සද්ධාසේන (හා..මු.. )සර්!!

හෙමීට ගලා ගෙන යන දොළ පාර අයිනෙන් වැටිච්චි දුඹුරු පාට බොරළු පාරේ වාහන වල බරැති රෝද වලට අහුවෙලා ලොකු ගල් කැට, පොඩි ගල් කැට හැම එකම රෝද සීමාවෙන් එළියට වෙලා බලන් ඉන්නවා. මොන දේ උනත් තැලිච්ච මැට්ට විතරක් හැමදාම විරහ වේදනාව විදිනවා. පාර දෙපැත්ත අයිනේ තියෙන ගල් ටික කවදාවත් අයින් වෙන්නේ නෑ වගේම පාර මැදට එන්නෙත් නෑ. ජීවිතෙත් ඒ වගේද කියල දොළ පාර අයිනේ බෝක්කුව ළගට වෙලා දොළ පාරේ හෙමීට ඇදිල යන ඉදුනු අඹ කොලේ දිහා බලාගෙන තිමිර කල්පනා කරනවා. තිමිර ගේ ලොකුම විනෝදාංශයක් තමා ඔය කොහේ හරි ගමනක් යද්දි, ගස් වලින් වට වෙච්චි තැනකට වෙලා හුදකලාව ඔහේ ටික වෙලාවක් බලන් ඉන්න එක. ඒ වෙලාව තව ටිකක් වැඩි වෙනවා මේ වගේ දොළපාරක්, ගස් කොලන් තියෙන වට පිටාවත් එක්කම හෙමිහිට ගලාගෙන යන කොට. 

තිමිරට මේ පළාත් ටිකක් නුහුරු වෙන්නේ වැඩිය මේ පාරවල් වල එන්නේ නැති හින්දයි. හැබැයි ඉස්කෝලේ ජීවත් වෙච්ච ඒ අකුරු කරපු කාලේ, බයිසිකලේ නැගල කොළු රංචු එක්ක මේ පාරවල් වල ඉහේ කෙස් ගානටම රෑං ගාලා ගියපු ගමන් එහෙම තිමිරට මතක් වෙනවා. ඒ මදිවට මේ දොළ පාරේ, ගෙදරින් හොරෙන් ඇදගෙන ආපු, වැඩි පුර කොට කලිසමේ පිහිටෙන් හැබෑටම නාගත්ත ඒ සුන්දර දවස් පවා මතකෙට එනකොට තරුණ වියට පා තබපු තිමිරගේ කට දෙකොනින් හීන් හිනාවක් ඇදෙනවා. 

බොරළු පාර දිගේ ඉද හිට යන කෙනෙක් ඇස් දෙක තිමිරගේ ශරීරෙ දිහාම තියාගෙන ළගින් යනකොට ඔන්න තිමිරගේ හීන ලෝකය ටික වෙලාවකට බිදෙනවා. ඒ කෙනා ටික දුරක් යනකම්ම හැරි හැරි බලන්නේ, මේ වගේ දේවල් ඇත්තටම මිනිස්සුන්ට පුරුදු නැති හින්දා. අනික යස ඉලන්දාරියෙක් මොකට හොර ගල් අහුලනවද කියල මිනිස්සු බලනවා. බලන කෙනා, දකින කෙනා කොහොම හිතුවත් අන්තිමට ඒ මොන දෙයක්වත් එතැන නෑ කියල කව්රුත් තමන්ගේ ගමන යනවා. 

ඔය අතරේ නිල්පාට ඉරි වැටිච්චි පිජාම සරමක් ඇදගෙන, කහට ගැහිච්චි සුදු පාට කමිසෙකුත් ඇදගෙන දකුණු අතෙන් පන් මල්ලක් අරගෙන පොළවට බරදීලම එන කෙනා ඇහැ ගැටුන ගමන්ම තිමිර කලබල උනා. වෙන වෙලාවට පාරේ යන අය තිමිර දිහා බැලුවට, මේ වෙලාවේ තිමිර පාරේ එන රෑපකාය දිහා හැමදේම අමතක කරල බලන් හිටියා. ඔව්.. තිමිර ටික ටික ඒ රෑපය අනුමාන කරා. තවත් ළගටම එනකොට හැමදේම ප්‍රත්‍යක්ෂ උනා. ඒත් ඒක පිළිගන්න තරම් මානසිකත්වයක් තිමිරට තිබුනේ නෑ. තිමිර කට ඇරගෙනම එක සැරේම නැගිට්ටේ ඒ රෑප කාය එයාගේ ළගටම ආවමයි. තමන් දැකල එක පාරටම නැගිටල, ඇස් දෙක උඩතියාගෙන බලන් ඉන්න මේ තරුණයා දිහා මහළු මනුස්සයා පුදුමෙන් වගේ බැලුවා. ඇස් අතර හුවමාරු වෙච්චි ආලෝක විභවයන්, ඇස තුල මෙන්ම මොළය තුලත් පැලපදියම් වෙලා තිබ්බ නොයෙකුත් රෑප එක්ක ගලපගන්න උත්සාහ කරා. අන්තිමට මහළු මිනිහගේ උත්සාහය හරි ගියා. හෙමින් සැරේ හීන් හිනාවක් එක්කම තිමිර ගාවට කිට්ටු වෙලා,

“ආ.. මේ තිමිර පුතා නේද? මට අදුරගන්නම බැරි උනා. දැං යස ඉලන්දාරියෙක් නේ“

තිමිර තමන් කරන්න ඕන දේ හිත හිත හිටිය මිසක් කිසිම දෙයක් කරෙත් නෑ.. කතා කරෙත් නෑ.. එයාගේ කටින් පිටඋනේ බාගෙට කියවිච්චි අකුරු දෙකක් විතරයි.. “හා..මු“.. ඒකත් එක තැනම ලොප් කරගෙන තිමිර බලන් හිටියා.

“ඔව් පුතා.. ඔයා හිතන එක හරි.. මම සද්ධාසේනම තමා. පුතා කොහේද මේ යන්නේ“

“ආ.. මේ මම. නිකං ඇවිදින්න ආවේ..“

“එහෙමද.. අපේ ගෙවල් පුතා මේ කිට්ටුවමයි තියෙන්නේ.. එන්න පුතා යන්න“

සද්ධාසේන එහෙම කිව්වට තිමිරගේ කකුල පොඩ්ඩක් වත් හෙලවුනේ නෑ. තිමිර තාමත් හිතින් කලබලයි. ඒත් ඒ ඉල්ලීම ඉවත දාන්න බැරි තරම් හේතු කාරණා තිමිරට තිබුනා. සද්ධාසේන කියන ඕන දෙයක් එකපයින්ම කරන්න තිමිර ලෑස්ති වෙලා හිටිය කාලයකුත් තිබුනා. සද්ධාසේනව කාර් එකේ දාගත්ත තිමිර, පාර දිගේ කෙලින්ම බලාගෙන සද්ධාසේනගේ අත් චලනය වෙන දිහාට වාහනය පදවගෙන ගියා. බොරළු පාරෙන් දොළ පන්නන කොන්ක්‍රිට් ලෑල්ලෙන් අමාරුවෙන් වාහනය අරගෙන තවත් ඉස්සරහට යද්දී. පාරක් තිබුනේ නෑ තණකොල උඩින් තමා යන්න උනේ. දෙපැත්තෙන් කෙසෙල් වගාව. පොල් ගස් වල ගම්මිරිස් වැල්. අතරින් පතර ගස්ලබු දෙක තුන තියෙන ගස් පහු කරගෙන වත්ත ඇතුලට වෙන්න තිබුන බාගෙට ගරා වැටුනු සුදු හුණු ගාපු පරණ පන්නයේ පොඩි ගෙයක් ගාව කාරෙක නැවැත්තුවා. ගෙයි ඉස්සරහ සාලය රතුපාටට තිබිල තියෙන්නේ හුග කාලෙකට කලින් කියල තිමිරට හිතුනේ දැං පොළව කහ පාට වෙන්නම කිට්ටු හින්දයි. උස පඩි පෙල් දෙක නැග්ගම කෙලින්ම ආලින්දය. ඒකෙන් දකුණු පැත්තට පරණ පාටට තියෙන දොර.. ඒක කාමරේකට. ආලින්දෙන් වම් පැත්ත බිත්තිය, ඒක ගෙයි සීමවා පෙන්නුවා. පරණ ලැටිස් ගහපු ආලින්දයේ ලී බෝක්කු කණු තුනත් බාගෙට දිරලා. හරියට සද්ධාසේනගේ ජීවිතේ වගේ. ඉස්සරහින්ම තිබ්බ පුටු දෙකෙන් එකකවැල් කැඩිච්ච නිසා සද්ධාසේනගේ ආරාධනයෙන් තිමිර අනිත් පුටුවෙන් වාඩි උනා. තිමිර තව උපකල්පන කරන එක නවත්තල බලන් හිටියේ, සද්ධාසේන කටහට අවදි කරනකං.

“ඉතිං පුතා. ඔයාට පුදුම ඇති නේද මං ගැන.. මං පුතාට උගන්නපු හින්දා මට සර් කියල කියන්න කැමතිනං“

“ආ.. හා.. හා. සර්“

“පුතා මම ඉස්කෝලෙන් පෙන්ෂන් ගියා දැනට අවුරුදු හතකට කලින්. ඊට පස්සේ අවුරුදු දෙකක් විතර යනකං මම පිරිවෙනේ හිටියේ. එහේ ඉගැන්නුවා. ඒක මගේ පන්සල නේ“

“ඊට පස්සේ.. ඇයි සර් සිව්රු ඇරියේ“

“ඒක උනේ මේකයි. මගේ අම්මට අවුරුදු අනු තුනක් වෙනවා. පුතා දන්නවනේ.. මම කියල ඇති අපේ තාත්තා හුගක් කලින් නැති උනේ. “

“ඔව් මට මතකයි“

“මම පෙන්ෂන් ගියාට පස්සේ අම්මා එකතැන් උනා. ඒක හින්දා මට සිද්ධ උනා අම්මා ගැන වැඩි පුර හිතන්න.. ඒ උනත් මට පිරිවෙනේ වැඩත් එක්ක අමාරුයි. උදේට ඇවිල්ල අම්මට කවල පොවල, ඇගපත සෝදල ගියාට, හවස එනකොට ආයේ ඇගපුරාම කැත කුණු ගාගෙන ඉන්නේ. ඉතිං ආයේ හවසට හට්ටියට වතුර තියල අම්මව නාවල කෑම දිලා මම පන්සලට යන කොට මහ රෑ වෙනවා. ඒත් මගේ හිත මට දොස් කියන්න ගත්තා.. අම්මා දුක් විදිද්දි මම මෙහෙට වෙලා ඉන්නවා නේද කියලා. “

“ඒ පාර ද සිව්රු ඇරියේ“

“නෑ. මට මේක තවත් ඉවසන්න බැරි උනා. මම දානෙකට වැඩියත් බඩගින්නේ එක තැන ඉන්න අම්මව මතක් වෙන්න ගත්තා. පිරිවෙනේ සාමනේරයන්ට උගන්නත්දි එකාපාරටම මතක් වෙන්න ගත්තා අම්මා දැං කැතකුණු ගාගෙන ඇති කියලා. ඔය හින්දා ඒ වැඩත් මට හරියට කරගන්න බෑ. මේ හින්දා මම දායක සභාව රැස් කරල මට තියෙන අමාරුව කිව්වා.. සීලයෙන් පිට යන්න උවමනාවක් නෑ අම්මව බලාගන්න ඕන හින්දා මම ආයේ ගිහි ජීවිතේට යනවා කියලා. ඒ උන්දැල මාව විස්වාස කරල මට ලොකු අනුග්‍රහයක් දුන්නා පිට හිටිය මගේ ගෝල නමක් පන්සලේ නවත්තගන්ට. ඒකෙන් මම මුළු ගමටම කියල සරම ඇදගෙන ගෙදර ආවා. මට තාමත් දුකයි මම සරම ඇදගෙන පන්සලෙන් එළියට එනකොට ඒ හැමෝම මට වදිනව දැක්කම. මොනව කරන්නද පුතා.. මට මේ සාසනේ ඕන වෙන්නේ මට එළිය දකින්න.. ඒ උනත් මට ඊට කලින් මගේ අම්මව සතුටෙන් මේ සසරෙන් එතෙර කරන්න ඕන. ඒක නිසා මම දැං නිකම්ම සද්ධාසේන“

තිමිර ඇස් දෙකේ කදුළු පුරෝගෙන සද්ධාසේනට කවදාවත් නැති තරං භක්තියකින් වැදල යන්නං කියල එළියට එනකොටම,.

“පුතේ... මයේ පුතේ... මෙහෙට ඩිංගක් ආවනං“ කියල ඇහුණ කඩහඩට ප්‍රතිචාර දක්වපු සද්ධාසේන,

“අනේ පුතා එහෙනං ආයේ එන්න.. අම්ම කතා කරනවා මම යන්නං. බුදු සරණයි පුතාට“

කාරෙකට නැගල යතුර කරකවපු තිමිරට, අඩන්නේ තමන්ගේ හිතද වාහනේ එන්ජිමද කියන එක නිනව්වක් නැති උනා.