NO time!! I'm Busy

මං ගෙදරට කියන්නේ “අයියෝ මං හරි බිසී අනේ... මොන වෙලාවකවත් වැඩක් කරන්න විදියක් නෑ. එක්කෝ ඊටින් මීටින්. නැත්නං වැඩ. නැත්නං තව මොකක් හරි“

ඔන්න ඔහොම තමා. ඉතිං දේශිකාත් හිටි ගමන් මට මොකක් හරි ටොපියක් හරි ඇණයක් හරි සෙට් කරන්නම නේ බලන් ඉන්නේ. ඒකටත් එක්ක මගේ කල්පනාව කෝම හරි ඒ ටොපි පැත්තකට දාන්න තමා.

දැං ටික කාලෙක ඉදල මට මෙයා කියනවා.

“අනේ දේශා.. අර ස්ටෑන්ඩ් ෆෑන් එක කැඩිල නේ. ඒක හදමු. සිවිලින් ෆෑන් එකට කරන්ට් එක වැඩියෙන් යනවා“

“හරි හරි. ඕක ගලවල මං ගෙඩිය අරන් ගිහින් හදන් එන්නං. ගමේ එකා ගාව හැදුවොත් ඒ ගානෙන් ෆෑන් දෙකක් ගන්තැකි..“

කතාව පයින් ගමන් දෝළාවෙන්.. හැක්.. ඒ මගේ හැටි උනත්.. උපහැරණේ වැරදියි නේ.. අයියෝ මෙහෙමත් වැඩ. ඉතිං ස්ටෑන්ඩ් ෆැන් තුනකටම කෙළවෙනකං මම නෙමෙයි ඕවා හදන්න ගියේ. අන්තිමට හදන්න කියන වචනෙත් මට කියන එක දේශිකා නැවැත්තුවා. ඇයි ඉතිං හදන එකක් යැ.

මේ අවුරුද කාලෙදි ඉතිං සියළු නෑ සනුහරේ එක්ක අපේ ගෙදර එකතු වෙච්චි වෙලාවේ මේ ගෑනි ඒක ඇද්ද නේ. අපිත් අනුමත වෙමින් හිිටියේ.

“ඔන්න මම දැං හැමෝම ඉස්සරහ කියන්නේ. ඔයාලගේ අයියට කිසිම වැඩක් කරගන්න කිසිම උනන්දුවක් නෑ. දැං අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ මං කියනවා ෆෑන් ටික හදන් එන්න කියලා. කෝ ෆෑන් තුනක්ම පිච්චුනත් ආයි හදපු එකක් නං නෑ. ලැජ්ජ උනත් කරන්න දෙයක් නෑ. ඔහොම තමා ඔයාලගේ අයියගේ වැඩ. මොන වෙලාවේ බැලුවත් බිසීලු. ඒත් කරන වැඩක් නං නෑ. ඔන්න කරන එකම දේ ඔෆිස් යන එකයි. ඕටී කරන එකයි. දරුවා පන්ති එක්ක යන එකයි. ඔය ටික තමා අනිත් හැම දේම මං කරන්න ඕන. කිසිම දෙයක් ගැන උවමනාවක් නෑ.“

දේශිකාගේ දේශනේ ඇහුනට පස්සේ මුළු සභා ශාලාවම නිහඬ උනා හරියට මෝල්ගහෙන් බැටකාපු වංගෙඩිය වගේ. මාත් ඉතිං ඉකේ ලැජ්ජාවේ බෑ කියල අහගෙන හිටියා.

ඔය විදියට කරන්න කියපු වැඩ කන්දරාවක් මට මතක් වෙනවා.

මට තිබුනා අක්කර දහයක ඉඩමක්.. සෙල්ලංද?? හැක්.. විකුණුවා අක්කර අටක්ම. ඉතුරු අක්කර දෙක කන්දෙ තියෙන්නේ. ඉතිං අර අක්කර අට විකුණුවම මගේ අක්කර දෙකට යන්න පාරක් නෑ. ප්ලැන් එක අනුව නං අඩි 20 පාරක් නියමෙට තියෙනවා. ඒත් කැලේ වැවිල මොන මගුලක් වත් බලාගන්න බෑ. ඒ මදිවට ඉඩම විකුණූවේ ඔය වනාන්තරද මොනවද සුරකින ආයතනේකට. ඉතිං උන් එක්ක අපිට ඕන මගුල් කරන්න බෑ. ඒකේ අයිතිකාරයා චරිත් සේනානායක කියල හෙන ගෙම්බර බුවෙක්.. අවුරැදු ගානක් ඉඩම අතෑරල තිබ්බා උනත් දැං ඒකේ මොනා හරි කරමු.. ඒ කිව්වේ වවමු අපි දිනමු කියල දේශිකා කිව්වම මමත් හා හා කියල කර ඇරියා. 

කර ඇරීම කොච්චරද කියනවනං තාම අවුරුදු තුනක් තිස්සේ මං අර කොමිපැනි අයිතිකාරයට ඊමේල් යවනවා. තර්ජනය කරනවා. පාර දියං කියල. කොම්පැනියත් හරි හොදයි. ඊමේල් එවනවා. කතා කරනවා. ඒත් මට එන්න කියලත් කියනවා. මං යයි ඕවට. තාම ඉඩමට පාරත් නෑ. කරපු වගාවකුත් නෑ. ඔය ඉඩමේ කුරුදු වවමු කියලා දේශිකා ගිහිල්ල ගොවිජන සේවා එකත් එක්ක කතා කරල, ඔක්කෝම ලෑස්ති කරල අන්තිමට කුරුදු පැළ ටික නිකං අතේ වගේ තිබුනේ. හැක්. 

ඔය සීන් එකට නං හොද එකෙන් මං බැනුං ඇහුවා. කොම්පැනියට යන්නත් අඩ ගැහුවා.

“පිස්සුද අනේ කොහොමද නිවාඩු ගන්නේ. අනික මං මේ ටිකේම බිසී හොදටෝම“

ඔය රැකෝඩ් එක දවස ගානේ අවුරුදු දෙකක් විතර තිස්සේ වාදනය වෙන නිසා දැං එයා මට කියන එක නවත්තල අපි වවමු දිනමු කියන එක.

තව පර්චෑස් දහයක ඉඩං කෑල්ලක් තියෙනවා මට අයිති. ඕකෙන් ණයක් අරගෙන පොඩි ගෙයක් හදල අපි ටවුම කිට්ටුවට යමු කියල දේශිකා නාහෙන් අඩනවා. ලෝන් එකට ඕන කරන ඔක්කෝම ෆෝම් ගෙනැල්ල අකවුන්ට් හදල මට භාරදුන්නා නගර සභාවෙන් විථිරේඛා සහතිකේයි නොපරවා ගැනීමේ සහතිකයයි අරගන්න කියල. අලියම ඉන්න එකේ හෙන්ඩුව ගන්න එක මොකක්ද කියල හිතල මාත් වැඩේ බාරගත්ත හිටගෙන. තාමත් හිටගෙන ඒ වැඩේ කෙරෙනවා. නගර සභාවටත් මං දැං මාස දෙක තුනක ඉදලම යනවා. කෝ වැඩේ තාම කරගන්න බැරි උනානේ. ඒකට ඉතිං භෞතිකව යන්න එපායැ, හිතින් ගියාට වැඩක් නෑනේ.

ගෙදර ලැයිට් බිල වැඩි නිසා (සුදීක කිව්වද මන්දා) එල්ඊඩී බල්බ් පහක් ගේන්න කියලත් දැං මාස හයක් විතර වෙනවා. ඒ කාලේ ඇතුලත බල්බ් වල ගානත් වැඩි වෙලා. ඒත් තාම අපේ ලැයිට් බිල අඩු උනේ නං නෑ. කොහේ අඩු වෙන්නද මං බල්බ් ගෙනිච්ච එකක්යැ.

ඔය වගේ වැඩ කෝටියක් විතර තියෙනවා කරන්න. ඉදල හිටල හරි ගෙදර නැවතුනොත් නං සුං තමා. 

“ඔන්න අද නිවාඩු එකේ. ඔය අර වැඩේ කරන්න මේ වැඩේ කරන්න. අරහේ යන්න මෙහෙ යන්න. අරක පුරවන්න මේක ගේන්න. අරක හදන්න. “ හයියෝ වැඩ කෝටියයි. අන්තිමට එක වැඩක්වත් එදාටවත් කෙරෙන්නේ නෑ.

බලං ගියාම මං පුදුම කම්මැලියෙක් නේ අප්පා.. මෙහෙම ජීවත් වෙලා වැඩක් තියේද? දේශිකා මීට වඩා හොදයි පඹයෙක් ගත්තනං. අඩු ගානේ ඒකා ගෙදරට වෙලා එක තැනවත් ඉදිවී. බොන එකකුත් නෑ.

ඒ මදිවට මේ සමහර යාළුවෝ අහන දේවල් වලට මට නප්පියට තද වෙනවා.

“ඈ දේශෝ. බොට බ්ලොග් කොටන එකයි කියවන එකයි ඇරුනම වෙන වැඩක් කරන්නැද්ද යකෝ“

ඔව් යකෝ අනිත් ඒවා කරන්න කොහේද වෙලාවක් මේ මගුල් ටික කියවල ඉවර වෙන කොට. හැක්.