ඇන්ටික්!!!

අප්‍රේල් මාසේ ගස් වැල් පිරෙන්න ගෙඩි හැදෙනවයි කිව්වට මේ අවුරුද්දේ එහෙම උනේ නැහැ. බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු දෙයක් උපරිමයට ලං වෙන්නම ගැට ගහගත්තම සතුටක් වගේ දැනුනට, හදිස්සියේම සිමෙන්ති පොලවට උඩ ඉදල වැටුන, පැණී කොමඩු ගෙඩියක් “චප්“ ගාලා බිමට වැටිල කුඩු වෙලා යනව වගේ, බලාපොරොත්තුව නැති වීමේ දුක කියා නිම කරන්නත් බැහැ. හරියට මහ වතුරක ගිලිලා හුස්ම ගන්න අමාරුවෙන් දගලනව වගෙයි ඒ හැඟීම.

බාල සන්දියේ ඉදන්ම ගහක් කොළක් මලින්, ඵලින් බර වෙලා තියෙන විදිය බලන්න මම හුඟක් ආසයි. කෙසෙල් ගහේ ලොකු කෙහෙල් කැණක් ඇවිල්ල, හුළගට පැද්දෙන ලා කොළ පාට, තද කොළ පාට කෙසෙල් කොළ මට පේන්නේ, ආරචිචිලට අව්වට ඉහළන කුඩේ වගෙයි කියලයි. ඒ උනත් මොන හුළගටවත් අවශ්‍ය විදියට නොපැද්දී නොසෙල්වී, තමන්ගේ ලොකු කම තියාගෙන කර ගාවින් විතරක් හෙමින් පැද්දෙන කෙහෙල් කැණ දකිද්දී, අපේ සීයාව මතක් වෙනවා. අපේ සීයා වයසට ගියත් හරිම ගාම්භීරයි. එයාගේ හිනාවක් ගන්න නං කව්රු හරි අඩන්න ඕන කියල තමා වටේ පිටේ අය කියන්නේ. මොන දහිරිය දැම්මත් හරියට කැඩෙට් ට්‍රේනින් එකේදී වගේ, හිනාකාලා මැරෙන කතා ඇහුනත්, හිනා නොවී ඉන්න ඕන වගෙයි එයා ඉන්නේ. එක වතාවක් හිනාව නවත්තගන්න  බැරිව පිට්ටනිය දිගේම කොඩ්රෝල් ගහමින් පැය ගණන් වමනේ දාපු හැටි මතක් වෙනවා ඒ මතකය අතරින්.

සීයා මැරිච්ච වෙලාවේදි මුළු ගමම එකතු වෙලා ඒ වැඩ කටයුතු කරන්න මහන්සි උනා. සමහර අය මහ රෑ දෙගොඩහරියෙත් හොද එකෙන් රා ගහල, සරසන්න අඩුපාඩු වෙච්චි ගොක්කොළ කැපුවයි කියලත් ආරංචි උනා. ඒවා මහ රූස්ස ගස්. දවල්ට නැගගන්නත් අමාරු ගස් වල මේ යක්කු ඊයක වේගෙන් නැග්ගය කියල කියන කොට විශ්වාස කරන්නත් අමාරුයි. වළ කපන වැඩේ දවස් දෙකක්ම ජයට කරල තිබුනා. වැඩේ ඉවර වෙලා සුද්ද බුද්ද කරන කොට සීල් අරක්කු හිස් බෝතල් හය හතකම මුඩි තිබුනා මම දැක්කා. මළගෙදර කෑම උයන වැඩේ අහල පහල ගෑනු උදවිය තට්ටු මාරු ක්‍රමයට බාර අරගෙන තිබුනා. හාල්, තුනපහ අඩුම කුඩුම උනත් නොමිලේම ලැබුන විදියක් තිබුනා. 

සීයා ඉන්න කාලෙදි හැමෝටම උදව් කරපු විත්තිය ඇඬු කඳුලෙන් කියද්දී මටත් කඳුළු ආවා. මොකද සමහර දේවල් විශ්වාස කරන්න බැරි තරං අතිශයෝක්තියෙක් කියපුව උනත්, නවකතාවක තියෙන සංවේදි මොහොතක හැගීම දැනුනම හිත ලොප් වෙනවා. එතනින් එහාට හිත නෙමෙයි ඇහැ තමා වැඩ කරන්නේ. ඇත්තටම සීයා මොන විදියෙන් හරි උදව්වක් නොකරපු කෙනෙක් අහළ ගම් පළාතකම ඉදල නැහැ තමා. මොකද තරුණ කාලේදී අමාරුවෙන් ගොඩ නගාත්ත ව්‍යාපාර රැසක් සීයා තිබුනා. නුවර එළිය, තලවකැලේ පැත්තේ සාරට එළවළු බිස්නස් කරගෙන ඒවා පහත රටට පටවල, ප්‍රවාහණය කරල, සීයා හොද ආදායමක් අරගත්තා. ඒ වැඩ වලට ගමෙන් මිනිස්සු අරගෙන පඩි නඩි වෙලාවට බේරල, හොදට සලකල තියෙන විදියට ඒ මිනිස්සු සීයට දෙවියෙකුට වගේයි සලකන්නේ. ඔහොම ව්‍යාපාර දියුණූ වෙන කොට සීයා, අර යාපනේ තියෙන තේසවලාම සැට් කරගෙන පලෛයි වල මාළු වාඩියක් කරපු ඉඩමක් අරන් තිබුනා. ඒ වාඩියේ ඉන්න සීයා, රෑට නිදාගන්නෙත් කට පිරෙන්න සල්ලි පුරවපු ට්‍රන්ක පෙට්ටිය උඩෙයි කියල, තාමත් ජීවතුන් අතර ඉන්න සීයගේ ගෝලයෙක් මට කිව්වා.

කොහොම හරි බොහොම සරු සාරෙට මළ ගෙදර වැඩ කටයුතු සිද්ධ උනා. කියන්න අමතක උනා සීයට හොදම එළ අරටු ලී වලින් හදපු ලී බඩු තොගයක් තිබ්බා. ඒවා තනිකරම ඇන්ටික් බඩු. කනගාටුයි කියන්න මහගෙදර තිබ්බ මේ ලී බඩු වලින් සෑහෙන්න ප්‍රමාණයක් සීයගේ අවසන් කටයුතු ඉවර වෙලා මාසයක් යන්නත් කලින් දූල පුතාලගේ ගෙවල් වලට වැඩමෙව්වා. සමහර අල්මාරි ඉල්ලගෙන ඇන්ටික් කඩකාරයෝ හිටන් ආවයි කියල අපේ අම්ම කියල තියෙනවා. අපේ මාමා කාරයා නං පරණ පෙට්ටගමක් බර ගානකට සුද්දෙකුට විකුණල කුණු බැණුම් අහගත්ත මට මතකයි. එකබඩ වැල කඩන් ආපු මිනිස්සු ටික පෙට්ටගමේ සල්ලි ටික දිය වෙනකම්ම කෑමුර දීපු හැටි මතක් වෙන කොටත් හිත ඩිග් ඩිග් ගානව කන්දොස්කිරියාව මතක් වෙලා. හරියට මහා සංගීත සංදර්ශනේක බෆල් ටික ගාව ඉන්න කොට වදින බේස් ඩ්‍රම් සද්දේ පපුවට දැනෙනව වගේම ඒ හැඟීම තාම දැනෙනවා.

මොන විදියෙන් බැලුවත් සීයගේ මරණේ හරිම සාමාන්‍ය මරණයක්. එයා උදේ එළිවෙන පාන්දර නිවිසැනසිල්ලේ අවසන් හුස්ම ටික මුදා හැරල තිබුනා. අපි ඒක දන්නෙත් එතැනට ගියාමයි. මිනිහෙක් සාමාන්‍යෙයන් නිදාගන්න විදියටම සීයා තමන්ගේ පත ඇද උඩ මැරිල හිටියා. ඊට පස්සේ පුතාල, දූලා ඇවිල්ල ඔක්කෝම වැඩ කටයුතු ටික පිළිවෙලට කරා. කාමරේ අස් කරා. ඇදේ රෙදි ටික අරන් ඈතක තියල පුච්චල දැම්මා. ඩෙටෝල් දාලා බිම හේදුවා. එම්බාම් කරල පෙට්ටියට දාපු ශරිරේ සාලෙට වැඩියට පස්සේ, ඇද ගාව පහණක් පත්තු කරලා සීයගේ ඇඳ, වත්තේ ඈත කොනකට දැම්මා. 

කාලයක් ගත උනා. සමහර විට මාස දෙක තුනක් විතර. ගෙදර බඩු අඩු උනාට වත්ත අයිනේ තිබ්බ ඇඳ නං ඒ විදියටම තිබුනා. කිසිම දේකට පසු නොබාන කෙනෙක් වගේ කරකුට්ටං අව්වට පිච්චිල, මුරුගසං වරුසාවෙන් හේදිල යෝධයෙක් වගේ වත්ත අයිනෙම හිටියා. ඒත් හිටි හැටියෙම තුන්මාසේ දානෙන් පස්සේ ඒකත් කොහාට හරි වැඩල තිබුනා. අංජනමක් ඇරල වත් ඒක හොයාගන්න බැරි උනා. සීයගේ අවුරුද්දේ දානේ දුන්නෙත් නෑ මගේ හිතේ.