Why Should I

අද උදේ බොහොම කාලෙකින් අහන්න ලැබුනා නිමල් ගුණසේකර නම් වූ හුදකලා වූ ගායකයාගේ ගීත කිහිපයක්ම. ඒ ඔස්සේ මගේ සිත දිව ගියේ මේ ගායකයා මොන තරම් කාලෙක ඉදල සරල ගීත ක්ෂේත්‍රයට පෑයු මිනිකැටයක් මෙන් දිදුලනවද කියන එක. දැං කාලේ ගැටයන්ට මේ කව්ද කියල අමුතුවෙන් හදුන්වලා දෙන්න වෙලා තිබුනත්, අප තාමත් ගායකයා මතකයේ නොමැතිව වුවත් ගීතය අහපු ගමන් මේ කව්ද කියල කියන්න පුළුවන් තරම් විඥානයක් ලබා ගෙන තියෙන්නේ, ඒ දවස් වල ගුවන්විදුලි සංස්ථාව (මේකට මොන එහෙකට ගුවන් විදුලි කියල නම දැම්මද මන්ද.. නැත්නං රේඩියෝ කෙහොමද ගුවන්විදුලි වෙන්නේ. මං හිතන්නේ ඒ දචස් වල තිබුන නොදැනුවත්කම මත සිංහල භාෂාවට ඇතුල් වෙච්චි නරකම තේරුමක් ඇති වචන වලින් එකක් තමා මේ) අපට හොද සරල ගීයක රස විදින්න සලස්වපු හින්ද නෙව. අහන්න තිබුනෙත් එක චැනල් එක වෙච්චි එකේ ඒකෙන් සමාජයට වෙච්චි සේවය මොන තරංද කියල කිරල මැනල බලන්න බෑ. ඒ ඔස්සේ බිහිවෙච්චි ශිල්පීන් සංගීතය, සරල ගීය, ගේය පද රචනය කියන කාරණා වලදී ඉතා විශිෂ්ට නිර්මාණ ඇති කිරීමට පෙරමුණ ගත්තා, පර්යේෂණ කටයුතු කලා. 

ගුවන් විදුලියෙන් අහපු සංගීත වැඩසටහන්, ගුවන් විදුලි නාට්‍ය, සාහිත්‍ය වැඩසටහන් හරහා අපි සාහිත්‍යය, කලාව පැත්තට යොමු කළාය කියන එක අතිශයෝක්තියක් නෙමෙයි. ගුවන් විදුලි සංස්ථාව කියන්නේ ඒ දවස් වල විශිෂ්ටයන් බිහිකරන තැනක් උනේ, ඒ උදවිය පඩියක් ලඩියක් බලාගෙනම වැඩ නොකර හින්දයි. අපේ හැලපයියා කිව්වා වගේ ඒ දවස් වල තිබුනේ ඇම්මක්. මේ ඇම්ම හින්දම ලාංකිය සාහිත්‍යය, කලාව හොද තැනකට අරගෙන එන්න ඒ උදවිය ට හැකියාව ලැබුනා.

නමුත් 1977 න් පසුව සමාජය උඩුයටිකුරු වීම හරහා හැමදේම මුදලට මනින පරිසරයක් තුල, එවැනි ශිල්පීන්ගේ රදාපැවැත්මට බාධා එල්ල උනේ, අනිවාර්යෙන්ම වැටෙන්න තියෙන ගස් වල තත්වෙට එම ශිල්පීන් පත් වූ හින්දයි. යම් යම් දේශපාලන තර්ජන ගර්ජන හින්දා කලාව පෝෂණය කිරීමට අත්වැල් දෙන්න බැරි උන ශිල්පීන් විශාල ප්‍රමාණයක් ඉන්නව වගේම ඒ හින්දම කලාව ආපස්සට යෑම සිදු උනා. හැම දේම මුදලට තීරණය කරන සමාජයක ඊට වියුක්තව නැගී සිටීම ඇත්තටම අභියෝගයක් උනත් තාමත් අතලොස්සක් තරම් වූ කලාකරුවන් ප්‍රමාණයක් උඩුගම් බලා පීනන්න වැර දරනවා. එය අපට ශක්තියක් උනත් කුරවල් වෙච්චි සමාජයක් තුල ඔවුන්ගේ පැවැත්ම අවිනිශ්චිතයි. 

මේ හේතුන් හින්දා ලාංකිය ගීත කලාව, නාට්‍ය කලාව, ටෙලි නාට්‍ය කලාව, චිත්‍රපටි ආදි හැමදේම ආපස්සට ගමන් කරන්නේ මාර්කට් කරන්න බැරි දේ සමාජය තුල බලෙන් එබ්බවීමේ අභිලාෂයක් කළු කඩ කාරයන්ට නොමැති හින්දයි. දැං ටෙලි නාට්‍යයක් හදලා ඒක විකුණන්නේ මොකක් හරි ටීවී චැනල් එකකට. ඉස්සර එහෙමද නෑ. කවුරු හරි ස්පොන්සර් කෙනෙක් ඒක මිලදී අරගෙන අපට වෙලාවක් හදලා බලන්න දෙනවා. එතැනදි වැල වගේ ඇදෙන දැන්වීම් නොමැතිව නැරඹීමේ හැකියාවක් තිබුනා. දැං කොහොමද වචන දෙකක් කිව්වා ඇඩ් පනහක් විතර දානවා. මේ යක්කුන්ට ඕන සල්ලි මිසක් නිර්මාණ නෙමෙයි. මේ තත්වය හින්දම සමාජයට හොද නිර්මාණ දායාද කළ ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි වැන්නවුන්ට නිහඩ වන්නට සිදු වෙනවා. වේදිකාව ජයගත් ලූෂන්ලට, සල්ලි දීලා රිප්‍රඩක්ෂන් කරන්න වෙනවා. එහෙම නැත්නං නිහඩව ඉන්න සිදු වෙනවා.

ඒ ඔක්කොම හරියි කිව්වත් මොනවද මේ පෙන්නන නිර්මාණ. ඇත්තටම බැලුවොත් ඊට වඩා හොද ටෙලියක් දෙකක් අපිට හදන්න පුළුවන්. අර තිරිමාදුර කියන නළුවා කෙලින්ම කිව්වේ දැං කලාකාරයෝ හරියට කුලීකාරයෝ වගෙයි කියල. ඒක ඇත්තම කතාව. හුගක් අයට ඩෝං ගියත් දැං වැඩ සිද්ධ වෙන්නේ ඒ විදියට තමා. දිනක සේවය = දිනක පඩිය

මේකෙන් කලාවක් ඇතිවෙනවද නැත්නං කළුකඩ කාරයන්ට සල්ලි හොයල දෙනවද කියන එක ප්‍රශ්න කරන්නවත් ඕන නැති දෙයක්. ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි වෙද හාමිනේ කරල ඒක රූපවාහිනියේ පෙන්නන කොට මොන වැඩ තිබුනත් ඒක බලන්න වෙලාව හදාගත්ත අපි, ජයන්තගේ ඊට පස්සේ ආපු ටෙලි බලන්න තොල කට ලෙව කකා හිටියේ. ඒ වගේ හොද ටෙලි ගණනාවක් පහුගිය අවුරුදු වල රූපවාහිනියේ පෙන්නුවත් දැං තියෙන එක වාණිජ නාලිකාවකවත් අවුරුදු දෙකකින් මෙහාට පිරිපුන් නිර්මාණයක් ඉදිරිපත් කරල නෑ. තනිකරම කසඩ රූප පෙළක් විතරයි පෙන්න්නේ. 

ගීතයට වෙලා තියෙන්නෙත් ඒ සෙතේ මයි. සරල ගීත ශිල්පීන් දැන් නිර්මාණකරනයේ යෙදෙන්නෙ නෑ. ඇත්තටම හොද නිර්මාණ කරුවන්, ගේය පද රචකයන්, සංගීත ශිල්පීන් හිටියත් ඔවුන් කරන නිර්මාණ මාර්කට් කරන්න මේ හිවල් වෙළද අරමුණූ මුල් කර ගත් ආයතන වලට අවශ්‍යතාවයක් නෑ. ඔවුන් දෙකේ කොලේට දාලා වැඩ කරාම, ඊට කොහේතම විරුද්ධ හොද කලා ශිල්පීන් නිහඩ වීම හැර වෙන දෙයක් අපිට පෙනෙන්නේ නෑ. අපිත් කලාව කලාව කිය කිය හිටියට හොද දේ වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනවාද? නැහැ අවංකව කිව්වොත් අපත් ඔවුන් සේම ගොදුරු බවට පත්ව තියෙන විත්තිය හොදා කාරවම පේන්නේ, හැම මිනිහම තමන් හදාගත්ත ලෝකයේ අඩිය තබනව විනා වෙන කිසිම දෙයක් ගැන විශ්වාසයක් වත් උනන්දුවක් වත් නැති මොට මිනිසුන් බවට මේ ආර්තික, සමාජ හා දේශපාලන රාමුව අප හැඩගස්වා ඇති නිසයි. වෙනසක් දකින්න ආසාව තිබුනත් ඒ සදහා සුළු හෝ සකැපවීමක් තබා, උනන්දුවක් වත් නැති නිවට ගතියෙන් කල් ගෙවීම තව ටික කාලයක් යන කොට අපට තේරෙන එක අනිවාර්යයි.

First they came for the Socialists, and I did not speak out--

Because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out-- 

Because I was not a Trade Unionist.

Then they came for the Jews, and I did not speak out-- 

Because I was not a Jew.

Then they came for me--and there was no one left to speak for me.

Martin Niemöller (1892-1984)

අන්තිමට නිමල් ගුණසේකර ගැන නොලියා වෙන මගුලක් තමා ලියන්න උනේ. ඒත් කමක් නෑ ගී පැදුරේ ඔය විස්තර තියෙනවා රස විදින්න පුළුවන් විදියේ..