔක්කෝම වාදනය ඉදිරිපත් කලා වගේ. ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ හිටි අයටත් අමතක උනා මාස්ටර් වාදනය කරන බව. හැමෝම වයලීනය දිහා විස්මයෙන් බලා හිටියේ. එයින් නැගෙන නාදය ඔවුන් සියල්ල අමතක කොට රස වින්දා. සමහර අයට අමතක උනා අඩු ගානේ හුස්ම ගන්නවත්. මාස්ටර් අමතක උනා. නමුත් කවියාට ඔහුව අමතක උනේ නැහැ. ඔහු මාස්ටර් නමින් ඔහුගේ සිතෙන් මතු වූ කවි සිතුවිලි අකුරු කරන්න ගත්තා.

“ඒක මොන තරං ලැජ්ජ නැති වැඩක්ද? වයලීන් එකයි අලුවයි විතරක් ඉස්සිලා ආචාර කරන්නේ හරියට ඒ අය මේ වාදනය කලා වගේ“ ඒත් අපි මිනිස්සු විදියට තාමත් හිතන්නෙ එහෙමනේ. කවියෝ, කලාකාරයෝ, ජනරාල්වරු, විද්‍යාඥයෝ. මේ හැමෝම හිතන්නේ ඔය විදියට තමා. අපිත් හරියට සංගීත භාණ්ඩ වගේ දෙවියන්ට ඕන විදියට වාදනය වෙන. හැමදේකම උත්තමාචාර ඔහුට විතරයි. අපිට ආඩම්බර වෙන්න සතුටු වෙන්න කිසිම දෙයක් නැහැ.“ කවියා එහෙම හිතන්න ගත්තා.

ඇත්තටම කවියා ඒක තමා ලිව්වේ. ඔහු කතා ශෛලියෙන් ඒක ලිව්වා. මෙහෙමයි ඒක ඔහු හදුන්වලා තිබුනේ. “මාස්ටර් සහ වාදකයෝ“

“අක්කේ.. ඔන්න ඕක තමා ඔයාට ලැබෙන්නේ“ පෑන තීන්ත කූඩුවට කිව්වේ ආයෙත් හුදකලා උනාට පස්සේ. “ඔයැයිට ඇහුන නේද ඔහු මම ලිව්ව දේ හයියෙන් කියවනවා“

“ඔව් ඇහුනා. මං ඔයාට ලියන්න දීපු දේ නේ ඒ“ තීන්ත කූඩුව ඔලොක්කුවට මෙන් පෑනට කිව්වා. “ඒක මං ඔහේටයි කිව්වේ. ඔයැයිගේ ඔය බොරු අහංකාරේ නිසා. අඩුගානේ ඔහේට තේරෙනවද මං ඒක ලිව්වේ ඔහේට අපහාස කරන්නෙයි කියලා. මම මේ පොඩ්ඩයි කිව්වේ මම දන්නවා මටත් ඕන උපහාසයක් කරන්න පුළුවන් කියලා.“

“තීන්ත කේතලයා“ පෑන හයියෙන් කිව්වා.

“ලියන කූරා“ තීන්ත කූඩුව උත්තර දුන්නා.

මේ දෙන්නට දෙන්න තම තමන් හිතාගෙන හිටියා තමන් දීපු උත්තරේ හරියටම හරි කියලා. තමා ඉතා හොදම උත්තරයක් දීපු බව දෙන්නම අවබෝධ කරගෙනයි හිටියේ. ඒ ස්ථිර විශ්වාසය හොදටම ඇති සනීපෙට නිදාගන්න තරම්ම. ඉතිං ඒක නිසා දෙන්නම නින්දට ගියා. ඒත් කවියාට නිදාගන්න බැරි උනා. ඔහුට නින්ද ගියේ නැහැ. ඔහුගේ සිත තුල සිතුවිලි පොදි ගැහෙන්න ගත්තා, හරියට වයලීනයේ නාදයන් වගේ, මුතු කැට වැටෙනවා වගේ, එහෙම නැත්නං ඝණ කැලයේ තුරුහිස් මතින් දෝංකාර දෙමින් කුණාටුවක් හමනවා වගේ. ඔහු මේ සිතුවිලි මතින් තමන්ගේම හදවත තේරුම් ගත්තා. එක්වරම දෙවියන් විසින් පෙන්නුම් කලාක් මෙන් ඔහුට යමක් අවබෝධ උනා.

“මේ හැමදේකම ගෞරවය යන්න ඕන මාස්ටර්ට!!“

හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩර්සන්

The Pen and Inkstand - Hans Christian Andersen