ළමා ටොපි

ඉතිං... කාලෙකට පස්සේ බ්ලොග් කටුව අතපත ගාන්න ආවා.. අනේ මටත් නිකං ලැජ්ජයි වගේ මගේ එක අතගාන්නම. මොකද සතියකටත් වැඩි කාලයක් අල්ලන්නේ නැතිව හිටියම, අර අල්ලගෙන හිටපු ගතිය නැති වෙනවා නෙව. ඒකටත් එක්ක කම්මැලිකම ඔළුවටත් උඩින් තියෙන්නේ. අපේ ඇන්සෙන්නා මලයා මට නොසෑහෙන්න කවදත් දොස් කියනවා කමෙන්කටු වලට උත්තර දෙන්න ප්‍රමාද වෙන එකට. මේ පාර නං මිනිහට වචනයක්වත් කියන්න බැරි උනා ඇයි මිනිහටත් ටෙලිකොම් එකෙන් ජල්තරයක් දාලා තිබ්බ නිසා. කොහොම හරි  අන්තිමට දවස් නමයකට විතර පස්සේ දෙයියනේ කියල ඔන්න කස්ටියටම උත්තර දීලා ඇති.. හරිනේ..

ඒකෙන් මේකෙන් කාරි නෑ. ඔන්න ආයෙත් සීසන් වෙන්න කියල හිතාගෙන මේක කොටන්න ගත්තේ,... ඔහේල පහුගිය ටිකේ කොටාබාපුව , බලන්න බැරි තරං ගෝනි ගානට තියෙන විත්තියක් පේන හින්ද, ඒ ගෝනි ටික් හිස් කරන්න නං බෑ කියල හිතාගෙනමයි. ඇයි හත්දෙයියනේ උඹල මෙච්චර ලියන්නේ, මොන එහෙකට ලියනවද මන්ද මේ තරං මරාල. කියවන්න ගියාම ජොබටයි කෙලවෙන්නේ. හැක් හැක්. ඒ උනත් අතාරින්නේ නෑ පරක්කු වෙලා හරි ගෝනි ටික හිස් කරල දානවමයි. දන්නවනේ මේ පදුරු දේශකයගේ හැටි. අන්තිම නරකයි..

යන්තං ඇති වචනේ පැන්නා. දැං ඉන්න ළමයි නරකෙයි කියල තමා හැමෝම කතා බහ වෙන්නේ. දෙමව්පියෝ හිටං ළමයින්ට අම්මමෝ නැතිව බනිනව මම අහල තියෙනවා මේ පොඩි පොඩි දේවල් වලට. මිනිස්සුන්ට කතා කරල, හිනා වෙලා විසදන්න පුළුවන් ප්‍රශ්නත් මිනී මරාගෙන ඉවර කරන යුගේට පොඩි එකෙක්ගේ වරදකට උනත් ගිරිය පුප්පං කෑ ගහන දෙමව්පියෝ ගැන කවර කතාද?

සමහර අය මේ අන්තර්ජාලය, ජංගම දුරකතන (ඒක දැං ස්මාට් නේ) නිසා ළමයි නැත්තටම නැති වෙනවයි කියල කියන ගමන්, ටැලිවිසන් එක ඒ වගේම ඩීවීඩී ප්ලේයර් එක, වීඩියෝ ගේම්ස් නිසත් වයසට වඩා නුහුරු නුපුරුදු දේ අත්දකින්න ළමයින්ට ඉඩ ලැබෙනවා කියලත් හිතනවා. ඇත්ත අපි දකින සමාජේ ළමයින්ට විතරක් සුදුසු වෙන්න හදාපු සමාජයක් නෙමෙයි. පරක් තෙරක් නැතිව ඉන්න හැම එකාටම එක සෙයියාවෙන්ම ජීවත් වෙන්න ගොඩනැගිල තියෙන මේ සමාජයෙන් ළමයින් විතරක් වෙන් කරල තියාගන්න එක වෙනදට වඩා දැන් අමාරුයි. ඇයි හැමදේම අතේ දුරින් තියෙන්නේ.

ඉස්සර අපි ටෙලිෆෝන් කෝල් එකක් ගන්නත් වරු ගණං තැපැල් කන්තෝරුවට වෙලා බලං ඉන්නවා. එක්කෝ පැයකින් නැත්නං දෙකකින් තමා කෝල් එක හම්බ වෙන්නේ. ඒ කතා කරන්නෙත් හදිසිම පණිවිඩයක් දෙන්න තමා. ඒ දේවල් සීඝ්‍ර ලෙස වෙනස් වී ගියාට, තාක්ෂණය සමග අපි ඒකාත්මික උනාට තාක්ෂණයේ කිසිම වැරැද්දක් නෑ නිරපරාදේ මේ ළමයින්ට බැන්නට. වල් බුරු නිදහසක් භුක්ති විදින්න ළමයින්ට ඉඩ දුන්නොත්, එහෙම නැත්නං ළමයි විපරීත සමාජයක් තුල අතෑරල දාන්න සිද්ධ උනොත් බහුතරයක් ළමයි අනිවා නොමග යන්න හුගක් දුරට ඉඩ තියෙනවා. 

කාලෙන් කාලෙට එන රැලි වලට ළමයි හුරු වෙනවා. එක කාලයක් ඩයනගේ විදියට ළමයි කොණ්ඩෙ හැදුවා. තව තව උන්දැල අදින විදියේ ගවොම් කඩමාළු අදින්න ගත්තා. කොල්ලෝ අර රැප් කාරයෝ වගේ පුකේ ඉර පේන්න ඩෙනිම ගහන්න ගත්තා. ඒ මදිවට මේ ළගදි ආපු අභීත දියණිය පපුවේ ගහගෙනත් ඉන්න ළමයි, ටියුෂන් මාස්ටර් දෙන චංගුමීගේ පින්තුරේ ගහපු ෆයිල් එක තුරුල් කරන් යන ළමයි, ඒ මදිවට චංගුමීගේ කොන්ඩ කටුවත් දැං සෑහෙන්න ජනප්‍රියයි නෙව.මේවා කාලෙන් කාලෙට සමාජය තුල පතිත කරන දේවල්. ඒවා වැරදිම නෙවෙයි. නමුත් ළමයින්ගේ මානසිත්වයට මේ දේවල් බදා ගැනීම සෑහෙන්න බලපානවා.

ටැලිවිසන් එකේ යන යුද්ධ කතා දිහා බලාගෙන, ඒවගේ විදියට ලී වලින් තුවක්කු හදලා, බුලට් විදින්න නිකං කැටපෝල මොඩල් එකේ පටි හයි කරගෙන මුණූ නිල් වෙන්න යුද්ධ කරපු දවස් මට මතකයි. අපේ බාලම මලයා ඒ දවස් වල හැන්දෑවට රම්බෝ වගේ රතු රෙදි පටියක් ඔළුවේ බැදගෙන ඉරිච්ච බැනියමයි, කැමෆොග් කොට කලිසමයි ඇදගෙන අර ලී තුවක්කුවත් අතේ තියන් වහල උඩට වෙලා ගේ මුර කරනව මට තාම මතකයි. අම්මා ඒ දවස් වල මූට කොච්චර බැන බැන අඩගැහුවත් රෑ වෙනකං පල්ලෙහාට බහින්නෙ නෑ. “අම්මේ.. මම මේ ගේ ආරක්ෂා කරනවා“ කිය කිය උඩට වෙලා රම්බෝ වගේ කල්පනාවෙන් වට පිට බල බල ඉන්නවා. හැක්. මේවා නරක පුරුවාදර්ශ නෙමෙයි නමුත් අපි දෙයකට ආසික්ත උනාම ළමයිද, වැඩිහිටියෝද කියල නෑ ඒක පස්සේ දුවනවා. කොහොම උනත් අන්තිමේ යුද පිස්සුව ගහපු ඒකා යුද හමුදාවටම බැදුනා දෙවැනි ලුතිනන් කෙනෙක් විදියට. 

මට මේ කතාව කියන්න ඕන උනේ මෙන්න මේ සීන් එක නිසයි.

මේ ළගදි දවසක මම ගෙදර ඉන්න වෙලාවක, පොඩි උන් දෙන්න කාමරේ ඇද උඩට වෙලා හිටියා. මම කාමරෙන් එළියට ගිහිල්ල විනාඩි ගානකින් ආයේ ඇතුලට යනකොට දැක්කේ, ලොකු කොල්ලා පොඩි කොල්ලව ඇදේ දාගෙන බදාගෙන, මුණ ඉබින එක. මලයගේ මූණ ඉඹින ගමන් අර හාදයා කියනවා.

“අපි දෙන්නව වෙන් කරන්න මේ ලෝකේ කාටවත්ම බෑ රත්තරං“ කියලා.

ඔන්න බලන්ටකෝ වැඩේ මේ යකා දිගටම නිවාඩු මාසේ කරල තියෙන්නේ දවල්ට ටීවී බලන එක තමා. අර දම්සාරි කියල සින්දුවක් තියෙන්නේ, ඒකේ දෙබසක්ලු ඒ කියල තියෙන්නේ. මම මිනිහගෙන් මේ ගැන ඇහුවම එහෙමයි උත්තර දුන්නේ...