හිගන කොලිටි!! (Beggars with extreme quality)

“බලපංකෝ බං මේ වේස හිගන්නොගේ තියෙන කොලිටි, යකෝ අපිවත් එහෙම හොයන්නෑ නිකං දුන්නොත් ගිලල දානව මිසක්. හ්ම් කාපල්ලා ඔය බනිස් දෙක“

කාන්ති අක්කා එහෙම කියාගෙනම උදේ පාන්දර ඔපීසියේ දොරෙන් හති හලාගෙන එන ගමන්, එයාගේ මේසේ ගාව පුටු ඇන්දෙ කොනකට අත් බෑග් එකේ පටි දෙකෙන් තොන්ඩුව දාන්න කලින්ම, අනිත් අතේ තිබ්බ ටියුලිප් බෑග් එකෙන් උඩම තිබ්බ සිලි බෑගයේ තිබුන බනිස් දෙක මට දෙන ගමන්ම තරහෙන් කිව්වා.

සාමාන්‍යෙයන් ඕනම විහිළුවක් තහළුවක් කර ගෙන ඉන්න පුළුවන් වෙච්චි කාන්ති අක්කා, කාලෙකින් ඒ කියන්නේ මට මතක ඇති දවසක මෙහෙම මූන රතු කරගෙන, නහයෙන් අඩාගෙන ඇවිල්ල නෑ.. තරහ නොයනවත් නෙමෙයි. ඒත් උදේ පාන්දර නං හරියට දවස් තුන හතරක් පරණ සූරියකාන්ත මලක් වගේ හැමෝටම සිරික්කියත් එක්ක, ගුඩ් මෝනිං බෙද බෙද තමා එන්නේ.. අඩේ මේ සුරියකාන්ත මල පරණයි කිව්වේ මේ අපේ කාන්ති අක්කට දැං පැන්සොං යන්න වයස හරියාගෙන එන හින්දා..

“මොකෑ අක්කේ උනේ, හිගන්නෙක් අද ආදරෙයි කියලවත් කිව්වැයි“

“අනේ පල බං යන්න... අපි මෝඩයෝ බං බැලුවම“

“හා හා මොකද්ද උනේ කියන්නකෝ වද නොදී“ ඔපීසියේ ලපයි සිපයි ඔක්කොම එයාගේ මූනට එබිල එහෙම කියන කොට, ඔපීසියේ කොච්චර ඉඩ තිබ්බත්, පිටින් ආපු එකෙක් හෙම හිටියනං හිතනවා, ඔපීසියේ උං ඔක්කෝම වැඩ කොරන්නේ එක මේසෙකය කියලා.

“හිටහං වතුර ඩිංගක් බොන්න ඕන.. පාල මල්ලියෝ මට වතුර එකක් ගෙනෙං පැටියෝ“

එහෙම කියාගෙනම කාන්ති අක්කා එයාගේ පුටුවටම කියාපු පස්ස ආයි නෝ හෙලුලුම් වෙන්නම පුටුවට තියල, ආසාවෙන් හිටපු පුටු ඇන්දට හේත්තු උනා.

ගුඩුස් ගුඩුස් ගාල වතුර වීදුරුවෙන් බාගයක් විතර ගිලල දාල, දකුණු අතේ පිට පැත්තෙන් කට පිහිදල, ඒ මදිවටද මන්ද, ලේන්සුවෙනුත් කටට වයිපර් සැලකිල්ලකුත් දාගෙන, ඔන්න දැං හීන් හිනාවක් එක්ක කතාවට බහින්නයි ලෑස්තිය. අපි ඉතිං කටවල් උල් කරගෙන, පස්සවල් උස්සගෙන, සමහර ලපයි නං ඒගොල්ලන්ගේ හැට්ටේ බර අඩු කර ගන්න මේසෙ උඩින් ඒවා පතබාවගෙන ලෑස්තියි..කාන්ති අක්කා නොහොත් අපේ ආදරය දිනු වයලට් මිස්ගේ උදේ පාන්දර උනුසුම් පුවත් ටික දැන ගන්න.

උඹල දන්නවනේ මම උදේට ස්ටැන්ඩ් එකට ඇවිල්ල බස් එකට නගින්නේ නෑනේ.. පයින්ම ඇවිල්ල අර මාලක්කු පාලම ගාව කඩේ වීදියට හැරෙන පාලං ගැට්ට ගාවට වෙලා ඉන්නේ ජයම්පතියගේ ත්‍රීවිල් එක එනකං. කොහොමත් දෙතුන් දෙනෙක් ඌ එන වෙලාවට එතන ඉන්නවමයි. අපරදේ කියන්නේ ඌ සල්ලි ගන්නෙත් නෑ.. කොහොමත් ඌට මගෙන් සල්ලි ගන්න බෑ. ඇයි අපේ මහත්තයා ඌට ලෝන් එක පාස් කරල දෙන්න කොච්චර මහන්සි උනාද? ඉතිං මම පාලමේ ගැට්ට ගාවට ඇවිල්ල ඉන්න කොට, අද පාලමේ ගැට්ටෙම කඩේ වීදිය පැත්තට වෙන්න තියෙන පොඩි කොන්ක්‍රීට් කෑල්ලේ හිගන්නෙක් නිදා ගෙන හිටියා. සරමෙන් විතරක් ඇග පොරවගෙන, මිනිහගේ මල්ලම ඔළුවට තියාගෙන නිදාගෙන ඉන්න මේ වයසක මනුස්සය දැක්කම මට හිතුනේ බං අපිත් කවදා හරි බැරි වෙලාවත් මේ වගේ තත්වෙකට ආවොත්, වැස්සට තෙමි තෙමි, පින්නට වැදි වැදි අර වගේ අනාථයෙක් වගේ හීතලේ වෙව්ල වෙව්ල මහ රැයක්ම අර කොන්ක්‍රීට් එකක් උඩ නිදා ගන්න එක කොයි තරං දුකක් ද කියලයි.

එහෙම හිත හිත ඉන්න කොට, චන්දනයා බං. අර පයිප්පයගේ බ්රාන්ච් එකේ ඉන්නේ, ඌත් ආවා ජයම්පතියත් එක්ක යන්න බලාගෙන. මම ඌටත් පෙන්නුවා අර වයසක හිගන මනුස්සයා අසරණ විදියට ඉන්න හැටි. කියන්න දෙයක් නෑ බං කකුල් දෙකේම තනි කර දැලි බඩ. කොන්ඩෙත් මං හිතන්නේ අවුරුද්දකින් වත් අල්ලල නෑ.. ඌ පෙරවගෙන ඇදං හිටිය සරමත් ඒ වගේම තමා, වෙලාවට පොඩි පොඩි හිල් විතරයි තිබුනේ. වයසත් එක්ක බැලුවමනං, ඕන්නං අවුරුදු හැට පහක් විතර ඇති.

මම කතා කරේ,.... ඇත්තනේ බං, සමහර විට මේ මනුස්සයටත් අපිට වගේ දරු මල්ලෝ ඇති, ඒ ළමයි හොද තැන් වල වැඩ කරගෙන හොදට ජීවත් වෙනවත් ඇති. ඒත් බලාපං කෝ පාපේ කියන්නේ... පව් අසරණයා අර විදියට පාලං ගැට්ටක මුළු රැයක්ම නිදාගන්නවනේ. අපිටත් කවද හරි ඔය වගේ දෙයක් උනොත් එහෙම මොන තරං දුකක් විදින්න වෙනවද බං..

ඒත් මං හිතාගත්තා මම ගෙනාපු බත් දෙකෙන් දවල් බත් එක මේ මනුස්සයට දෙන්න ඕන කියලා. එතකොටම තමා මතක් උනේ, මම මස් මාළු කන්නේ නැති හින්දා මේ මනුස්සයා බත් එක ගත්තම මාළු මුකුත් නෑ කියල දැක්කම, මොනව හරි හිතුනොත්... පව් අසරණයා කියල මම ඒ අදහස හිතින් අයින් කරගෙන හිටියා. හැබැයි මම හිතාගත්ත බං හෙට උදේට එන කොට හොද ලොකු බත් එකක් හදාගෙන එන්න, ඒකට චිකන් ටිකකුයි මාළු ටිකකුයි දාගෙන ආවම මනුස්ස්යා සතුටෙන් කෑම එක කාවි නේ කියල හිතාගෙන. ඒත් බං මට අර මනුස්සයා නිදාගෙන ඉන්න විදිය දැක්කම හෙන දූකායි. මම චන්දනයත් එක්ක මේ මනුස්සයා ගැන කතා කරන එක ඌට ඇහෙන්නත් ඇති කියල හිතල, කීප වතාවක්ම බැලුවත්.. නෑ බං හොද එකෙන් මිනිහා නිදි.

මගේ හිතට ඒත් හරි නෑ බං.. මේකට මුකුත්ම දෙන්න විදියක් නෑනේ කියලා.. ඔන්න එතකොට තමා මට මතක් උනේ බං,...අපේ මහත්තයා ඊයේ පුතාට කන්නෙයි කියලා බනිස් එකකුයි, ජෑම් පාස් එකකුයි ගෙනැල්ල තිබුනා.. අපේ ඒවා අපි කෑවට කොල්ලා මේවා කන්නේ නෑ. කොල්ලා එනකොටත් රෑ වෙනවා නේ. ඒක නිසා මිනිහා බත් ම කනවා. ඔන්න උදේ එන කොට ඔය බනිස් දෙක මතක් වෙලා, මම උඹලට ගිලින්න දෙන්න පුළුවන් හින්දා ඒ දෙක කෑම බෑග් එකේ දාගෙන ආවා.

මම ඒක අරගෙන අර මනුස්සයා ළගට ගියා..

“සීයේ නිදිද??? බනිස් දෙකක් තියෙනවා දෙන්නද??“

“හ්ම්... මොනවද බනිස් කිව්වේ“

මට ඒ වෙලාවෙ බං, ඔය ජෑම් පාස් කියන එක කොච්චර කරත් මතක් උනේ නැති හින්දා කල්පනා කරල බැරිම තැන කිව්වා,

“නෑ සීයේ බනිස් දෙකක්“ කියලා

“බනිස් දෙකක්,... ක්‍රීම් බනිස්ද...... ඩබල් බනිස්ද..... පැකට් කරලද“

“නෑ සියේ බෑග් එකක දාල තියෙනනේ නිකං බනිස්“

මම මෙහෙම මේකත් එක්ක කතා කරාට ඒකා මේ වෙන කං ඇස් දෙක වහගෙනම තමයි කතා කරේ. එතකොට මට හිතුනා මූ අපි කතා කරපු ඒවත් අහගෙන ඉන්න ඇතෙයි කියලා. එහෙම හිතන කොටම මූ මට  ඇස් දෙක වහගෙනම අත දික්කරාම මම බනිස් බෑග් එක දුන්නා.. මිනිහා හෙමින් ඇගිලි වලින් බනිස් බෑග් එක මිරිකල, බලල මට කියනවා බං..

“හ්ම් හ්ම්... අරගෙන යන්න... අරගෙන යන්න“

මට ඒ වෙලාවේම මූට ඔය බනිස් දෙකෙන් ඔළුවට දමල ගහන්න හිතුනා. ඒත් ඌට නෙමෙයි බනිස් දෙක අපරාදේ හින්දා, මම ආයේ හිත හදාගෙන ආවේ කොහොම උනත් උඹල කනවනේ කියල හිතාගෙන. ආයේ නං බං මම එක හිගන්නෙකුටවත් සත පහක් දෙන්නේ නෑ.. බලපං උංගේ තියෙන කොලිටි.. උං කන්නේ පැකට් කරපු ක්‍රීම් බනිස් හරි ඩබල් බනිස් හරි විතරයි මං හිතන්නේ. බලාගෙන ගියාම බං අපි නේ හිගන්නො. ඔය අහුවෙන ඕන එකක් කනවා.

කස්ටියටම හෙන හිනා.. ඒත් ඉතිං වැඩෙත් සිරියස් තමා... හෙහ්..

කටකාර දේශකයා පැනපු ගමන් කාන්ති අක්කට කිව්වා.

“ඔව් මං හිතන්නේ ඌ පැකට් කඩපු බනිස් කන්නේ නැතිව ඇති“

එතකොට සමින්දයා කියනවා

“නෑ බං ඌ කිඹුල් බනිස්, ලොකු රෝල්ස් විතරක් කන එකෙක් වෙනනැති“

ඒක අහං හිටපු පියුමියා

“නෑ බලපං ඌට බනිස් අල්ලල බලල කොලිටි කියන්න පුළුවන්.. හොද බනිස් කාපු එකෙක් වෙන්න ඇති“

හැක හැක... උදේ ආපු හිනාව පස්සේ දොරෙන් රැව් පිළිරැව් දිදි පලා ගියේ ලොකු තැන එනවයි කියල පෙන්නන සිග්නල් එක, ඒ කියන්නේ ලොක්කගේ කියුබිකල් එකේ ලයිට්, ඒසී පත්තු කරන්න පාලයා ස්විච් බෝඩ් එක දිගේ බඩ ගාන කොට තමා...