රා බඩ ගියෝයා

සිකේයියා අනවශ්‍ය දේශනයක් දාලා මාත් කෑව නෙව රෝස්පාං. චැහ්.. මුන් ටික එකතු වෙලා මට නොසෑහෙන්න අනං මනං කිව්ව උනත් මොනව කරන්නද. ඒක “පඩ දේශන“ කියල ලේබල් කරේ මමම නෙව. මම ඉතිං ඔය පඩෙන් පිට යන්න කිසිම අදහසකින් උන්නේ නැති උනත්, අපේ අල්තයිර් වීරයා නං අහල තිබුනා “පඩ දේශනේ නම් දැන් දුන්න,කක්ක දේශනේ මග එනවද දේශකතුමෝ? :D“ කියලා. ඒත් මං කිව්වේ එහෙම අදහසක් නැතෙයි කියලා. ඒත් අනේ දවස් දෙක තුනක් යනකොට ඔමා දැරිවි දීපු රා වීදුරුවක් බීලා මට කක්ක දේශනයක් මතක් උනා නෙව. හපොයි වෙච්චි දෙයක්. නොහිතන දේම වේ කියන්නේ ඕකට තමා. එහෙනං මේ කතාවත් අහගන්ටකෝ පොඩ්ඩක් සැටල් වෙලා.

මීට අවුරුදු ගානකට කලින් මගේ මිත්තරයෙක්ගේ වෙඩිමක් තිබුනා. ඔය වෙඩිම ප්ලෑන් කරපු අවස්ථාවේ සිටම.. ඔව්.. පත්තරේට ඇඩ් එක දාපු වෙලාවේ ඉදලම අපි කිහිප දෙනෙක් තමා මිනිහගේ දුක සැප බෙදාගන්න හිටියේ. ඔය විදියට හෙමින් හෙමින් ඉන්න මඩ ගොඩේ කොහොම හරි හිටවගන්න මිනිහා සමත් උනා. ඒ පාර තමා වෙඩිමට දින එහෙම නියම කරගෙන ආරාධනා කරන ලැයිස්තු හෙමත් කපල කොටල එහෙට මෙහෙට දාලා හදාගත්තේ. ඒ පාර ඔය හැම තැනම වගේ මිනිහගේ තිබ්බ ඩොක්ටර් සනී අළු පාට කාර් එකෙන් අපේ එකෙක්ම ඩ්‍රැයිවර් වෙලා අම්මත් එක්කම ගිහිල්ල ආරාධනා කරල ආවා. අපි නං යයි ඕවට කොච්චර පස්සෙන් හිටියත්. 

ඒත් ඉතුරු උනා ඥාති පවුල් දෙක තුනක්. හප්පුච්චියේ ඉතිරි ඒවා බැලුවම හීතලේ ගැහුනා. මිනිහගේ අම්මට තියා අපිටවත් යන්න හිතෙන්නේ නෑ ඒ පැත්තේ හීතල මතක් උනාම. කොහේද මේ යන්න තියෙන්නේ. හරස්බැද්ද.. ඔය රාගල කිට්ටුව පොට් එකක්. ඉතිං මිනිහගේ ඉල්ලීම අහක දාන්න බැරි නිසා සනියේ සැට් උනා ඩ්‍රැයිවරුයි, මායි, තව එකෙක් හිටියා මනමාලයගේ යාළුවෙක්, අන්තිමට බැලුවම ඒකා අපේම යාළුවෙක් වෙලා තමා පස්ස බැලුවේ. අපොයි මනමාලයත් ගියා. එතකොට ඔක්කෝම කස්ටිය හතරයි. 

දවස් දෙකක් නිවාඩුත් දාගෙන හැන්දෑ කරේ මේ ගමන යන්න තමා අපේ බලාපොරොත්තුව. කාර් එක තියෙන්නේ අතුරුගිරියේ ඒ යකාගේ ගෙදර නිසා කස්ටියම සැට් වෙලා 170 ක නැගල, ඔපිස් එකේ දොරවහපු ගමන් එහේ ගියා. ඒ ගිහිල්ල ඇග පත හෝදගෙන හීනියට අඩියකුත් ගහල මගදි කෑම කනවයි කියල හිතාගෙන අටට විතර නමෝ විත්තියෙන් වැඩේ පටන් ගත්තා.

ඔය අතරේ කඩුවෙලට යන්න උනේ නෑ මුන්ට සාපිපාසාව නිසා තව බෝතල් දෙකක් දාගෙන, අපිටත් හොරෙන් මනමාලයා තවත් බෝතලයක් අරන්, ඔක්කෝම තුනක් එක්ක වැඩේ පටන් ගත්තා. ඩ්‍රැයිවර් කිව්වට ඌ අපේ මිත්තරයා. මිනිහ අමු බෙබා. බොනවා නෙමෙයි නානවා. වාහනේ ඩ්‍රැයිවින් කරන නිසා වැඩිය බිව්වේ නැහැ. ඒත් අපිට නං සිද්ධ උනා බෝතල් දෙකක්ම නුවර යන කොට ඉවර කරන්න. නුවර හිටිය නෑ කෙනෙකුට වැනි වැනි ගිහින් ආරාධනා කරන කොට මං හිතන්නේ රෑ 12 විතර වෙන්න ඇති. 

මට කියන්න අමතක උනා අපේ මනමාලයට වාහන එළවන්න බෑ. ලයිසන් තිබුනත් මිනිහා හරි බයයි. ඒකට. ඒ උනත් බීපු මරගාතේ නුවර ඉදල වාහනේ මූට ගෙනියන්නම ඕන කිව්ව නිසා, ජීවිත ආසාව අතෑරලා ඩ්‍රැයිවර් කාරයා ඉස්සරහ වම් පැත්තේ සීට් එකේ වාඩි කරල හැන්ඩ් බ්රේක් එක ඌට පැවරුවා. වට රවුම කරකවන්න උන්නෑ. පේමන්ට් එක උඩින් වාහනේ රෝදේ යනවා. ක්රාස් ගාලා වැදිල ඉස්සරහ බෆර් එකත් ඩැමේජ් උනා. ඒත් කෝහේද මේකා අතාරින්නේ නැහැ. තවත් පදිනවා. ඒ අතරේ වලපනේ හරියෙදි කන්දක හෙමින් ඇදෙන ලොරියක් පස්සේ තියලා ඇතිල්ලුවා නෙව මේකා. බලන කොට පලාතේ චන්ඩියෙක්ගේ ලොරියක්. ලොරි කාරයා බැහැල ඇවිල්ල අලාභ ඉල්ලනවා. මොන අපිටයි අලාබේ. යන්තං කතා කරල ඒකත් ෂේප් කරගෙන එළිවෙන කිට්ටුව නොමැරි හරස්බැද්ද හන්දියට ගෑටුවා.

ඊට පස්සේ නෑ ගෙදරට ගියා අපි නවතින්න හිතං හිටිය. දොරට තඩි බාලා අමාරුවෙන් දොර ඇරවගත්තා. ඒ ගෙදර අයියයි මල්ලියි, පවුලයි විතරයි ඉන්නේ. හැබැයි ඒ රාත්තිරියේ අයියා හිටියේ නැහැ. මලයා විතරයි හිටියේ. පවුල දුවල පැනල හීතල වෙචිචි කෑම ටික ඇරල අපිට කන්න දුන්නා. එහෙම කාලා ටිකක් හැරෙන කොට උදේ 6 ට කිට්ටුයි. ඒ අතරේ තමා ඉතුරු බෝතලේ සිහියට අවේ. හීතලත් එක්ක නෙව, මහන්සිය ඔක්කෝම යන්න එක්ක ඒක ඉවර කරා. ඊට පස්සේ නිදිමත යන්න කියල අහල පහල තිබ්බ පීල්ලකට ගිහිල්ල හොදට ඔළුව අල්ලල නාගත්තා. හැබැයි බෙල්ල ගලවල යන්න තරං වතුර පාර සැර නිසා අතින් මූන අල්ලං තමා නෑවේ. බැරි වෙලා හරි කඩල ගිහින් බිමට වැටුනොත් කියල සැකේට. 

නාලා ඉවර උනාට පස්සේ තමා මිනිහා නියම කතාව කිව්වේ. එකගෙයි කෑම කොයි තරං අහල තිබ්බත් එදා තමා ඇස් දෙකෙන්ම එහෙම සීන් එකක් දැක්කේ. අර යකාගේ අයියා එදා ඕෆ්. එතකොට මලයට තමා පවුල අයිති. අයියා කාරයා කොහේ හරි වෙන තැනක ගිහින් නිදාගන්නවා ඇති කියලයි මිනිහා කිව්වේ.

ඇවිල්ල උදේට කාලා අවට සිරි නරඹන්න පයින් ගාටන්නයි සුදානං උනේ. ජර්සි අරව මේවා නොතිබුනත් අනේ මන්ද මොන සීතලක් වත් තිබ්බේ නැහැ. අපි ඇවිද ගෙන යනවා තේ වතු මැදින්, අල වතු මැදින් පාර වැටිල තියෙන හින්දා. ටික දුරක් යනකොට තැබෑරුමක්. ආයෙත් සාපිපාසාම. එතෙන්ට ගියාම තියෙනවා සුපිරි පොල් රා බැරල් එකක්. පෙරේත කම යන්නත් එක්ක හොද හැටි වීදුරු හය හතක්ම ලුණු කැට දෙක තුනකුත් එක්ක බඩට ඔබා ගත්තා. රහ.. නං උපරිමයි. විනාකිරි තව රහයි මං හිතන්නේ. ආයිත් මාර්ග සංචාරය.

අඩි පනහක් හැටකට එහා මට යන්න උනේ නැහැ. පසු පසු කලාපයෙන් මුර ගෑමක් එක්ක ආරාධනයක්. මොන ඉන්නම බෑ.. අහල පහල ගෙයක් වත් නැහැ. මුන්ට කිව්වම අමාරුයි කියල ඔන්න ඔය තේ වත්තට ගිහිල්ල කරගෙන වරෙන් කිව්වා. ඉවසන්නම බැරි තැන පල්ලමට බැහැල තේ ගහක් අල්ලන් චුරු චුරු ගාලා අඬන බඩ නිදහස් කරා. වතුර.. වතුර නෑ පැටියෝ. තේ දල්ල බොන්න විතරක් නෙමෙයි පිහිදාන්නත් හොදා. අම්මේ සනීපෙ කියල හෙමින් සැරේ පාරට ගොඩ උනා. අරුන්ට දෙකක් කියන්න කට ඇරියා විතරයි ආයිත් ආයාචනයක්.. දිව්ව තවත් තේ ගහක් ගාවට. ඒ විදියමයි. හැබැයි තව ටික වෙලාවක් එතැනටම වෙලා බලං හිටියා තවත් ආරාධනාවක් ආවොත් හෙම කියලා. නෑ එහෙම එකක් නෑ. සැනසිල්ලේ ආයේ උඩට නැංගා. 

සනීපේ බෑ බඩ ගොර ගොර ගාපු එකත් ඉවරයි. අපි සැට් එකම අම්මමෝ නැතිව තැබෑරුම් කාරයගේ ගුණ වර්ණනා කරමින් ආපු සංචාරේ කෙටි කරල, ආයෙත් හැරුනා.. ඇයි අනේ මම ආයේ නාගන්නවත් එපායැ.. අර තාර ටික යවන්න. හැරිලා තවත් මීටර් සීයක් විතර එනකොට අත ලඟ තිබ්බේ අල වගාවක්. මොනව කරන්නද ඒ එක්කම තිබ්බ උස ගහකට මුවා වෙලා වැඩේ කරගත්තා. අම්මේ... එන්න එන්න බඩ රිදෙන එක වැඩි වෙනවා. ඉවසන්නම බෑ. කොහොම හරි තව ටිකක් දුර එනකොට හම්බ වෙච්චි පළවෙනි ගෙදරට ගිහ්ල්ල ආයේ ටොයිලට් එකට බැහැල දෙපාරක් විතර බඩ සෝදල දාලා, යන්තං තාර පාරවල් ටිකත් යවාගෙන ඇවිල්ල, එකගෙයි කන අක්කට කියල දෙහි එක්ක කෝපි කෝප්පයක් හදාගෙන බීලා නිදාගත්තා. පැය දෙක තුනක්ම. 

හැබැයි මම නැගිටින කොට අපේ පුත්තරයෝ ටික හිටියේ නෑ. පස්සේ තමා මතක් උනේ.. නුවරඑළියේ ඉන්න මිනිහගේ මිත්තරයෙක්ගේ ආරාධනාවක් තිබ්බා බොන්න එන්න කියලා. උං ඒකට ගිහිල්ල මාව දාලා. දවල් වෙද්දි එනවා කරපට් වෙලා කාර් එක නැතිව බස් එකේම. කාර් එකේ බ්රේක් හෝස් එකක් ගිහිල්ල. ඒක හදන්න දාලා ඇවිත්. ඉතිං දෙයියනේ කියල නිවාඩුත් තියෙන එකේ තව රැයක් පුරා බොන්න චෑන්ස් එකක් ලැබුනා. නැත්නං කරන්නේ බීබී ඇවිදන එක නෙව. මෙදා පාර එකතැනකට වෙලා බිබීම හිටියා. දවස් දෙකකට පස්සේ කාර් එකත් හදාගෙන එනගමන් සල්ලි ඉවර වෙචිච නිසා, ජීවිතේට නොබීපු ඈයො වගේ ආයේ කොළඹ ආවා.