මාමයිට් වහ!!!

අපිට ඒ දවස් වල කාලා බීලා ඉන්න තරං ලොකු සල්ලියක් තිබුනේ නැහැ. ඒ කොහොම උනත් අම්මා අපිව බඩගින්නේ තියන්න නං ඉඩ දුන්නේ නැහැ. උදේට පාං කෑල්ලක්, නෙස්ප්‍රේ පිටි කෝප්පෙක පොඟවල හරි කන්න දෙනවා. දවල්ට බත් ඩිංගයි, ලුණුවිල කොළ ඩිංගයි එක්ක හරි කන්න දෙනවා.. ඉදල හිටල දවසක මේ දවල් කෑම එකට කරවල කෑල්ලක්, හාල්මැස්සෙක් එහෙමත් නැත්නං කටුමැස්සෙක් හරි එකතු වෙනවා. කටු මැස්සගේ මාළු වලට වැඩිය තියෙන්නේ කටු උනත් ඉදහිට ලැබෙන මේ රසම රස මාළු කෑල්ල කන්න අපි උගේ තියෙන ඔක්කෝම කටු ටික තුප් තුප් ගාලා ඇග වටේම බිමට දානවා. රෑටත් ඉතිං ඉතිරි වේච්චි බත් ඩිංක එක්ක පොල්සම්බල් ටිකක් හරි ගලේ අඹරලා කන්න දීලා තමා නිදි කරවන්නේ. ඔය සියළු සිද්ධින් ඒ දවස් වල දුකක් විදියට නෙමෙයි අනිවාර්ය අංගයක් විදියටයි මට හිතුනේ. කවදාවත් එළවලු මාර්කැට්ටුවකට ගිහින් නෑ මම ඒ කාලේදි.

මාර්කට් යන්න සල්ලි තියෙන එකක්යැ. ඒක නිසා ඔය කොහේ හරි වත්ත පිටියක, නැත්නං ලදු කැලෑවක තියෙන අලයක් කොළයක් අරන් ඇවිත් තමා අපි වේල සරි කරගත්තේ. මේවා කියන්නේ මේ අපි ගමේ ඉදල බෝම දුක් විදල හැදිච්ච මිනිස්සු කියල කියන්න නෙමෙයි. ඇත්තටම අම්මට අපිට කන්න බොන්න දෙන්න හරියට ඇඳුමක් අරන් දෙන්න, පොතක් පතක් කලට වෙලාවට අරන් දෙන්න හැකියාවක් තිබුනේ නැහැ තමයි. ඒත් ඒ දවසෙදී මට කවදාවත් හිතුනේ නැහැනේ අපි මේ විදියට කෑම කන්නේ, පරණ ඇදුම් අදින්නේ, පරක්කු වෙලා පොත් අරගන්නේ සල්ලි නැති නිසාය කියලා. මට හිතුනෙම මේ හැමදෙයක්ම වෙන්න ඕන විදියට වෙනවා කියල විතරයි. සෙල්ලං බඩුවක් අරන් දෙන්න උනත් මම අම්මට කරදර කරන්නෑ. මොකද සෙල්ලං බඩු කියන එකක් අපිට අදාළ නැති දෙයක් විදියටයි මට ඒත්තු ගැන්විල තිබුනේ.

කොහොම හරි මාසෙකට විතර සැරයක් අමාරුවෙන් පෙරුම් පුරල අම්මා අරන් එනවා කහපාට පොඩි පෙට්ටියක් දාපු කළු පාට කුප්පියක් ඒකේ පියනත් කහ පාටයි. අම්මා බෑග් එක ඇරල ඒ පෙට්ටිය අතට අරන් මට පෙන්නන කොට මට පේනවා අම්මගේ ඇස්වල දිලිසෙන ධෛර්යය. “බොලාට මේ වගේ කෑමත් මං අරන් දෙනවා“ කියල කියනවා කියලයි අම්මගේ ඇස් දැක්කම මට හිතෙන්නේ. ඒත් මට.... ඒ කහ පාට පෙට්ටිය දැක්ක වෙලාවේ ඉදල ඔළුව කැරකෙන්න ගන්නවා. දැං ඉතිං දෙයියනේ කියල සතියක් දෙකක් අපා දුකක් විදින්න එපායැ කියල හිතලා.

දන්නවනේ ඔය කහ පෙට්ටියේ කහ පියන ඇතිව එන කළු කුප්පිය මොකක්ද කියලා. ඒක තමා මාමයිට් කුප්පිය. කුප්පිය ගෙනාපු දාම හවසට අම්මා වතුර උණු කරල ඒකට අර කුප්පියෙන් ඩිංගක් දාලා හොදට කළතවල, ගෙයි පිටිපස්සේ තියෙන කරපිංච ගහෙන් කොළ දෙක තුනකුත් ගෙනැත් හෝදල අර කෝපපෙට දාලා ප්ලාස්ටික් පිඟානෙන් වහල ටික වෙලාවක් තියෙන්න අරිනවා. ඊට පස්සේ ඒ කෝප්පේ තියෙන ටික අර පිඟානටම දාලා තත්පර දහයක් විතර තිබුනට පස්සේ කෝප්පෙට දාලා මට දෙනවා.

“බීපං පුතේ.. මේවා හොද ගුණයි.. මොලේ වැඩෙනවා.“

අම්මා දෝතින්ම දෙන සල්ලිකාර ආඩම්බර කාර මාමයිට් කෝප්පේ මගේ අතට ආවම මං හරියට කරුමක්කාරයෙක් අතට වැඩියා වගේ තෝන්තුවෙන් ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නේ අම්මා ඩිංගක් එහාට මෙහාට වෙනකං. ඔය කෝප්පේ කැලතුන මාමයිට් තල්ලිය දිය වෙලා උණුවතුරේ තැම්බුනාට පස්සේ හුමාලෙත් එක්ක එන ගන්දස්කාරේ ඉවසගන්න බෑ. ඒක හරියට ලැට් එක පිටිපස්ස පැත්තට යනකොට එන ගඳ වගේ කියල මම හිතාගෙන හිටියා. ඔය හේතුව නිසා නහයට කිට්ටුවෙන්වත් මම මාමයිට් කෝප්පේ තියාගන්නේ නැහැ. දුං දාමින් නිවෙමින් යන අර කෝප්පේ විනාඩි ගානක්ම මගේ අතේ දුරින් තියෙන කොට, අම්මා ඒ කිට්ටුවෙන් ගියොත් ඉතිං ආයිත් උපදේශයක් දෙන්න පටන් ගන්නවා.

“ඕක බීල හිටිං පුතේ. ඔක්කෝම ටික බීපං.. ඩිංගක් වත් විසික් කරන්න එපා“

මමත් හා හා අම්මේ කියල අර කෝප්පේ දිහාම බලාන ඉන්නේ ආයිත් අම්මා අන්තරස්දාන වෙනකං. අම්මා ගියාම මම හරියට ෂර්ලොක් හෝම්ස් වගේ සියළු කාරණා හිතින් කිරල මැනල බලනවා. පොළවේ සිමෙන්තිය හෙල්ලනෙවනං අම්මා ගෙයි මට කිට්ටුව තැනක මොකක් හරි වැඩක්. ඒක නිසා මොන වෙලේ එයිද දන්නෑ. ලිදෙන් එක වතුර පනිට්ටුවක් ඇදල අනිත් එක අදින්න පරක්කු වෙනවා කියන්නේ අම්මා ළග ළගම කුස්සියේ බාල්දියට පුරවන්න වතුර එකක් අරන් එනවා කියන එකයි. ඒත් කිසිම සද්දයක් නැතිව විනාඩි දෙක තුනක් කල් ගත වෙන කොට නං හිතාගත්තෑකි අම්මා ටිකක් ඈතකට ගිහිල්ලා කියලා. අන්න ඒ වෙලාව තමා හොදම වෙලාව. මම හොර පූසෙක් වගේ ඇගිලි තුඩු වලින් කුස්සි දොර ගාවට ඇවිත් වට පිට බලනවා. අවට පරිසරය නිහඩයි නිසසලයි නං හෙමින් සීරුවේ අනිත් දොරින් පස්සා පැත්තට ගාටනවා. ඊට පස්සේ පාර මාරු වෙන්න වගේ ආයිත් දෙපැත්ත, තුන් හතර පාරක් බලල දුවනවා වැට අයිනේ තිබුන කෙසෙල් පදුර ගාවට. එතැන ඕන තරං ඉඩ තියෙනවා කෝප්ප නෙමෙයි බැරල් පිටින් උනත් හලන්න. ඉතිං සනීපෙට පෝර ටික ගහ මුලට හලල මම කෝප්පේ ගෙනැත් කුස්සි මේස කෑල්ල උඩින් තියල පියාඹල යනවා. 

මොන වෙලාවක හරි කුස්සියට එන අම්මා හිස් කෝප්පේ විතරක් තියෙනවා දැක්කම බෝම සන්තෝසෙන් මට කියනවා. 

“අන්න හරි හොදයි. මේවා හොද ගුණයි.. මොලේ වැඩෙනවා.. ඔක්කෝම බීලා.. හොද ළමයා“

ඔය හොද ළමයා කියන කතාව පැත්තකට දාන්න තිබුන අකමැත්ත හින්දම අමාරුවෙන් උනත් අම්මා දෙන මාමයිට් කෝප්පේ උස්සන් ඉන්නේ ඔක්කාරේ එන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දීයි. එහෙම නේ ආදරේ ඇති ළමයි කරන්නේ. කොහොමෙන් කොහොම හරි වැට අයිනේ කෙහෙල් පදුර හොදට වැඩෙන්න ගත්තා. නෑ වඳ පීදුනු කෙහෙල් මොටි නං ආවේ නෑ. මොකද අම්මා කිව්වත් වගේ ඔය මාමයිට් කියන දහදුරාව හොද ඇති ගුණ ඇති කියල එකෙන්ම මට තේරුනා ඒ කෙහෙල් පදුරේ වර්ධනය දැක්කම. හැක් හැක්..

ඔය විදියට කාලයක් ගිහිල්ලා අම්මට එපා වෙනකම්ම මට දීපු මාමයිට් ටික කෙහෙල් පදුර බිව්වා. අන්තිමට අම්මා තේරුං ගත්තා මේ යක්කුන්ට මාමයිට් නෙමෙයි අලුතෙන් මොලයක් ගෙනැල්ල දුන්නත් වැඩක් නැතෙයි කියලා.

පොඩි එකාට දැන් අවුරුදු තුනහමාරයි නෙව. ඒකා බෝම කේඩෑරි නිසා මාත් අරන් ගියා මාමයිට් එකක්. දෙහි ඉස්ම ඩිංගක් දාලා, කරපිංච කොළ දෙක තුනක් දාලා රහට හදල දුන්නොත් ඔය යකා බෝවිය කියල හිතාගෙන. හවස ගිහින් මාමයිට් එක ගැන විස්තරේ රහ කරල කියල බොන්න ආසාව ඇති කරල ටිකක් නිවෙන්න ඇරල බොන්න දුන්නා. අතේ තියාගෙන තොල ගගා හිටිය නිසා මම හිතුවා මිනිහා ඒකේ රස අදුරගෙන ඇතියි කියල. ඒත් එක්කම මොකක් හරි වැඩකට මම පොඩ්ඩක් එහාට ගිහිල්ල කෝකටත් හැරිල බලන කොට කොල්ලා හිටී තැන නැහැ. තාත්තා කට්ටයා නේ.. ටක් ගාලා දුවල ගිහිල්ල බැලුවා කෝ මේකා කියලා. කියන්න සන්තෝසයි.. තාත්තා නං කෙහෙල් පදුරටවත් හැලුවා.. මේකා කෙලින්ම සින්ක් එකට ගෙඩිය පිටින්ම අතෑරල කෝප්පේ තියල අත් දෙකත් පිහිදගත්තා. හැරිල බලන කොට මාව දැකල මෙන්න මෙහෙම කියාපි..

“අරී ලතයි. අරී ලතයි. ඔත්තොම බිව්වා.. “