ඇයි දෙයියො මාව කන්න හදන්නේ!!! (Why me, Lord??)

මට හරි ආසයි මිනිස්සු තමන් ගැනම නැතිව අනිත් මිනිහා ගැනත් පොඩ්ඩක් හිතනවනං. ඕං බලන්නකෝ කෝච්චියට නගින්න ගියාම එතැන බඩදරු අම්මෙක් හිටියත් නගින එකා අර මනුස්සගේ බඩ උඩින් හරි නැගගෙන සීට් එකට පනිනවා. ජීවිතේ කවදාවත් වාඩි වෙලා හිටියේ නැති එකෙක් වගේ තමා උන් සීට් අල්ලන්න පනින්නේ. අපේ ඩුඩෙ නං දවසක් එහෙම එකෙකුට ඉස්ම යන්න චැලෙන්ජ් එකක් දීලා තිබුනා, හරිම සංවේදි විදියට.

මිනිස්සු එක විදියටම ඇයි අප්පා ආත්මාර්තකාමි වෙන්නේ. මොකක් හරි ඇහුවොත් මම දන්නෙ නෑ. මම දැක්කේ නෑ. ඒ මදිවට ඕන දෙයක් මම කරේ නෑ. මම කවදාවත් ඒ වගේ වැඩ කරන්නේ නෑ. ඕං ඔහොමයි කතාව. 

එක දවසක් මම ගියපු බස් එකේ විදේශික කාන්තාවක් එක්ක, එයාගේ පුංචි පුතා හිටියා. බස් එක ගජරාමෙට යනවා. ඒ අතරේ බිස්කට් කකා හිටී කොල්ලා ඒක ඉවර වෙලා බිස්කට් කවරේ, වීදුරුවෙන් එළියට විසි කරා. මේක දැක්ක ඒ කාන්තාව ඇස් උඩ තියාගෙන එක පාරටම නැගිටල, වට පිට බල බල හරිම ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරෙනවා. ඒ අතරේ කොල්ලටත් බනිනවා. මේ කාන්තාව ජනේලෙන් ඔළුව දාලත් බැලුවා මොකක් හරි උනාද හෙම කියලත්. කොල්ලට බනින කොට කොල්ලා කියනව මට ඇහුනා “ඇයි මමී.. ඊයේ අපිත් එක්ක ගියපු සුරාජ් (ගයිඩ් කෙනෙක් වෙන්න ඕන) එයා කාලා ඉවර වෙච්චි ගමන් හිස් පැකට් එක එළියට දැම්මේ“ කියලා.. ඕං ඕකයි තරම. අපේ එකෙක්ම තමා මේ දේ පොඩි එකාට කියල දීල තියෙන්නේ. උන්ගේ රටක උනානං ආයේ දෙකක් නෑ.. බඩු බනිස්ම තමා. අන්න ඒකයි තියෙන වෙනස මහ  ලොකු සිංහලයා සහ විදේශිකයන් අතර. අපේ නෑනේ ඔය කිසිම තැකීමක් මම ඇර වෙන එකෙක් වත් ගැන. මම බිස්කට් පැකට් එක කාල කොලේ පාරේ දැම්මත් මොකෝ මගේ පාරයැ.. එහෙම තමා හිතන්නේ.

ජපනාට ඇත්තටම පුදුම විදියේ ස්වයං විනයක් තියෙනවා. ජපනා කොහේ හරි යනවනං අනිවාර්යයෙන් පොඩි ග්‍රොසරි බෑග් එකක් අරගෙන යනවා.. මගදි ඔය විසි කරන්න වෙන ටොපි කොල, ටිකට් එහෙම දාගෙන ඉන්න. මිනිහා කාපු ටොපි කොලේ දවසක් උනත් සාක්කුවේ තියාගෙන ඉදීවි කසල බදුනක් ලැබෙන කං. ඒත් අපේ මිනිස්සු මොන වාහනේ ගියත්, පයින් ගියත් හැම දේම ලෝභ නැතුව බැහැර කරන්නේ පාරට තමා. ඔය හිස් කිරි පැකට්, බිස්කට් කොළ, මාළු පාං කෑලි ආදි දේවල් ඕන තරං වාහන වල ජනෙල් වලින් එළියට එනවා. ඒකට බස් එකද, කාර් එකද, පැජරෝ එකද කියල වෙනසක් නෑ. එහෙම බැලුවම පේනවා මොන වාහනේ ගියත් මොන තත්වෙක හිටියත් හැම මිනිහම එකම ජාතියේ කියල. 

තමන් කාපු ටොපි කොලේ සාක්කුවේ දාගෙන එන එකෙක් ඉන්නවද කසල බදුනට දාන්න කියල හිතාගෙන. නැහැනේ. වැඩිම ප්‍රතිශතය ටොපිය කාපු ගමන් කොලේ ඕන තැනක බිම දාන්න තමා ලෑස්තිය. ඔය විදියට ටොපි කොල දාස් ගානක් පාරේ තිබිල වතුරට අහුවෙලා කානු හිර උනාම මේ යක්කු කෑ ගහන්නේ අන්න ගලනවා. මුන්ට කානුවක් වත් සුද්ද කර ගන්න බැහැ කියලයි. ඒත් තමන් දාපු ටොපි කොලේත් ඒකට උදව්වක් වෙච්චි විත්තිය මේ ආත්මාර්තකාමි මිනිස්සු අමතක කරනවා.

හුගක් අය පරිසරයට ආදරෙයි. ඒක බොක්කෙන්ම විත්තිය ලෝකෙටම පෙන්නුවත් ඇත්තටම කරන්නේ බොරුව. ඔය ලොකු ලොකු මහත්තුරු කුණු දාන්න එක එක ජාතියේ විප්ලව කරනව නෙව පාරේ. රහස් ව්‍යාපාර.. ඔව්.. හොර රහසේ තමන්ගේ ගෙදර කුණු ටික බැහැර කරගන්න කූට ක්‍රම හොයනවා. ඒත් මොන ප්‍රශ්නේ තිබුනත් තමන්ට කුණු දාන්න තැනක් නොතිබුනත් ඒක කොහේ හරි තැනක රෙනවා වගේ දාන එක හරිද මන්ද? මිනිස්සු ඇයි ඒ තරං මෝඩ. එකෙක් කුනු බෑග් එකක් දැම්මම ඇති එළිවෙන කොට එතන කුණු ගොඩක් වෙන්න. එක කුණු බෑග් එකක් දාපු තැනක් කුණු දාන්න නීතියෙන් අවසර දීපු තැනක් විදියටම මේ මිනිස්සුන්ගේ ඔළුවට වදිනවා. අර කුණු බෑග් එක දැක්ක ගමන් අනිත් උන් බලන්නේ කොහොම හරි එතනටම කුණු ටික දාල යන්න තමා. ඉතිං එහෙම උනාම අවට මිනිස්සුන්ට සිද්ද වෙනවා එතැන ගහන්න. “කුණු දැමීම බල්ලන්ට පමණයි“ කියලා.

මොන විදියට සෝබන දාගෙන හිටියත්, මොන සමාජ සත්කාර කරත් හැම මිනිහම ආත්මාර්තකාමියි. ඒක වලක්වන්න බෑ. ඒත් තමන් හැර තවත් අය සිටී කියන පොඩි හරි අදහසක් මිනිහෙක්ගේ හිතේ තියෙන එක කොයි තරං දෙයක් වෙනවද කියන එක අදට වඩා අපට හෙටයි තේරෙන්නේ.

ප/ලි

හිතවත් ඇනෝ දේශකයා වෙත,

ඔබ විසින් මා නොමැති දින වල මාගේ පෝස්ට්කටු කෙරෙහිම වූ ඒකායන සද්භාවයෙන් යුතුව එහි සදහන් ප්‍රතිචාර සදහා පිළිතුරු සැපයීම පිළිබදව අතිශයින් ස්තුතිවන්ත වෙමි. ඔබ විසින් ඇනෝවෙකු ලෙස දැඩි හික්මීමකින් යුතුව ප්‍රතිචාර පළ කිරීම දැඩි ලෙස අගය කරමි. ඒත් මගේ පුංචි සුදු බෝලයෝ... මම ලියපු ඒවට උත්තර දෙන්න මටත් පොඩි ඉඩක් දුන්නානං හොදයි නේද.. බුදු සරණයි ඔයාට. ගිහිං එන්නං.