අළු සහ ගල්

දවද් දෙක තුනකින් මොකක් හරි ලියනව කියල හිත හිත හිටියට එහෙම ලියවෙන්නේ නැතෙයි කියල මට අද තේරුනා. ඇත්ත නෙව.. හිතුවයි කියල වැඩ කෙරෙන එකක්ය.. වැඩ කරන්නම ඕන. හැම දේටම වඩා වටින්නේ වැඩ කරන එක තමා.. එහෙම නේද? 

පහුගිය ටිකේ නං ඔය බ්ලොග් කටු කීපයක් කාල් ගාගෙන ගාගෙන ගියාට සිහි බුද්ධියෙන් හරියට කිසිම දෙයක් කියවන්න තරං ඉස්පාසුවක් තිබුනේ නෑ. රාජකාරි වැඩ, පෞද්ගලික වැඩ, ඒ මදිවට අළුත්ම එක මගුල... නෑ නෑ තෙමගුල සිහි කරන්න උත්සවයක් කරන උත්තමයෝ වගේකට බොක්කේ හැල්ප් කිරීම. ඒක නං ටිකක් අමාරු සීන් එකක්. ඉස්සෙල්ලාම උන්ගේ වෙසක් උත්සවේට නමක් දාලා දෙන්නය කිව්වා. ඉතිං දහ අතේ කල්පනා කරල බැරිම තැන එක නමක් දුන්නා.. ඒක දාලා දුන්නම කියපි “අයියේ බැනර් එකකුත් ඩියසින් කරල දෙන්න“ කියල. ඒක නං තාමත් කරනවා. උන්ට ඕන දේවල් කරන්න මං දන්න එකක්යැ. අනික ඔය ඩෙස්ක්ටොප් පබිලිස් මළදාන මම දන්න එකක්යැ. ඔව් බැනර් එකේ වැඩ ඉවර කරන්නත් කලින් එනවා තව රික්වෙස්ට් එකක්. “අයියේ බැනර් එකේ ඩිසයින් එකෙන්ම ඉන්විටේෂන් කාඩ් එකයි, ඔෆිෂියල් අයට ගහන්න පොඩි බැජ් එකකුයි හදල දෙන්නෙයි“ කියලා. ඒ මදිවට ඒකේ ලියුං කරදහි රවුං කරල හදන්න ඕන, ඔය අනුමත කරගන්න ඕන සමහර දේවල් වලට දුවන්න ඕන. ඒත් ඉතිං කරන්න එපායැ... නැත්නං මුං මගේ ඔළුව කනවා නෙව. ඔව් කමක් නෑ පිං හරි රැස් කර ගන්න පුළුවන් නේ.. ආ.. කියන්න අමතක උනා.. ඒ යක්කුන්ගේ වෙසක් උතසවේ අනුසාසක ද කොහේද එකට මගේ නම දාලා තියේලු.. හැක් හැක්...

හරි ඕව අපි අමතක කරමු.. මං මේ කල්පනා කරේ ඇත්තටම මිනිහෙක් මැරුනම බෙර ගහල වල දානවද, පුච්චල දානවද නැත්නං එල්ලල තියනවද කියලයි. හරියටම කිව්වොත් පුච්චල එල්ලල තියන්න තමා දැං වැඩි කට්ටියක් කැමති. මේක මතක් උනේ පහුගිය දොහේ අපේ දේශිකාගේ නැන්දා කෙනෙක් ඒ කියන්නේ එයාගේ තාත්තගේ අක්කා නැති වෙලා අවමගුල තිබුනා. බෙර ගහල එක්කං ගිහින් ළමයි කොච්චර එපාය කියල ඇඩුවත්, පෙට්ටිය පුච්චල දැම්මා.. පස්සේ ආදාහනාගාරේ වැඩ කරන අයියා කෙනෙක් ගෑස් කාමරේ හරියෙදි මාව හම්බ උනාම කිව්වේ,

“බලන්න මල්ලි.. දැක්ක නේ. ස්විච් එක දාන්න දුන්නෙත් නෑ. ඒ තරං එපාය කිය කිය ඇඩුව ඔක්කොම අය. ඒ උනාට අම්මව පුච්චල දෙන්නය කියල සල්ලි බැදල අපට ෆෝම් එක භාරදුන්නෙත් ඔය අයම තමා“ කියලා.

හැක්.. හැක්.. ඇත්ත නේන්නං.. පුච්චන්නෙයි කියල සල්ලිත් බැදල මිනිස්සු ඉස්සරහ වීරයෝ වගේ දුකෙන් අඩනවා අනේ අපේ අම්මව පුච්චන්න එපා කිය කිය. මල සමයං. 

හරි දැං ඕක නෙමෙයි නේ පුරස්නේ... අළු ටික මුට්ටියක දාලා ආදාහනාගාරේ තිබුනට මොකෝ ගෙදරට ගේන එකක්ය. අසුභ ලකුණු නේ.. අනේ මන්ද අම්ම උනත් මැරුණම අසුභ වෙනවා. ඉතිං ඔය සොහොන හදනකං ඔය මුට්ටිය මුල්ලක තියල තියෙනවා. ළමයින්ට පුළුවන් උනාම වලක් කපල මුට්ටිය ගෙනැල්ල සිමෙන්ති දාලා වහල සොහොන බදිනවා. ඒක තමා අපේ සම්ප්‍රදාය. මේ කට්ටියත් ඕං මැයි පළවෙනිදා වළ කපලා සිමෙන්ති ගෙනැල්ලා මැරිච්චි මනුස්සයගේ අළු ටික ගෙනැල්ල සොහොන බදින්නයි ලෑස්තිය.  වැඩේ බාගෙට කෙරෙද්දි එක්කෙනෙක් එයාගේ මල්ලිට කිව්වම “මල්ලිගේ ත්‍රීවිල් එකෙන් ගිහින් මුට්ටිය අරන් එන්න“ කියලා. හරි කියල මලයා යන්න ලෑස්ති උනාම මලයගේ පවුල ළගට ඇවිල්ල කුටු කුටු ගානව මම දැක්කා. ටික වෙලාවක් ගියත් ත්‍රීවිල් එක යන පාටක් නෑ.. අයියා ඇහුවා මොකෝ කියලා. එතකොට මල්ලි කියපි, “හරි වැඩේ නේ.. මම පැට්‍රල් ගහගෙන ඇවිල්ල නෑ. දැං අතන්ට යන්නවත් පැට්‍රල් නෑ“ කියලා. එතකොට පැනපු ගමන් අක්කා කියපි “හා අයියා ගිහිල්ල එහෙනං ඔයාගේ බයික් එකෙන් අරගෙන එන්න“. කලින් වගේම තමා අයියගේ පවුලත් ඔරවනවා මම දැක්කා. ඒකෙන් අයියත් පහු බැස්සම, ළගපාත තිබ්බ පුට් සයිකලයක් අරන් මලයා, ආදාහනාගාරෙට ගියා. ඊට පස්සේ හැමෝටම සතුටුයි. නෑනලා නෑනලා කතා වෙනවා. 

“ඔය මීනි අළු වාහන වල ගෙනාවම වාහන වලට වගතුවක් නෑලු“ අනේ මන්ද...

මාත් දැං තේ එකක් හෙම බීල හිටිය මුට්ටිය යට කරන කං. මෙන්න බොලේ මලයා එනවා හිස් අතින්ම. හැක් හැක්.. ඕං වැඩේ සීන් වෙලා.. ආදාහනාගාරෙන් කිව්වලු අළු මුට්ටි තියාගන්නේ සතියක් විතරයි. ඊට පස්සේ විසික් කරල දානවය කියලා.

අයියෝ අම්මා කිය කිය ළමයි දැං නහයෙන් අඩනවා. මොනා කරන්නද, වළ බදිනවද, නැත්ද? මීයො වගේ උන් ටික දෙපැත්තට අදිනවා. ඔය වෙලාවේ දේශකයා එකම ගැලවුම්කාරයා වගේ සිංහ සෙයියාවෙන් මැද්දට පැනල මේඝ ගර්ජනා කරන්න පටන් ගන්නවා. මොකෝ කියන්නේ ඔය මැරිච්චි නැන්දගේ අක්කගේ සොහොන බැන්දෙව්වේ මේ දේශකයා තමා ඉතිං.. හැක් හැක්..

“අක්කේ මෙහෙමයි.. අපි සොහොන් බදින්නේ අළු ආරක්සා කර ගන්න නෙමෙයි නේ.. එහෙනං යකඩ පෙට්ටියක දාලා ගෙදර තියාගන්න බැරිය. එහෙම බැරිනං සේප්පුවක දාන්න බැරිය. ඒක නෙමෙයි අපි සොහොන බැදල තියෙනව දැක්කම වෙන එකම දේ ඒ මනුස්සයා අපිට මතක් වෙන එක. ඒක නේ නම ගහල තියන්නේ.. නම ගහල නැත්නං කනත්තේ තියෙන එක සොහොනක් වත් අදුරගන්න පුළුවන්ද? බෑනේ.. ඒක නිසා මම කියන්නේ ඔය පටන් ගත්ත විදියටම සොහොන බැදල ඒ මනුස්සයගේ මතකේ තියෙන්න නම කොටල දාන්න. මොකද අපි ඕකේ අළු දාලා නෑ කියල ලියන එකක්ද.. එහෙම නේද?“

වාසනාවට හැමෝම මුණු මුණු ගාලා වැඩේ අනුමත කරා. ඉතිං ඔන්න හිනා වෙවි සොහොන බැදල කස්ට්ය එක්ක විසිරල ගියා. 

ආ දැං දේශකයා සොහොන බැන්ද කතාව.

ඔය දේශිකාගේ ලොකු නැන්දා අසනීප වෙලා දේශිකාගේ ගෙදරමයි හිටියේ. බැදලා නෑ. පිං දහං ඉස්මුරුත්තා වෙන කං කරත් වයසට ගියාම මේ මනුස්සයට සලකන්න කවුරුවත් නැති තැන දේශිකාගේ තාත්තා එයාව එහේ එක්කං ඇවිල්ල. බෙහෙත් හෙම අරන් දෙනවා. කන්න බොන්න දෙනවා. ඒත් කවුරුවත් ඔය මනුස්සයා දිහා බලන්නේ නෑ. අවුරුදු අසුව පැන්නට පස්සේ හොදටම දුරැවල වෙච්චි මේ මනුස්සයට ඇවිදගන්න තියා පැත්තට හැරෙන්නවත් බැරිව හිටියේ. අපි ඊට කිලෝ මීටර් පහක් විතර ඈතින් තමා ඉන්නේ. දේශිකාගේ මලයා තමා එහෙ ඉන්නේ. ඒත් මේකාගේ නෝනා කට්ට දේනුවක්. අර මනුස්සයගේ ආවතේව කං කරන්න බැරිව හෙමින්ම දෙන්න ගිහිල්ල ඔය නෑනගේ මහ ගෙදර තමා ඉන්නේ. අර මනුස්සයා තට්ට තනියම. කන්න බොන්නවත් නෑ. ඉතිං ඇත්තටම දුකේ බැරි හින්දා මම උදේ පාන්දර ගිහිල්ල අර මනුස්සයට තේ එක දීල, කෑම එක තියල, දවල් කෑම එක එයාගේ පහල ඉන්න නංගිට ගෙනැත් දෙන්නය කියල වැඩට යනවා. ආයේ රෑට එනකොට කාමරේ එකම ගූ ගොඩක්. ඇගේ ඉදල ගාගෙන. ඉතිං මට කරල පුරුදු නැති උනත් ඕව පුළුවන් හැටියට සුද්ද කරනවා. හුගක් වෙලාවට මේ මනුස්සය ඇගේ රෙද්දක්වත් නැතිව ඉන්නේ. කෙලින්ම කියනවනං ඕක මමයි මස්සිනයි මාරුවෙන් මාරුවට කරාට දේශිකාවත් ඕවා සුද්ද කරන්න යන්නේ නෑ. අපි අවුරුද්දක් විතර ඕක කරා. එක දවසක් මම උදේ තේ එක දීලා කෑම තියලා ආවා. එතකොට මනුස්සයා ඇස් ඇරල ඇස් පිල්ලන් ගගහ හිටියට, ඒ වෙන කොට කතා කරන්නේ නෑ. මම වැඩට ගියා විතරයි කෝල් කරා නැන්දා නැති උනාය කියල. මට ඇත්තටම දුකක් ආවේ නෑ සන්තෝසයක් ආවා තවත් දුක් නොවිද මැරිල ගියා නේද කියලා.

ඔය විදියට අවමගුල් තියල ඔක්කෝම ඉවර කරල මාස දෙකක් විතර හිටියා. හැමදාම සොහොන් බදිනව කිව්වට මේගොල්ලෝ ඒක කල් දදා හිටියා. මාස දෙකහමාරකට විතර පස්සේ බාස් ගෙනැල්ල සොහොන බදින්න ලෑස්තිය. මම කැමැත්තෙන්ම භාර ගත්තා අළු මුට්ටිය ගේන්න. රිසිට් එක අරන් ගියා ආදාහනාගාරෙට. ඔව්.. හුටා තමා.. මුට්ටිය විසික් කරල.. මම අපේ ගෙදර ආවා ඇවිල්ල ටිකක් වෙලා වාඩි වෙලා හිටියා. දැං මොකද කරන්නේ.. මේ මිනිස්සුන්ට දැං නං සොහොන බදින්න ඕනම වෙලා නේ තියෙන්නේ.. හැක් හැක්. ඒ තරං ආදරෙයි දැං.. ආයේ දෙකක් නෑ ගියා පිටිපස්සට පස් තල්ලියක් ගත්තා.. එළකිරි මුට්ටියකට දැම්මා,. පොඩි ගල් කැට ටිකකුත් අරගෙන දැම්මා.. සුදු රෙදි කෑල්ලක් ගත්තා වැහුවා.. ගෙනාවා. සද්ද නෑ දුන්නා. බාස් දැම්මා ඒක වලට. වැහුවා.. සිමෙන්ති දාලා බැන්දා. එච්චරයි. හැමෝටම හරිම සතුටුයි.. ඒ පවුලේ මැරිච්චි අය ඔක්කෝම එක තැන ඉන්නවනේ. මොකක්ද ඉතිං මටත් සතුටුයි මොකෝ ආයේ වෙසක් එකට නේ ඔය සොහොන සුද්ද කරල බකට් පත්තු කරන්නේ.. ඔව් දෙකක් නෑ ඒකත් මටම තමා කරන්න වෙන්නේ..

ප/ලි - මුට්ටියේ ගල් තියෙන බවක් මේ වෙනකං කවුරුවත් දන්නෑ...