සම්මා දිට්ඨි!!!

හෙමින් ආපු කාර් එක ඒ සැනින්ම වේගේ වැඩි කරල, පාර පුරා යන්න ගත්තා. අහල පහල තිබුන වාහන වල හෝන් වලයි, මිනිස්සුන්ගේ ගෝසාවයි එක්ක පාර පුරා එකම ගාල ගෝට්ටියක්. සමහර වාහන ලයිට් කනුවක් දෙකක් බදාගත්තා. සමහර මිනිස්සු කකුල් වල ලෙලි යනකංම දුවනවා. වටේ පිටේ කරදරයක් නොවෙන දුරක ඉන්න මිනිස්සු ඇස් ලොවි ලෙඩි තරං ලොකු කරන් කටවල් බලි වගේ ඇරගෙන හුස්ම ගන්නත් අමතක වෙචිචි ගානට බලන් ඉන්නවා. විටෙක නලලට යන අත් “බුදු අම්මේ“ කියාගෙන මරහඩ තලන මිනිසුන්ටත්, ජීවිතේ තව තත්පරයක් හරි ජීවත් වෙන්න ආසාවෙන් අයාලේ දුවන මිනිස්සුන්ටත් එකම එක ඉල්ලීමයි තියෙන්නේ. ඒක පේන්නේ ඒ අයගේ ඇස් වලින් විතරයි. මේකෙන් මාව බේරල දෙන්න කියන එක. මේ විදියට හැමදේම උඩුයටිකුරු වෙන්න එක මිනිත්තු භාගයක් වත් ගියේ නෑ. එකම හේතුව හොදට ආපු වාහනයක් එක පාරටම පාර පුරා පිස්සු කෙලින්න ගත්ත එක. අංශු මාත්‍රයක් වෙච්චි මේ ඉඩ කඩ තුල මුළු ලෝකයක්ම කලඹන තරමේ තදියමක් තිබුනා. ඒ සැනෙකින් ඩොං ස්ලාං බ්ලාං කියන සද්ද ටිකත් එක්ක ලේලන්ඩ් බස් එකක බදේ මැදින් ගැටුන කාර් එක නතර උනේ බොනට්ටුවෙන් භාගයක්ම බස් එකේ බදේ ගිල්ලුනාට පස්සේ. එක පාරටම නිහඩ තාවයක්. ඒකත් තත්පර ගානයි. 

“කාර් එක හැප්පුනා“ කියාගෙන ඒ සැනෙකින් මිනිස්සු අනතුර වෙච්චි දිහාවට දුවන්න ගත්තා. අර මරු විකාරෙන් තමන්ගේ ජීවිතේ බේරගන්න දුවපු හුගක් අය දැං මහන්සි වෙනවා තමන්ව මරුව තුරුලට යවන්න කැස කවපු වාහනේ ඉන්න මිනිස්සු ටික බේරගන්න. ඔව් බලන්න දෙයක් නෑ සිට් බෙල්ට් එක නොදා හිටපු කාරෙකේ හිටියේ එක්කෙනයි. ඩ්‍රයිවර්ගේ ඔළුව බිදිල පැත්තට ඇල වෙලා. බිදිච්චි වින්ඩ්ස්ක්‍රීන් එකෙන් පැනපු ලේ පාරවල් බස් එකේ බදේත් සටහන් තියලා. හැම දෙයක්ම සන්සුන්. හැම වාහනයක්ම නැවතිලා. අනතුර වෙච්චි තැන වටේ මිනිස්සු සිය ගාණක් පිරිලා. ආයෙත් “බුදු අම්මේ“ කියාගෙන නලලට යන අත් ඇතිව මිනිස්සු විස්සෝප වෙනවා. හැබෑවටම මේ වෙලාවේ උදව් කරන්න ආපු මිනිස්සු යක්ෂයෝ වගේ අනිත් උන්ට බනිනවා. 

“තොපි මිනිස්සුද යකෝ... අලවංගුවක් ගෙනෙල්ලා ඉක්මනට.. කට ඇරන් බලන් ඉන්නේ නැතිව“

ඒ සැනෙකින්ම තමන්ටත් යුතුකමක් කියල දෙයක් ඇතැයි හිතිච්චි එකෙක් දුවල ගිහිල්ල කොහෙන්දෝ පත අලවංගුවක් ගෙනාවා. ඒකෙන් ඩ්‍රයිවර් පැත්තේ දොර කඩන්නයි ලෑස්තිය. ඒත් එක්කම ඒ පැත්තේ ඉස්සරහ රෝදේ බිදිල, බස් එකේ බදේ හිරවෙච්චි කාර් එක, බිමට වඩා උඩින් තියෙන විත්තිය දැක්ක විචක්ෂණශිලි අයෙක්, අර අලවංගුවෙන් අනින්න ගිය මනුස්සයව ඉක්මනට එතනින් අයින් කරල, කොහෙන්දො ගෙනාපු නාවර ගෑවිච්චි ලී කොට දෙක තුනක්, කාර් එක බිමට බහින්න බැරි වෙන්න යටින් තිබ්බා. ඒ වෙලාවේ එතැන මුලිකත්වය ගත්ත මිනිස්සුන්ගේ ධෛර්යයි, එකමුතු කමයි දැක්කම මේ ලංකාවද කියල හිතෙන තරමට හදවතට වේදනාවක් එනවා, හරියට කරුණු දන්න කෙනෙකුගෙ නම්.

අලවංගුවෙන් හිල් වෙච්චි බදෙන් නිදහස් වෙච්චි දොර එක්කෙනෙකුට අතින් අරන් පැත්තකින් තියන්න පුළුවන් උනා. එතැනින් එහාට කාර් එක ඇතුල දිහා බලන එකත් හරිම ජුගුප්සාජනකයි. කාර් එකේ බිම එකම ලේ විලක්. ඩ්‍රයිවර්ගේ දකුණු කකුලේ දණහිස බිදගෙන ස්ටියරින් වීල් එකේ අලවංගුව ඇවිල්ලා, ඒක කකුලෙම හිර වෙලා. එක අතක් දෙකට බිදිලා ඒකෙන් ලේ වෑහෙනවා. තනිකර ලෙයින් පෙගුනු රතු මිනිහෙක් අමාරුවෙන් එළියට ගත්ත මිනිස්සුන්ට උනෙත්, අර මිනිහා වගේ ලේ වලින්ම නාන්න. එළියට ගත් සැනින් ජීවිතය කියන සාගරයෙන් එතෙර වෙච්චි මළකදක් තමන් එළියට ගත්ත බව තීරණය කරන්න එතන ඉන්න ඕනම කෙනෙකුට පුළුවන් උනේ, උරිස්සෙන් අල්ලපු මනුස්සයට තවත් එක්කෙනෙක් උදව්වට ගන්න වෙච්චි නිසයි. ඔව් ඒ උදව්ව ඕන උනේ බාගෙට බිදුනු ඔළුව අල්ලගන්න.

තවත් මිනිත්තු ගානකින් පොලීසිය ආවා. ඒ සැනින්ම ආපු ඇම්බියුලන්ස් එකෙන් මිනිය ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිච්චා. තවත් ටික වෙලාවක් යන කොට බස් එකට රිංගපු කාර් එක උස්සල බිමට තියල පාරෙන් අයිනට කරා. අනතුරට මුහුණ දීපු බස් එකෙත් ආපු මිනිස්සු ආගිය අතක් නැති හින්දා ඒක පොලිසි ගියා. වටේ පිටේ අය ඉක්මනට වීදුරු කෑලි, තහඩු කෑලි, රබර් බීඩින්, ලයිට් කවර කප් කෑලි වගේ සුන් බුන් ඔක්කොම  පාරෙන් අයින් කරා. 

පොලීසියේ එක්කෙනෙක් මුල්ම වතාවට නළාව පිම්ඹට පස්සේ ඉස්සෙල්ලම මෝටර් සයිකලයක් සෑහෙන්න අමාරුවෙන් ගියා. ඒක එතැනින් යවන්න පොලිස් නළාව දෙතුන් පාරක් ම ගහන්න උනා වගේම සයිකල් කාරයට බනින්නත් උනා. (වෙලාවට මාලිංගට වඩා හොද එකෙක් එතන ඩියුටි දාලා තිබ්බ නිසා වෙන්ටැති ඇහුවේ නැත්තෙ, ඇයි මීට කලින් ඇක්සිඩන්ඩ් එකක් දැකල නැද්ද කියලා) ඊට වඩා ඉක්මනින් තවත් මෝටර් සයිකල් දෙක තුනක් ගියා. දැං රෝද තුනේ දෙක තුනකුත් එතැනින් පිටත් උනා. කිසි කලබලයක් නෑ මෙච්චර වෙලා එකතැන තිබ්බ වාහන දුසිං ගානක් හෙමීට හෙමීට තමන්ගේ අරමුණ වෙනුවෙන් එතැනින් නික්මුණා. තවත් විනාඩි 10 ක් විතර යන කොට වාහන තදබදයක් ඇත්තෙම නෑ. අර කාර් එක පාර අයිනේ තියෙනවා. පැයක් දෙකක් විතර ඇවෑමෙන් බූම් ට්‍රක් එකක් ඇවිල්ල ඒකත් පටවං පොලීසි ගියා. හවස් වෙන කොට එතන තිබ්බි ලේ පැල්ලං හිටං ගෙවිලා ගිහිල්ලා. ඒත් පොඩි පොඩි වීදුරු කෑලි ටිකක් පාර අයිනට වෙන්න විසිරිලා. එච්චරයි. මොකද උනේ කියල අහන්නවත් කෙනෙක් හවස් වෙනකොට හිටියේ නෑ.

හෝඩුවාවක්..

මනෝජ් පරනෑන්ඩු කියල හෝතඹුවෙක් මෙන්න බ්ලොග් එකක් දාලා. 

ප.ලි. - මේක අපේ ඩ්‍රැකි ගෙන් ගත්ත හෝඩුවාවක්.. පර්යේෂකයා කියල කෙනෙක් සොරබොර ගැන හොද චාරිකා සටහනක් එක්ක විස්තරයක් දාලා තියෙනවා.. ඒකත් හොදා..