පපපපපපප්පපනනන්නනහහහහහ

ඔන්න ඉතිං හා පුරා කියල අමාරුවෙන් අටවගත්ත මගේ බලගයේ අනුමත වෙච්චි 50 වැනි පෝස්ට්කටුව මේක තමා. මගේ බ්ලොග් ආගමනය ගැන ආයේ අමුතුවෙන් ලියන්න ඕන නෑ මං හිතන්නේ මොකද ඒ ගැන මම දාපු මොනවද දන්නේ කියන පෝස්ට්කටුවේ සදහන් වෙන නිසා. ඉතිං මෙහෙම වේලි වේලි තිබ්බ මාගේ බ්ලොග් කටුවට පන දෙන්න, අත දෙන්න, දණ ගාන කොට ඇවිදදවන්න, ඇවිදින කොට පාර පෙන්නන්න එකතු වෙච්චි හුගාක් කට්ටිය හිටියා. ඇත්තටම කිව්වොත් මේ බ්ලොග් ලෝකේ ඉතා සුන්දර දෙයක් විදියට තමා මට දැනුනේ. ඒක නිකං පොඩි කාලේ පොත් කියවන්න තිබ්බ ඇබ්බැහිය වගේමයි. ඉඩ හසරක් ලැබෙන හැම වෙලේම මොනා හරි කියවන්න තමා මම පොඩි කාලේ වැය කලේ. දැන් ඉතිං වියපත් වෙලා හිරබත් කන මට බ්ලොග් ලෝකෙට පය තියපු වෙලාවේ ඉදලම ලොකු සැහැල්ලුවක් වගේම සතුටකුත් ආවා. මම ලියන දෙයකට මෙතුවක් කල් කවුරුවත් ප්‍රතිචාර දැක්වුයේ නෑ ඇත්තම කිව්වොත් මම කාගෙවත් ප්‍රතිචාර ගන්න මම ලියපු කිසිම දෙයක් කාටවත් පෙන්නුවෙත් නෑ. දැනට උනත් මගේ මේ බ්ලොග් කෙරුවාව ගැන ඔබලා ඇරුණම පෞද්ගලිකව මගේ එක් මිතුරෙක් හැර වෙන කිසිවෙක් දන්නේ නෑ.. කොටින්ම කිව්වොත් මායියවත් නොදනී. ඒ මම හුරු වෙලා හිටිය විදිය. මම ලියපු දේ හංගන් ඉන්න ක්රමයක් තමා මෙච්චර කාලයක් භාවිතා කලේ. ඒත් මේකට ඇබ්බැහි උනාම මට ඔය ගොල්ලන්ගේ ප්‍රතිචාර නැතිවම බැරිව ගියා. එහෙම කිව්වොත් වැරදියි.. මම ලියපු දේ හරි උනත් වැරදි උනත් නීරස උනත් උඹලා මට ඒ ප්‍රතිචාර හරහා ලියන්න ශක්තියක් දුන්නා. මම කවදාවත් මේ වගේ අත්දැකිමක් විදල නෑ. ඔපීසියේ උන් නං සහසුද්දෙන්ම දන්නවා මම සාපේක්ෂව හොදට ලියන, කියන, බොන කන එකෙක් කියලා. ඒත් හිතවත් වූ ඔබ නිසා මා වෙනම මිනිසෙකු වෙනම ජීවියෙකු උනා. ඒ ගැන තියෙන හැගීම හුගාක් තෘප්තිමත් එකක්. 

ඉතිං ඇත්තටම මම හිට්ස් ගානවත්, කොමෙන්කටු ගානවත් ගැන ලොකු තැකීමක් නෑ. ඒ කිව්වේ ඕන නැ කියල නෙමෙයි. හිට්ස්, ප්‍රතිචාර නොවන්නට මා මිය ගොස් සෑහෙන කල් වෙනවා. ඒත් ඒ පසු පස එළවීමක් නෑ. කවුරුන් හෝ සුහද සිතින් දෙන ප්‍රතිචාරය මා ඉතසිතින්ම භාරගන්නව වගේ ඒ ගැන සතුටු වෙනවා. මම දන්නවා මට අනෙත් හුගක් අයට වගේ ලොකු හැකියාවක් නැති බව මේවා ලියන්න, ඒ වගේම සමහර වෙලාවට හිතෙනවා මම හරිම නොසැලකිළිමත් විදියට හැම දේම දකින නිසා ඒවයින් ගන්න තියෙන දේවල් නොගන්නා බව. (ඔය මාරයා නං නයෙක් ගියත් මොකක් හරි ලියන්නේ) ඒ වගේ මනස නොසැලකිළිමත් නං කවදාවත් ලියන්න දේවල් ලැබෙන්නේ නෑ. පැහැදිලි මනසකින් කූඹියෙක් දිහා බැලුවත් ලියන්න ඕන තරං දේවල් හොයාගන්න පුළුවන්. ඒ කියන්නේ පරිකල්පනය හා චින්තනය තමා ඉතාම වැදගත් ලිවිමේදී. මම ලියන දේවල් වලින් පොඩි හරි දැනුමක් කාට හෝ ලැබුනනං, සුළුවෙන් හෝ වින්දනයක් ලැබුනනං ඒ ගැන ඇත්තටම සතුටු වෙනවා. මේක පටන් ගත්තේ ත්‍රිබාසා අයියා වගේ අනිත් අයට කරදර නොකර ඉන්න නොවෙන හින්දා දැං මට මේක කියන්න වෙනවා..

“මට පුළුවන් හැටියට තොපිට කරදර කරනවා“ කියලා.

ඔන්න ඉතිං කවිත් ලිව්වා. (කවි අරහං එකියක් ඉන්නවා තමා) දෙන්නෙකුට අම්බානට නෙලුවා. (නං හොයාගන්නවල හොදයි) පිස්සුවෙන් එකක් ලියුවා. හිල ගැනත් එකක් ලිව්වා. අනිත් මොකටවත් නොදාපු කොට්ඨසෙකුත් තියෙනවා. 

ඒවා පැත්තක තියමු මෙයා.. මම හිතන්නේ හිට්ස් ගානට ස්තුති කොරන්ට ඕන උඹලට කියලයි. ඒ උනාට උඹල වගේ දහදුරා ඈයෝ එක්ක මේ වගේ පෝස්ට්කටු පනහක් දාපු මේකාට බොලා ස්තුති කොරපල්ලා. හුහ්.. කොච්චර අමාරුද ඒක. බොලා සීයක් දාන කොට මම බොහොම අමාරුවෙන් තටමල එකක් දානවා. කෙහොමෙයි වැඩේ.

ඉතිං නං ගං කියන්න ඕන නෑ නෙව. බොලා හැමෝම මට එක සමානයි. එකෙකුටවත් කියල වැඩි ආදරයක් නෑ. වැඩි තරහකුත් නෑ. හත්වලාමේ අන්තිමට කම්පීතරේ වැහුවම මොකක්වත් නෑ.. හික්...

හරි එහෙනං උඹල එක්ක මේ බ්ලොග් ලෝකේ වැඩ කරන්න ලැබුනට තියෙන සන්තෝසය උපරිමයි. ඒ වගේම ලොකු සතුටක් විවිධ හැඩ තල සහිත ප්‍රාණින් ගැන දැන ගන්න ලැබුනට ඒ වගේම දැනුම බෙදා ගන්නවට. තව මඩ ගහනවට එහෙමත්.. ඇයි අනේ ඇනෝල.. මට වැඩි කරදරයක් නැති කස්ටියක් අනේ එයාලා.. (හා.. දැං ඉතිං කරදර කොරන්ට පටන් ගන්නව එහෙම නෙමෙයි.) තැන්කුයි කිව්වා. අපි ගියා පනස් එකෙන් ආයේ හමු වෙමු. 

පලි - පදුරු දේශකයාට නෙලන්න, කොටන්න ලැබෙන අවස්ථාවක් හැටියට මේ අවස්ථාව සලකන්නත් පුළුවන්..