ජාතික ගීය ගණිකාවක්ද??

ඊයේ රාත්තිරියේ දේශකයා ගෙදර එන කොට මහ රෑ උනා නෙව. එහෙම ඇවිල්ල පැටව් දෙන්න නිදි නිසා, ටීවී එක දාගත්ත විතරයි, විනාඩි දෙක තුනක් වත් යන්න නෑ, මීයෙක් කෙදිරිගාගෙන වගේ ටීවී එකෙන් සද්දයක් ඇවිත්, “ශ්‍රී ලංකා“ කියල ඇහුන විතරයි තුක් නොදොමකින් කියල මම ටීවි එක වහල දාලා ඇදට පැන්නා. අනේ අම්මප ජාතික ගීයට ගිය කලක්.

ඒ දවස් වල සංගීත සංදර්ශන තිබුන නෙව නහුතෙට අපි ඉස්කෝලේ යන කාලේ. පාර පුරා ලයිට් දාලා, සද්දෙට සිංදු ඇහෙන පිට්ටනියට අපි යන්නේ අන්තිම සින්දුවත් අහල එනවයි කියල හිතාගෙනමයි. දවල්ට ඉස්කෝලේ ගියාට අපි රෑට ඉස්කෝලේ යන එකක්යැ. ඒක නිසා රෑට බාර් එකට ගිහිල්ල පොඩ්ඩක් සප්පායං වෙලා කුඹුර හානවා එළිවෙනකම්ම. ඔය සන්දර්ශනේ ඉවර වෙනවයි කියල පළවෙනි මැසේජ් එක එනකොටම අපි රෂ් එක මගඅරින්න බාගයක් දුරට ඇවිල්ලත් ඉවරයි. ඒත් අන්තිම සින්දුවේ “ශ්‍රී ලංකා“ කියන කොටම ගාල කඩාගත් කුළු හරක් රොත්තක් වගේ හැමෝම කඩි මුඩියේ පිට්ටනියෙන් එළියට එනවා. පාළු පිට්ටිනියේ තනකොළ ටිකටවත් සීරුවෙන් හිටගෙන ඉන්න විදියක් නෑ අඩුම ගානේ. ඇයි මේ කාඩයෝ තණකොළ ටිකත් පාගල පාගල චප්ප කරල නෙව තියෙන්නේ. ඔන්න ඕකයි ජාතික ගීයට ගිය කල. 

ඉස්කෝලෙත් උදේ පාන්දරම තියෙන රැස්වීමෙදි ජාතික ගීය ගායනා කරනවා. මාත් ඒ දවස් වල සංගීත කණ්ඩායමේ මී කතුර (වයලීන්) වාදනය කරා. ජාතික ගීය කියල කියලම දහය එකොළම වසර වෙන කොට කටවත් ඇරෙන්නේ නෑ.. ඒ තරම්ම කට හොර වෙලා. මොන සීරුවෙන් ඉදිල්ලක්ද? මේ මලදානේ මොන වෙලාවේ ඉවර වෙනවද කියල හිතින් බැන බැන ඉන්නේ. අපි ජාතික ගීයට ගරු කරන්නේ එහෙම තමා.

නිකං ඉන්න වෙලාවට “ශ්‍රී ලංකා මාතා. උගේ අම්මට මම ඇරියා“ වගේ සම්භාව්‍ය ගීත එහෙමත් කියල අපි ඒකට තියෙන ගෞරවේ වැඩි කරා. ඉස්කෝලේ සාහිත්‍ය සංගමේ රැස්වීම් වලදියි, ශිෂ්‍ය නායක රැස්වීම් වලදියි ඔය ගැන නිතරම කතා උනා. ළමයි ජාතික ගීයට ගරු කරන්නේ නැතෙයි කියලා. කොහේ ගරු කරන්නද? අපේ හිටියා ජිමා කියල සර් කෙනෙක්. මිනිහා හැම වෙලේම තඩි වේවැලක් අතේ තියන් යන්න පුරුදු උනා. මිනිහා ඕක උරුක් කරල ළමයි බය කරාට කාටවත් ගැහුවේ නෑ. ඒක නිසා අපි තේරුං ගත්තා, ඔය වේවැල තනිකං දෝසෙට අරං යන එකක්ය කියලා. ඒකෙන් මේකෙන් අහිංසක වේවැල තිබ්බ ගෞරවෙත් නැති උනා, බයත් නැති උනා. වේවැල ජිමාගේ අතේ කොච්චර වේව්ල වේව්ල හිටියත් එක කොල්ලෙක් වත් ඒකට බය උනේ නෑ. අන්තිමට ජාතික ගීයයි, වේවැලයි එක සමානයි.

ජාතික ගීය කියන්නේ යම් කිසි ජාතියක් තමන්ගේ ශ්‍රෙෂ්ඨත්වය විදහා දක්වන්නට, ජාත්‍යාලය හදවතේ පුරවගන්න තියෙන බොහොම බලගතු ගීතයක්. එහෙම ජාතික ගීය ගණිකාවක්ගේ තරමටම දැං වැටිල තියෙන්නේ. පහලම දේශපාලන කක්කුට්ටගේ ඉදල, ඉහලම තල්මහ දක්වාම පුක තියාගන්න ටකරං මඩු වල, මිනිස්සු වටවෙන රැස්වීම් කියල අපි කියන ඒවගේ, මොන විදියෙන් හරි ජාතික ගීය කියනවමනේ මහ සද්දෙන්. ඒ වෙලාවට බීපු ඈයෝ කොහේ සීරුවෙන් ඉන්නද? බොරුවට දගලනවා උනාට ජාතික ගීයේ තියෙන වටිනාකමක්වත් මේ යක්කු දන්න එකක්යැ.

අපිටය කියල ජාතික ගීයක් ඉස්සෙල්ලම කිව්වේ ඔය 1949 තිබ්බ ජාතික නිදහස් උත්සවේදි තමා. එතකං අපිත් “රැජින රැකේවා“ (‍God Save the Queen) කියන එංගලන්තේ ජාතික ගීය තෙපර බබා හිටිය ජාතියක් නෙව අපි. සමරකෝන් මහත්තයා ඉස්කෝලේ උගන්නද්දි ඒ ළමයින්ගේ ජාතිමාමකත්වය ඉහල නංවන්නෙයි කියල ලිව්ව කවියක් තමා අන්තිමට අපි ජාතික ගීය විදියට බාර ගත්තේ. 1978 සීයගේ ව්‍යවස්ථාවෙන් ජාතික ගීය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවටත් ඇතුලත් උනා. හැබැයි ඒකට තියෙන නෛතික අයිතියක් පමණක් ඉතුරු වෙද්දි ජාතික ගීය, එකම බයිලාවක් වී හමාරයි ලංකාවටම. දැං මොන එකාද ජාතික ගීය හැගීමෙන් ගායනා කරන්නේ. ජාතික ගීයේ අවශ්‍යතාවය තියෙන්නේ ඔන්න ඔලිම්පික් මෙඩැල් එක දිනපු සුසන්තිකා හින්දයි, වර්ලඩ් කප් ගත්ත අර්ජුන ගොයියගේ කට්ටියයි හින්දා තමා. ඒකත් මොලෝ රහක් නැති සින්දුවක්ම විතරක් වෙන්නේ බැරි වෙලා හරි ඔය දෙකම ලංකාවේදි ගත්ත නං. ඇත්තටම ලංකාවේ ඉන්න උන්ට ජාතික ගීය ගැන කිසිම හැගිමක් නෑ. ඒක වැදගැම්මකට නැති සිම්බෝල් එකක් ගානටයි දාලා තියෙන්නේ. හැබැයි පිටරටකට වෙලා ඉන්න කොට නං ඔන්න “ශ්‍රී ලංකා මාතා“ කියල ඇහුනත් ඇගේ මවිල් කෙලින් වෙනවා. ඒත් ලංකාවට ආවම ඒ තත්වේ වෙනස් වෙනවා.

මොකක්ද හේතුව.. වෙන මොකක්ද ඉතිං බල්ලටයි කොල්ලටයි, නරියටයි හැම එකාටමයි කිසිම බාධාවකින් තොරව ජාතික ගීය ඉබින්න දීල තියෙන එක තමා. මුන් දන්සැල දෙන්න කලිනුත් ජාතික ගීය දානවා, දහම් පාසල පටන් ගන්න කොටත් ජාතික ගීය දානවා. දැන්නං ඉස්කෝලේ ජාතික ගීය සතියට දවසයි කියන්නේ. ටීවි එක ඉවර උනාමත් ජාතික ගීය දානවා. රේඩියෝ එකත් එහෙමයි. මොකෙක් හරි ආවත් ජාතික ගීය. හැම එකාටම රමණය කරන්න දීපු මේ ජාතික ගීය දැං විකාරයක් වෙලා හමාරයි. අපි ජාතික ගීයේ දෙමළ ප්‍රකාශනය කරන්න ඉඩ දෙන්නෙත් නෑ, ව්‍යවස්ථාවෙන්ම අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන සලසලා තියෙන එකේ. මුං අහන්නේ මොන රටේද ජාතික ගීය බාසා දෙකකින් ගායනා කරන්නේ කියලයි. මෝඩ යක්කුනේ.. බාසා දෙකකින් නෙමෙයි දුසින් ගානකින් කියන ජාතින් පවා ඉන්නවා. ඉන්දියාව ඒකට උදාහරණයක්. බෙල්ජියමේ, කෙන්යාවේ, දකුණූ අප්‍රිකාවෙත් එහෙමයි. බාසා කිහිපයකින් ම ගායනා කරනවා.

මොන හේතුවකට හරි මට නං ජාතික ගීය මගේ ජාතිකාභිමානය නංවන්නේ නෑ. මම දන්න තරමින් ටීවි එකේ ජාතික ගීය යන කොට අපේ පොඩි එකෙක් වත් බලෙන් හිටවන්න බෑ. උන්ටත් ඒක සිංදුවක් විතරයි. පාරේ යන එකෙක් ජාතික ගීය ඇහුනයි කියල පාරේ හිටගන්නවද නෑනේ. එහෙනං මොන මගුලකට, ලංකාවේ තියෙන හැම උත්සවේටම ජාතික ගීය දාන්නේ. ඒකෙන් ජාතික ගීය ගණිකාවක් වෙන එක විතරයි වෙන්නේ. ව්‍යවස්ථා අරව මේවා මොකක් හරි මෙව්ව එකක් කරලා, ජාතික ගීය අත්‍යාවශ්‍යම ජාතික අවශයතා පමණක් වාදනය කරා නං අහවරනේ..නේද??