අවුරුදු කාලේ බේබදු තාලේ

ඒ දවස් වල ඒ කියන්නේ 1996-2000 කාලේ මම කාල් ගෑවේ කටුබැද්ද බම්බලපිටිය පැත්ත. උදේම නැගිටිනවා සුරු සුරු ගාලා වතුර ටිකක් කටට දාල හොලවල කට හෝදල අමුවෙන්ම උදේම කරන්නේ සිගරට් එක උරන එක තමා. මොකෝ කියන්නේ අපි හිටිය බෝඩිං කෑල්ලේ ඉතිං තේ උගුරක් වත් දෙන එකක්යැ. ඔය විදියට වැඩේ කරගෙන යන කොට ඔන්න බණ්ඩිය රත් වෙනවා.. බොක්කට සැප ඕන වෙනවා. යනවා ටොයිලට්. 

සමහර උන් දැන් ටොයිලට් යන්න සිගරට් එකක් ඕන කිව්වම මට හිනාත් යනවා. ඒත් කරුමේ කියන්නේ තමන් ඒ කාලේ කොරපු දේවල් අමතක වෙලා වගේ අනුන්ට හිනා වෙන එක නේ. 

ඒකෙන් කාරි නෑ.. මුනකටත් හෝදගෙන ලක ලැහැස්ති වෙලා තියෙන එකම හම්පඩ බෑග් එකේ ලට්ට ලොට්ට දාගෙන එළියට බැස්සම, උදේ කටුබැද්දේ. හවස බම්බලපිටියේ. බෝඩිමට එන්නේ රෑ හත අට වෙලා තමා. ඒ එනකොට රු. 25 - 30 ක විතර ඉදිආප්ප හරි මොන මගුලක් හරි කාලා රු. 60 ක 70 ක සිගරට් අරන් එනවා. මොනව කරන්නෙයි ඉතිං නින්ද යනකං බොන්න.

ඔය විදියට හැමදාම එක විදියට ගෙවුනට අවුරුද්ද කිට්ටු වෙන කොට නිකං ඉන්න බැරි දවසක් එනවා. අපේ එකෙක් ඉන්නවා ගමේ ඉදල ඇවිත් හෝටලයක් දාගෙන ඉන්න එකෙක්. මිත්තරයෙක්. මිනිහට අපි කියන්නේ පැට්‍රෝල්. මගේ බාලාංසේ ඉදලම මිත්තරයා. මිනිහගේ කඩේ තිබ්බේ බෙලෙක් කඩේ හන්දියේ මාළු ලෑලි ඉස්සරහමයි. මම හිටපු ගමන් රෑ ට ගියාම ඔය මොනා හරි ටිකක් බඩට දාගෙන පොඩි ටෝකක් හෙම දාගෙන එනවා නං තමා. ඒත් අවුරුද්ද කිට්ටුව අනිවා යනවා ඌව හම්බ වෙන්න. මොනාද ඉතිං අවුරුදු සීසන් ඌට බිස්නස් සරු උනාම පොඩි අඩියක් හෙම ගහන්න හැකිනේ. 

අනේ ඉතිං මම හැන්දෑවේ හතට විතර බෙලෙක් කඩේ හන්දියෙන් බැහැල උගේ කඩේට ගිහිල්ල බලන් ඉන්නවා. ඔන්න ආප්ප දෙක තුනක් එනවා. ප්ලේන්ටියක් එනවා. සිගරට් එකත් ආවම ඒක අරගෙන කුස්සිය පැත්තට ගිහිල්ල උරල දාල ආයි එනවා. 

ආයි එනකොට මූ මට කියන්නේ හිටහං හිටහං අද මොනව හරි කරමු කියලා. හෙහ්.. මාත් ඉතිං බෑ කියනවා. පිස්සුද... ඒ වචනේ අහගන්න තමා මම යන්නේ. ඒක ඇහුනට පස්සේ ඉතිං මොකක්ද ඔළුව වනල මට තියෙන්නේ පුටුවක් රත් කරන්න විතරයි. ඉන්නවා ඉන්නවා දැං හතහමාරත් පහු වෙලා. අරෑ කියනවා පොඩ්ඩක් හිටහං. ඉතිං ඉන්නවා. දැං අටහමාරයි. මූ ඒත් කියනවා පොඩ්ඩක් හිටහං. මට තිත්ත වෙලා හැමදාම මේ සෙතේමයි. 

මූ එක්ක සෙට් වෙන්න හැදුවොත් යාන්තං නමය විතර වෙනකොට වැඩේට සෙට් වෙන්න පුළුවන්. ඒ කාලේ ඔය ලක්ෂපතිය හරිය හන්දියට කිව්වේ මොකක් හරි ලී මෝලක නමක් මට දැන් මතක නෑ. ඔතන තිබුනා විලිස් කියල් රෙස්ටෝ එකක්. පජාතයි තමා මොනව කරන්නද ඕකට තමා අපි යන්නේ. ගිහිල්ල හොද එකෙන් වයිට් ඩයමන්ඩ් බෝතලයක් අරගෙන ඒක ඉවර කරල නැගිටින කොට අඩුම ගානේ එකොළහටවත් කිට්ටු වෙනවා. ඒ වෙන කොට දොරවල් වහල. ඇරගෙන තමා යන්න වෙන්නේ.

එළියට බැස්ස මම දැං කටුබැද්දට යන්න හදන කොට අරූ කියනවා පොඩ්ඩක් හිටහං මං උඹත් එක්ක එන්නං කියලා.. ඉතිං බඩුනේ. මූ මාව දාන්න එනවා. දෙන්න එක්ක වැනි වැනි පයින් යනවා බෝඩිමට. තාප්පෙන් පැනල කාමරෙත් ඇරගෙන තව සිගරට් එකක් ගහල, හා මං යන්නං කියල මූ යන්න හදනවා. එතකොට මම කියනවා හිටහං හිටහං මාත් එන්නං හන්දියට කියලා. ඕං ඉතිං දෙන්න එක්ක හන්දියට යනවා. 

ඒ පාර ඌව හන්දියට දාල විතරක් එන එක හිතට මදි හින්දා වදෙන් පොරෙන් ඌත් එක්කම බස් එකේ නැගල යනවා බෙලෙක් කඩේ. පිස්සුද ඊට පස්සේ ඌ එන්නෑ. ඌ මාව පානදුර බස් එකකට නංගනවා. මම නැංගා සීට් තියෙනවා වාඩි උනා විතරයි මතක.. හැක්.. “මහත්තයා බහින්න බහින්න පානදුර“.. හික් හික්.. වෙරි බාගෙට හිදිලා මම බහිනවා. 

අනිත් පැත්තට මාරු වෙලා බස් හෝල්ට් එකේ ඉන්න කොට ඕං එනවා මාතර ඉදල කොළඹ යන එකක්. නැංග ඒකට. ගත්ත ටිකට් කටුබැද්දට. සීට් තියෙනව බොල.. වාඩි උනා.. ඇස් ඇරල බලන කොට යකඩෝ ගල්කිස්ස. මදෑ කොරා.. ගල්කිස්සෙන් බැස්සා.. පාර මාරු උනා.. නැංගා මොරටුවකම.. බෑනේ මේ මගුල කරන්න.. පානදුර වගේ ඒවයේ නැංගොත් කේස් නේ. 

අයියෝ වාඩි වෙලා ටිකට් ගත්ත විතරයි මතක.. බැස්සේ මොරටුවේ ස්ටේසම ගාව. දැං රෑ එකයි බොල.. මොකෑ කරන්නේ මේ සන්තෑසිය කරන්න හැකිය දිගටම.. හිතාගත්තා ඕන මගුලක් කියල කටුබැද්දට වැනි වැනි පයින් ගාටන්න. ගත්ත සිගරට් 10 ක් එකක් නිවෙන්න එකක් පත්තු කරා. කොහොම හරි හති හලාගෙන බෝඩිමට එනකොට සිගරට් හතරයි ඉතුරු. ඒ කියන්නේ සිගරට් හයක දුරක් පයින් ඇදල.. හැක්..

ඕං අවුරුදු ආතල්.. ඒකෙන් මේකෙන් ඔය වගේ පජාත සීන් කරන්නේ නෑ. පැට්‍රෝලයට ඔය සීන් එක කිව්ව දවසේ ඉදල ඌ රොයිටර් වගේ පත්තු කරාට පස්සේ මට ගිය කලදසාව ගැන හිතාගත්තැකි නෙවද???

මාතලංට වගේ මටත් තියෙන ඇම්ම වැඩි කමටම මේ පොඩි එකක් කෙටුවේ.. බ්ලොග් ඇම්ම නෙව