කවිද අහනවා බොරු!!

එන විට යන විට
කණූකුණු ගාන
“එනකොට පිටි පැකට් එකක් ගෙන්න“

කොහෙන් තියෙද සල්ලිද?
හිතා හිතා තැවෙමින්
කන්තෝරු යනකොට
මතක් වෙයි ලබන මස
ගෙවිය යුතු ණය බර

ඒ අස්සේ,
මඟදී
ආතර් අයියා

“මහත්තයා. කොල්ලගේ මඟුල් ගේ ළගයි්
මහත්තයට තමා ඉස්ඉස්සෙල්ලම කියන්නේ“

කියනකොට

හන්දිපත් වෙව්ලුවා
සුසුම්නා ඉරාගෙන
හිරි වැටෙන රිදිල්ලෙන්
හිනාවකි පැන්නේ

හවස මං එනකොට
තුන්සීයක් හොයන එක
කොච්චර බරක්ද
දාහකට වැඩිය ලැජ්ජයි
කියල හිතෙන කොට
ආතර්ගේ මඟුල
නාහෙටම කටු අනිනවා

ලබන මාසේ ණය
එක්ස්ටෙන්ෂන් එකක් ගනිවී
අතට එන රුපියලෙන් 
ඇඳුමක් කුඩුමක් හදාගෙන
යන්න වෙනවාමය මඟුලට

ඊටත් කලින්...

බුලත් දෙන්නට ආවම
ඒකට තෑග්ගක් 
සොයා ණය කන්දක්
එළි පත්තු කරද්දී

කිරි පැකට් කීයක්ම ඒකෙන්
ගන්න හැකි දැයි කියා
මං ගණං හදනවා

සංසාර චක්කරේ
යන කොට රවුමට
කවදාකවත් යළි
රජයේ රැකියා භවයක් නම්
නොපතමි..


ආධුනික කිවියර - දේශක