නොනිදන මිනිසා.. සහ ඇය...

“නොනිදන මිනිසා“ මා රැගෙන පියාඹන්නට සුදානම්ව සිටී. ඇසිල්ලෙන් ඇක්සලේටරය පාගා, පැට්‍රල් ලීටරක්ද දැමු, ඩීසල් ටැංකය කලඹා, එන්ජිමේ හැම යකඩ අංශුවක්ම භීතියට පත් කොට, ඔහු අවදිව සිටින්නට සුදානම්ව සිටී. අතොරක් නැතිව කැකෑරෙන, වැහැරෙන හිරු එළිය කොටු බැම්මට එපිටින් පළා යන විත්තියක් පෙනේනට ඇත. තවත් මොහොතකින් සැඟවෙන හිරුට පිටුපා මා සමුගනිමි. තවත් එක් රැයක් පුරා ආසනකට බරදී මා නිදි කිරා වැටෙනු ඇත. එහෙත් “නොනිදන මිනිසා“ පහන් වන තුරු මා නිදිදෙව්දුව තුරුලේ සුරැකිව තබා, අවදියෙන් සිටිනු ඇත. තවත් දෙවරක් පමණ හුස්ම හිරවන්නට වන්නට මෙන් එන්ජිම කෑගසන විට, හරියටම පස්වරු 6.00 වෙද්දී මා රැගෙන ඔහු පියාඹන්නට පටන් ගති.

යාපනයේ සිට මා නැවත නිවෙස බලා යා යුතුය. ඒ සදහා මා හට අවැසි පරිදි බස් රථයක් ඇත්නම් එය “නොනිදන මිනිසා“ගේ බස් රථයයි. හිරු පලා යන  මොහොතක රියදුරු අසුනට නැගි ඔහු, කිසිවකින් නොසැලී පළා ගිය උන් නැවත පැමිණෙන තුරුම බලා සිටි.. අවදියෙන්.

අළුතින් සකස් කර ඇති තනි කෙළින් මාර්ගය “නොනිදන මිනිසා“ ඇසිල්ලෙන් බැහැර කරන්නට වෙර දරයි. ගුම් ගුම් නදින් හැඩවෙන ටයර් ශබ්දය හා එක්වූ, එන්ජිමේ කෑමුර නාදය, අදිසි වේගයෙන් මා අඳුර වෙත රැගෙන යයි. සැනෙන් පසුවන තනි කළුවර අතරේ කිසිවක් සොයාගත නොහී මා නින්දට වැටේ. විටින් විට ඔළුව ජනෙල් වීදුරුවේ වදින මොහොතක් වේද ඇස් හැර බලන මා තවත් මොහොතකින් අඳුරට මුහු වෙමි. 

යාපනය හන්දිය ආසන්න වෙත්දී, බස් රථයේ චලනයන් වෙනස් වෙයි. නොයෙක් ශබ්දයන් හා බාධා කිරීම් අතරේ අසීමත මානව චලනයක් ඉදිරි දොර හා පසු පස දොර අතර සිදුවේ. බසයේ වැඩිම ප්‍රමාණයක් දොරටු අසල සිරවන්නේ ඉක්මනින්ම බසයෙන් පිටතට යෑම සදහා වන්නට ඇත. මා හට එය කාරණයක් නොවන නිසා නැවත නින්දට හඬ ගසද්දී බස් රථයේ ප්‍රවේගය ශුන්‍ය වනු දැනිනි. තවත් මොහොතකින් ටක් ටක් හඩින් පාපුවරු වල බරට වදින සපත්තු හඩින් මිනිසුන් පිටතට පා තබන බවත්, ඊටත් මොහොතකට පසු එතරම් බර නොවු ටක් ටක් හඩින් මිනිසුන් බස් රථයට ගොඩ වෙන බවත් මා හට දැනිනි. දැන් දැන් ඔවුන් ආසන කරා ඇස්යොමු කරමින්,හොදම ආසනය තෝරාගන්නට වෙහෙසෙන බවත්, පිටුපසින් එන කෙනාට පෙර තමන් හොදම ආසනය සොයාගත යුතු නිසා ඉක්මන් වන විත්තියත් නිදිමත මගේ මනසට පෙනෙන්නේ,  බස් රථයට ගොඩවූ පසුව මාද එයම කරන නිසාය. ආසනයේ වාඩි වුවද තවත් ආසන සිස්ව පවතී නම් තමන් වාඩි වූ ආසනය ගැන තෘප්තිමත් නොවන අයෙකු තත්පර ගානක් ඇතුලත ආසන කිහිපයකම වාඩි වී පරික්ෂා කරනු ඇතැයිද මට සිතුනි. එවැනි අයෙකු කිසි ලෙසකින් තෘප්තියට පත් කළ නොහේ.

මා අසල ආසනය මිරිකෙන අයුරක් දැනුන අතර, කිසිවෙකු හෝ මා අසල ආසනයේ වාඩි වූ බවට එය කදිම සාක්ෂියකි. තවත් මොහොතකින් ආසනයේ පරමාධිපත්‍යය, කිහිප විටක් සෙලවී පැද්දී සනිටුහන් කරගෙන එහි නිසි ලෙස ස්ථාන ගත වූ ලෙසට ලැබෙන පළමු සංඥාව වන්නේ ඔහුගේ චලනයන් නිශ්ක්‍රීය වීමයි. 

බස් රථය ඉගිලෙන්නට ඔන්න මෙන්න කියා ඇස් හැර නෙත් කොනින් ආසනය දෙසට බැලුම් පෑ මා දුටුවේ පැහැපත් යුවතියකි. ඇයගේ ඇඳුම සල්වාර් වර්ගයේ එකක් වූ අතර, අතරින් පතර වූ සික්වින්ස් මතට වැටුනු වහලයේ ඇති මන්දාලෝකයෙන් ඇයගේ වත බබලන සෙයක් ද, එකිනෙක ට සිරවනසේ බැදගෙන සිටි අත්දෙකෙහි නිය වෛවර්ණව පාට කර ඇති බවත්, දුටු මා නිතැනින්ම අනෙක් උත්සාහය ගන්නේ ඇයට නොදැනී ඇයගේ වතකමල පරික්ෂාවට ලක් කිරීමටය. 

සෙමින් සෙමින් ඉදිරිය බලා උන් මා හට රෑපවාහිණි යන්ත්‍රෙය් කෑමුර දෙන සංගීත කණ්ඩායමේ රිද්මයට අනුකූල නොවන අයුරින් වඳපීදුණු රැගුමක් පානා යුවතියන් කිහිප දෙනෙකු දැකිමට හැකි විය. ඒ සැනෙන් ඇස් දෙක හෙමින් සැරේ නැවත තමන්ගේ කාර්යය කරා මෙහෙයවනු ලැබීමෙන් ආසනයෙන් ආසනය හෙමින් මා වෙතටම පැමිණෙන ඇස් දෙක තත්පර දෙකක් පමණ ඇයගේ වතකමල අසල නතර වී සියල්ල පරික්ෂාවට ලක් කරන්නට විය. ඒ සැනෙන් ඇය රෑමත් බවත්, තවරා ඇති පුයර ප්‍රමාණය වැඩි වුවද, තොල් ආලේපනය අගනා ලෙස සිදු කර ඇති බවත්, ඒ තොල් ආලේපනය මනරම් බවත් මා හට පසක් විය. තත්පර දෙකක් වුවද එයින් තත්පර භාගයක් ගත වෙදිදී මා ඇස් ඇය කෙරේ යොමු වූ බවට සංවේදි වන්නට ඇයට හැකි විය. එහෙයින් තත්පර දෙකක ව්‍යායාමය තත්පර එකහමාරකින් පමණ අවසන් කරන්නටත්, කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවූ, ප්‍රතිචාරයක් එනම් ඇයගේ මන්දස්මිය මා වෙත එල්ල කිරීම නිසා, සැනෙන් ඇයගෙන් සමුගන්නට මා හට සිදු විය. 

එහෙත් කිහිප අවස්ථාවකදීම ඇය කෙරේ ඇස් යොමු වන බව නිතැතින්ම මට දැනිනි. එය වළක්වාගත නොහැක. මේ රාත්‍රියක තනිව ගමන් ගන්නා ඇය, තනිව ගමන් ගන්නා මා, අදුරු වූ වටපිටාව තුල වෙනස් හැගීමක් සිත තුල තෙරපෙන බව නිසා, සිත ගත සමබර නොවී මා පීඩාවට ලක් විය. බස් රථයේ සුළු පැද්දීමකදි මා හා ගැටෙන ඇයගේ ශරිරය එම පැද්දීම අවසන් වෙද්දි නැවතත් යන්නට යයි. මේ වෙලාවට සිතට එන්නේ, යාපනයද කදුකර ප්‍රෙද්ශයක් උනා නම් කෙතරම් අගනේදැයි කියාය. බස් රථයට ගොඩ වූ අයගෙන් මුදල් අය කර ටිකට් පත් නිකුත් කරන මැසිමෙන් සැනෙන් එළියට විළිස්සෙන කුඩා කොළ කැබැල්ල බෙදමින් තෙමේ පිටුපසට ගමන් කරයි. අඩ නින්දේ සිටියද මා අසළ ඔහු නතර නොවුනු වගක් මා දුටිමි. 

තේ පානය සදහා බස් රථය නතර කළ විට රථයෙන් බැස ගොස් ප්ලේන්ටියක් බී නැවත ආසනයට ගියා මා, ඇය බිත්තර රොටියක් අතැතිව, උළුදු වඩයක් හපමින් සිටින බව හා දකුණු අතෙහි බීම බෝතලක්ද දරා සිටින බව දුටිමි. එහෙත් විස්වාසයෙන්ම කිව හැක්කේ ඇය බස් රථයෙන් පිටතට නොපැමිණි බවත්, ඇය හදුනන කිසිවෙක් බස් රථයේ නොමැති බවත්ය. බස් රථය ගමන් ආරම්භ කිරීමට මොහොතකට පෙර පැමිණි රියදුරු තෙමේ ඇය අත තිබූ හිස් බීම බෝතලය ඉල්ලාගෙන, ඒ මොහොතේ වින්ස්ක්‍රීනයට වතුර ඉසිමින් සිටි කොල්ලා වෙත ලබා දුනි. 

රියදුරු තෙමෙගේ ක්‍රියාකලාපය මා හට ප්‍රශ්නාර්තයක් විය. ඔහු මැය හදුනනවාද? එසේ වන්නට ද නොහැක. ඇයට බීම හා කෑම ලබා දුන්නේ රියදුරු තෙමේම බව පැහැදිලිය. ඔහු වැනි මජරයෙක් මැය වැනි යුවතියක හදුනන්නේ කෙසේද? පිළිතුරු අවැසිය. එහෙත් රැය පහන් කළෙමි. ඇය ගැන තිබු මාගේ පීඩිත හැගීම රියදුරු තැන වෙනස් කළ බව මට හැගේ..

******************************************************

දින කිහිපයකට පසු නැවතත් “නොනිදන මිනිසා“ සමඟ ගමන් කරන්නට මට සිදු විය. ඒ අනුව තංගල්ල බස් නැවතුම්පලෙන් පස්වරු 6.00 ට සැර දමා අරඹන ඒ ගමනට මාද මඟියෙකු ලෙස සහභාගී විය. වෙනදා මෙන්ම ජනෙල් කව්ළුව අතර ආසනයේ බරදී කල්පනාවේ සිටිද්දී, මා අසල ආසනයේ මිරිකෙන බරින් කෙනෙකු වාඩි වූ බව දැනී, හිස් හරවා බලද්දී. ඔව් ඒ ඇයමය. වෙනසකට ඇත්තේ, පළදනා සහ ඇඳුම වෙනස් වීම පමණි. ඒ ඇයමය. මා කට අයා බලා සිටියදී ඇය තරමක් වික්ෂිප්තව මා දෙස බලනු දුටුවෙන් කැළඹුන මා ඇස් ඉවත බලාගත්තද තවත් මොහොතකින් අකීකරු ඇස් ඇය දෙස යොමු වන්නට විය. මාගේ ප්‍රශ්නාර්ථය විසදීමට මේ සුදුසු කාලයයි.

“ඔයා ගිය සිකුරාදා අනුරාධපුරේ ඉදල නේද ආවේ.. මතකද මගේ සීට් එකේමයි වාඩි උනේ“

“මට හරියට මතක නෑ ඔයාව. ඒත් මම හැමදාම යනඑන කෙනෙක් තමා“

“ඒක තමයි මට මතකයි. අදත් අනුරාධපුරේද යන්නේ“

එම ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දීමට පෙර ඇය මගේ දෙනෙත් දෙස විපරමින් බලනු මා දුටුවෙමි. සැකහැර දැනගත් ඇය “ඔව්.. ආයේ හෙට එන්නේ“

“හෙට එන්නේ... මොකටද එහෙනං යන්නේ“

“මට වැඩ තියෙන්නේ එහේ තමා“

“ඔයා කොහේද ජොබ් එක කරන්නේ“ ආලවන්ත කමින් මා පැවසු දෙය කනකට නොගත් ඇය ඉදිරිපස බලන්නට වීමෙන් පිළිතුරු නොලැඹිනි. එහෙත් නැවත වතාවක් එම ප්‍රශ්නය ඇසු විට කේන්ති ගිය ස්වභාවයක් ඇය කෙරෙන් දිස් විය. ඒ මොහොතේම රියදුරු තැන බසයට ගොඩ වැදි ඇය අසලට පැමිණි අතර මේ එදා පැමිණි රියදුරු නොවන බව පසක් විය. ඇයගේ හැසිරීමේ වෙනස දුටු ඔහු, මා දෙසද නෙත් යොමු කොට ඇයගෙන් හස්ත මුද්‍රෙවන් අසන ලද්දේ “ඇයි ප්‍රශ්නයක්ද?“ වන්නට ඇත. එයට කිසිදු පිළිතුරක් නොදුන් ඇය ඉවත බලාගත් හෙයින් රියදුරු තම අසුන කරා පය එසවීය. බස් රථය ගමන් ගනිද්දි, ටිකට් මැසිමෙන් ඇය වෙත ටිකට් පතක් නිකුත් නොවු බව මා දුටු අතරම, ඇය හා කොන්දොස්තර අතර පැවති ඇගැලුම් කමද දුටු මා හට වෙනත් මානයක් දිස් විය. 

ප්‍රශ්න ඇසීම නතර කළ මා මාගේ රැය පහන් කිරීමට පටන් ගත්තෙමි. එළිය වැටෙන්නට ආසන්න වෙද්දී යාපනය හන්දියට මෙපිටින් ගෙයක් අසල නැවැත්වූ බසයෙන් පිටතට බට ඇය එනතුරු එදා මා දුටු මජරයා බලා සිටී බවක් දුටු මා, ඒ අසලම ගැවසුනු අනෙක් පිරිමියා එදා මා එන විට ටිකට් මැසිම කරේ රුවා හිටි මිනිහාම බව පසක් විය. එකත් එකටම මේ අර, තංගල්ල යාපනය බසයේ රියදුරන්ගේ විවේක කාමරය ඇති ස්ථානය විය යුතුය. එසේ නම් ඇය.. ඔව් මේ විවේක කාමරය අව්වේකි තැනක් බවට පත් කරන්නේ ඇය විය යුතුය. “නොනිදන මිනිසා“ තම රාජකාරිය නිම කරන්නට තව හෝරා දෙක තුනක් ගත කරනු ඇත. එවිට මටද මාගේ විවේක කාමරය වෙත යා හැක..