අවවාදයයි!!!

ඇත්තටම කවදාවත් දැකල නැති මිනිහෙක් එක්ක, දැනට අපට තියෙන අන්තර්ජාල සම්බන්ධතාවය ප්‍රයෝජනයට අරගෙන වොයිස් චැට් නෙමෙයි ටයිපින් චැට් එකක් දැම්මොත් ඒ පුද්ගලයාගේ මනෝ බාවය තේරුම් ගන්න බැරිද? 

අපි දැන් බ්ලොග් ලෝකේට පය ගහල බහුතරයක් එක්ක කතා බහ කලාට ඇත්තටම, අවංකව කී දෙනෙක් එක්ක කතා බහ කරනවද? සමහර විට කිහිප දෙනෙක් එක්කවත් තමන්ගේ මනෝභාවය ඒ විදියෙන්ම එළියට දාන අය ඉන්නවද කියල ලොකු සැකයක් මට තියෙනවා. වද වෙන්න ඕන නැ නමුත් අවංකව බැලුවොත් අපි කීයෙන් කී දෙනාද, අවංකව මොකක් හරි දෙයක් හෝ කෙනෙක් ගැන විස්තර හොයන්නේ. ඔව් මේ සම්බන්ධතාවන් තියෙන්නේ අපි පරිගණකය නිවල දානකං විතරයි කියල කියන්න උනත් පුළුවන්.  (හා හා මම ගැන තමයි කිව්වේ)

ඒත් අපේ අටම ගත්තොත් ඌ තමන්ගේ ජීවිතේම කොටසක් කරගෙන ඉන්න මේ සයිබර් අවකාශේ, මිනිහගේ ඇගේ මස් වලටම කාවැදිලයි තියෙන්නේ. සමහර විට හීනෙනුත් “දේශ යකා බේබද්දා“ වගේ දේවල් කියනවද මන්ද.

ඔන්න කතාවට ආවා. මට කියන්න ඕන උනේ මම දාපු පෝස්ටුකටු හේතුවෙන් හා සහෘදයන්ගේ පෝස්ට්කටු වලට දමන ලද ප්‍රතිචාර හේතුවෙන් දේශකයා බේබද්දෙක් කියන ගානට කතාවක් හැදිලයි තියෙන්නේ. හැබෑටම මම අවංකව එච්චර බොන බේබද්දෙක්ද??

ඒකට උත්තර දෙන්න කලින් තමා මට අර උඩින් කියපු කාරණා ටික මතක් කරන්න උනේ, සාමාන්‍යෙයන් දෙයක් කියද්දි ඒකෙන් තමාට වෙන, ඒ කියන්නේ තමන්ගේ ප්‍රතිරෑපයට (මොකා. එහෙම එකක් බොට තිබ්බද කියල අහනව නෙමෙයි) හානියක් වෙන දෙයක් දාන්න හුගක් අය බය වෙන්නේ නිරපරාදේ කළු චරිතයක් වෙන්න කිසිම ආසාවක් නැති කමටයි. එහෙම බැලුවම මේ විශ්වය මත තියෙන හැම දෙයක්ම හැම කාරණයක්ම සුදු කරන්න හැකියාවක් ලැබෙයි කියල හිතෙනවද? මම නං හිතන්නේ අපි කව්රුත් සුදු කළු ක්‍රියාකාරකම් වලින් ගොනු වෙච්චි චරිත කියලයි. විටෙක සුදෝ සුදු පොරක් එකපාරටම කළුම කළු පොරක් වෙන්න පුළුවන්. ඒකට යන කාලය තත්පර ගානක වෙනසක් වෙන්නත් පුළුවන්. 

මම ඇත්තටම හුගක් බොනවද? ඔව් ඩෝ. බොන්න ගත්තම පෙරේත පැටියා වගේ බොන්නේ. කිසිම දෙයක් මතකෙට ගන්නේ නෑ. අඩුම ගානේ පොඩි උන් දෙන්නා ගෙදරට වෙලා තාත්තගේ හුටු හුටුවේ සද්දේ පාර කොනේ ඉදල එනවද එනවද කියල අහගෙන ඉන්න විත්තියත් අමතක වෙනවා. ගෙදර ගිහිල්ල කරන්න ඕන කෙංගෙඩි ඔක්කෝම අමතක වෙනවා. අඩුගානේ පොඩි උන්ට රෑට කන්න මක්කවත් තියේද කියලවත් හොයන්න අමතක වෙනවා.. නැහැ උවමනාවෙන් අමතක කරල දානවා. බෝතලේට වහල් වෙනවා. එක දෙක වෙනවා.. දෙක තුන වෙනවා. යාළුවෝ ටික ලස්සනට දත ගලවනවා. කොල්ලා එප්ට් පොකට් වෙලා වැනි වැනි ගෙදර යනවා. ගෙදර ගියාම උදේ එළියට බහින කොට තිබ්බ ප්‍රශ්න වලට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් ගෙදර ගොඩ ගැහැල.. බීපු මරගාතේ පොර වෙනවා.. ප්‍රශ්න වලට ලස්සන විසදුම් දෙනවා. හැබැයි මේ ලස්සන විසදුම් හුගක්ම මනංකල්පිත උත්තර බව බිව්වට පස්සේ අමතක වෙනවා. ඒක මතක් කරල දෙන ගෑනිටත් දෝසාරෝපන දානවා. අන්තිමට දරුවෝ බඩගින්නේ නිදාගන්නවා. බීපු එකා මොලෝ රහක් නැතිව මලාසේ එළිවෙනකං නිදාගන්නවා. ගෑනි හූල්ලනවා. අන්න නියම බේබද්දන්ගේ තත්වේ. 

ඕක තේරුං කරල දෙන්න සක්කරයටවත් බෑ. ඇල්කොහොල් වලට ඇබ්බැහි වෙන එකට කියන ලස්සන නමක් තියෙනවා මට ඒක මතක නෑ. දන්න කෙනෙක් කියන්ට හොදෙයි.

අන්න අර වගේ බේබද්දෙක් වෙච්චි මට, පේනවා අල්ලපු ගෙදර තැපෑලේ සරතයත් ඒවගේම තමයි කියලා. ඔව් අර ආමි එකේ කළු අයියා මිනිහත් එහෙමයි. ඒ වැල දිගට ගැට ගහගෙන ගියාම කිලෝමීටර් සිය ගණනක් දුරටම එකම හාදයෝ ටිකක් තමා ඉන්නේ. 

කොහොම උනත් තමන්ගේ දරුවන්ට අනාගතය කියන දේ තනියම කරගහන්න දෙන්න, ජීවිතේ කාණු පල්ලේ ගද ගහන වතුර බොන්න දෙන්න මේ බේබදු කමට පුළුවන්. 

ඉගෙනීම කියන ඉලක්කය වෙත යන්න, තාත්තා විහින්ම තාත්තට දෙන්න පුළුවන් සහයෝගේ මේ බේබදු කම නිසා නැති කරල දාලා, තමන්ගේ සොමියෙන්ම කෙලවගෙන වලපල්ලට ගිහිල්ල, දරුවන්ට තනියම ජීවිතේ කියන නරාවලෙන් ගොඩ එන්න, ඒ කිට්ටුව එක පන් කෙන්දක්වත් එල්ලෙන්න නොතිය යන තාත්තලට කියන්න තියෙන්නේ එකම එකයි. 

දරුවන්ට ආදරේ තියේනං, දරුවා හොද මිනිහෙක් කරන්න, ඒ දරුවගේ අතින් අල්ලන් ටික දුරක් හරි දරුව එක්ක මේ ජීවිතේ ඇවිදින්න, අතරමං වෙච්චි ලෝකෙක නියම පාර හොයාගන්න දරුවට පාර පෙන්නන්න , උවමනාවක් වගකීමක් නැන්තං බීලා මැරියව්. එතකොට උං ටික කොහේන් හරි එන හුලගකට ගහ ගෙන ගිහිල්ල, ආරක්ෂාවක් දෙන්න පුළුවන් වෙච්චි එකම එකාවත් මැරිල ගියාට පස්සේ, තනියම වල්මත් වෙලා ජීවිතේ විදවන තවත් කාලකණ්නි ටිකක් බිහිකරන්න පුළුවන් කමක් ලැබේවි.

මටත් එක්කයි කිව්වේ.. අවවාදෙට වඩා ආදර්ශය උතුම් කිව්වට, ආදර්ශෙට වඩා අවවාදේ උතුම් වෙන අවස්ථාත් නැතුව නෙමෙයි.

(මේක පහුගිය පෝස්ට්කටුවටත් කලින් ලිව්ව එකක් කියල විතරක් කියන්නං)