සිරිපා වන්දනාව අංක 4 (අවසානයි)

කලින් කොටස බලන්න ඕන නං මෙතැනින් බලන්න.

හැක් හැක්.. මගේ බලාපොරොත්තුව දෙවැනි පාරටත් ඉටු උනා. ඒ කියන්නේ මම මුලින්ම දැම්මා බාලගේ මරණේ ගැන පෝස්ට්කටු සීරිස් එකක්. එකෙදි හුගක් අය අහක බලාගත්තා. මොකද තනිකර කළු මිනිහෙක්ගේ හැඩරුව පෙන්නන එකට හුගක් අය පුදුම විදියට අකමැති නිසා. මෙතැනදිත් මට ඒක සහසුද්දෙන්ම බලාගන්න පුළුවන් උනා. මේ ජඩ දේශාටාන සීරිස් එකත් ඒ වගේ තනිකර කළු මිනිස්සු ගැන කියවෙන හින්දා. ඒකටත් ඒ සෙතේමයි. කොහොම උනත් බාලාගේ සීරිස් එකේදි හිට්ස් වල අඩුවක් නං තිබ්බේ නැ. ඒත් අනේ දෙයියනේ මේ ජඩ දේශාටන සීරිස් එක හින්දා මගේ ඇවරේජ් හිට්ස් ගාන හෙම හුගක් අඩු වෙලා. ඒත් අවුලක් නෑ. එකක් කියන්න ඕන තනිකරම කළු මිනිසුන් හෝ සුදු මිනිසුන් ලෝකයේ නොමැති බව. අපේ තිසරයා, අකමා වගේ අය මට කලින් සීරිස් එකේදි නං බැනල තිබ්බා බලන කට්ටියව මීයෝ කරන්න එපා කියලා. ඒත් අනේ මට ඔය මී සෙල්ලම තරං වෙන එක සෙල්ලමක්වත් කොරගන්න බෑ නෙව. හැක් හැක්.

එහෙනං ඕං කතාව නතර කරපු තැන ඉදල. දේශනා ශෛලිය වෙනස් වීමට ඉඩ ඇත. (කලින්ම කියන්නේ හරිය)

සිරිපා මළුවට අපි ගොඩ වෙන කොට රෑ දොළහවත් වෙන්න ඇති. හැමෝම හීතල නිසා ගුලි ගැහිලා හිටියා. මොන දේ වෙතත්, දුමක්වත් ඇදගන්න බැරි තැනක් නේ එතැන. අපි හැමෝම පඩි පෙල් උඩින් වාඩි වෙලා සීතල මකාගන්න සෑහෙන්න උත්සාහ කරා. මොකද ඇගට දාපු ජැකට් අස්සෙන් හීන් විදුලියක් වගේ සීතල ඇගට කාන්දු වෙන එක ඉවසන්න අමාරුයි. මේ වෙලාවේ පඩි පෙළ උඩ වාඩි වෙලා හිටිය ලොකු කුමාරය තමා ඇයව තුරුල් කරන් හිටියේ. මිනිහා තැන නොතැන නොබල දග වැඩ කරන බවත් අපි දැක්කා. ඒත් කව්රුවත් ඒ ගැන හිතන්න මහන්සි නොවුනේ, සීතලට හිතත් ගල් ගැහිච්ච නිසා වෙන්ටැති. හැමෝම ඒකමතිකව එකග වෙලා මේ ඉන්නේ, පාන්දර ඉර සේවයත් බලලම පල්ලෙහාට කරුණා කරන්නයි. ඔය විදියට ගැහි ගැහි පැයක් විතර ඉන්න කොට තමා මං ළග හිටපු මඩයා, මට ඇගිල්ලෙන් ඇනල පෙන්නුවේ ලොකු කුමාරත් එක්ක ඉන්න ඇය ලොකු අපහසුවකින්, හුස්ම ගන්න අමාරුවෙන්, කටත් ඇරගෙන ඉන්න විත්තියක්. ඒක බලපු මටත් තේරුනා ඇය නං ඉන්නේ මොකක් හරි ලොකු අමාරුවකින් කියල. ඇයි ඉතිං සාය ඇදල හිටියට ඒක සීතල මකාගන්න තරං ප්‍රමාණවත් නෑ නෙව. අපි ඩෙනිම් ඇදලත් ඒක අමාරු එකේ.

ඇය ඔළුව උඩට හරවගෙන කට ඇරගෙන හුස්ම ගන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ අතරේ හීතල වැඩි කමටම කුමාරගේ ඇග කිටි කිටියේ බදාගෙන හිටියේ. ඒත් ඒකාට කිසිම ගානක් නෑ ඌ හිතන්නේ ආතල් එකට ඈ මේ දේ කරනවා කියල තමා මට ඒ වෙලාවේ හිතුනේ. තවත් බලං හිටියත් කුමාර ගෙන් කිසිම උදව්වක් ඈට ලැබෙන්නෙත් නෑ. ඇයට වචනයක්වත් කතා කරගන්නවත් බැරි විත්තියක් තමා මම දැක්කේ. මේ සිදු වීමත් එක්ක මට ටිකක් හිතට බයක් ආවා. ඈට මොකක් හරි කරදරයක් ආවොත් කියලා. ඒ අතරේ කොටුව ස්ටේසමේ අපේ සර් විදියට ඇක්ට් කරපු අයියා කිව්ව කතාව ඔළුව පුරාම දෝංකාර දෙන්න ගත්තා. ඒ සැනින්ම මම නැගිටල ලොකු කුමාරය ගාවට ගිහිල්ල ඌව නැගිට්ටවල මං ගාවට ගත්තා. ඊට පස්සේ මම ඌට පෙන්නුවා එයා කොයි තරං අමාරුවෙන්ද ඉන්නේ කියන එක. ඒත් මේකාට කිසිම ගානක් නෑ. හිටහං තව ටිකක් යනකොට ඔය අමාරුවත් හොද කරන්නං කියල මූ කියාපි.

ඇය හුගක් අමාරුවෙන් හුස්ම ගන්න උත්සාහ කරන එක මූට පෙන්නන්න් උත්සාහ කරත් මොන විදියෙන්වත් ඒක තේරුං ගන්න පුළුවන් මනසක් නොතිබ්බ නරුමයෙක් ඒකා. අනිත් උන් දෙන්න ඒ කියන්නේ, සැන්ඩයි, ලසායි අඩගහල මේ සිද්ධිය පෙන්නුවත් මුන් දෙන්න කිව්වේ,

“හිටිං. කුමාරයට බැරි උනාට අපේ ටර්න් එක ආවම ඕකිගේ හීතල හදට යවනවා“ කියලයි. එතකොට තමා මට තේරුනේ මුන් තුන්දෙනා මළුවෙදිත් ෂිප්ට් බේසිස් ඈව ගන්න තමා ප්ලෑන් කරල තියෙන්නේ. එහෙම උනාම ඉතිං මුන්ට වෙන දෙයක් පේන එකක්යැ. උන් බලන් ඉන්නේ සැප ලැබෙන්නේ මොන වෙලේද කියල හිත හිත.

මේ අතරෙදි මට හැකි උනා අනිත් සගයන් එක්ක පොඩි පහේ කුමන්ත්‍රණයක් කරන්න. හැබෑටම ඉරිසියාවට නෙමෙයි මනුස්ස ප්‍රාණියෙක් විදවන විදවිල්ල බලන් ඉන්න බැරි කමටම. අපිට සිද්ධ උනා අරුන් තුන්දෙනත් එක්ක ලොකු ආරවුලක් ඇති කරගන්න ඇගේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් සිරිපා මළුවෙදිම. අපි කොයි තරං කතා කරත් මුන්ට උවමනාවක් තිබ්බේ නෑ ඒ ගැන හාංකවිසියක්වත්. උන් හිතන් හිටියේ ඇය තනිකර කෙළි බඩුවක් ගානටයි කියන එක අපිට හොදටම තේරුනාම, නිෂේද බලය ක්‍රියාත්මක කරල, මුන් තුන්දෙනාටම අර මහ හීතලේ තඩි බාන්නත් සිද්ධ උනා. මොන දේ උනත්, වටවල ස්ටේසමේදී ඔය වැඩේට සපෝට් එක දීපු කොම්බුවත් අපිත් එක්ක ඒ මතයෙම හිටපු එක ලොකු හයියක් උනා.

මේ ගිනිවිජ්ජුම්බරය හින්දා අරුන් තුන්දෙනාට තමන්ගේ හැගීම් අකුලගන්න සිද්ධ උනා. මඩයා වැඩේට බැහැල අක්කා ගාවට ගිහිල්ල මුළු ඔළුවම වැහෙන්න මිනිහගේ තොප්පිය දැම්මා. ඊට පස්සේ අපි අක්කව එක්කන් ගියා ශාලාවට. එතැන ඉන්න නැන්දා කෙනෙක්ගෙන් සිද්ධාලේප ටිකක් ඉල්ලගෙන නලල පුරාමයි, බෙල්ලෙයි ගාලා හොදට උණුසුම් වෙන්න අපේ ටී එකකිනුත් මුණ වැහුවා. එහෙම ටික වෙලාවක් ඉන්න කොට කට කට ගාලා මෙච්චර වෙලා හීතලේ ගැහිච්ච කටේ සද්දේ අඩුවෙලා උඩ තිබුන ඇස් දෙකත් හෙමින් පහළට ආවම, අපි ඇහුවා දැං කොහොමද කියලා. හෙමීට ඇස් කරකවලා, ඇයගේ මූනට එබිල ඉන්න අපි ටික දෙනාගේ මුණු ටික මාරුවෙන් මාරුවට බලල, පොඩි හිනාවක් දැම්මම අපිටත් ඇත්තටම සතුටු හිතුනා. ඒ ඇස් දෙකෙන් මම දැක්කා අරුන් තුන්දෙනා ළගපාත නැති එක ගැන ඇයට සැනසීමක් තියෙන විත්තිය.

“අ..   නේ   ම .. ල්..   ලී......., ම..   ට.. ඉන් ..  න අමා...    රුයි. ම..   ගේ .සෙ  ..  ම ..ඇ .. වි ..  ස්   සිලා, හු..   ස්ම හි  ... රවෙ ..  නවා. මෙ..   තන නං ඉ ..  න්න බෑ.. මට හු..   ගක් ..අ   මා..  රුයි“

“තව ටිකක් යනකොට අඩුවේව් අක්කේ“

“නෑ.... මල්ලි ....මගේ... නහය .....හොදටම .....හිරවෙලා.... මං.... හුස්ම.... ගන්නෙත් ...කටින්..“

“අපි එහෙනං පහලට එක්කන් යන්නද“

ඇය ඊට එකගතාවය දක්වමින් ඔළුව වැනුවම අපි එකිනෙකා මූන බලාගත්තේ කව්ද දැං පහලට යන්නේ කියලයි එතැනදී ඒකච්ඡන්දයෙන් සම්මත උනා මඩයා සහ දේශකයා තමා වැඩේ බාරගන්න ඕන කියලා. ඒ අනුව අපේ බෑග් ටික උන්ටම ගෙන්න කියල, නල්ලතන්නියෙදි බැරිනං මොන විදියෙන් හරි උදේ කෝචිචියට හැටන් ස්ටේසමේදි හරි හමුවෙන පොරොන්දුව පිට අපි දෙන්නා ඇයව වත්තං කරගෙන පහලට කරුණා කරන්න පටන් ගත්තා. ඒ වෙලවේ මං ළගට දුවගෙන ආපු කොම්බුවා ඇගේ පර්ස් එක මගේ අතට දුන්නේ යන වෙලාවට දීපං කියලයි. පටන් ගන්න කොටම නං අපි දෙන්න ඇයව දෙපැත්තෙන් අල්ලන් තමා පහලට එන්න පටන් ගත්තේ. ඒ වෙලාවේ මළුවේ පැත්තිකින් හිටිය අපෙන් ගුටි කාපු අපේ සගයෝ තුන්දෙනා කින්ඩියට වගේ අපි දිහා බලන් ඉන්න එක අපි දැක්කා. මොනව උනත් ඇයව පල්ලෙහාට ගෙනියන්න බලාපොරොත්තුවෙන් අපි වැඩේ ආරම්භ කරා. ටික දුරක් යනකොට ආයේ හුළං වැදිල හුස්ම ගන්න අමාරු වෙන කොට, මඩයා කාගෙන්ද ඉල්ලං ආපු සිද්ධාලේප තල්ලියෙන් ටිකක් මුණ දෙපැත්තේ ගානවා. බොන්න දෙන්න දෙයක් වත් නෑ. බොහොම අමාරුවෙන් හුස්ම ගන්න ඇයව, අපිත් හුගක් අමාරුවෙන් යන්තං කඩයක් ගාවට එක්කන් ආවා.

එතැනට ආවම තමා දෙලෝ රත් උනේ. උණු වතුර වීදුරුවකට රුපියල් විස්සක් ඉල්ලනවා. මළා ජෝන් අතේ සතයක් නැතිව නෙව පල්ලං බැහැල තියෙන්නේ. ගිනි පොලියවත් අතට තඹ සතයක් දුන්නේ නැති විත්තිය ඒ වෙලාවේ මතක් උනා. මොකද කරන්නේ කඩේ අයියට කොයි තරං පින්සෙන්ඩු උනත් ඒකගේ කරුණාව සල්ලි වලට විතරක් වැඩ කරන ගානටම හැදිලයි තිබුනේ. මේ වෙලාවේ මඩයා හරිම දුකෙන් තමන්ගේ පර්ස් එකේ මුල්ලක් අතගාලා විස්සට විතර නවල තිබ්බ පන්සීයේ කොලයක් මගේ අතට දීල කිව්වා.

“දේශා. මේක නහය ළගටම එරිලා මැරෙන්න ගියොත් විතරක් ගන්න තියන් ඉන්න එක. කමක් නෑ ඕකෙන් ගනිං කියලා.“

ඒ පාර උණු වතුර වීදුරුවක් අරන් අහල පහල තිබුන ලී කොටයක් උඩින් වාඩි කරල ගිනි රස්නෙන්ම වතුර ටික බෝන්න දීලා ඉතුරු වතුර ටිකෙන් ලේන්සුව පොගවල බෙල්ල දෙපැත්තම තැව්වා. තවලා ටික වෙලාවක් යන කොට ඈට හුගක් සනිපයක් දැනුනා කියල කිව්වට පස්සේ අපේ හිතටත් ලොකු සනීපයක් දැනුනා. ඒත් තාම හරියට කතා කරන්නේ නෑ. ඔය විදියට තව ටිකක් පල්ලෙහාට ඇවිල්ලා තවත් තේ එකක් අරන් දීලා පහලට එන කොට තමා ඈට කතා කරන්න පුළුවන් උනේ .ඒ වෙනකනුත් අපි දෙන්නගෙන් කාගේ හරි අතක එල්ලිල තමා ඈ මේ ගමන ආවේ. කොහොමින් හරි අපි දෙන්නටත් ඊළග නැවතුම් පලේදි තේ එකක් බොන්න උවමනාව තිබ්බ නිසා තේ දෙකක් අරගෙන එකක් ඇයට දීල, අනිත් එක අපි දෙන්න බෙදාගෙන බිව්වා. දෙන්නටම බොන්න එක සිගරට් එකක් තිබ්බ නිසා ඒකත් බෙදාගෙන බීලා ආයි යන්න හැදුවම තමා ඇය කතාව පටන්ගත්තේ.

“මල්ලි.. ඔය දෙන්න ලොකු උදව්වක් කරේ. මට වචනයක් වත් කියාගන්න බැරි තරං අමාරුවෙන් හිටියේ. මට හිතුනේ මම මැරෙයි කියලයි. හුගක් ස්තුතියි මල්ලි. “

“අපි දැක්ක හින්ද තමා අක්කට එන්න පුළුවන් උනේ. නැත්නං අරුන් ඔයා මැරුණත් එන්නේ නෑ..“

“ඇයි අක්කේ අපිත් එක්ක ආවේ..“ මඩයා ඇහුවා

ඒ ප්‍රශ්නෙට ටික වෙලාවක් මඩයා දිහා බලං හිටපු ඈ කිසිම උත්තරයක් නොදී ලොකු සුසුමක් පිට කරලා මෙච්චරමයි කිව්වේ.

“මට තේරෙන්නේ නෑ මල්ලී.. මම අළුත්“

එතැනින් එහාට කතා කරන්න ඕන උනේ නෑ. අපි එක හුස්මට ඈව පල්ලෙහාට එක්කන් ආවා. ටික දුරක් එද්දී ඇය තනියම ගමන එන්න ගත්ත නිසා. අපි දෙන්න ඇයගේ පස්සෙන් සුදානං සරීරෙන් ආවා. එහෙම ඇවිල්ල නල්ලතන්නියට එනකොට උදේ හතර පහු වෙන්න ඇති. එතැනදී ඇයව තනිකරල අපිට එන්න විදියක් නෑ. පාන්දරම.. මොනා උනත් මෙච්චර දුරක් එක්කන් ආපු අක්කව දාලා එත හැකිය. ඒක නිසා තව ටිකක් වෙලා යනකොට ආපු බස් එකට ඇයව නැග්ගුවත් එක මිනිහෙක්වත් නොහිටිය බස් එක තව විනාඩියකින් විතර යනවයි කියල සීටීබී කොන්දොස්තර කිව්වම, අපි දෙන්න පැන්න බස් එකට.

“ඇයි මල්ලි“

“අක්කගේ පර්ස් එක.. ඒක දෙන්න අමතක උනා.“

පර්ස් එක අතට ගත්ත ඇය පර්ස් එක ඇරල, හොදට ඒ දිහා බලන් ඉදලා අපි දෙන්න දිහා බැලුවා.

“ඇයි අක්කේ.. මොකද“

“බලන්නකෝ පර්ස් එකේ රු. 120 ක් තිබ්බා. දැං ඒක නෑනේ“

අපි දෙන්නට තේරුනා වෙච්චි දේ. අනිවා මේ සල්ලි ටික ගත්තේ කොම්බුවා තමා. ඌ ඒකෙනුත් බිස්නස් එකක් කරලා. මඩයාගේ කරුණාව උතුරල මිනිහගේ ඉතුරු සල්ලි වලින් එකසිය පනහක්ම ඇගේ පර්ස් එකට දැම්මම, එතැන ඇස් සයක් තුල හුවමාරු වෙච්චි අදහස් වචන වලට නගන්න අමාරුයි. අපි දෙන්නත් ඈත් එක්කම හැටන් ගියා. ඊට පස්සේ නානුඔය බස් එකකට ඇයව නග්ගල අපි දෙන්න තවත් සිගරට් දෙකක් අරගෙන බොහොම සන්තෝසෙන් ඒක ඇදල, ස්ටේසමේ හම්පඩ විශ්‍රාම ශාලාවට වෙලා මොන හීතලතක්වත් නැතිව ගුලි වෙලා හිටියා.

උදේ නමය විතර වෙන කොට මුන් ටික ආවා. හැබැයි සැන්ඩයි, කුමාරයි, ලසායි අපේ කට්ටිය එක්ක හිටියේ නෑ. උන් වෙනම එන විත්තියක් කිව්වත් කව්රුවත් ඒවා ගැන හොයල බලල වත් නෑ. අපි කට්ටිය ඊට පස්සේ දවල් කෝච්චියේ නැගල කොටුවට ආවා. 

කොටුවෙන් බැස්සට පස්සේ කොම්බුවා ගෙන් අහගත්තා අර පර්ස් එකේ සල්ලි ටික ගත්තේ මොකාද කියන එක. ඒ සල්ලි අරන් තියෙන්නේ කොම්බුවා තමා. මාත් අතේ සතේ නැතිව ඉන්න වෙලාව නේ. දෙන්න එක්ක ඒ ගාන බෙදාගෙන මට ලැබිච්චි ගානෙන් ගෙදරට ගෙනියන්න තල පැකට් එකකුයි පුහුල් දෝසි ටිකකුයි ගත්තා.

අර ඇම්බැට්ටයන්ගේ ඇසුරට ලොකු හිඩැසක් ඇති උනා මේ සිරිපාදේ ගමනින් පස්සේ. දැනටත් එහෙමයි ලොකු සම්බන්ධයක් නෑ. ලසා නං සුනාමියෙන් අතුරුදහන් උනා. කොම්බුවා වකුගඩු රෝගයක් නිසා වෛද්‍ය නිර්දේශ මත නුවර එළියේ රජයේ නිවාඩු නිකේතනයක් බාරව ඉන්නවා. සැන්ඩා සහ කුමාර යන දෙන්නම ඉතාලියේ. දෙන්න එහෙදිත් තාම අර වගේ වැඩ නං කරනවලු.. අපි නං ඔන්න ඔහේ ඉන්නවා.