මූට පිස්සු

මා දැන සිටි, මාගේ ප්‍රතිවර්තය සිතූ කලට බට අසනි මහ වරුසාවක් සේ, සැවොම පෙළා, දුකට පත් කොට ඇද වැටී ඇත. මා ආත්මය තුල මුණු මුණු හඩින් හදවත තුල දෝංකාර දෙන ඒ ශබ්දය මහා මේඝයක් සේ දසත අදුර විහිදුවා පැතිරි ඇත.

කුමන අන්දමින් විමසුම් කළත් විකාර සිතුවිල්ලක්, සිතුවිලි සමූහයක් හැර වෙන යම් කිසිවක් නොමැත. වහළ මතට වැටෙන සිරි පොදක අසිරියක් හෝ කුසුමක සුසුදු බවක් හෝ ඒ තුල ගැබ් වී නොමැත. මනංකල්පිත වූ ශබ්දයක් ගැඹුරු උච්ච ස්වරයෙන් මෙන්, ඒ තුලම දෝංකාර දී සංකීර්ණ වූ හඩ සමුහයක් මවා ඇත.

ඒ තුල සටන් වැද තවදුරටත් හිමින් සීරුවේ විදදරා ගත නොහැකි වූ සැනෙක, දඩබ්බර වූ රුදුරු සිතුවිලි වාං දමන්නට පටන් ගෙන ඇත. හදවත තුල වූ යක්ෂයා පාලනය කළ නොහැකි සුළි සුළගක් සේ ඇස ගැටෙන හැමතැන කළඹා, සුනු විසුනු කර හමා පලා යයි.

මා කවාරෙක්දැයි නැවතත් මා සිතමි. මගේ හැගීම් කුමන ආකාරයේ දැයි පරණ පුරුදු ඇසින්ම විමර්ශනය කළෙමි. මා තුල සත්‍යය, සාධාරණය මිස එහි අවැඩක් මට නොපෙනේ.

පෙළන ලද හැගීම් මගේම නොවෙද? එය අයිති මටම මිසක වෙන කවරෙක්ටද? තවත් කෙනෙකු දුකට, වියවුලට පත් කරන්නට වෙහෙස වන්නා වූ රුදු සිතුවිල්ලෙනි, නුඹලා මා පාගා දමා ඉදිරියට යන්නට මං පෙත් සෙව්වේ ඇයි? ඒ තුල ගිලුනු මා පීඩිතයෙකු කරන්නට නුඹලා වෙහෙසුනේ මන්ද?

හැම මොහොතකම, හැම නිමේෂයකම පල් ගොහොරුවක ගිලී සිටි මා පමණක් නොව, තවෙකෙකු වෙලී සිටි වේදනාවකට තවත් වේදනාවක් එකතු කරන්නට වෙහෙස වූ අධම වූ සිතුවිල්ලෙනි, මා පමණක් රදවා ඔවුන් නිදහස් කරනු....

සදාතනික වූ සිතුවිල්ලක් ඇත

ඇස ගැටෙන වේදනාවක් මත

දඩුවම් ලබමි