බරවා!!

මම හිච්චි පුතා කාලේ, ඒ කියන්නේ ඉස්කෝලේ යන කාලේ, ඒ කියන්නේ පාසැලේ හතර, පහ වසර වල ඉන්න කාලේ, ඒ කියන්නේ.. ඔව් ඔච්චර කියන්න ඕනිකමක් නෑ ඉස්කෝලේ යන පොඩි කාලේ කිව්ව නං මදෑ.

අපේ පවුලේ තුන්දෙනෙක් ඉන්නවා. මල්ලිලා දෙන්නයි මමයි. මම පන්තියේ පහේ විතර ඉද්දි, ලොකු මල්ලි තුනේ. බාලයා එකේ. හිටි ගමන් එක පාරට උදේ පාන්දර ලව්ස්පීකරයක් පරණ කාර් එකක බැඳගෙන බක බක ගාලා මොනාද කියනවා මෙලොව දෙයක් තේරෙන්නේ නෑ. රෑට එනවා. සියළු දෙනා ඉන්න. සහයෝගය දෙන්න. තව බර වචන වගයකුත් කියනවා ඒවනං ඒ කාලෙත් තේරෙන්නෑ. ඉස්කෝලේ ගිහිල්ල ආවම හොදට කාලා සෙල්ලං කරල ආයි හවස තේ බීල, පොතක් පතකුත් අම්මගේ වදේටම බලල ආයි රෑටත් කෑම කාලා නිදාගන්න කියල සුදානං වෙනවා. ඒත් වෙනද වගේ අම්මට කිසිම උවමනාවක් නෑ අපිව නිදි කරවන්න. පාරෙත් වෙනද නැති එක එක සද්ද ඇහෙනවා. අහල පහල ගෙවල් වල හයි හයියෙන් කතා වෙනවා. ඒ වගේ දේවල් ටිකක් අමුතුයි නෙව. 

“අම්මේ.. නිදි මතයි“

“පොඩ්ඩක් හිටිං දරුවෝ. දැං පීඑච්අයි මහත්තයා එනවා“

“කව්ද අම්මේ ඒ“

“ඒ මහත්තයා එන්නේ ඉස්පිරිතාලෙන්“

“ඒ මොකටද අම්මේ“

“මොකටද ඉතිං අපේ ආරක්ෂාවටම තමා. ඒ ගොල්ල එන්නේ ලේ පරික්ෂා කරන්න“

“ලේ පරික්ෂා කරනවා කියන්නේ මොකක්ද අම්මේ“

“ඔය එන්නේ බරවා වලට. ඇවිල්ල කටුවකින් ඇගිල්ල විඳල ඒ ලේ අරගෙන පරි්ෂණයට අරන් යනවා. ඊට පස්සේ බලල තමයි කියන්නේ බරව තියේද නැද්ද කියලා“

“කොහාටෙයි අම්මේ විදින්නේ“

“උඹගේ ඔය මැද ඇඟිල්ලට“

“අනේ මට බෑ අම්මේ එතකොට රිදෙයි නේ“

“පැහෙන්නැතිව ඉඳිං. ඕක වැඩිය රිදෙන එකක් නෙමෙයි“

ෆයිල් එකක් අතින් ගත්ත අපි හැමදාම දකින ග්‍රාම සේවක මහත්තයයි, හං බෑග් එකකුයි පොඩි පෙට්ටියකුත් අතින් ගත්ත කවදාවත් දැකල නැති පීඑච්අයි මහත්තයයි, තව නොදන්න දෙන්නෙකුයි අපේ ගේ දොරකඩට එනකොටත් අපේ අම්ම නං පුල පුලා බලා හිටියේ.

“ආ එන්න මහත්තයා. වාඩි වෙන්න“

“හ්ම්.. මේ ගෙදර කී දෙනෙක්ද?“

“පොඩි ළමයිනුත් එක්ක පහයි“

“හරි ළමයි ටික ඉස්සෙල්ල විඳිමු“

“ලොකු පුතේ“

විදිනවා කියල ඇහෙන කොටත් ඒ කාලේ සර්වාංගේ හීතල වෙලා යන්නේ. මොකද ඉස්පිරිතාලෙදි ඔය ලේ ගන්න විදින කොට අපි වගේ පොඩි ළමයි කෑ ගහන සද්දේ අහල තියෙන නිසා මට නං හිතුනෙම මැරෙන්න කලින් තියෙන අන්තිම වේදනාව ඕක තමා කියලයි. සමාර ළමයි දුවන කොට අම්මල, තාත්තල ඉස්පිරිතාලේ වටේ දුවල ළමයා අල්ලගන්න කොට නර්ස් නෝනා ඒ අම්මලට බර වචන වලින් ඉන්ජෙක්ෂන් විදිනවා. ඉන්ජෙක්ෂන් එකක් විදිනවා කිව්ව ගමන් අපි නං ඒ දවස් වල සුවච කීකරු ළමයි. හැක්.

අම්මා මට කතා කරන කොට මම අම්මගේ පිටි පස්සට වෙලා බයේ හැංගි හැංගි හිටියේ. මේ වෙන කාරනේ හරියටම දන්නෙ නැති උනත් මොකක් හරි විදීමක්, රිදිල්ලක් තමා ආයේ දෙකක් නෑ කියල තව තවත් අම්මගේ පිටිපස්සට වෙලා ඉන්න කොට, අම්මා මාව අතින් ඇදල තල්ලු කරා පීඑච්අයි මහත්තයා ගාවට. මරන්න එක්ක යන හරකෙක් වගේ මාත් කකුල් දෙක තද කරන් හිටියා. ඒත් මොන, මේ යෝධ මිනිස්සු එක්ක හැරෙන්න පුලුවනෑ. 

අම්මා දැං මාව ඉස්සරහට කරල අල්ලගෙන ඉන්නවා. ලී පුටුවක වාඩි වෙච්චි ඒ මහත්තයා ඉස්සරහා පොඩි මේසයක් තියෙනවා. ඒ මේසේ උඩ වීදුරු පටි දාපු පෙට්ටියක් ඇරල තියෙනවා. ඒ වීදුරු කෑලි වල කොන් දෙකේ පොඩි රතු පාට රවුම් දෙකකුත් තියෙනවා. ඒ දැක්කත් මට හිතුනේ නෑ ඒ නං ලේ කියල. ඒ මදිවට නිල් පාට සුදු පාට ඉරි තියෙන පොඩි කඩදාසි පැකට් වගයකුත් තිබුනා. මහත්තයගේ අත ගාවම පුලුන් රෝලයි, තවත් මොකක්ද කළු පාට බෝතලයක්. අම්මා මාව එතනට ඇදගෙන ගියපු ගමන්, කිසිම කතාවක් බතාවක් නැති, ළමයි ගැන කිසිම අනුකම්පාවක් නැති ඒ තට්ට මහත්තයගේ මරුමුස් පෙනුමයි, කන්න වගේ බලන බෝල ඇස් දෙකයි දැක්කම නිකම්ම බය හිතෙනවා. ඒ බයටම මම අම්මා මේසේ දිහාට දික් කරපු අත පොඩ්ඩක් පස්සට ගත්තා. ඒ වෙනකොට ඒ බකුසා, කළු බෝතලේ අනිත් පැත්ත හරවල පුලුන් කෑල්ලක මොනාද ගාගෙන මගේ අත අල්ලගන්න ඔන්න මෙන්න. මිනිහා අත දැම්මට මගේ අත අහු උනේ නැති නිසා ඔරවල වගේ මගේ දිහා බලල තව පොඩ්ඩක් බකුසු අත දික් කරා. දැන්නං අහුවෙන නොවෙන ගාන. ඒ මදිවට අපේ අම්මා මගේ අත මේසේ දිහාවට තල්ලු කරනවා. අර බකුසා අල්ලගත්ත මගේ අත. යකෙක් වගේ අල්ල උඩට හිටින්න අත තද කරල අල්ලගෙන, අම්මට කිව්වා තදින් අල්ල ගන්න කියලා. අතේ මැඳගිල්ල අල්ලගෙන, ඒක වටේ අර පුළුං කෑල්ල ගාන කොට සූස් ගාලා ඇඟිල්ල හීතල වෙලා ගියා.

ඊට පස්සේ පුලුන් කෑල්ල එතනම තියල, අර නිල් සුදු ඉරි තියෙන පැකට් එකක් අරන් ඒකේ කොළේ ගැලෙව්වා. බුදු අම්මෝ දිලිසෙනම දිලිසෙන හෙල්ලයක්. මම දැක්කේ ඒ වගේමයි. මේකෙන්ද අනින්න යන්නේ කියල අර ඇඟිල්ල කූල් උනාට වැඩිය බොක්ක කූල් වෙලා ගියා. ඒක අතට අරගෙන බකුසා මගේ අත දිහාට ඒක අරන් එනවා. ලයිට් එළිය වැදිලා රිදී වගේ ඒක දිලිසෙන කොට ඒකේ උල, අනේ අම්මෝ මිනිහෙක් දෙකට කපන්න පුලුවන් කියල හිතිලා මට නිකම්ම ඇඩෙන්න ගත්තා.

“අනේ එපා එපා.. අම්මේ එපෝ“

“කෑ නොගහ හිටිං ළමයෝ. ඕක රිදෙන්නෑ“

“රිදෙන්නෑ. අම්මා බොරු කියනවා. ඒ උලේ ලොකූ.. මගේ ඇගිල්ල හිල් වේවි“

“හොහ් හොහ්.. විකාර නොකර හිටිං ළමයෝ“

“ඔය අම්මා තද කරල අත අල්ලගන්න. මට පරක්කු වෙනවා“

ඒ අවසරෙන් අර බකුසා රකුසා, අර මහා හෙල්ලය අරන් මගේ මැඳගිල්ල තද කරල ඒක පිබ්බෙන තැනටම හරියටම එල්ලය බලා විද්දා. ඇඟපත සේරම හිරි වැටිලා ගියා. ඇගිල්ල කඩන් වැටුනා කියල හිතුනේ. මහා ලේ බිංදුවක් අර විදපු තැනින් එනකොට මට අර ඉස්පිරිතාලේ ළමයි කෑ ගහන විදියටම කෑ ගැහුනා. ඇගිල්ල තදේට හිරි වැටිලා. හිරි වැටිච්ච ඇඟිල්ල කිසිම කරැණාවක් තෙතමනයක් නැතිව තද කරල අල්ලගෙනම ඒ මහත්තයා වීදුරු කැල්ලක රවුමට කරකවනවා. එතකොට ඒ ලේ ටික අර වීදුරු කෑල්ලේ රවුමට ගෑවෙනවා. ඒ වගේම අනිත් පැත්තත් ගහල ඒකම කරල, ඒ වීදුරු කැල්ල අර පෙට්ටියට දාන කොටත් මම ගේ දෙක වෙන්න කෑ ගහනවා. ඇඟිල්ල ඇදුං කන වේදනාව නං ඒ දවස් වල දැනුනු මහ විශාලම වේදනාව තමා. මේ සිද්ධිය බලං ඉදපු අපේ මල්ලිලා දෙන්න දුවල. අන්තිමට එකෙක් හොයාගෙන ආවේ ටොයිලට් එකේ දොර ලොක් එක කඩලා ඔලුවටත් එකක් ගහලයි. අනිත් එකා ගේ පිටිපස්සේ කෙහෙල් ගාලේ. ඊට පස්සේ පැයක් විතරම තුන් දෙනා එක්ක හොදටම ඇඩුවා. හැක්.

ඔන්න ඔහොමයි අපි බරවා වලට මුලින්ම පරික්ෂා කරගත්තේ. දෙවැනි පාර වගේ එනකොට අපි ඔව්ව දන්න නිසා, රෑට කලින්ම නින්ද යනවා. ආයි නැගිට්ටවනවා බොරු. බඩේ අමාරු හැදෙනවා. කලින්ම ගිහිලල කොහේ හරි හැංගෙනවා. මේසේ ළගටම ඇවිල්ල පස්සවත් නොබල පාර පුරා දුවනවා. එක එක දේවල් කෝටියක් කරත් අර බකුසු මාමගෙන් නං කවදාවත් ගැලවිල්ලක් නෑ.

ලංකාව බරවා සම්පුර්ණයෙන්ම තුරන් කරල කියල ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානෙන් සහතිකේ දීලා දැං අවුරුද්දකටත් වැඩියි. එහෙම සම්පුර්ණයෙන් තුරන් කරා කිව්වට මේක හුඟ දෙනෙක් නොහිතන දෙයක්. සම්පුර්ණයෙන්ම කිව්වට ඒක සම්පුර්ණයෙන්ම නෙමෙයි. බරවා රෝගී තත්වය ජනගහනයෙන් 1% කට වඩා අඩු කරාමයි ඔය තත්වය ලැබෙන්නේ. ලංකාවේ දැනට බරවා රෝගී තත්වය 0.4% විතර මට්ටමේ තමා තියෙන්නේ. ගිය අවුරුද්දෙත් බරවා රෝගින් 32 ක් වාර්තා වෙලා තියෙනවා. එයින් 24 ක්ම ගාල්ලෙන්. අපෝ ගාල්ලේ උන් බරවා කාරයෝ.

මිනිස්සුන්ගේ කකුල්, අලි කකුල් වගේ මහත් වෙලා තියෙන කීප දෙනෙක් මං අදටත් මහ පාරෙදි දකිනවා. මේක මාරාන්තික රෝගයක් නොවුනත්, මැරෙණ එක හොදයි කියල හිතෙන රෝගයක්. ඕක බෝවෙන්නේ මදුරුවෙක්ගෙන් උනාට, මදුරුවා අහිංසකයෙක්. මිනිස් සිරුරේ වසා පද්ධතියේ සිටින පරපෝෂිත පණුවෙකු මඟින් බරවා රෝගී තත්වය ඇති කරනවා. මේ රෝගී තත්වය ඇති රෝගියෙකුට විදින අහිංසක මදුරුවා ඊට පස්සේ බයානක බරවා මදුරුවෙක් වෙනවා. මදුරුවාගේ නම අපොයි ඒත් ගෑනු මදුරුවෙක් කියුලේක්සි ක්වින්කිපසියේටස් කියන වර්ගයට අයිති.

ඕහ්. නොහ්. ගෑනුයි ගාල්ලයි. ඕනවට වැඩියි.